คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยากนะกว่าจะรู้ใจตัวเอง
วันแรก
นับเป็นวันแรกของเซฮุนที่จะปฏิบัติตัวให้ลูฮานยอมรับในตัวตนของเค้า แต่วันนี้เป็น
วันแรกของการสอบถามของ คริส เรื่องงาน party ที่จะจัดขึ้นในโรงเรียนในอาทิตย์หน้า
ที่กำลังจะมาถึงนี้แล้ว คริสสอบถามด้วยความตั้งใจและทำหน้าที่ประธานนักเรียนที่ดีอย่าง
เต็มความสามารถของเค้า
“เฮ่อ ถึงซะทีห้องสุดท้ายละ”คริสบ่นกับตัวเอง
ห้องนี้เป็นห้องเรียนห้องเดียวกับห้องของชานยอล ตอนนี้ทุกคนกำลังเคร่งเครียด
กับวิชาคณิตศาสตร์ กำลังเครียดกับการ test เรื่องต่างๆที่ครูนำมาให้
“ลู่หาน นายทำได้มั้ย?”เสียงกระซิบของชานยอลเรียกลู่หาน
“ได้แต่ไม่หมดหรอกนะ”ลู่หานตอบกลับด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ขออนุญาตครับ คุณครู”ผมนำแบบสอบถามมาแจกครับ คริสขออนุญาตอย่างสุภาพ
“แบบสอบถามอะไรล่ะ”
“อ๋อ แบบสอบถามเกี่ยวกับงาน party น่ะครับจะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า”
“อ๋อ ขอบใจจ้ะ”
“ผมขอเวลาสักครู่นะครับครู”
“จ้าตามสบาย”
“นี่ไม่ต้อง test ละนะเก็บไปก่อนไว้ชม.หน้าละกัน ฟังเรื่องงานรร.ก่อนนะ”ครูเปิดโอกาส
ให้คริสได้พูดอย่างเต็มที่ เพื่อนักเรียนจะได้เข้าใจ
“ผมอยากให้ทุกคนช่วยกรอกแบบสอบถามที่ผมนำมาให้น่ะครับ ถ้าความคิดเห็นของใคร
ที่ไม่ตรงกับในใบนี้ให้เขียนแทรกเพิ่มได้เลยนะครับ ผมแค่อยากทราบว่าทุกคนต้องการ
ให้งาน party ที่จะจัดขึ้นเป็นยังไงน่ะครับ งั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ ขอบคุณครับ”
“ที่จริงน่าจะรู้ตัวเองตั้งแต่แรกแล้วนะว่ารบกวน คนกำลัง test คณิตอยู่ไม่เห็นหรอไง”เสียงชานยอลบ่นอย่างไม่พอใจคริส
“เสียงใครวะ เหมือนเสียงนายที่ร้านต๊อกบกกีเลย ว่าเราได้ไงวะ”คริสสงสัยแต่ไม่ได้
ติดใจอะไร
“ชานยอลทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ”ลู่หานพูดแต่สายตาของลู่หานยังมองที่เซฮุนอยู่
“ก็ฉันหมั่นไส้นี่” ชานยอลพูดไปโดยที่ไม่รู้ว่าคริสกำลังมองอยู่ ตอนนี้คริสรู้แล้วว่า
เป็นคนเดียวกับที่ร้านต๊อกบกกี
“ชื่อชานยอล”คริสพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเองว่าสนใจในตัวนายคนนี้เข้าแล้ว
“แต่เค้าเป็นประธานนักเรียนนะ พูดอย่างงั้นได้ไง”ดีโอเสริม
“แล้วไงแค่ประธานนักเรียนไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย”ชานยอลเล่นลิ้น
“คอยดูนะฉันจะเขียนใบนี้กวนนายนั่นให้ปวดหัวตายไปเลย” ชานยอลไม่รู้ตัวว่าทุกคำพูด
ที่เค้าพูดออกมา มีคริสหนุ่มลูกครึ่งจีน-แคนาดาฟังอยู่
“คอยดูหรอ ฉันจะคอยดูเหมือนกัน...........ชานยอล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”คริสพูดอย่างอยากเอาชนะ
.........................................................................................................................................................................................................................
