เวลาที่สายไป

เนื้อเรื่อง

ดอกทิวลิปสีแดง. . .หมายถึง ฉันรักคุณ

    ใครกันน้าที่ชอบเอาดอกทิวลิปมาวางใต้โต๊ะฉันอยู่บ่อยๆ

    อยากบอกเขาจังว่า ขอบคุณนะ ที่ให้รอยยิ้มแก่ฉันทุกๆวัน

    แล้วก็คงต้องขอโทษเขาด้วยแหละ เพราะว่าฉันเองมีคนที่แอบชอบไปแล้ว

    ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรพิเศษเหมือนคนอื่นเลย เรียนก็ไม่เก่ง สวยก็ไม่สวย แถมยังใส่แว่นอีกต่างหาก

    แต่ว่าการแอบชอบใครสักคน มันก็คงไม่ผิดนะที่คนไม่สวยจะแอบชอบใครสักคน

    ยิ่งคนๆนั้นเป็น ขวัญใจในหมู่สาวๆด้วยแล้ว เฮ้อ...ฉันคงได้แค่แอบชอบเท่านั้นแหละ

    คนนั้น เขาเป็นนักกีฬา ถึงเขาจะเรียนไม่เก่ง แถมด้วยความขี้เกียจอีกนิดๆ แต่เขาตอนเขาเล่นกีฬาสีหน้าของเขามีความสุขมากๆ หล่อ + นิสัยดี เล่นทำเอามีคนแอบชอบเขาอยู่ไม่ใช่น้อย แล้วยังงี้ฉันก็คงได้แค่แอบหวังเท่านั้นแหละ

    ถึงตอนเขาแข่งฉันจะไม่ได้ไปเชียร์ติดขอบสนามแบบผู้หญิงคนอื่น แต่ฉันก็มักจะแอบดูเขาอยู่ห่างๆ

    ก็ทำไงได้ละ ฉันมันคนขี้ขลาดนี้

    เฮ้อ...อยากให้คนที่เอาดอกไม้มาวางไว้บนโต๊ะเป็นนกจัง

    แต่ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ไหมหรอก เพราะถึงฉันจะอยู่ห้องเดียวกับเขา

    แค่คุยกันฉันก็ยังไม่เคยเลย แต่ยังไงฉันก็ขอแอบหวังเล็กๆละกัน

    ถึงมันจะเป็นแค่ฝันของผู้หญิงธรรมดาแบบฉันก็เถอะ

    *****************************************************************
    และแล้ววันหนึ่งเหมือนกับปาฏิหารย์สำหรับฉัน

    ในห้องเรียนวันนี้มีการย้ายที่นั่งกันใหม่เพราะครูประจำชั้นเห็นว่านักเรียนในห้องจับกลุ่มคุยกันมาก
    
    สาวน้อยแสนธรรมดาคนหนึ่ง(ตัวฉันเองแหละ)ได้ถูกจับไปนั่งข้างๆเด็กหนุ่มที่เป็นขวัญใจของผู้หญิง

    ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะให้โลกหยุดอยู่ในตอนเวลาเรียนจัง

    ตอนนี้ฉันได้นั่งอยู่ข้างๆคนที่ฉันชอบ ฉันมีความสุขที่สุดเลย

    ขอให้เวลาหยุดอยู่แค่นี้เถอะ....ฮ่ะ ฮ่ะ บ้าจัง นี้ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย

    ถึงฉันจะได้นั่งอยู่ข้างๆเขาแต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

    ฉันยังคงไม่กล้าพูดคุยกับเขาเหมือนเดิม ถึงแม้เขาจะมีทักฉันบ้างเล็กน้อย

    แต่พอเขาเงียบ ฉันก็เงียบต่อ ถึงฉันจะมีเรื่องต่างๆที่อยากเล่าให้เขาฟัง แต่ทำไงได้ก็คนมันไม่กล้านี้

    ดอกทิวลิปสีแดง ยังคงวางอยู่ใต้โต๊ะของฉันทุกเช้า

    ความรู้สึกของฉันยังคงเหมือนเดิม

    แต่ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่างคงไม่ได้แล้ว

    ฉันไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันจบลงไปโดยที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเหมือนอย่างเธอ

    ฉันคงต้องหาทางบอก คนที่เอาดอกทิวลิปมาวางไว้บนโต๊ะของฉันทุกเช้าก่อน ว่า ฉันมีคนชอบแล้ว

