ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เพียง 10 วันให้ฉันรู้ใจตัวเอง

    ลำดับตอนที่ #2 : before only 10 days

    • อัปเดตล่าสุด 20 ต.ค. 55




     


                      12.00 pm  
               
                         เป็นเวลาพักกลางวันของโรงเรียน......"นักเรียนทำความเคารพ" เสียงของ
                  หัวหน้าห้องแต่ละชั้นได้บอกเพื่อนในชั้นทำความเคารพครูและเตรียมตัวพักเพื่อ
                  เตรียมตัวเรียนในวิชาต่อไป    เป็นเรื่องปกติที่เวลานี้จะเป็นเวลาพักของนักเรียน
                  ในโรงเรียนทุกคน  ยกเว้นแต่ kevin wu หรือ คริส  ประธานนักเรียนที่หล่อ รวย
                  เรียนเก่ง เป็นกัปตันบาสเกตบอลและสุขุมยังคงประชุมกรรมการนักเรียน
                  เกี่ยวกับ  งานparty ของโรงเรียนที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า

                   "ผมคิดว่า  งาน party นี้เป็นงานที่จัดขึ้นมา เพื่อผ่อนคลายให้นักเรียน
                   ซึ่งเราจัดทุกปีอยู่แล้ว  ทางผู้อำนวยการก็บอกว่าก่อนที่เราจะจัด  ต้อง
                   ให้เราถามความเห็นจากนักเรียนในโรงเรียนนี้ก่อน"   คริสประธานนักเรียนกล่าว


                    "แล้วจะต้องทำยังไงคะ" คณะกรรมการกล่าว

                    "เราจะแบ่งเป็นทีม ทีมละ3คนเพื่อสุ่มถามทุกระดับชั้น"คริสได้แนะนำ
                    "เดี๋ยวผมจะไปสอบถามนักเรียน grade10-12เอง ทุกคนไปช่วยกันทำเถอะ"
                    คริสกล่าวอีกครั้ง

                     "มีใครสงสัยหรืออยากเสนอข้อคิดอะไรมั้ย?" คริสย้ำอีกครั้งด้วยความรอบคอบ
               
                     เงียบสงัด ราวกับป่าช้า ไม่มีใครถามหรือเสนอข้อคิดใดๆทั้งสิ้น

                     "งั้นผมขอปิดการประชุมครับ" คริสกล่าวปิดการประชุม


                   ประชุมเสร็จคริสประธานนักเรียนที่สูงถึง 188 ซม. ก็เคลื่อนย้ายร่างกายอันหล่อ
                  ไปยังโรงอาหารเพื่อกินอาหารกลางวันซึ่งอาหารจานโปรดของเค้าก็คือ  ต๊อกบกกี
                   แต่วันนี้คริสประชุมงานโรงเรียนอยู่เลยมาช้าทำให้เหลือต๊อกบกกีชิ้นสุดท้าย
                   ซึ่งไม่มีใครซื้อแล้ว  คริสกำลังเดินไปยังร้านขายต๊อกบกกี

           ........................................................................................................................................................

                 "นี่ลูฮานโรงอาหารมันอยู่ตรงไหนกันเนี่ย โรงเรียนนี้มันกว้างจริงๆ" ชานยอลพูด

                  "อย่าบนไปหน่อยเลย ฉันว่าตรงโน้นคนเยอะคงใช่ รีบไปดีกว่า" ดีโอพูดเสริม

                  "เดี๋ยวฉันกินแซนวิชอบชีสก็แล้วกันไปช้าอาหารคงหมดแล้วล่ะ"พูดจบลูฮานก็
                 แยกตัวจากดีโอ และ ชานยอล เพื่อเข้าร้านค้าที่อยู่ก่อนถึงโรงอาหาร

                   "ลูฮานไปเจอกันที่โต๊ะตรงระเบียงในโรงอาหารนะ"ชานยอลบอก

                   "ได้ เดี๋ยวจะรีบตามไป"ลูฮานรับปาก

                     "นี่ดีโอฉันอยากกินต๊อกบกกีอ่ะ เดี๋ยวค่อยไปเจอกันที่โต๊ะตรงระเบียงนะ"ชานยอล
                 ขอตัววิ่งไปซื้อต๊อกบกกี

