{Yaoi} Dunk Love

ลำดับตอนที่ #1 : ๐ Dunk Love ๐ [Chap 1]

Chapter 01

"โธ่เอ้ยยย....ไอ้ติน!!!" เสียงตบเข่าดังฉาดใหญ่ แสดงถึงความไม่พอใจของผู้พูด ทำเอาเจ้าของชื่อหันมามองด้วยสายตามที่ไม่สบอารมณ์นัก

 

ในจังหวะนั้นเองผู้ชายหุ่นบึกบึนฝ่ายตรงข้ามก็วิ่งเข้ามาชนร่างสูงเข้าอย่างจัง ท่อนขาแข็งแรงถูกฝ่าเท้าอันทรงพลังของฝ่ายตรงข้ามเหยียบซ้ำอีกที

 

"โอ๊ยยย!!! เชี่ยแม่ง..." เสียงสบดดังพร้อมกับเสียงเป่านกหวีดยาวๆ หนึ่งครั้ง

 

"เฮ้ย ตินมึงโอเคป่าววะ ฉิบหายแล้วทำไงดีเนี่ย"

 

"ไอแจ๊คลงแทนตินเด๊ะ" พูดจัดการทีมสั่งอย่างไว พร้อมกับมาสนใจคนเจ็บที่นั่งอยู่ตรงหน้าผู้จัดการที่ตัวเล็กกว่าก้มปฐมพยาบาลพร้อมกับบ่นยาวเป็นหางว่าว โดยที่ไม่สนใจว่าคนเจ็บที่นั่งอยู่จะรู้สึกอย่างไร

 

"ดูดิ แม่ง ดั๊งค์ก็ไม่ได้แล้วยังมาเจ็บอีก....แล้วทำไงวะ กูว่าแพ้แน่....."

 

"บ่นเสร็จยัง" คนเจ็บกล่าวพร้อมกับมองไปที่สนามบาสด้วยสายตาที่รู้สึกผิด ทำให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกผิดไปด้วยกับคำพูดที่พูดออกไปโดยไม่ได้คิดจู่ๆบรรยากาศก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ

 

"....ไปห้องพยาบาลกันเหอะ" ร่างบางพยุงร่างสูงให้ลุกขึ้น

 

"กลัวทีมแพ้ไม่ใช่หรอ....." คนตัวสูงสะบัดแขนออก

 

"ขาบวมขนาดนี้มึงยังคิดจะลงเล่นอีกหรอไง" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับใช้กำลังทั้งหมดฉุดให้เดินตามไป

 

"โอ๊ยไอพี่บลู เจ็บนะ...เบาๆหน่อยดิ" ร่างสูงบ่นอุบขณะถูกลากไป

 

"สำออยว่ะมึง เมื่อกี้ใครจะลงไปเล่นวะ แค่นี้ทนหน่อยเดะ" พี่บลูหันมามองค้อนก่อนจะเดินกลับเข้ามาใกล้ติน เขาค่อยๆยกแขนยาวของคนตัวสูงกว่าขึ้นแล้วพาดลงบนบ่าของตัวเอง โชคดีที่ส่วนสูงต่างกันสิบกว่าเซ็นต์ได้ทำให้ตินพาดแขนได้อย่างสบาย

 

พี่บลูค่อยๆพยุงคนตัวสูงโคตรๆไปห้องพยาบาลด้วยความยากลำบาก โชคร้ายของกูที่เกิดมาเตี้ย แต่โชคดีของมึงที่ดันเกิดมาสูงผิดมนุษย์มนานะไอเวรติน พี่บลูถอนใจเบาๆเมื่อนึกถึงปมด้อยของตัวเอง

 

"ทีนี้ก็เชิญมึงสำออยได้ตามสบายเลยนะไอติน" คนตัวเล็กถอยหลังไปสองถึงสามก้าว แล้วยืนกอดอกเพื่อมองดูพฤติกรรมของคนตัวโตในขณะที่ถูกอาจารย์พยาบาลปฐมพยาบาลให้

 

"นี่เธอ! ยืนมองอยู่ได้มาช่วยพาเพื่อนไปโรงพยาบาลหน่อยสิ" อาจารย์พยาบาลชี้นิ้วสั่งพี่บลูที่ยืนมองความสำออยอยู่ห่างๆให้มาช่วยพาไอคนตัวโตเหมือนควายไปโรงพยาบาล

 

"อะไรกันวะแค่นี้ถึงกับกระดูกร้าวเลยหรอ อะไรจะอ่อนแอปานนั้นไอติน"

 

"เงียบปากไปเลยพี่ ไม่โดนเองไม่รู้หรอก"

 

"แล้วนี่ก็ลำบากกูไปส่งมึงที่บ้านอีกใช่มั๊ย"

 

"เออ ผมกลับเองก็ได้ครับ แค่เข้าเฝือกเอง ชิวๆ" ร่างสูงประชด จนคนตัวเล็กต้องเหลือบหันมามองพร้อมกับเบ้ปาก

 

"เดี๋ยวแม่งก็ปล่อยกลับเองซะหรอก ทำปากดี"

 

จะเถียงกันให้เปลืองหน้ากระดาษทำไม ในเมื่อสุดท้ายมันสองคนก็ต้องกลับด้วยกันอยู่ดี เกิดมาเตี้ยไม่พอ ยังต้องมาดูแลไอ้ควายยักษ์ตัวนี้อีก ดันเสร่อเองที่เป็นหัวหน้าชมรมบาสของมหาลัย มานั่งคิดแล้วเศร้าชีวิตอย่างแรง