    และฉันจะหาวิธีบอกคนๆนั้นให้ได้ว่า ฉันแอบชอบเขามาอยู่นานแล้ว

    (ถึงแม้ว่า มันอาจจะต้องผิดหวังก็เถอ T ^ T แต่ก็คงดีกว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเลย)                           *****************************************************************
    วันนี้ฉันรีบมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อจะได้มาให้ทันพบคนที่แอบเอาดอกทิวลิปมาวางไว้บนโต๊ะฉัน
    
    ถึงฉันจะดีใจที่มีคนมาแอบชอบฉันก็เถอะ

    แต่ถ้าฉันไม่ได้ชอบเขา จะปล่อยให้เรื่องราวมันเป็นต่อไปยังงี้ก็คงไม่ได้

    บรรยายกาศในยามเช้าของโรงเรียนช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกมากสำหรับฉัน

    ปกติจะมีเสียงเฮฮาจากนักเรียนในโรงเรียน บนระเบียงที่ปกติจะมีคนมายืนคุย นั่งเล่น

    ห้องเรียนที่มีคนมานอนรอเวลาเข้าเรียน แจกันหน้าห้องที่ยังไม่มีใครเอาดอกไม้มาใส่

    บรรยายกาศที่เงียบสงบจนชวนฉันขนลุก ดีนะที่ตอนนี้เป็นตอนเช้าไม่งั้นฉันคงไม่กล้าที่จะเข้ามาในโรงเรียนแหงๆ

    อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องเรียนของฉัน ฉันจะได้เจอคนที่แอบเอาดอกทิวลิปให้ฉันทุกๆวันรึเปล่า

    ถ้าเจอ ฉันจะบอกขอโทษเขา ได้รึเปล่า แล้วถ้าบอกไป เขาจะเสียใจมากไหม

    ความสับสนปนความกลัวเริ่มเข้ามาในสมองฉันทั้งๆที่เมื่อวานแนก็ตัดสินใจมาอย่างดีแล้ว

    ควาสับสน ความกลัว เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และก็เหลืออีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงหน้าห้องของฉันแล้ว

    ประตูแง้มเปิดอยู่เล็กน้อยแสดงว่ามีคนอยู่ในห้อง

    หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น จนฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นเลย

    อีก 1 เดินก็จะถึงประตู ขาฉันสั่นนิดๆ หัวใจแทบจะกระโดดออกมานอกตัว

    แต่พอไปถึงหน้าประตูหัวใจของฉันก็นิ่งสนิท แทบไม่รู้เลยว่าตอนนี้มันเต้นอยู่รึเปล่า

    ขาฉันก็หายสั่นแล้ว แต่ว่ากลับเป็นหน้าของฉันที่แดงขึ้นมาแทน มันแดงจนขนาดฉันยังรู้ตัวเลย

    แต่จะทำไงได้ละ ก็เมื่อคนที่ฉันเห็นว่าวางดอกไม้อยู่ คือคนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงมาโดยตลอดและตอนนี้เขาก็เป็นคนที่นั่งข้างๆฉันด้วย
    *****************************************************************
    วันนี้ทั้งวัน ฉันไม่ได้หัวมองหน้าไปมองคนข้างๆเลย

    มันทำไงได้ละก่อนหน้าคนข้างๆยังคงเป็นเพียงแค่ฉันแอบชอบ

    แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่เอาดอกทิวลิปมาวางไว้ใต้โต๊ะฉันด้วย        

    ฉันจะทำยังไงดี ... ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น

    ฉันมันคนขี้ขลาดจริงๆ ทั้งที่เมื่อเช้าตัดสินใจแล้วแท้ๆแต่พอเอาเข้าจริงกลับวิ่งหนีไปซะงั้น

    ตอนนี้ ฉันจะทำยังไงดี  จะปล่อยให้มันเป็นไปยังงี้หรอ...บ้า โอกาสอยู่แค่เอื้อมแล้วแท้

     ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องไร้สาระอยู่นั้น เสียงกริ๊งบอกหมดเวลาพักกลางวันก็ดังขึ้น

    ครูเดินเข้ามาบอกเรื่องที่ทำให้คนในห้องฟังแล้วต้องตกใจ    

    เด็กหนุ่มผู้เป็นทั้งนักกีฬาและขวัญใจของสาวๆ

    ผู้ที่เหมือนสวรรค์เปิดโอกาสให้มานั่งข้างๆฉัน

    ซึ่งตอนนี้ได้รับเลือกให้เป็นนักกีฬาเเลกเปลี่ยนไปฝึกต่อที่ต่างประเทศ

    ซึ่งหมายความว่าเขาจะอยู่ที่นี้ถึงแค่สัปดาห็เท่านั้น...
    *****************************************************************
    เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น...

