รักใสใสหัวใจโปเตโต้

ลำดับตอนที่ #3 : ^_^สามเวลา^_^

ที่โรงพยาบาล

“เฮ้ย ไอมินแกไปขับรถชนใครมาวะ แกก็ไม่มีรถไม่ใช่หรอ” ดาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง



“ก็ชั้นนั่งแท็กซี่ แล้วพอแท็กซี่มันชนมันก็หนีไปทิ้งให้ชั้นอยู่คนเดียวอ่ะ” มินจังพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด



“แล้วแกรู้จักเค้ารึป่าววะ เค้าเป็นใครคนที่แกชนอ่ะ” ดาถามเพื่อนอีกครั้ง



“ไม่รู้อ่ะ ตอนนี้ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้นเกี่ยวกะตัวเค้า แกถ้าเค้าตายชั้นจะติดคุกมั้ย” มินจังถามด้วยความกลัว



“ไม่หรอก แกคนชนไม่ใช่แกนะ ไอแท็กซี่เวรนั่นต่างหาก เออ แล้วแกแจ้งตำรวจยังวะ”

ดาถามอีกรอบ



“ยังเลย” มินจังตอบ



“เออ เดี๋ยวชั้นโทรให้ เฮ้ย โทรศัพท์หาย หายไปไหนวะ” ดาบ่นกับตัวเอง

มินจังเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินประมาณ20กว่ารอบ



“โอ๊ย”ดาตะโกน”แกเลิกเดินได้มั้ยชั้นเวียนหัวว่ะ” ดาบอกเพื่อน



“คุณครับ” เสียงเรียกของชายคนนึงตะโกนมาจากหน้าลิฟ โอมนั่นเองเค้ากำลังวิ่งตรงมาที่ดา



“คุณ คุณลืมกระเป๋าอ่ะครับ” โอมกล่าวอย่างสุภาพกับผู้หญิงห้าวๆที่อยู่ตรงหน้าของเค้า



“ขอบคุณมากนะ ชั้นคิดว่านายจะขโมยไปแล้วซะอีก” ดาพูดกวนๆ



“ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกนะคุณ” โอมรีบปฏิเสธ



“อือ แล้วคุณชื่อะไรอ่ะ” ดาถาม



“โอมครับ คุณล่ะ” โอมถามกลับ



“ดาค่ะ” ดารีบตอบ

เหมือนทั้งสองคนจะตกหลุมรักซึ่งกันและกัน ช่างเร็วเหลือเกิน



“งั้นผมไปก่อนนะครับ ไว้วันหลังคงได้เจอกันอีก นี่คับนามบัตรผม” โอมยื่นนามบัตรให้ดาก่อนจะเดินไป



“ค่ะ” ดาตอบอย่างเขินๆ

หลังจากนั้นสัก 15 นาทีหมอก็ออกมาจากห้อง



“คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอ” มินจังรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที



“คนไข้ต้องการเลือดด่วนครับแต่ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลไม่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกับเค้าอยู่เลย” หมอพูดอย่างกังวล



“ชั้นจะให้เลือดเค้าค่ะ เค้ากรุ๊ปเลือดอะไรคะ” มินจังบอกหมออย่างเป็นห่วงคนไข้มาก



“ab ครับ” หมอตอบ



“ค่ะชั้นก็กรุ๊ป ab ชั้นให้เลือดเค้าได้ใช่มั้ยคะ” มินจังถามหมอ



“ครับ เชิญทางนี้” หมอตอบตกลงแล้วเชิญมินจังให้เข้าห้อง



“เฮ้ย มินแกเอาจิงหรอวะ” ดาถามเพื่อน



“ชั้นไม่มีทางเลือกนิ แกไม่ต้องเป็นห่วงชั้นแข็งแรงอยู่แล้วน่า” มินจังบอกพร้องทั้งทำท่าเบ่งกล้ามให้ดาดูแม้ความจริงแล้วเธอจะรู้สึกอ่อนแอมากก็ตาม

หลังจากนั้นดาก็โทรหามิกิที่กำลังเดินทางกลับบ้าน



“ฮัลโหล พี่มิกิหรอคะ นี่ดาพูดนะ พี่ ตอนนี้อ่ะ ไอมินมันขับรถชนคนแล้วมันกำลังบริจาดเลือดให้เค้าอยู่อ่ะ พี่มาด่วนเลยนะ” ดาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ



“พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” มิกิตอบพร้อมทั้งรีบปั่นจักรยานไปโรงพยาบาลในทันที

หลังจากนั้นสัก 10 นาที



“มาแล้ว มาแล้ว มินจังเป็นไงบ้าง” เสียงมิกิตะโกนมาแต่ไกล

“ยังไม่ออกมาเลยค่ะ” ดาตอบด้วยสีหน้าที่ดูกังวล



“โธ่เอ๊ยมิน” มิกิอุทานอย่างเป็นห่วงน้อง

ช่วยกลับมทัมให้จัยชั้นเปงแผลช่วยกลับมาทัมให้จัยชั้นร้าวพอประมาณ

เสียงโทรศัพท์ของมิกิดังขึ้น



“ฮัลโหล มิกิพูดค่ะ” มิกิตอบรับโทรศัพท์



“ตอนนี้คุณอยู่ไหนหน่ะทำไมผมไปหาคุณที่บ้านแล้วไม่มีใครอยู่ล่ะ” ปั๊ปถามมิกิด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย



