ตา หู จมูก ปาก

เนื้อเรื่อง

เด็กผู้ชายคนหนึ่งชอบดูหนังจนดึกดื่น  แม่ของเค้าจึงดุด่าอยู่เค้าอยู่เป็นประจำ เมื่อโดนต่อว่ามากๆเข้าหูของเค้าจึงโกรธแล้วหันไปดุตา

"นี่ตาจะดูหนังอะไรกันจนดึกดื่นฮะ"

"ถึงตาจะดูอะไรจนดึกดื่นยังไงๆมันก็เป็นเรื่องของตา มันเป็นธุระกงการอะไรของหูไม่ทราบ" ตาสวนกลับ

"จะไม่ใช่เรื่องของหูได้ยังไงล่ะ ก็คุณแม่น่ะเค้าบ่นจนชั้นขี้เกียจจะฟังอยู่แล้ว"

"หูจะฟังอะไรมาก็เรื่องของแกสิ เกี่ยวอะไรกะตาล่ะ แกเป็นหูมีหน้าที่ฟังก็ฟังไปสิ"

"ถ้าเป็นคำพูดดีๆชั้นก็จะฟังหรอกนะ แต่ไอคำดุด่าต่อว่าเนี่ยมีใครเค้าอยากฟังกันฮะ ว่าแต่ตาเหอะหัดทำตามที่คุณแม่เค้าสั่งมั่ง เค้าบอกว่าห้าม
ดูหนังตอนกลางคืนไม่ใช่เรอะ"

"ก็ถ้าตาไม่ทำแล้วหูจะทำไม"

"แกนี่"

"โอ๊ยๆๆเลิกทะเลาะกันได้แล้วน่ารำคาญ" จมูกที่อยู่ใกล้ๆเริ่มบ่น "พวกนายมันก็ผิดทั้งคู่น่ะแหละ"

"หูเองก็ชอบฟังเพลงจนดึกดื่น ถ้าไม่ใช่เพราะตาก็เพราะหูนี่แหละที่ทำให้ชั้นนอนไม่หลับ จนทำให้ชั้นไม่หล่อเนี่ย" จมูเริ่มระบายออกมาบ้าง

"แหม!!!   มันก็ต้องมีนิดๆหน่อยๆกันบ้างสิ   ก็แน่ล่ะใครล่ะจะไปเพอเฟกต์ดีไปหมดซะทุกอย่างเหมือนจมูกล่ะ คิดว่าตัวเองมีดั้งแล้วมันเท่นักรึ

ไงฮะ ทำเป็นเชิ่ดหยิ่งยะโสโอหัง จะบอกให้เอาบุญนะ มีแต่คนเค้าหมั่นไส้"

"ก็แล้วทำไมล่ะก็คนมันหล่อ ช่วยไม่ได้นิ ก็คนมันเกิดมามีดั้ง"

"พอเหอะๆหมั่นไส้ไอดั้งอุบาดๆของจมูกน่ะนะ สักวันมันจะหัก" ปากก็เอากะเค้ามั่ง

"ดั้งของชั้นมันไม่มีวันหักง่ายๆหรอก ว่าแต่ปากเองเถอะ ชอบพูดจาหาเรื่องเค้าไปทั่ว มัวแต่ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองซะบ้างเลย เมื่อวานก็เกือบทำให้ชั้นโดนต่อยไปทีนึงละ โชคดีนะที่เจ้านายหันหลบทันเลยไปโดนแก้มแทน เลิกได้แล้วนะไอการพูดจากวนโอ๊ยเนี่ย"

"ถ้าปากไม่เลิกแล้วจมูกจะทำไม"

"พูดแบบนี้เดี๋ยวก็โดนอีกหรอก"

"เชอะ!!! ไม่กลัว! แน่จริงก็เข้ามาสิ มาเซ่ มาเลย"

"พอเถอะปาก ถ้ายังไม่เลิกนิสัยปากดีแบบนี้เดี๋ยวก็โดนคนอื่นต่อยเข้าอีกหรอก" ตาเสริม

"มัวแต่ด่าคนอื่นตัวเองก็นิสัยไม่ดีเหมือนกันน่ะแหละ" หูหันมากัดตาต่อ

"หูก็เหมือนกันน่ะแหละ" จมูกแย้ง

"จมูกก็ด้วย" ปากก็เอากะเค้ามั่ง

"แกนั่นแหละที่ผิด"

"แกนั่นแหละ" ต่างคนต่างเถียง

"แก"

"แก"

"แก"

"แก"

"โอ๊ยหยุดทะเลาะกันได้แล้วหนวกหูน่ารำคาญ" สมองที่ทนรับฟังมาตั้งแต่ต้นเริ่มหงุดหงิด