    ดอกทิวลิปยังคงถูกวางไว้ใต้โต๊ะของฉันเหมือนเดิม

    คนที่วางก็ยังเป็นคนๆเดียวกับคนที่ฉันแอบชอบ

    ยังคงเป็นคนเดิมที่นั่งข้างๆฉันตอนนี้

    ทุกสิ่งยังคงดูเหมือนเดิม

    ทุกสิ่งที่ยังอยากให้คงเดิมอย่างนี้ตลอดไป

    แต่มันก็คงจะต้องเปลี่ยนแปลงไป

    เวลาเหลือน้อยเต็มที

    ฉันยังคงไม่กล้าที่จะพูด ทั้งเรื่องที่ ฉันแอบชอบเขา ทั้งเรื่องดอกทิวลิป และอีกหลายเรื่องมากมาย

    วันนี้เขาไม่มาเรียน และอาจจะมาได้แค่วันสุดท้ายก่อนไปเท่านั้น เพราะต้องไปเตรียมตัวเรื่องพาสปอร์ต ไปเตรียมตัวเรื่องที่ต้องไปยังต่างประเทศ และอื่นๆอีกมากสำหรับเขา

    ในห้องเรียนตกลงกันว่า ในวันสุดท้ายที่เขามา ห้องจะทำการเลี้ยงอำลาเป็นครั้งสุดท้าย

    ในใจฉันยังคงสับสน ได้แค่บ่นกับความขี้ขลาดของตัวเอง

    และมันจะต้องเป็นยังงี้ตลอดไปงั้นหรอ

    *****************************************************************
    วันนี้คือวันสุดท้าย พรุ้งนี้จะไม่มีเขาแล้ว จะไม่มีอีกแล้วทิวลิปที่วางอยู่ใต้โต๊ะ

    วันนี้สาวๆหลายคนต่างเอาของขวัญมาให้เขา บางคนก็ร้องไห้ มีหลายคนที่สารภาพรักกับเขาในวันนั้น

    แต่ฉันก็ได้ข่าวว่า ทุกคนโดนหักอกหมดเลย

    เขาบอกว่า เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วคนหนึ่ง แต่ใครคือคนๆนั่น ไม่มีใครรู้เลย

    คนๆนั่นที่เขาชอบ หมายถึง ฉันรึเปล่า

    ฉันได้แต่คิดไปคิดมาอยู่คนเดียว

    ในห้องที่เต็มไปด้วยของกิน ขนม เสียงเฮฮาปนเศร้าเล็กน้อยของเพื่อนในห้อง

    เวลาผ่านเลยไปโดยที่ฉันได้แต่นั่งที่มุมห้องคิดเองเออเองคนเดียว

    เวลางานเลี้ยงอำลาจบลงแล้ว ทุกคนต่างช่วยกันเก็บกวาดขยะที่เกลื่อนไปทั่วห้องเรียน

    เย็นวันนี้กำลังจะจบลง ฉันได้แต่เดินกลับบ้านไปคนเดียวทั้งๆที่ในใจยังคงสับสน

    พอกลางคืนผ่านไป... พรุ้งนี้ผ่านไป... หลายเดือน หลายปี... ฉันอาจจะลืมเขา อาจลืมความรู้สึกที่ฉันมี

    ไม่เอา ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

    รู้สึกตัวอีกที ฉันกำลังวิ่งอยู่ ไม่ได้วิ่งไปในทางกลับบ้าน เส้นทางที่ฉันวิ่ง ฉันรู้จักดี

    รู้ว่าจุดหมายปลายทางที่ฉันวิ่งไปจะเป็นที่ไหน . . . . โรงเรียน

    เสียงหอบของลมหายใจตัวเอง หัวใจเต้นแรงจนดังไปถึงสมอง น้ำใสๆไหลออกจากตา

    ทำไมถึงได้มีน้ำตา ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ขอเพียงไปให้ถึงโรงเรียนเท่านั้น