                      โด้และลูฮานได้บะหมี่มานั่งรอชานยอลอยู่ที่โต๊ะตามนัดแต่คงอีกนานกว่า
                    ชานยอลจะมาเพราะตอนที่เค้าจะหยิบต๊อกบกกีดันมีมือใครก็ไม่รู้มาจับไว้
                    คนนั้นคือประธานนักเรียน คริสนั่นเอง

                     "นี่นายฉันขอเถอะนะ ฉันอยากกินมันอ่ะ"ชานยอลพูดอย่างอ้อนวอนคนตรงหน้า
                  โดยที่ไม่รู้ว่าคนๆนั้นคือ kevin wu ประธานนักเรียน
                     
                     "จะให้ได้ไงในเมื่อฉันมาซื้อที่นี่ทุกวัน และก็หยิบก่อนนายด้วย"คำขอของชานยอล
                  ไม่สามารถทำให้คริสใจอ่อนได้

                     "หล่อนะนายแต่ ไม่แมนเลยซักนิดเป็นผู้ชายรึป่าวเนี่ย"ชานยอลเริ่มโมโห

                    "ก็ฉันหยิบก่อนแล้วจะให้ฉันทำยังไง"

                    "ทำยังไงหรอ?ก็เอามาให้ฉันไง ฉันบอกว่าอยากกิน"

                    คนเริ่มมอง คริสและชานยอลที่เป็นจุดสนใจ  คริสเห็นอย่างนั้นเลยต้องยอม
                   เอาต๊อกบกกีให้ชานยอลแต่โดยดี  ชานยอลเป็นผู้ชายคนแรกที่เค้ายอมเพราะ
                   ตั้งแต่เกิดมาเค้ามีความคิดเป็นของตัวเองและไม่เคยยอมใคร

                      "อยากกินก็เอาไป"คริสโมโห

                      "ให้ตั้งแต่แรกก็จบ"

                     ชานยอลได้ต๊อกบกกีแล้วก็เดินไปหาดีโอกับลูฮานที่โต๊ะริมระเบียงด้วยสีหน้า
                    อย่างคนชนะ และได้ต๊อกบกกีตามที่อยากกิน
                   
                         "กว่าจะมาได้นะรอจนบะหมี่อืดแล้ว"ดีโอพูดอย่างคนหัวเสีย

                        "แค่บะหมี่อืด ฉันเจอผู้ชายคนนึงหล่อแต่นิสัยไม่ดีจะมาแย่งต๊อกบกกีฉัน
                         แต่ฉันก็ได้มันมาด้วยความสามารถของฉัน"
                    
                        "หน้าด้านดีกว่ามั้ยฉันแอบเห็นนะว่าคนนั้นเค้าหยิบก่อน"ดีโอพูดอย่างตลก

                         "กินอาหารกันเถอะ ทิ้งไว้นานจะไม่อร่อย"ลูฮานที่นั่งเงียบอยู่นานตัดบท


                     ระหว่างที่ ทั้ง3คนกำลังกินข้าวไค  เซฮุนและแบคฮยอนก็เดินมานั่งโต๊ะข้างๆ
                   โต๊ะของชานยอลที่นั่งอยู่

                      "อ้าว แบคมานั่งนี่สิ"ชานยอลชวนแบคฮยอนมานั่งด้วยโดยที่ไม่รู้ว่าเพื่อนอีก        
                       2คนกำลังมอง เซฮุนและไคที่กำลังเดินมา

                       ความจริงโด้แอบชอบไคตั้งแต่เข้ามาแล้วแต่ตอนนี้เค้ายังไม่รู้ชื่อไคเลย
                     โด้เลยเขินที่ไคเดินมา  และไคเองก็แอบชอบโด้อยู่ไม่น้อย ที่ไคว่าโด้ตาโต
                      เป็นเพราะว่าเค้าต้องการปิดบังไม่ให้เซฮุนรู้ว่าเค้าชอบโด้

