โรงเรียนของเรา น่า อยู่

*คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 20 ปีขึ้น มีเนื้อหารุนแรงและเต็มไปด้วยถ้อยคำหยาบคาย มีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศยาเสพติดและความเชื่อ ผู้ที่มีอายุน้อยกว่า 20 ปีควรได้รับคำแนะนำ - taei

ครืดดดด.... เสียงโซ่ตรวนถูกลากครูดกับพื้น ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดผูกอย่างแน่นหนาด้วยสายสิญจน์ ดวงตาถูกปิดด้วยเศษผ้าขี้ริ้วสกปรก รูหูถูกอุดด้วยดินเหนียว 'ไม่เห็น... ไม่ได้ยิน...' ก่อนถูกกระตุกด้วยแรงกระชากให้ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร่างผอมแห้งที่เปรอะเปื้อนเหม็นสาบขี้สาบเยี่ยวถูกจัดให้นั่งลงบนใบตอง ถูกล้อมกรอบด้วยวงสายสิญจน์รอบนอกสายสิญจน์เนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่มามุงรอดูการประหาร เสียงกลองและปี่เริ่มบรรเลงเพลงไทยโบราณ สองเพชฌฆาตร่ายรำดาบประกาศตน

"มึงกับกู! ไม่มีความแค้นใดต่อกัน! ให้ฟ้าดินผีสางเทวดาเป็นพยาน! สิ่งที่พวกกูจำทำคือหน้าที่!"

ปึก! เสียงก้อนหินถูกปาแหวกอากาศเข้ากระแทกที่หัวของนักโทษ

'ระยำทำชั่วไอ้จัญไร!'

'กูจะเอาเลือดมึงมาล้างตีน!'

'เอาพ่อเอาแม่มันมาตัดหัวด้วย!'

'ไอ้เหี้ย!'

'หนักแผ่นดิน!'

เสียงกร่นด่าสาปแช่งปะทุไปทั่วทั้งลานประหาร

เพชฌฆาตยังคงร่ายรำอย่างต่อเนื่องอยู่ภายในสายสิญจน์ก่อนหยุดยืนบริเวณด้านหลังของนักโทษ

ฉัวะ! ดาบแรกฟาดฟันท้ายทอยขวาปาดไปซ้ายติดกระดูกและผิวหนัง เลือดกระเซ็นสาดทั่วใบตองแต่คอไม่หลุดห้อยต่องแต่งจนผ้าปิดตาหลุดทำเอาผู้คนทั่วทั้งลานถึงกับเงียบสงัด ดาบสองซ้ำอีกครั้งแทบจะทันที

ตุบ... เสียงหัวหลุดจากบ่ากระทบลงกับพื้น

'ฉิบหายแล้วมึงผ้าหลุด!' เสียงโพล่งแทรกออกมาท่ามกลางความเงียบ

'มันลืมตาอยู่!'

'ปาก! ดูปากไอ้เหี้ยนี่มันยังยิ้มอยู่เลย! เหี้ยนแล้วมึง!'

สิ้นเสียงชาวบ้านต่างชุลมุนพากันหนีออกจากบริเวณลานประหาร

'อย่าดันสิวะ! สายสิญจน์จะขาด!'

'กูบอกว่าอย่าดัน!'

ผึง!...

โรงเรียนของเรา น่า อยู่ - taei