รักใสใสหัวใจโปเตโต้

ลำดับตอนที่ #1 : ^_^อย่ามาทัมหน้าตาดี^_^

รักใสๆหัวใจโปเตโต้



“ถึงไม่ได้รักตัวชั้นขอแค่ให้เทอไว้ใจผู้ชายคนนี้หวังดีกับเทอเสมอ”

    ชายร่างสูงผิวขาวผมที่จัดเป็นทรง สีน้ำตาลแดงนั่งอยู่ริมหน้าต่างกับกีตาร์คู่ใจฮัมเพลงที่เขาแต่งขึ้นเองอย่างมีความสุขในห้องๆหนึ่งในอพาตเม้นที่อยู่ในย่านปิ่นเกล้า เค้ามองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ราคาแพงที่แสนจะหรูหราของเค้าออกไปพร้อมทั้งพึมพำกับตัวเองว่า



“พรุ่งนี่แล้วสินะ ที่เราจะได้ไปเทสเสียง”รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าอันขาวเนียนและคิ้วที่เข้มหนา รวมไปถึงหนวดเคราที่หยิกเล็กน้อยของเขาปรากฏขึ้นพร้อมๆกับแววตาสีดำสนิทที่แอบแฝงความกังวลอยู่เล็กน้อย แม้เค้าจะมีหน้าตาหล่อเหลาก็ตามแต่เค้าไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลย อาจเป็นเพราะเค้ามีอดีตฝังใจบางอย่างทำให้ตอนนี้เขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะที แต่ก็ยังมีหญิงสาวอพาตเม้นตรงข้ามที่ห้องอยู่ตรงกับเค้าพอดีที่แอบชอบเค้าแต่เธอก็ไม่เคยอยู่ในสายตาเค้าเลยอาจเป็นเพราะเธอไม่สวยเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ แต่นิสัยเธอถือว่าดีเลยทีเดียว หญิงสาวคนนั้นเฝ้ามองเขานั่งร้องเพลงที่ริมหน้าต่างกับกีตาร์ของเขาทุกๆวันอังคารเวลา 6 โมง 6 นาที เธอยังคงสงสัยว่าทำไมต้องเป็นวันนี้เวลานี้ด้วย แต่ด้วยความชื่นชอบและหลงใหล เธอยังคงมองเขาอย่างไม่ละสายตาแม้สีหน้าของเธอจะมีเครื่องหมายคำถามมากมายก็ตาม เธอหวังอยู่เสมอว่า สักวันเธอจะต้องได้คุยกับเขา แต่ตอนนี้แม้แต่ชื่อของเขาเทอยังไม่รู้จักเลย

กรี้ง! กรี้ง! กรี้ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความคิดของเทอหมด



“มาแล้ว มาแล้ว” เทอตะโกนร้องอย่างกระวนกระวาย



“ค่ะ สวัสดีค่ะ มิกิพูดค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารัก ผมยาวแค่บ่า สไลด์นิดๆ ไว้ผมหน้าม้าบางๆรวบผมขึ้น ดูทะมัดทะแมง ขานรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่สดใสเป็นกันเอง



“มิกิหรอ ตอนนี้ที่ร้านมีงานให้เธอทำ เธอสนใจรึป่าวล่ะ แต่บอกไว้ก่อนนะว่างานหนัก” เสียงที่ฟังดูชราพูดจาชักชวนให้มิกิไปทำงานเขาคือเจ้าของร้าบะหมี่นั่นเอง เจ้าของร้านบะหมี่แห่งนี้มีชื่อว่า คุณทานากะ เขาเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นที่มาเปิดร้านบะหมี่ในประเทศไทยนานถึง 50 ปี ทำให้บะหมี่ร้านนี้มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในย่านปิ่นเกล้า และคุณทานากะ รู้จัก มิกิเป็นอย่างดี เพราะ มิกิก็เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหมือนกัน ซึ่งคุณพ่อของมิกิสนิทกับคุณทานากะเป็นอย่างดี แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้คุณพ่อและคุณแม่ของมิกิไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว เธอสลัดความคิดทั้งหมดไปแล้วรีบตอบคุณทานากะทันที