"เอาอย่างนี้ละกัน เดี๋ยวชั้นจะเป็นคนตัดสินให้เอง"

"โอเค" อวัยวะทั้งสี่ตกลง

"เอ้า! งั้นให้ตาเล่าเรื่องก่อนละกัน"

"ชั้นดูโทรทัศน์อยู่ดีๆ เจ้าหูก็มาโวยวายอะไรของมันก็ไม่รู้ใส่ชั้น"

"ก็ถ้าตาไม่ดูโทรทัศน์ซะจนดึกดื่นจนคุณแม่ด่าชั้นก็ไม่บ่นตาหรอก" หูบ่นๆๆไม่ยอมเลิก

"คุณแม่ด่าหูๆก็ฟังไปเถอะ มันเป็นหน้าที่ของหูอยู่แล้วนิ" ตาสวนกลับ

"หูเองก็ชอบฟังเพลงอยู่จนดึกดื่นอยู่บ่อยๆไม่ใช่หรอ" จมูกเสริม

"อืม ใช่" ปากเห็นด้วย

"อย่ามัวแต่ว่าคนอื่นเลยพวกนายก็มันก็แย่เหมือนกันน่ะแหละ" หูยังคงบ่นต่อไป

"โอ้ยๆๆ เลิกทะเลาะกันแล้ว" สมองเริ่มปวดหัว

"เอางี้" สมองคิด

"ชั้นขอตัดสินว่าทุกคนผิด"

"อ้าว!!!   ทำไมล่ะ"

"ก็เพราะทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ไม่ดีกันทั้งนั้นน่ะสิ" สมองเฉลย

"แต่ชั้นไม่ผิดนิ" อวัยวะทั้งสี่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน

"ทำไมจะไม่ใช่" สมองเริ่มยั้วะ

"ตา!   นายน่ะดูโทรทัศน์จนดึกเกินไป จนคุณแม่มาด่าทำให้หุเดือดร้อน"

"หู!    นายน่ะชอบฟังเพลงจนดึกดื่นจนชาวบ้านเค้าไม่ได้หลับได้นอนแถมยังขี้บ่นอีก"

"ส่วนจมูก นายน่ะชอบทำตัวหยิ่งยะโสโอหัง วางมาดขื้เก๊กจนคนอื่นเค้าหมั่นไส้"

"ปาก!" "นั่นแน่ะ!  จะรีบหนีไปไหน" ปากซึ่งหันหลังและกำลังแอบย่องหนี เพราะรู้ตัวว่ากำลังจะโดนด่าหันมาสบตากับสมอง "แหะๆ" ปากหัวเราะ

"นายน่ะปากเสีย   หัดเอาไปซ่อมซะบ้างนะ"

"แต่คนเราต่างก็ต้องมีส่วนที่ไม่ดีกันบ้างเป็นธรรมดาอยู่แล้วนิ" จมูกออกความเห็น

"ใช่ๆ" ปากเห็นด้วย

"ที่นายพูดมันก็จริง" สมองขยับตัวนิดหน่อย

"แต่ว่านะ!  คนเราก็สามารถปรับปรุงพัฒนาส่วนที่ไม่ดีของตัวเองให้ดีขึ้น รึว่าให้หายไปได้นิ"

"มันก็จริงอย่างที่นายพูด   แต่ว่านะใครจะไปทำได้อย่างเพอเฟกต์ล่ะ   ในเมื่อความผิดพลาดเป็นสิ่งที่ติดตัวมนุษย์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว" จมูกแย้งต่อ

"มนุษย์เรามักจะทำอะไรผิดพลาดอยู่บ่อยๆก็จริง   แต่ความพยายามในการกำจัดข้อผิดพลาด และการตั้งใจที่จะปรับปรุงและพัฒนาตนเองตะหากล่ะที่เป็นเครื่องพิสูจน์ความเป็นมนุษย์"

"แต่ถึงเราจะปรับปรุงแก้ไขมันสักเท่าไรมันก็ต้องมีข้อเสียอยู่ดีแล้วจะทำไปทำไม" ตาสงสัย

"ถึงจะไม่มีประโยชน์โดยตรงแต่มันก็ทำให้เราไม่มีปัญหากับคนรอบข้างเหมือนในวันนี้ ทุกคนห้ามเถียง!"
คนอื่นเงียบยอมสงบให้กับสมองแต่โดยดี

"เพราะฉะนั้นพวกนายทุกคนจงกลับไปพิจารณาตัวเองดูให้ดีว่าตนเองนั้นมีข้อเสียอย่างไร พวกนายจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข"

"แล้วสมองล่ะไม่มีส่วนไม่ดีเลยเหรอไง" ทุกคนแหวใส่สมอง

"แหะๆๆ"




จบ