ทุกเหตุการณ์ในโรงเรียนกำลังดำเนินต่อไปอย่างปกติ แต่ตอนนี้มีคนอยู่ 2 คนที่ดูเหมือนว่าจะไม่ปกติ ไคกับดีโอ กำลังอยู่ในอาการที่เรียกว่า เอ๋อ เหม่อลอยก็ว่าได้ตั้งแต่ที่คริสได้เข้ามาในห้องเพื่อชี้แจงเกี่ยวกับเรื่องกรอกใบสอบถาม ทั้ง2คนก็ไม่ได้สนใจที่จะฟังคำชี้แจงของคริสเลยสักนิด ไคกับโด้นั้นนั่งข้างกันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียว ที่คน2คนชอบกันแล้วได้นั่งเรียนข้างๆกัน แต่คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีของทั้ง2สักเท่าไหร่ ในเมื่อดูแล้วทั้ง2จะเขินกันขนาดนี้ วันนี้เป็นวันที่2แล้วของการเข้าเรียนของดีโอแต่เค้ายังไม่ได้คุยกับไคสักคำ
“นี่ดีโอมีปากกามั้ย?หมึกของฉันหมดน่ะ”คงเป็นประโยคแรกที่ไคได้พูดกับดีโอ
“อ่อ มีสิรอเดี๋ยวนะ.......อ่ะนี่”ดีโอยื่นให้ด้วยมือที่ดูจะสั่นๆ
“ขอบใจนะ แต่ทำไมมือนายดูสั่นๆล่ะไม่สบายหรอ”ไคพูดพร้อมกับเอามือจับหน้าผาก ดีโอ ดีโอเขินจนหน้าแดง
“ฉันว่าไปหาหมอเถอะนะ หน้านายแดงด้วยล่ะ ฉันจะพานายไปเอง”ไคเริ่มกังวลเกี่ยวกับอาการของดีโอโดยที่ไม่รู้เลยว่าดีโอเขินจะตายอยู่แล้ว ไคพูดจบก็ไม่รอดึงดีโอแล้วประคองไปห้องพยาบาล แต่พื้นลื่นทำให้ดีโอล้มลงไปไคคิดว่าดีโอคงเวียนหัวมาก เลยเปลี่ยนจากประคองดีโอ มาเป็นการอุ้มแทน
“ไม่ต้องหรอกฉันเดินไหวน่า เชื่อฉันสิ”
“จะเชื่อได้ไง นายเพิ่งล้มไปมะกี้เองนะ ถ้าฉันปล่อยนายฉันจะรู้ได้ไงว่านายจะไม่ล้มลงไปอีกครั้งอ่ะ”ไคเถียงดีโอที่กำลังถลึงตาอันใหญ่โตมองเค้าอยู่ พอไคมองไปที่ดีโอ ถึงกับตกใจตาของดีโอ เลยทำให้ไคทำดีโอหล่นพื้น แต่ด้วยความไวก็ประคองดีโอเอาไว้ได้ แต่คงเป็นกรรมของทั้ง2คนไคดันไปสะดุดเชือกรองเท้าที่หลุดตอนไหนก็ไม่รู้ทำให้ทั้ง2ซวยซ้ำซ้อน ล้มลงไปปากไคประกบปากดีโอสนิท ดีโอทั้งตกใจทั้งเขินเลยเป็นลมไป
“ดีโอนายเป็นไรอ่ะ ตื่นสิ”ไคทำให้ดีโอเป็นลมโดยที่ไม่รู้ตัว เลยรีบอุ้มดีโอไปห้องพยาบาล
“ช่วยด้วยครับเพื่อนผมเป็นลม”ไคขอร้องคนในห้องพยาบาลให้รีบช่วย
เวลาผ่านไปหลังจากที่พยาบาลประจำโรงเรียนได้ปฐมพยาบาลให้ดีโอแล้วดีโอก็ฟื้นขึ้นมาแต่พอเห็นหน้าไค ดีโอก็เขินและจำภาพที่ไคจูบเค้าได้ ดีโอเลยยิ้มออกมา จนทำให้ไคสงสัยว่าดีโอยิ้มทำไม ไคจึงตัดสินใจอีกครั้งที่จะเป็นฝ่ายพูดกับดีโอก่อน
“เป็นไงสบายขึ้นมั้ย?”ไคถามพร้อมกับส่งยิ้มให้ดีโอ
“ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะ”ดีโอตอบด้วยสีหน้าแบบเขินๆ
“แปลกที่พยาบาลบอกว่านายไม่มีไข้เลย แต่ที่นายเป็นลมเป็นเพราะว่านายช็อคกับเหตุการณ์บางอย่างน่ะ”
“หรอ คงเป็นงั้นมั้ง?”