“จริงๆหรอคะ งานอะไรหนูทำได้หมดเลยค่ะ” ด้วยความที่ มิกิ ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมากนัก พ่อและแม่ของเธอก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปตั้งแต่เธออายุได้ 6 ขวบ เธอใช้ชีวิตอยู่ในอพาตเม้นเก่าที่มีค่าเช่าไม่แพงมากนักผิดกับอพาตเม้นตรงข้ามที่ค่าเช่าแพงหูฉี่ เธออยู่กับน้องแท้ๆของเธอที่มีชื่อว่า มินจัง

ด้วยเหตุนี้เทอจึงต้องหาเงินมาเลี้ยง มินจัง ที่เรียนอยู่ ม.5 ส่วนตัวเธอนั้นเรียนอยู่ ปี2



“ส่งบะหมี่ตามบ้านต่างๆ ถ้าทำได้เริ่มงานตอนนี้เลยนะ” เจ้าของร้านบะหมี่พูดอีกครั้ง



“ได้ค่ะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” มิกิรีบตอบตกลงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

10 นาทีต่อมา

มิกิออกมาพร้อมชุดที่ไม่ได้มีราคาแพง เป็นชุดที่เรียบง่าย แต่ใส่แล้วมันทำให้เธอดูสวยขึ้นจริงๆ ถึงแม้เธอจะไม่ได้ เซ็กซี่เท่าน้องสาวของเทอ แต่เทอก็ดูน่ารักมาก แล้วเธอก็หยิบหมวกแก๊บสีน้ำตาลที่เธอใส่เป็นประจำมาสวมไว้ มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักขึ้นอีก จากนั้น เธอวิ่งลงบันไดด้วยความเร่งรีบพ้อมบอกน้องสาวตัวเองที่นั่งดูทีวีอยู่ว่า



“พี่ไปแล้ว นะ หาอะไรกินเองล่ะ อย่าให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านนะ” มิกิบอกมินจังด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตีศีรษะน้องตัวเองเบาๆ อย่างเอ็นดู



“รู้แล้วน่า พี่บ้า” มินจัง สาวที่ได้รับการโหวตว่าเป็นสาวที่เซ็กซี่ที่สุดในโรงเรียน มีผมเป็นลอน ใบหน้าขาวเนียน ปากสีชมพู หยอกล้อพี่ตัวเองด้วยการแลบลิ้นใส่

พอมิกิออกไปได้ซักพักมินจังก็โทรหา ดา เพื่อนสนิทที่ตัวเล็กๆน่ารัก ผมสั้น ซอย มีความมั่นใจในตัวเองสูง



“ดาหรอวันนี้ไปกินบะหมี่ กันนะ ที่ร้านที่ดังที่สุดในย่านนี้อ่า” มินจังพูดกับดา



“แล้วพี่เธอไม่ว่าหรอ” ดาถามมินจังด้วยเสียงที่ห้าวๆด้วยความเคยชิน เพราะทุกครั้งที่ ดา ชวน    มินจัง มิกิก็ไม่ให้ไปทุกทีเพราะมิกิเป็นคนรักน้องมาก เป็นห่วงน้อง กลัวน้องได้รับอันตราย



“ไม่เป็นไรวันนี้พี่ชั้นไม่อยู่” มินจังตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ



“อือ ได้ แล้วเจอกัน” ดาตอบก่อนจะวางสาย

มินจังรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วเทอก็ออกมาพร้อมกับ เสื้อสายเดี่ยว กางเกงขาสั้น ด้วยความที่ว่าเทอเป็นคนแต่งตัวเซ็กซี่ จึงมีคนมาชอบเธอมากมาย



จากนั้นเธอก็ล๊อคประตูบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปร้านบะหมี่ โดยเธอไม่รู้เลยว่าพี่ของเธอเป็นคนส่งบะหมี่อยู่ที่นั่น

ที่อพาตเม้นของหนุ่มคนนั้น



“ครับ ผมขอสั่งบะหมี่ ที่นึงครับ” ปั๊ป หนุ่มที่มิกิชอบที่กล่าวในตอนต้นเรื่อง พูดจาสุภาพกับคุณทานากะ เจ้าของร้านบะหมี่ที่มิกิไปทำงาน



“ได้คับ อพาตเม้น p ใช่มั้ยคับ อีก 15 นาทีจะไปถึงนะคับ” เสียงที่ชราของคุณทานากะพูดจาอย่างสุภาพกับลูกค้าก่อนจะวางสายแล้วหันมาสั่งพ่อครัวที่เก่งที่สุดในร้าน