                        ไคและเซฮุนกำลังจะเดินเข้ามาโต๊ะข้างๆ     ลูฮานที่ต้องการมาตามหาเซฮุน
                       เมื่อเค้าเจอเซฮุนแล้วเค้าทนให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ลูฮานจึงรีบลุกออกไป
                       ท่ามกลางความงงของเพื่อนๆ โด้และชานยอลจึงรีบขอตัวลุกตามลูฮานออกไป

                           "ยอล  โด้  ฉันขออยู่คนเดียวแป๊ปนะ"

                            "ทำไมนายต้องหนีด้วยในเมื่อที่นายมาก็เพื่อมาหาไอ้นายคนนั้น"ชานยอลพูด
                           
                            "ฉันทำใจไม่ได้ที่จะมองหน้านายคนนั้นโดยที่นายคนนั้นทำเป็นเหมือนจำ
                             ฉันจำเรื่องเก่าๆ เรื่องของเราไม่ได้เลย"

                            ชานยอล และโด้ทำได้เพียงแค่ยืนมองลูฮาน สักพักเซฮุนก็วิ่งตามมาด้วย
                          ความเป็นห่วงแต่ก็ยังจำอะไรไม่ได้รู้แต่ว่าข้างในใจลึกๆเป็นห่วงนายคนนี้
                          เหลือเกิน
           
                             "ขอฉันคุยกับลูฮานแป๊ปนึงนะ"เซฮุนพูดกับยอลและโด้เบาๆ
       
                             โด้และชานยอลจึงเดินออกไปหาแบคและไคที่ยืนรอเซฮุนอยู่

                             "นี่นายมีเรื่องอะไรอยากคุยหรือถามฉันมั้ย?  ฉันเห็นนายมองหน้าฉัน
                              ด้วยสายตาที่ฉันไม่เข้าใจแล้วนายก็วิ่งออกมา"

                             "ฉันยังไม่อยากถาม ไม่อยากคุยกับนาย"ลูฮานน้ำตาคลอ

                             "แล้วนายจะร้องไห้ทำไม"
                       
                              "ฉันไม่ได้ร้องไห้ฝุ่นแถวนี้มันเยอะน่ะ"

                              "แต่ฉันอยากถามอะไรนายหน่อยเซฮุน?"

                             "ถามมาสิ ถ้านายอยากถาม"

                             "นายจำเรื่องอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย?"

                             "เรื่องอะไร เราเคยเจอกันด้วยหรอ?"เซฮุนเริ่มสงสัยและตอบไปด้วยความ
                             สับสน

                              ลูฮานคิดว่าเซฮุนหลอกและทำเป็นความจำเสื่อมไม่รู้เรื่องและต้องการ
                          ที่จะลืมเรื่องของตัวเองที่ผ่านมา  ลูฮานจึงตบเซฮุนที่ใบหน้าอย่างแรง

                             "โอ้ย!!!!!!!!!!" นายทำอะไรฉันเจ็บนะ
           
                            "เจ็บก็ดีละไอ้คนเห็นแก่ตัว"ลูฮานร้องไห้หนักกว่าเก่า

                            "ถ้านายเกลียดฉันมากละก็ ภายใน 10 วันนับจากพรุ่งนี้ ฉันจะทำให้นายเห็น
                             ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด และจะทำให้นายมองฉันเป็นคนดีในสายตานายให้ได้"
                            
                          เซฮุนพูดด้วยอารมณ์สับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแคร์นายเด็กใหม่ที่ชื่อลูฮาน
                         มากขนาดนี้แล้วเซฮุนก็ยังคิดว่าเค้าเคยเจอกับลูฮานแต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน
                         เหตุการณ์วันนี้ทำให้เค้าเริ่มสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้น และเค้าก็คิดไว้แล้วว่า ภายใน
                          10 วันที่เค้าบอกว่าจะทำให้นายคนนั้นมองเค้าเป็นคนดี และเพื่อพิสูจน์ตัวเอง
                          เค้าก็จะค้นหาความจริงที่เป็นต้นเหตุทำให้นายคนนั้นมองเค้าในแง่ร้าย
                          และที่สำคัญไปกว่านั้นเค้าก็อยากรู้ด้วยว่าทำไมเค้าต้องแคร์นายคนนี้



     
            เค้าอยากรู้ใจตัวเอง

                  
          
                             
                     

          
                      
                   
                  

                   



     





                   
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×