 

"พี่บลู...........พี่บลู..." ตินพยายามเรียกคนตัวเล็กที่เดินนำลิ่วไปเหมือนตามควายข้างหน้า แต่ก็ไร้ผล ไอคุณพี่บลูเดินพาร่างเตี้ยๆนำไปแบบไม่ใส่ใจ

 

"พี่บลู.............ไอ้บลู!!" ได้ผล หันควับแทบจะทันที รู้งี้เรียกไอ้บลูแต่แรกคงได้ผลไปนานแล้ว

 

"เชี่ยไรอีกครับไอสำออย"

 

"เดินช้าๆหน่อยดิ รีบไปตามควายหรอพี่ คนเข้าเฝือกนะ จะให้เดินเร็วก้าวสั้นๆแบบพี่ได้ไงกัน" พี่บลูกชะงัก เออว่ะ จริงด้วยกูมันเตี้ย เอ๊ย!!ไม่ใช่ กูเดินตามควายซะลืมเลยว่าไอง่อยเดินตามอยู่ข้างหลังทำไงดีวะรู้สึกผิด แต่ไม่อยากยอมรับ พี่บลูอ้ำอึ้งสักพักก่อนจะหาข้ออ้างตอบกลับไป

 

"เอ่อ...ใครใช้ให้เดินตามละครับ กูจะไปเรียกแท็กซี่ให้ ยืนง่อยแดกรออยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวมา"

 

"กลับเองนะ ส่งแค่นี้แหละ"

 

พี่บลูปิดประตูรถแท็กซี่แล้วปั้นหน้าฉีกยิ้มด้วยความเอ็นดูรุ่นน้องแบบจำใจ รถแท็กซี่สีชมพูแปร๋นค่อยๆเคลื่อนไปอย่างช้าๆ ตินมองดูคนตัวเล็กที่ยืนเตี้ยอยู่ด้านนอกจนเขาหันหลังเดินหนีไป คงสักเดือนได้ล่ะมั้งที่จะได้แกล้งรุ่นพี่ ตินยิ้มขณะมองขาตัวเองที่เข้าเฝือกเพราะกระดูกร้าวจากอุบัติเหตุระหว่างการแข่งขันเมื่อครู่ สนุกแน่ไอพี่บลูชอบให้ซ้อมหนักดีนัก

 

"RRRRRRRRRRRR"

เสียงโทรศัพท์มือถือดังติดต่อกันเป็นครั้งที่ร้อยแปดได้ ร่างสูงค่อยๆขยับตัวไปอย่างช้าๆด้วยความยากลำบาก

 

"รู้แล้วเว่ย!! โทรมาอยู่ได้ คนยิ่งขยับตัวยากๆอยู่" ตินบ่นอย่างกับคนแก่ขณะเคลื่อนตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนที่โต๊ะหนังสืออีกฟากของห้องนอน

 

"ว่าไงพี่"

 

"เฮ้ยย มึงจะอู้หรอไอติน วันเสาร์ก็ไม่หยุดซ้อมเว่ย โผล่หัวมาได้แล้วคนอื่นรออยู่" ปลายสายใส่เป็นชุดหลังจากแน่ใจว่ามีคนรับสายแล้ว

 

"เฮ่ย!!นี่ยังจะ...."

 

ตรู๊ด....ด ตรู๊ด....ด

 

ยังพูดไม่ทันจบก็โดนวางสายใส่ ทำเอาตินเริ่มรู้สึกไม่พอใจ บ้าหรือไงวะไอพี่บลู คนเข้าเฝือกง่อยกินซะขนาดนี้ยังจะลากให้ไปซ้อมอีก ตินตัดสินใจไปที่สนามบาสเพื่อซ้อม ช่างเป็นการตัดสินใจที่ดันทุรังจริงๆ

 

"กว่าจะเสด็จมานะมึง" ยังไม่ทันจะก้าวขาเข้ามาในโรงยิม ไอคนตัวเตี้ยก็ตะโกนมาแต่ไกล ตินแทบจะเขวี้ยงไม้ค้ำไปกระแทกหัวให้มันเตี้ยลงกว่าเดิมจริงๆ พี่บลูแกแกล้ง หรือลืมจริงๆกันแน่นะ ถึงได้เรียกเขามาถึงที่นี่

 

"คนมันง่อยกินแบบนี้ยังจะให้มาซ้อมอีก คนอะไรใจร้ายว่ะ" ตินบ่น

 

"อ้าว มึงเป็นอะไรหรอไอติน" ตินเงื้อไม้ค้ำขึ้นจะฟาดคนกวนบาทาตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด เป็นรุ่นพี่แต่กวนกันแบบนี้ก็น่าจะฟาดกันสักทีสองทีให้เตี้ยจมดินไปเลย

 

"ล้อเล่นน่า ไม่เห็นหน้าแล้วมันตะหงิดๆ รู้สึกแปลกๆว่ะ เลยโทรเรียกมึงมานี่ไง"

 

"แล้วให้มาทำไร"

 

"นั่งดู" พูดจบคนตัวเล็กก็หัวเราะหึหึในลำคอ แกล้งนักบาสที่มันเล่นบาสไม่ได้นี่มันก็สะใจดีเหมือนกันแฮะ