เจ้าหญิงผมแดง

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ อาณาจักรอันไทด้าไกลแสนไกลมีเจ้าหญิงอยู่พระองค์หนึ่งพระนามว่าธีโอร่า พระองค์ทรงเป็นเจ้าหญิงซึ่งมี

พระสิริโฉมงดงามพระองค์หนึ่ง ผมของพระองค์มีสีแดงดั่งสีของเปลวไฟตาของพระองค์โตมีนัยสีฟ้าสดใสทรงมีใบหน้าเป็นรูปไข่ผิวพระวรกาย

เปล่งปลั่งสุกสกาว เมื่อครั้งที่พระองค์ยังทางเยาว์วัย พระองค์เคยถูกแม่มดร้ายจับตัวไปเรียกค่าไถ่ถึงสามสามคืน ก่อนที่แม่มดจะปล่อยตัว

พระองค์ นางแม่มดได้ร่ายคำสาปสาพระองค์เอาไว้ว่า “ด้วยพลังแห่งเทพพระอาทิตย์ เมื่อใดก็ตามที่แสงพระอาทิตย์ส่องถูกตัวเจ้าหญิง ขอให้

ผิวพระวรกายพระองค์ลุกเป็นไป ร้อนถึงพระราชาผุ้ซึ่งเป็นพระบิดาของเจ้าหญิงทรงสั่งให้เหล่าเสนาอำมาตย์ช่วยกันป่าวประกาศหาพ่อมดแม่

มดที่เก่งที่สุดมาช่วยถอนคำสาปโดยพระองค์จะตกรางวัลให้เป้นอย่างงาม แต่ก็ไม่มีผู้ใดสามรถถอนคำสาปให้เจ้าหญิงได้

วันหนึ่งมีเจ้าชายรูปงามพระองค์หนึ่งทรงพระนามว่าเพอซุสเสด็จผ่านมายังอาณาจักรไทด้า คืนนั้นพระราชาทรงจัดงานเลี้ยงตอนรับอย่างใหญ่

โต เจ้าหญิงธีโอร่าซึ่งออกไปไหนไม่ได้ในเวลากลางวันทรงอยากจะร่วมสนุกด้วย พระราชาก็ทรงอนุญาตเนื่องจากเห็นว่าเป็นเวลากลางคืนจึง

ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆสำหรับเจ้าหญิง เจ้าหญิงธีโอร่าจึงจูงมือนำราชองครักษ์ของพระองค์ไปเต้นรำ เมื่อเจ้าชายเพอซุสซึ่งประทับนั่งอยู่ที่พระ

ที่นั่งรับรองเห็นเจ้าหญิงธีโอร่าซึ่งกำลังเต้นรำอยู่เข้าก็ทรงหลงใหลในพระสิริโฉมอันงดงามของเจ้าหญิงในทันที เจ้าชายเพอซุสจึงทรงเดินเข้า

ไปเอ่ยปากขอเจ้าหญิงเต้นรำ ซึ่งเจ้าหญิงก็ยินดีที่จะเต้นรำด้วย เจ้าชายจึงทรงใช้ท่าเต้นที่พระบิดาของพระองค์เป็นคนสอนซึ่งก็ทำให้เจ้าหญิง

ประทับใจในลีลาการเต้นรำของเจ้าชายเป็นอย่างมาก แต่สิ่งที่เจ้าหญิงพอพระทัยในตัวเจ้าชายมากที่สุดก็คือใบหน้าอันหล่อเหลาของเจ้าชาย

และดวงตากลมสวยที่มีนัยน์ตาสีเขียว เมื่อใดก็ตามที่เจ้าหญิงธีโอร่ามองไปยังสายตาคู่นั้นก็ทรงเกิดความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้พระองค์มีความ

สุข

     ทุกคนในงานเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งแสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มเฉิดฉาย เจ้าหญิงธีโอร่าก็รีบวิ่งหนีไปในทันที โดยมิได้ล่ำลา ใน

ขณะที่เจ้าชายเพอซุสซึ่งยังไม่เข้าในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงทรงตรัสถามพระราชาเกี่ยวกับการกระทำของเจ้าหญิงพระราชาจึงทรงตรัสเล่าเรื่อง

ราวของเจ้าหญิงให้เจ้าชายฟัง เจ้าชายเพอซุสจึงส่งจดหมายนกพิราบกลับไปยังอาณาจักรเชซัซซึ่งเป็นอาณาจักรของพระองค์ เพื่อจะเรียกตัว

พ่อมดคนสนิทของพระองค์ให้มาช่วยถอนคำสาปของเจ้าหญิง เมื่อพ่อมดมาถึงก็เริ่มตรวจดุอาการของเจ้าหญิงก็รู้ได้ในทันทีว่าตนไม่สามารถ

ช่วยถอนคำสาปได้ จึงกราบทุลไปว่าตนไม่มีความสามารถพอที่จะช่วยถอนคำสาปได้ แต่โดยปรกติแล้วผุ้ที่เป็นคนสาปแช่งจะรู้วิธีถอนคำสาป

ของตนอยุ่แล้ว ซึ่งแม่มดที่เป็นผู้สาปแช่งเจ้าหญิงก็คือ “ฟีเร” แม่มดร้ายแห่งลุ่มน้ำไฟทางตอนเหนือ เพราะฉะนั้นจึงขอให้เจ้าชายรีบตามหาตัว

นางแม่มดให้เจอจะเป็นการดีที่สุด เมื่อตกกลางคืนเจ้าชายจึงพาเจ้าหญิงขี่ม้าไปยังลุ่มน้ำไฟทางเหนือ เมื่อไปถึงก็พบว่าแม่น้ำทุกสามยใน