“นายคงตกใจตอนที่ฉันทำนายหลุดมือใช่มั้ยล่ะ”ไคพูดพร้อมกับหัวเราะ 2คนคุยกันอย่างเพลิดเพลินโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ ชานยอลกับลู่หานมาแอบดูอยู่
“ช่วยไม่ได้นะตาของนายมันใหญ่น่าตกใจนี่ ฉันเลยทำนายหลุดมือ”ไคหยอกดีโอ
พอไคพูดจบดีโอก็หลับตาแล้วยิ้ม
“เอ้า นายหลับตาทำไมเนี่ย”
“ก็นายว่าฉันตาใหญ่อ่ะ”
“ครับ ไม่ว่าก็ได้ครับลืมตามาคุยกันก่อนสิ”ทั้ง2สนิทกันอย่างรวดเร็ว
“งั้นรอนี่นะ ฉันจะไปซื้ออะไรร้อนๆมาให้กิน”ไคพูดพร้อมกับรีบเดินออกไป
เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นได้ยัง อะไรทำให้ ไคและดีโอได้มาเจอกัน ได้ใกล้ชิดกัน สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว คงบอกไม่ได้มากนักแต่สิ่งที่ทราบกันดีว่า ที่เค้าทั้ง2คนได้มาเจอกันคงเป็นเพราะพรหมลิขิต ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ทั้งไคและดีโอต่างก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย
.............................................................................................................................................................................................................................
พักกลางวันเพื่อนๆทุกคนในห้องได้เดินลงมากินข้าวยังมีเพียงคนเดียวในห้องเรียนเท่านั้นที่ยังคงครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดีเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ให้ใครบางคนได้เห็น และเซฮุนเริ่มคิดว่าทำไมเมื่อวานลู่หานได้พูดกับตัวเองแบบนั้นเหมือนกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน และคงไม่ใช่การรู้จักธรรมดาแต่เป็นการรู้จักที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่ใครจะเดาออกได้
เมื่อคืนเซฮุนฝันถึงเรื่องในอดีตที่ยังลอยเข้ามาหลอกหลอนเค้า เซฮุนฝันว่า เมื่อตอนที่อายุ15ปี เค้ามีแฟนคนนึงที่เรียนเก่งมาก แต่พอใกล้จะเรียนจบgrade9แฟนเค้าก็บอกว่าได้สอบไปเรียนที่ประเทศอังกฤษติด แล้วก็จะไปเรียนที่อังกฤษด้วย เซฮุนโกรธแฟนมากที่ทำแบบนั้นโดยที่ไม่บอกเค้าสักคำ วันที่แฟนเซฮุนจะไปอังกฤษ แฟนเซฮุนก็ได้มาบอกกับเซฮุนว่าเราจะได้พบกันอีก ให้เซฮุนรอด้วย แต่เซฮุนไม่เข้าใจและไม่ยอมไปส่งแฟน และวันนั้นเป็นวันที่เซฮุนต้องย้ายบ้านเซฮุนเลยตัดสินใจที่จะไม่บอกแฟนตัวเอง แต่หลังจากที่เค้าคิดถึงคำพูดของแฟนเค้าว่าให้รอ แล้วถ้าแฟนเค้ากลับมาโดยที่ไม่เจอเค้า แฟนเซฮุนและเซฮุนจะทำยังไง เซฮุนจึงตัดสินใจบอกพ่อ