    ถึงแล้ว. . . ท้องฟ้าสีแดงอ่อนปมส้ม มีเมฆบางๆ ลอยอยู่เต็มท้องฟ้า

    ประตูโรงเรียนปิดแล้ว . . . . ไม่ทัน ไม่มีอีกแล้ว สายไปแล้ว... บ้า... ฉันมันบ้า

    ความคิดที่เอาแต่กลัว ไม่กล้าจนสุดท้ายต้องมาเสียใจ น้ำตามันไหลออกมามากกว่าเดิม . . . หยุดไม่อยู่เลย

    *****************************************************************
    ฉันเดินกลับบ้านเป็นครั้งที่ 2 ของวัน คงไม่มีปาฏิหาร์ยสำหรับคนบ้าๆอย่างฉัน

    ฟ้าเริ่มใกล้เปลี่ยนจากส้มอ่อนๆเป็นสีน้ำเงินเข้มๆ เสาไฟตามทางเดินส่องแสงไฟ

    แมงเมา ผีเสื้อกลางคืน เริ่มออกมาบินตอมแสงไฟ

    นั่นใครกัน . . . เงาคนที่ยืนอยู่ . . . คงเป็นคนที่รอใครสักคนแล้วกลับด้วยกันละมั้ง

    . . . ถึงยังไงสิ่งที่ฉันหวังไว้ก็คงเป็นไปไม่ได้แล้วแหละ

    เอ๊ะ. . . เงาคนๆนั้นเดิมเข้ามาหาฉัน . . . ใบหน้าที่ฉันรู้จัก . . . ใบหน้าที่ทำเอาฉันหัวใจเต้นแรง

    คนที่เพิ่งทำให้ฉันร้องไห้ในความขี้ขลาดของตัวเอง . . . คนที่ฉันหวังในปาฏิหาร์ยเพื่อที่จะได้พบอีกครั้ง

    ตอนนี้...ตอนนี้คงเป็นโอกาศสุดท้ายที่พระเจ้ามอบให้ฉัน  ฉันจะไม่ทิ้งมันแล้ว

    ฉะ...ฉะ..ฉัน...      ผมชอบคุณ..มานานแล้วครับ เสียงของเขาดังขึ้นมาก่อนที่ฉันจะได้บอกว่าฉันชอบคุณ

    ผมชอบคุณมานานแล้ว คนที่เอาดอกทิวลิปไปวางให้คุณทุกๆวันคือผมเอง

    ผมต้องขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ แต่เพราะนี้เป็นวันสุดท้าย ผมจึงอยากบอกให้คุณรู้

     ผมชอบคุณ ชอบมานานแล้ว แล้วผมจะชอบคุณต่อไป  คำสารภาพง่ายๆแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง

    จริงจัง จนหน้าของฉันและหน้าของเขาแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศสุก

    แต่จะอายต่อไปไม่ได้แล้ว..

    ฉันเองก็ชอบคุณ   ชอบมาก   แอบชอบมาตลอด  คำพูดที่อัดอั้นมานานในที่สุดมันก็หลุดออกจากปากของฉัน

    แต่รู้สึกว่ามันจะแถมด้วยน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาแหะ บ้าจริง เขาก็ชอบเรา แล้วเราจะไปร้องไห้ทำไมละ

    นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันดีใจและเสียใจ ดีใจที่ได้รู้ความจริง เสียใจที่มันสายไป. . . สายไปสำหรับตอนนี้

    แต่ไม่สายสำหรับตลอดไป . . . .

    \" 5 ปีผ่านไปสาวน้อยแสนธรรมดาคนหนึ่งได้เดินจูงมือกับแฟนหนุ่มผู้ซึ่งตอนนี้เป็นทั้งกัปตันและนักกีฬาตัวแทนของประเทศ 5 ปีที่แล้วทั้งเขาและเธอกลัวที่จะได้รู้ความจริง แต่ 5 ปีต่อมาทั้งเขาและเธอกล้าพอที่จะรู้ความจริง และไม่สนใจในเวลาที่เสียไป 5 ปี ตอนนี้ทั้ง 2 ตั้งใจจะรักษาเวลาให้มีค่าต่อกันและกันให้มากที่สุด\"