คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ASWWNT ; dairy by Soojung - 24/01/2014
วันที่ 24/01/2014
23.30 น.
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ที่ชีวิตของเราเกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย ทั้งเรื่องเซฮุน พี่ฝานและจงอิน เราไม่รู้ว่าเราควรจะเริ่มเล่าให้สมุดฟังตั้งแต่ตรงไหนดี มันทั้งวุ่นวายทั้งมีความสุข เราไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้เพราะพวกผู้ชาย T_____T
เฮ้อ เราไม่ได้เขียนไดอารี่ตั้งหลายวัน สมุดคงคิดถึงเราแย่ เราขอโทษนะ เราอยากระบายเรื่องที่เราเจอให้สมุดฟังมากเลย แต่เพราะเรามัวแต่คิด...คิด...คิด...เลยไม่ได้เขียนเลย วันนี้เราเลยหยุดเรียน เราทนไม่ไหวแล้ว เราไม่อยากเจอหน้าเซฮุนอีก!
ไหนๆ ก็พูดชื่อเซฮุนแล้วเราก็ขอเริ่มที่นายคนนี้ก่อนเลยแล้วกัน
หลังจากที่เราคุยกับรุ่นพี่ริซซี่แล้ว เราก็ค้นพบความจริงว่ารุ่นพี่ริซซี่ไม่ได้รักเซฮุนเลย เธอแค่คบเซฮุนเล่นๆ เพราะเห็นเซฮุนหน้าตาดี เรียนเก่งและรวย แน่นอนว่าผู้หญิงค่อนมหา’ลัยอยากจะคบกับเขา เพราะเหตุนี้รุ่นพี่เลยยอมตกลงคบกับเซฮุน ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รัก แถมยังไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นด้วย (พี่ฝานไงล่ะ) ตอนรุ่นพี่ริซซี่สารภาพกับเราตรงๆ เราก็บอกว่าเราจะไปบอกเซฮุน เราไม่ยอมให้เพื่อนเราโดนหลอกแน่ๆ เรารู้มาว่ากระเป๋าใบล่ะเกือบล้านวอนที่นางหิ้วอยู่ทุกวันเซฮุนเป็นคนซื้อให้เนื่องในวันเกิด กระเป๋าใบละล้านวอนกับผู้หญิงที่ไม่มีความจริงใจให้เลยสักนิด อย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหน เราไม่ยอม!
และเหมือนนางจะรู้ว่าเราต้องบอกเซฮุนแน่ๆ นางเลยมาขู่เราว่าถ้าเราบอกเซฮุน นางจะบอกเรื่องที่เราชอบเซฮุนให้เซฮุนรู้ นางบอกว่านางดูออกว่าเราหึงตอนนางอยู่กับเซฮุน! ตอนเราได้ยินนะ เราอึ้งมาก คือเรายังดูตัวเองไม่ออกเลย นี่เราเผลอแสดงอาการออกไปขนาดนั้นเลยเหรอ แต่เรารู้ว่ามันไม่ใช่! เราไม่ได้รักเซฮุนแบบนั้น แม้เราจะไม่อยากให้เซฮุนไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะรักเซฮุนแบบนั้นสักหน่อย เรารักเซฮุน...แบบเพื่อน อันนี้เรามั่นใจจริงๆ นะ ต้องขอบคุณจงอินกับพี่ฝานที่เข้ามาทำให้เรารู้ว่าการผู้ชายแบบเพื่อนกับแบบคนรักมันต่างกันยังไง
เวลาเราอยู่ใกล้เซฮุน เรามีความสุข รู้สึกตัวเองปลอดภัย เราเป็นห่วงเซฮุนมาก และยอมรับว่าแต่ก่อนเราอยากพัฒนาความสนิทจากเพื่อนไปเป็นคนรัก แต่เราก็ทำไม่ได้เพราะเราไม่ได้รักเซฮุนแบบนั้น เราไม่เคยใจเต้นรัวเวลาอยู่ใกล้เซฮุน แม้จะมีบางครั้งที่เคยหวั่นไหว แต่นั้นเป็นเพราะเซฮุนเป็นผู้ชายหน้าตาดี และเราก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ ก็ต้องมีบ้างที่เรารู้สึกหวั่นไหวกับเขา แต่เรามั่นใจว่าเราไม่ได้รัก!