บริเวณนั้นเป็นแม่น้ำไฟ และตรงส่วนกลางของบริเวณที่แม่น้ำสายเหล่านั้นตัดผ่านมีกระท่อมหลังเล็กๆอยู่หลังหนึ่ง เจ้าชายจึงพาเจ้าหญิงข้าม

แม่น้ำไฟสายต่างๆไปยังกระท่อมหลังนั้น

     เมื่อไปถึงก็เป็นเวลาเช้าแล้ว โชคดีที่เจ้าหญิงเข้าไปในกระท่อมทันพอดี เมื่อเจ้าชายเข้าไปข้างในก็พบว่าบ้านหลังนั้นมีลักษณะเป้นกระ

ท่อมสองชั้น และมีอุปกรณ์ที่ใช้ตบแต่งเป็นรูปไฟเต็มไปหมด เมื่อเจ้าชายมองไปยังบันไดก็ทรงเห็นฟีร่าเดินลงมาพอดี พวกเจ้าเป็นใครกันถึง

บังอาจบุกรุกเข้ามาในบ้านข้า “ข้าเป็นเจ้าชายจากเชซัซมาหาท่าน เพื่อให้ท่านช่วยแก้คำสาปให้กับเจ้าหญิงธีโอร่าด้วย” “อ้อ!!! เจ้าหญิงธีโอร่า

นี่เอง ไม่ได้เจอกันตั้งนานท่ายังสบายดีอยู่รึเปล่า” ฟีร่าหันไปแสยะยิ้มให้เจ้าหญิง “ข้าจะไปสบายดีได้ยังไงล่ะในเมื่อตัวข้าไม่สามารถออกไป

ไหนได้ในเวลากลางวัน” “ก็ดีแล้วนี่ท่านจะได้ไม่ทนตากแดดตากฝน นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในวังสบายดีออก” ฟีร่าแลบลิ้นใส่เจ้าหญิง “นี่เจ้า!!!” เจ้า

ชายชักดาบออกมาจากฝัก “เสียใจด้วยนะเจ้าชาย ข้าคงไม่บอกวิธีแก้คำสาปให้ท่านรู้หรอก ออกไปจากบ้านของข้าซะก่อนที่ข้าจะเสกลูกไฟ

ใส่เจ้า” “เจ้าไม่กล้าหรอก” เจ้าชายใช้ดาบในมือชี้ไปที่หน้าฟีร่า “เจ้ากล้าท้าทายข้า!!! ดีล่ะ!” ฟีร่าเสกลูกไฟไว้บนมือ “งั้นก็ลองชิมลูกไฟ

โลกันตร์ของข้าหน่อยเป็นไง เจ้าชายใช้ดาบที่อยู่ในมือปัดลูกไฟทิ้ง “เชอะ!!! ของแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอกนังมารร้าย” “ฮึ้ย!ย่า!!!” ว่าแล้ว

เจ้าชายก็วิ่งเข้าไปฟัน ฟีร่าลอบตัวขึ้นหลบคมดาบ “นังปิศาจแกบินได้ด้วยหรอกรึ” “ฮ่าๆๆ แล้วเจ้าคิดว่าแม่มดทำอะไรได้บ้างล่ะ เจ้าโง่!!”


“แก!” เจ้าชายพยายามกระโดดฟันฟีร่าแต่ก็ไม่ถึง “ฮะๆๆ เจ้าชาย   ทรงเตรียมตัวตายได้แล้ว” “นี่แน่ะๆๆ” ฟีร่ายิงลูกไฟใส่เจ้าชายรัวเป็นชุด

เจ้าชายใช้ดาบปัดลูกไฟอย่างคล่องแคล่ว แต่สุดท้ายก็พลาด ลูกไฟถูกมือเจ้าชายจนไหม้เกรียม ดาบของเจ้าชายปักลงที่พื้น “ฮ่าๆๆ ถึงเวลา

ตายของเจ้าแล้วเจ้าชาย” ฟีร่าลงมายืนบนพื้น “ไม่นะ” เจ้าหญิงซึ่งดูเหตุการณ์อยู่วิ่งออกจากกระท่อมเข้ามารั้งตัวฟีร่า “เจ้าอย่าทำอะไรเค้า

นะ” ไฟลุกท่วมตัวคนทั้งสอง “อ๊าก!!! เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” “เจ้าหญิง!!” เจ้าชายวิ่งเข้ามากอดเจ้าหญิง ธีโอร่าปล่อยตัวฟีร่าซึ่งกลายเป็นซาก

ศพดำเป็นตอตะโก เจ้าชายโอบกอดเจ้าหญิงอย่างทะนุถนอม ไฟลุกท่วมร่างคนทั้งคู่ “เจ้าหญิงของข้า เจ้าจะเป้นอะไรไปไม่ได้นะ ไม่มีเจ้า

แล้ว ข้าจะอยู่ได้อย่างไร” “ถึง...ตัว...จะ...ตาย........” เจ้าหญิงเริ่มทรุดลง “แต่..ความรักของเรา...........ยังคงเป็นนิรันดร์” ทันใดนั้นเองไฟ

ทั้งหมดในลุ่มแม่น้ำก็ดับลง รวมทั้งเปลวไฟที่บนตัวคนทั้งสองก็หายไปพร้อมๆกับบาดแผลพุพอง คงเป้นเพราะว่ามีแต่พลังแห่งความรักเท่านั้น

ที่สามารถแก้ไขคำสาปได้ เจ้าชายจึงพาเจ้าหญิงกลับอาณาจักร แล้วทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ท่านต้น