“โอม บะหมี่ 1 ที่ ใส่ถุง” คุณทานากะสั่งพ่อครัวหนุ่มรูปหล่อที่มีชื่อว่าโอม



“ได้คับ” โอมผู้ที่ ถักเปียทั้งศีรษะ ผิวค่อนข้างคล้ำ ดูมีอัธยาศัยดี ในเวลาว่างของเขา เขามักจะไปเล่นเบสอยู่หลังร้าน ขานรับเจ้านายของเขาอย่างสุภาพก่อนจะลงมือทำอย่างรวดเร็ว



“มาแล้วค่ะ” เสียงสดใสของมิกิดังมาจากหน้าร้าน



“เออ พอดีเลย เดี๋ยวทั้ง 2 คนคุยกันไปพลางๆก่อนนะ เดี๋ยวลุงจะเข้าไปหยิบที่อยู่ก่อน”คุณทานากะพูดก่อนจะเข้าไปเอาที่อยู่



“เออ ผะ...ผม ..ชื่อ..โอม..คะ..คับ” โอมพูดอย่างตะกุกตะกักเพราะเค้าไม่เคยเห็นผู้หญิงที่น่ารักอย่างนี้มาก่อน



“ชื่อ มิกิ ค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” มิกิทักทายด้วยเสียงสดใสอย่างเป็นกันเอง



“คะ...คับ” โอมยังคงพูดตะกุกตะกักเหมือนเดิม



มิกิยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบที่อยู่จากคุณทานากะแล้วขึ้นขี่จักรยานคันเก่งอย่างเคยชิน

หลังจากนั้นสัก 5 นาที ดาก็มาถีงที่ร้าน แล้วเทอก็สั่งน้ำในทันที แต่ว่าในร้านไม่มีคนอยู่เลยนอกจาก

โอม



“ขอโทษนะคะ” ดาพูดอย่างสุภาพที่สุดแม้มันจะขัดกับความเป็นตัวของเธอเองก็ตาม



“มีอะไรให้ช่วยหรอคับ” โอมพูดโดยไม่หันมา เพราะง่วนอยู่กับการลวกเส้น



“คือ...ชั้น...อืม...อยากจะสั่งน้ำนะ...ค่ะ” เธอพูดอย่างติดขัดเพราะปกติเธอไม่เคยพูดแบบนี้



“ได้คับ” โอมหันมาอย่างรวดเร็วหน้าไปชนเข้ากับหน้าของดาในทันที



ผัวะ!!  “ นี่นาย อย่าเข้ามานะ ชั้นสู้นะ” ดารีบเปิดปากพูดเพราะกลัวโอมจะทำอะไร



“โอ๊ย!! นี่คุณต่อยผมทำไมเนี่ย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า” โอมยิ้มเยาะเย้ยให้ดา



“ยิ้มหา...นายหรอ ฮะ ยิ้มทำไม” ดารีบต่อว่า



“ป่าวๆ เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกัน” โอมรีบปฏิเสธ และกล่าวขอโทษ



“ชั้นจะยกโทษ ให้นายถ้านายไปเอาน้ำมาให้ชั้น” ดาพูดออกคำสั่ง



“ได้ครับ คุณผู้หญิง” โอมทำเสียงทะเล้นแล้วเข้าไปเอาน้ำในครัว



“ชั้นคิดถึง คิดถึงคิดถึงเทอหมดใจ ชั้นหวง ชั้นหวงและชั้นห่วงเทอมากมายรักเพราะชั้นรัก”



เสียงโทรศัพท์ของดาดังขึ้น



“ฮัลโหล ดาพูดค่ะ”ดาพูด



“ดา ชั้นขอโทษนะ ชั้นไปไม่ได้จริงๆชั้นขับ..ระ...รถ..ชะ..ชน..คน...”มินจังพูดอย่างตะกุกตะกัก

“อ้าว เฮ้ย แกไปชนใครมา โรงพยาบาลอะไร โอเค ... เดี๋ยวชั้นไป” ดาพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนแล้วรีบวิ่งไปเรียกแท๊กซี่



“คุณ คุณ คุณลืมกระเป๋านะคับ” โอมตะโกนเรียกดา แต่ดาขึ้นรถไปแล้ว โอมจึงขึ้นรถไปตามไป.....



เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อคอยติดตามตอนต่อไปนะคะ ช่วยเม้นให้ด้วยนะคะ