ตอนเราบอกรุ่นพี่ริซซี่ไปว่าเราไม่ได้ชอบเซฮุน นางบอกนางไม่เชื่อ และยังพูดอีกว่าวันนั้นที่เราไปเจอนางกับพี่ฝานจูบกันเพราะเราวางแผนจะแกล้งนางล่ะสิ คือ...เรางง เราเนี่ยนะจะไปแกล้งนาง แกล้งทำไม? บ้าหรือเปล่า?
แต่ก็นะนางไม่เชื่อที่เราบอกไม่ชอบเซฮุน แถมยังท้าให้เราไปบอกความจริงกับเซฮุนเลย ถ้าอยากเห็นเซฮุนเสียใจ เพราะถ้านางเลิกกับเซฮุนแล้ว นางจะไม่หันหลังกลับมาหาเซฮุนอีกเด็ดขาด เราแบบ...อึ้ง
ผู้หญิงร้ายกาจอย่างนี้เนี่ยนะ ที่เพื่อนเรารัก?
เฮอะๆ นางคงคิดว่าเรากลัว! เราไม่ยอมให้เพื่อนเราโดนสวมเขาไปมากกว่านี้หรอก ต่อหน้าเราอาจจะไม่หลอกเอาเงินชัดๆ แต่ลับหลังเราคิดว่าต้องมีบ้างแหละ ยิ่งเซฮุนด้วยนะ รายนั้นสุภาพบุรุษสุดๆ แม้กับเพื่อนอย่างเรา เวลาไปกินข้าวด้วยกัน เซฮุนก็ชอบออกให้ประจำ เพราะฉะนั้นเราจะไม่ยอมให้เพื่อนเจ็บไปมากกว่านี้ เลิกกันตอนนี้ยังไม่สายหรอก เพิ่งคบกันไม่นานเอง เราว่าเซฮุนน่าจะยังพอทำใจได้
หลังจากคุยกับรุ่นพี่ริซซี่เสร็จ เราก็ไปหาเซฮุนที่คอนโดทันที (วันนั้นเลิกเร็ว เซฮุนเลยกลับไปนอนที่ห้อง) เราเล่าเรื่องที่เราเห็นยัยริซซี่กับพี่ฝานนัวเนียกันให้เซฮุนฟัง รวมทั้งเล่าคำพูดที่ริซซี่พูดกับเราด้วย เราหวังว่าจะเห็นเซฮุนโกรธ ร้องไห้ หรือพูดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่...
‘แล้วไง’
ตอนนั้นเราเข้าใจทันทีที่เห็นสีหน้าเซฮุนเลยว่าเขารู้เรื่องที่แฟนนอกใจอยู่แล้ว...เซฮุนดูเศร้า แต่ไม่ร้องไห้ เขารู้ว่าถูกสวมเขา แต่ไม่โกรธ
นั่นหมายความว่าเซฮุนรับเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ...?
แล้วสิ่งที่เราช็อคที่สุดนั่นก็คือคำพูดที่บอกเราว่า ‘ฉันรับความรู้สึกของเธอไม่ได้หรอกนะซูจอง ฉันไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับเธอแบบนั้นเลย’
เราช็อค...
ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าวันนั้นคนที่ช็อคควรเป็นเซฮุน แต่...วันนั้น ณ วินาทีนั้น เรากลับเป็นฝ่ายทรุดตัวลงนั่งบนพื้นต่อหน้าเขา สายตาเรามองเห็นโทรศัพท์มือถือในมือเซฮุน...ในนั้นมีชื่อคนอยู่ในสายว่า ‘ริซซี่’
เรามาไม่ทันสินะ ริซซี่บอกเรื่องของเรากับเซฮุนเรียบร้อยแล้ว และคงจะเล่าเรื่องทุกอย่าง หรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับความผิดของตัวเองให้เซฮุนรู้ จากนั้นก็ใส่ร้ายเรา...เพราะเซฮุนพูดต่อว่า
‘ถ้าเธอรักฉันขนาดนั้น ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่ร้ายริซซี่เลย ถ้าเธอแค่บอกฉันตรงๆ เราคงจะยังเป็นเพื่อนกันได้’
‘แต่เธอมาใส่ร้ายแฟนฉันแบบนี้ ฉันรับไม่ได้หรอกนะซูจอง...ฉันเคยสงสัยว่าทำไมเธอชอบทำหน้าไม่พอใจใส่ริซซี่อยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ฉันรู้เหตุผลแล้ว...’
‘เพราะเธอชอบฉันสินะ’
ตอนนั้นเราจำได้เลยว่าสายตาที่เซฮุนมองมามันเย็นชาแค่ไหน เซฮุนไม่เคยมองเราแบบนี้ ผู้ชายที่แสนอบอุ่นราวกับเทวดาหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เรารู้สึกเหมือนกับว่าถูกผลักตกหน้าผาด้วยมือของคนที่เราไว้ใจ เรารู้สึกเจ็บไปหมด แต่เราไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ มันชาไปหมดทั้งตัวเลย หลังจากนั้นเราก็รีบออกจากห้องนั้นก่อนที่ตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลต่อหน้าเขา
เราไม่แก้ตัวเรื่องที่เรารักเซฮุน เพราะเรายอมรับว่าบางครั้งเราก็หวั่นไหว...
และเรามั่นใจว่าต่อให้แก้ตัวไปตอนนั้น เซฮุนก็คงไม่ฟังเรา ในเมื่อเขาเลือกจะเชื่อแฟนของเขา เพื่อนอย่างเราก็คงไม่มีความหมาย
ทั้งที่ตอนนั้นเราคิดว่าจะไม่ร้องไห้ แต่พอปิดประตูห้องเซฮุนแล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมาทันที เราร้องไห้มาเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าคอดโดของเซฮุน ยืนรอแท็กซี่ทั้งน้ำตา มาคิดๆ ดู ตอนนั้นเราก็เหมือนกำลังเล่นเอมวีเลย ฮ่าๆ
แล้วรู้มั้ยเราเจอกับอะไร...
พี่ฝาน...ขับรถมาจอดหน้าเรา แน่นอนว่าต้องขึ้นอยู่แล้ว แค่ยืนอยู่ตรงนั้นเราก็อายประชาชีมากพออยู่แล้ว เรากระโดดขึ้นรถพี่ฝานทันทีที่เห็นคนขับรถ พี่ฝานถามว่าเราร้องไห้ทำไม เราก็ปฏิเสธที่จะเล่า จะให้เราเล่ายังไงล่ะ เรื่องนี้เขาก็มีเอี่ยวด้วย แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของเขานี่น่า~ ตอนนั้นเรายังไม่ได้เล่าอะไรให้พี่ฝานฟัง แต่หลังจากพี่เขาพาเราไปกินไอศครีม (ของโปรดเราเลยล่ะ ^^) เราก็เล่า แหม๊...เราร้องไห้ซะหนัก แถมยังอยากระบายให้ใครสักคนฟังก็ได้ เราก็เลยจัดหนักใส่พี่ฝานซะเลย ถ้าเรามีเพื่อนผู้หญิงสักคน เราก็คงไม่เลือกพี่ฝานหรอก
หลังจากวันนั้นเรากับเซฮุนก็แยกกันนั่งเรียน ผ่านมาสี่วันแล้วก็ยังไม่ได้คุยกัน มีงานกลุ่มหรืองานคู่ เราก็แยกกันอยู่ เพื่อนๆ รอบข้างก็คงงงๆ กับเราสองคนล่ะมั้ง แต่เราโชคไม่ดีหรอก เราไม่มีเพื่อนหนิ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจับคู่กับเราสักคน เราเลยได้ทำงานร่วมกับพวกผู้ชายเด็กเรียนๆ ทั้งงานคู่และงานกลุ่ม เราคิดไว้แล้วว่าเราจะไม่พูดกับเซฮุนก่อน เพราะเราไม่ผิด เราหวังดีกับเพื่อน แต่ถ้าเซฮุนมองไม่เห็น เราก็จะไม่เข้าไปยุ่งอีก
เราเป็นเพื่อน ไม่ใช่แฟนเซฮุน แล้วทำไมเราต้องคอยตามง้อเซฮุนด้วยล่ะ จริงมั้ย?