“เอ่อ นี่คุณมาเป็นเจ้าชีวิตชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” มิกิตะคอกกลับ



“แต่คุณเป็นแฟนผมแล้วนะ คุณต้องบอกผมสิว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” ปั๊ปพูดอย่างมีเหตุผล



“โรงพยาบาล...” มิกิยอมตอบแต่โดยดี



“คุณเป็นอะไรอ่ะ ถึงต้องไปโรงพยาบาล” ปั๊ปถามด้วยความเป็นห่วง



“คือ...ชั้น” มิกิยังไม่ทันได้พูดอะไรปั๊ปก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน



“คุณไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมจะรีบไปทำใจดีๆไว้ล่ะ” ปั๊ปพูดด้วยความเป็นห่วงมิกิจริงๆ



“อืมมมม” มิกิได้โอกาสแกล้งปั๊ป เลยแกล้งทำเป็นเจ็บ



จากนั้นปั๊ปก็วางสายไปแล้วรีบขับรถคันหรูของเค้ามาที่โรงพยาบาลในทันที



“ฮ้า ฮ้า ฮ้า มีความสุขจังได้แกล้งคน” มิกิพูดด้วยความสะใจ

จากนั้นประมาณ 5 นาทีปั๊ปก็มาถึงที่เค้ามาถึงเร็วขนาดนี้ก็เพราะว่าเค้าขับรถ 120



“อ้าว นี่คุณไม่ได้เป็นอะไรหรอ” ปั๊ปพูดอย่างงงๆเมื่อเห็นมิกิยืนลอยหน้าลอยตาอยู่



“นี่คุณ คุณแกล้งผมหรอ” ปั๊ปพูดกับมิกิด้วยความโกรธ

“เอ่อ ชั้นขอโทษชั้น...แค่...เล่นเฉยๆไม่นึกว่า...คุณจะ...โกรธ” มิกิพูดตะกุกตะกักนิดหน่อยเพราะเธอเริ่มชินกับเสียงตะโกนของปั๊ป



“ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วมันหายมั้ยล่ะ ผมอุตส่าห์เป็นห่ว.....ช่างมันเถอะ แต่ผมไม่ได้หายโกรธคุณนะ” ปั๊ปพูดกับมิกิ

มันเป็นประโยคที่เค้าพุดประจำอยู่แล้ว ขอโทษแล้วมันหายมั้ยล่ะมิกิคิดในใจ



“แล้วคุณจะให้ชั้นทำไงล่ะ ถึงคุณจะหายโกรธ” มิกิถาม



“เลี้ยงข้าวผมมื้อนึง” ปั๊ปพูด



“ก็ได้” มิกิตอบ



“แต่...ต้องที่บ้านคุณ” ปั๊ปมีข้อแม้



“อะไรกัน” มิกิแย้ง



“หรือคุณจะขัดผม” ปั๊ปขู่



“ป่าวๆ ตกลงที่บ้านชั้นพรุ่งนี้ 6 โมงเย็น” มิกิพูดเชิงประชด



“อืม” ปั๊ปตอบด้วยความพอใจ



“แต่...คุณต้องช่วยชั้นทำ” มิกิพุด



“ได้...สบายมาก” ปั๊ปพยายามอวดแต่ความจริงแล้วเค้าทำกับข้าวไม่เป็น



“แล้วคุณจะมาที่นี่ทำไมเนี่ย” มิกิถามปั๊ป



“แหมก็ผมเป็นห่วงคุณหนิ” ปั๊ปโพล่งออกมาในที่สุด



“คุณเป็นห่วงชั้นหรอ” มิกิพยายามถาม



“ป่าวๆ ใครจะเป็นห่วงคุณล่ะ ผมกลับก่อนดีกว่ารอรับโทรศัพท์ผมนะ” ปั๊ปรีบแก้ตัวแล้วเปลี่ยนเรื่องจะกลับบ้านก่อนจะเดินไปด้วยความเขิน



“เดี๋ยวก่อน”มิกิเรียกปั๊ป



“อะไรอีกล่ะ”ปั๊ปหันมาแล้วถามมิกิ



“อย่าขับรถเร็วนะ ชั้นเป็นห่วงคุณ”มิกิพุดอย่างอายๆ



“อืมม” ปั๊ปก็ตอบกลับแบบเขินๆเค้าอยากบอกมิกิใจจะขาดว่าเค้าก็เป็นห่วงเธอเหมือนกันแต่เค้าก็ไม่กล้าแล้วเค้าก็ขึ้นรถกลับบ้านไป