“พ่อครับ ไม่ไปไม่ได้หรอครับ”
“ไม่ได้เราต้องไปเพื่อสิ่งที่ดีกว่า” ที่พ่อเค้าพูดเช่นนี้เป็นเพราะว่าพ่อเค้าได้ติดต่อและหาแหล่งลงทุนใหม่เพื่อขยายกิจการ และทำสัญญาต่างๆเกี่ยวกับธุรกิจรวมถึงการเล่นหุ้นต่างๆไว้เรียบร้อยแล้วถ้าไม่ไปก็จะเสียเงินตามสัญญาที่ได้ทำไว้ ซึ่งถ้าเซฮุนบอกพ่อเร็วกว่านี้ว่าจะไปไม่ไปก็ย่อมได้เพราะวันที่แฟนเซฮุนบอกเซฮุนว่าจะไปอังกฤษพ่อของเซฮุนยังไม่ได้ติดต่อและทำสัญญาเกี่ยวกับธุรกิจเลย แต่เป็นเพราะเค้าโกรธแฟนเค้ามากเลยทำให้เค้าอยากไปให้ไกลจากที่นี่ ในเมื่อแฟนเค้าก็ไม่อยู่แล้วด้วย แฟนเซฮุนคนนั้นก็คือลู่หานคนที่มาตามหาเซฮุนที่โรงเรียนแห่งนี้
แต่เซฮุนไม่รู้จริงๆว่ามันคือเรื่องจริงเซฮุนคิดว่ามันเป็นแค่ฝันแต่ฝันนี้ทำให้เค้าร้องไห้เพราะมันเศร้าเหลือเกิน เซฮุนคิดเรื่องฝันเมื่อคืนอยู่ แต่อยู่ดีๆน้ำตาเค้าก็ไหลออกมา เสียดายที่เค้าจำหน้าแฟนที่อยู่ในฝันไม่ได้
“เซฮุน นายเป็นอะไรหรือป่าว?”เสียงนี้เป็นเสียงที่คุ้นมาก เซฮุนยังคงหลับตาฟังเสียงนี้อยู่โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร ภาพนึงปรากฏขึ้นในสมองของเค้าเป็นภาพเค้ากับผู้ชายคนนึงที่หน้าคล้ายๆลู่หานกำลังนั่งอยู่ในร้านที่ขายชานมไข่มุก
“เซฮุน ไม่สบายหรอ?”น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงยังคงพูดไม่หยุด
เซฮุนลืมตาขึ้นมาเห็นชาไข่มุกอยู่ตรงหน้าก็ยิ้ม เผลอคิดว่า “ใครกันรู้ใจเราด้วย”แต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่นำชาไข่มุกมาให้เค้าแล้วกลับพบว่าเป็นลู่หานเซฮุนคิดไว้เสมอว่าในฝันเป็นเรื่องจริงเค้ายังคิดว่าอยู่ในฝัน เค้าเลยกอดลู่หาน
“อย่าไปไหนอีกเลยนะ”เซฮุนอ้อนวอน
“ฉันอยู่นี่ไม่ได้ไปไหน”ลู่หานที่เฝ้ารอวันนี้มานานร้องไห้
พอเซฮุนรู้สึกตัวก็ผละออกจากลู่หาน
“อ้าวฉันนึกว่าฝันอยู่ ขอโทษนะที่อยู่ดีๆฉันก็กอดนาย”เซฮุนยิ้มแบบอายๆ
“ฉันคิดว่านายสำนึกผิดที่นายกอดฉัน นายจำไม่ได้เลยหรอ นายแกล้งทำใช่มั้ย?”T^^T