จบเรื่องเซฮุนไว้เพียงเท่านี้ มาต่อที่พี่ฝาน จริงๆ วันที่เขามาเจอเราหน้าคอนโดเซฮุนไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกัน นับจากที่เขาสารภาพว่าเป็นแฟนกับเราหรอกนะ พี่ฝานเจอกับเราที่บ้านๆ บ่อยๆ รายนี้เข้าออกบ้านเราได้สบายๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็ไม่มีอะไรมาก พี่ฝานจีบเราแบบที่จีบทั่วๆ ไป ดีกว่าจงอินเล็กน้อยตรงที่ มือไม่ไวไฟ เราก็รู้สึกดีกับพี่ฝานนะ แต่เราคิดว่าเรากับเขาคงเป็นได้แค่พี่น้อง ไม่รู้สิ เวลาอยู่ใกล้พี่ฝานเราเกร็งๆ นะ แอบใจสั่นเหมือนกันเพราะพี่เขาหล่อมากกกกกกกกอ่ะ คือเห็นหน้าก็หวั่นไหวแล้ว 5555555 ต่างกับจงอินเลย รายนั้นเราแค่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่าง ยิ่งเขาแตะเนื้อต้องตัวเรา เราก็จะสั่นเป็นลูกนก แค่ได้ใกล้ชิด เราก็จะรู้สึกตัวเบาๆ หวิวๆ เหมือนไปอยู่อีกโลกหนึ่ง
และยิ่งอาการหนักเมื่อวันไหนที่เราไม่ได้เจอจงอินเราจะรู้สึกแปลกๆ ไม่มีความสุข ถอนหายใจวันละล้านรอบ คอยแต่จะคิดถึงเขา เราไม่รู้ว่าจงอินร่ายมนตร์อะไรใส่เรา เราถึงได้เอาแต่คิดถึงหน้าเขาตลอดเวลา เราเจอจงอินเกือบทุกวันเพราะรายนั้นมารับเราไปมหา’ลัย แล้วก็พาเราไปเที่ยวหลังเลิกเรียน ถ้าวันไหนเราเลิกช้ากว่าเขา เขาก็จะรอ แต่ถ้าวันไหนเขาเลิกช้า เราก็จะเป็นฝ่ายรอ ทั้งที่จงอินบอกให้เรากลับไปก่อนเพราะบางวันเขาเลิกตั้งสองทุ่ม คือเรียนเป็นนักบิน มันก็เรียนหนักอย่างนี้แหละ แต่เราก็ดื้อไง เราไม่ยอม บอกว่าจะรอ ^_^
นับจากวันเกิดมาจนถึงวันนี้ แค่ 10 วัน เองนะที่ได้รู้จักจงอิน คิดดูสิว่าเรายังอาการหนักขนาดนี้ ถ้าต่อไป เราขาดจงอิน เราไม่ตายเลยรึ! แต่เราก็ต้องขอบคุณจงอินนะ ที่ทำให้ชีวิตเราชัดเจนขึ้น จากที่เคยลังเล คิดว่าตัวเองชอบเซฮุน กลับกลายเป็นว่า...การได้เจอเขาทำให้เรารู้จักความรู้สึกของหนุ่มสาวในอีกรูปแบบหนึ่ง
จงอินเป็นคนอบอุ่นมากกกกกก เราอยู่ด้วยแล้วเราไม่เคยเหงาเลย เขาพาเราไปกินอาหารข้างทางยันร้านหรูๆ แต่ที่สำคัญเขาพาเราไปกินไอศครีมทุกครั้งที่เจอกันเลยยยยยย ^____^
จงอินสอนให้เรารู้จักดื่มเหล้าดื่มเบียร์ เพื่อระวังไม่ให้ถูกหลอก เขาสอนเราว่าเป็นหญิงก็ควรรู้จักการดื่มเอาไว้ เพราะถ้าผู้ชายมาหลอกให้ดื่มจะได้ไม่หลงกลง่ายๆ (แกน่ะตัวดีเลยจงอิน -_-) แถมเขาสอนเราอีกหลายๆ อย่างเช่น...การเต้นในผับและการจูบ -///////////-
เขียนคำข้างบนแล้วมันก็เขินเนอะ เราแบบ 2%@$%#$%$R@RR!5#(&(&*)*()(@ES กรี๊ดดดดดดดดดดดด คือมีผู้ชายมาสอนจูบเรา แถมยังไม่ใช่แฟนด้วย แต่ก็นะ เขาก็จูบเราไปหลายรอบแล้ว ช่างมันเถอะ! จงอินน่ะดูเผินๆ ก็น่าจะเป็นผู้ชายนิสัยดีอยู่หรอก แต่เราก็รู้ว่าเขาน่ะมันเจ้าชู้ตัวพ่อ คิดดูสิ ตอนที่เราไปผับครั้งแรกนะ ผู้หญิงเป็นสิบๆ คนเดินเข้ามาทักเขาทั้งที่เขาก็จับมือเราไว้อยู่ ไม่รู้ว่าผิดที่ผู้หญิงพวกนั้นไม่มียางอายหรือผิดที่คนของเรามั่วไปทั่วกันแน่
เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้เราเขียนว่า ‘คนของเรา’ งั้นเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่เราไปเอาความกล้ามาจากไหนเนี่ย!
เขินจังเลยยยยยย .//////////////////////////.
อ่ะ อีกเรื่องวันนี้เราไปห้องจงอินมาด้วย ห้องในที่นี้หมายถึงห้องในคอนดูหรูริมแม่น้ำฮันนะ ไม่ใช่ห้องในบ้านเขา จงอินบอกว่าพ่อกับแม่ซื้อไว้ให้เพราะเห็นจงอินชอบเมา แล้วขับรถกลับบ้านเอง พวกเขากลัวว่าลูกจะเกิดอุบัติเหตุเลยซื้อที่นี่ไว้ให้อยู่ มันอยู่ใกล้แหล่งท่องเที่ยว สะดวกกับการไปมหา’ลัยด้วย แถมยังตบท้ายด้วยว่าสะดวกในการไปบ้านเรา -_-
เราได้ยินเราก็เขินสิ -//////- ทำไมเราเป็นคนใจง่ายอย่างนี้~ รู้จักกันไม่กี่วันเราก็มาห้องเขาแล้ว แต่...สมุดอย่าเพิ่งคิดไปไกล มันไม่มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้นทั้งนั้น นอกจากกอดและหอมแก้มสองครั้ง ตบท้ายด้วยจูบกันนิดหน่อย เห็นมะ! ว่ายังไม่เกินเลย (แถสุดๆ) ถึงเราจะใจง่ายและแต่เราก็ไม่ปล่อยตัวให้ง่ายตามใจหรอกนะ เพิ่งปีหนึ่งเอง เรายังเด็กอยู่เลย จงอินก็เหมือนกัน และที่เราต้องไปก็เพราะว่าจงอินไม่สบาย วันนี้หลังจากเราเลิกเรียนประมานสี่โมง เราก็ไปหาจงอิน แต่ดันเจอเซฮุนเข้าซะก่อน...