“นายเป็นอะไรลู่หาน ฉันว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่านะ”พูดจบเซฮุนก็เดินไปเช็ดน้ำตาให้ลู่หานแล้วก็จูงมือลู่หานไปกินข้าว
“นั่งรอก่อนนะฉันจะไปเอาอาหารมาให้”
“ถ้านายไม่.....เอ่ออออออ แล้วนายจะทำแบบนี้กับฉันทำไม”
“ไม่รู้เหมือนกันฉันก็อยากรู้ใจตัวเองเหมือนกันแต่อยู่กับนายแล้วฉันรู้สึกแปลก”
“อึดอัดใช่มั้ย?”ลู่หานน้ำตาคลอ
“ไม่ใช่อึดอัดหรอก ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน อย่าคิดมากเลยเดี๋ยวฉันซื้ออาหารอร่อยให้กินนะ”ไม่นานเซฮุนก็มาพร้อมกับบะหมี่แล้วก็น้ำชาไข่มุก แล้วยังมีแซนวิชอบชีสของโปรดลู่หานเซฮุนไม่รู้หรอกว่าลู่หานชอบแซนวิชอบชีส แต่เหมือนจิตใต้สำนึกของเค้ามันบอกว่าให้ซื้อแซนวิชอบชีสนะเพราะลู่หานชอบ
“มาละบะหมี่อร่อยๆ”เซฮุนยิ้ม
“เนี่ยนะอร่อย เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนายนี่ ชอบเลี้ยงฉันด้วยบะหมี่”ลู่หานหัวเราะตั้งแต่ลู่หานเข้ามาในโรงเรียนนี้เพิ่งหัวเราะเป็นครั้งแรก ทำให้เซฮุนก็ยิ้มไปด้วย
“มะกี้นายว่าอะไรนะฉันเพิ่งเลี้ยงนายครั้งแรกทำไมนายพูดแปลกล่ะ”
“อ่อป่าว ฉันพูดว่าอร่อยดีเหมือนแม่ฉันที่ชอบเลี้ยงฉันด้วยบะหมี่”เซฮุนฟังได้แต่ยิ้มแบบงงกับคำพูดของลู่หาน
“วันนี้วันอะไรล่ะเนี่ย?”
“นายนี่เพิ่งเรียนมามะกี้เอง วันนี้วันอังคาร”
“อ่อ งั้นวันเสาร์ไปเที่ยวบ้านฉันนะ”ลู่หานได้แต่ยิ้ม
“ยิ้มแปลว่าตกลงนะ”
“ฉันดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของนายลู่หาน วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้พิสูจน์ตัวเองฉันดีใจที่ทำให้นายยิ้มได้”
“ฉันก็ดีใจที่ได้คุยกับนายในรอบ3ปี”
“นายว่าไงนะ”
“ป่าว ฉันแค่บ่นกับตัวเองนิดหน่อย”
“หรือว่าเซฮุนความจำเสื่อมถึงมีอาการแบบนี้ แต่จะมีเหตุการณ์อะไรล่ะที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ นึกไม่ออกเลยจริง”ลู่หานคิดในใจ เหตุการณ์ทั้งหมดไคเห็นหมดแล้ว แล้วไคก็คิดว่าเซฮุนกับลู่หานต้องมีอะไรแน่ๆแต่เค้าแค่สงสัยยังไม่แน่ใจ คิดอะไรได้ไม่นานไคก็รีบเอาอาหารร้อนๆไปให้ดีโอที่ห้องพยาบาล เพราะกลัวดีโอจะรอนาน >///<
เมื่อทั้งลู่หานและเซฮุนกินอาหารกลางวันเสร็จเซฮุนก็เก็บจานให้ลู่หานโดยที่ไม่รู้เลยว่าลู่หานกำลังมองเค้าด้วยแววตาที่มีความสุขที่สุดในรอบ3ปีที่จากกันเพียงเพราะความไม่เข้าใจ
ความคิดเห็น