แต่ก็นะ เราสองคนยังไม่คุยกันอยู่ดี เจอหน้ากันก็ไม่ทำอะไร นอกจากมองหน้าแล้วก็เบนหน้าหนีกัน เขายังโกรธที่เราไปใส่ร้ายแฟนเขาอยู่ล่ะมั้ง เฮอะ เราก็โกรธที่เขามองเราเป็นคนไม่ดีแบบนั้นด้วยเหมือนกัน สงสัยจะหลงคิดว่าเราชอบเขามากกกกก เหอะๆ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเราจะควงจงอินมาเสยหน้าเลย!
ยังไงก็ตามเรื่องของเรากับจงอินยังไม่มีใครรู้นะ นอกจากเซฮุนล่ะมั้ง รายนั้นรู้ตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ ก็จงอินเล่นจูบต่อหน้าต่อตาเซฮุนซะขนาดนั้น ไม่รู้ก็บ้าแล้ว ส่วนเรื่องพี่ฝานก็ยังไม่มีใครรู้ จงอินไม่รู้เรื่องพี่ฝาน พี่ฝานไม่รู้เรื่องจงอิน เราไม่บอกหรอก ยังไม่ได้เป็นแฟนกับใครสักหน่อย
จงอินน่ะเห็นเจ้าชู้อย่างนั้น เขาก็หวงเราเหมือนกันนะ เขียนถึงตรงนี้แล้วมีความสุขจัง คือจะเล่ายังไงดีล่ะ เราไม่ได้คิดไปเองนะว่าเราสวย จงอินยังบอกให้เราฟังทุกวันเลย 555555 อย่างเวลาเรากับเขาไปผับหรือไปเดินห้าง จงอินก็จะไม่ยอมปล่อยมือเราเลย เขาบอกว่าหวง -//////////////////////////////////- เขินรัวๆ
สมุดอาจจะงงๆ ว่าทำไมคนอื่นรอบตัวเราไม่รู้ เราจะยกตัวอย่างนะ เช่นเวลาจงอินมารอเราที่หน้าตึกคณะ เขาก็จะอยู่ในรถ ไม่ลงมาข้างล่าง เวลาเราไปรอจงอิน เราก็จะไปรอไกลๆ แล้วจงอินค่อยขับรถมารับ ถ้าเป็นตอนเช้าจงอินก็มารอรับหน้าบ้านแล้วเราก็กระโดดขึ้นรถเขาทันที ปกติเราขับรถไปเอง แต่เราก็บอกคนในบ้านว่าไปกับเพื่อน ก็ไม่มีใครสงสัย ออกแนวดีใจที่เรามีเพื่อนสักทีมากกว่า -_______-
ส่วนของพี่คริสนี่ก็เจอกันตอนที่บ้านตลอด ไม่บ่อยเท่าจงอินหรอก
และที่สำคัญเราไม่มีเพื่อนไง ก็เลยไม่ค่อยมีใครมาสนใจชีวิตเราเท่าไหร่ T_T
เฮ้ออออออ เขียนๆ มาทั้งหมดนี่ เราก็เริ่มรู้ตัวเองแล้วล่ะ ว่าใจเรากำลังหวั่นไหว ไม่สิ เราชอบจงอินเข้าแล้วจริงๆ เราลืมเรื่องที่เขาเคยทำผิดกับริมฝีปากเราไปเสียสนิท เฮ้ออออออออ ใจอ่อนจริงๆ เลยนะซูจอง!
ผู้ชายคนนี้พาเราไปยังโลกที่เราไม่เคยเจอ...พาเราไปพบอะไรใหม่ๆ
และเขายังทำให้เรารู้ว่าการ ‘ชอบ’ ใครสักคนมันเป็นยังไง...
เขินอ่า ไปนอนดีกว่า .///////.
Bye-bye
--------------------------------------
ขอบคุณทุกกำลังและทุกคอมเมนต์เลยนะคะ ^____^
ดีใจที่มีคนมาอ่านฟิคแปลกๆ แบบนี้ 55555555
ความคิดเห็น