ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ... >> Chapter 1
"กรี๊ดดดดดดด!!! นายเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ไงเนี่ย"
นายที่ฉันหมายถึงเนี่ย ไม่รู้ใครหรอกนะ เขามีตาสีฟ้า มีผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ผมเผ้ายุ่งๆ แต่ก็เท่ไปอีกแบบ >.< ,, สูงประมาน 180 หรือมากกว่า.. โดยภาพรวมแล้ว ถือว่า หล่อ!
"อะไรของเธอนักหนาจ๊ะที่รัก มาม๊ะ มาเป็นของฉันซะดีๆ จุ๊บๆ ^3^"
อีตาบ้านั่นไม่พูดเปล่า แถมยังเดินเข้ามาทำท่าเหมือนจะกอดฉัน แล้วฉันจะอยู่เฉยๆทำซากอะไรล่ะ! ฉันก็เลยทั้งตบทั้งเตะทั้งถีบด้วยแรงอันน้อยนิดทั้งหมดที่ฉันมี (พูดซะเหมือนมีพลังเยอะนะย่ะ - -: Moszii3)
"อะไรกันเนี่ย นายเป็นใครมาอยู่ในห้องฉันได้ไง ห๊า!"
อีตาบ้านั่น ไม่หยุดนังเดินเข้ามายังฉันต่อ ฉันก็เลยตะเกียกตะกายหนีให้ติดกำแพงมากที่สุด แต่!!มันติดกำแพงแล้วอ่า T^T ฉันยังไม่จมหายไปไหนกำแพงเหมือนในหนังเลย เฮ้อ! ฉันล่ะเซ็ง
ฉันอ้าปากกำลังจะกรี๊ดต่อ แต่อยู่ดีๆ...
"เฮ้ย !!!!" ไอ้ตาโรคจิตข้างหน้าก็กลายเป็นงูแล้วเลื้อยมารัดฉันทันที
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"พี่ปิ๊ก ตื่นได้แล้วลูก ปิ๊กกกกกก" เสียงใครว่ะ คุ้นๆ -o-
"นี่ๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วปิ๊ก สายแล้วนะ ถ้าแม่นับถึงสามเมื่อไหร่ ลูกยังไม่ตื่น แม่จะไปเอาน้ำมาสาดนะ" ฉันได้ยินเสียงตึงตังๆๆๆแล้วก็เงียบไป
"หนึ่ง..."
"สอง..."
"สาม..."
ซู่วววว !!
อ๊ากกกก!
"เย็นๆๆๆๆๆๆๆๆ"แล้วฉันก็ลุกขึ้นสั่นๆๆ "แม่อ่ะ ปลุกลูกดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องสาดน้ำเลย T^T"
"แม่ปลุกแล้ว ก็ลูกไม่ยอมตื่นหนิ ไปๆๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว 7โมง45 แล้วนะ" แม่เริ่มเท้าสะเอวว วี๊ดดดด
"ก็นี่ไงลูกตื่นแล.. ห๊า !! ว่าไงนะ 7โมง45 อ๊ากกกกกก" แล้วฉันก็วิ่งไปอาบน้ำด้วยความเร็วสูง
แล้วก็วิ่งออกมาเมื่อเข้าไปในห้องน้ำแค่ 5 วิ.
เพราะ..ฉันลืมผ้าเช็ดตัว *0*
พออาบน้ำเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปหาแม่ ระหว่างทางก็มัดผมเป็นหางม้าไปด้วย (เหมือนว่าจะไกล.. - -:Moszii3)
ฉันเจอแม่ในห้องครัวพอดีเลย อิอิ แล้วฉันจะหัวเราะเพื่ออะไรเนี่ย >.<
"แม่คะ ปิ๊กไปโรงเรียนแล้วนะ บะบุย จุ๊บๆ ^3^" ฉันเข้าไปกอดและหอมแก้มแม่หนึ่งครั้ง โฮะๆ ^O^
แล้วฉันก็วิ่งไปหน้าบ้าน ซึ่งผ่านโต๊ะกินข้าวพอดี ฉันเห็นขนมปังวางอยู่หนึ่งชิ้น ว้าว! ซาร่าคุง help me ! วันนี้ลูกช้างไม่ต้องอดอาหารเช้าแล้วว ไชโย !!!
ฉันเดินออกมาขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย คนเยอะเป็นบ้าเลย เนี่ยละน้า~ ผลของการตื่นสาย ช้าลัลล้าลัลล้า
เออใช่! ลืมไปเลย ฉันขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะ เพื่อฆ่าเวลา แต่เวลามันไม่ได้ทำอะไรให้ฉันโกรธหรอกนะ แค่เพื่อความสะใจอ่า อิอิ (แป้ก - -: Moszii3) เข้าเรื่องดีกว่า อย่าไปสนใจนักเขียนติ๊งต๊องเลย (หักเงินเดือน !! :Moszii3) อูยยย.. ฉันชื่อปิ๊กนะ นามใครเนี่ยช่างแสนไพเราะเพราะพริ้งซะจริง (ไม่จริงค่ะ จริงๆมันชื่อ พอคแพ่ก อาจารย์ฝรั่งเรียกงั้น 555:Moszii3) ไม่จริ้งงงงงง ชิชิ วันนี้ฉันไปโรงเรียนวันแรก ฮะๆ ฉันอยู่ม.4 โรงเรียนนานาชาติซะด้วย ปกติเรียนแต่โรงเรียนรัฐอ่านะ ไว้แต่ผมสั้น >.< กว่าจะขอแม่อยู่โรงเรียนนานาชาติได้ เหอะๆ ไม่อยากจะบรรยาย เพราะว่าแม่อยากให้อยู่โรงเรียนรัฐมากกว่า แต่ทำไงได้ ก็ใจมันรักนี่นา พอก่อนดีกว่า ค่อยบอกวันหลังอีก
ฉับไว รับใช้ประชาชนจริง รถเมล์คันนี้ ที่มาจอด ณ สถาน แห่งบ้านทรายทองที่ฉันปองมาสู่ ดู่ดูดู๊ดูดูดู่~ เอ๊ย ! เกี่ยวมั๊ยเนี่ย ไปซะได้เรื่อยยย ถึงโรงเรียนฉันแล้วว
โอ้ว ! ม่ายยน้า ประตูโรงเรียนกำลังจะปิดแว้วว
วิ่ง วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง แล้วก็ผ่านฉลุยเข้ามาได้ตอนที่คณะกรรมการหันไปคุยกับเพื่อน ฮิฮิ
ฉันดูนาฬิกาข้อมือสุดเท่ยี่ห้อกุสช่าส์ ปาทังกี้ เห็นเวลา 8 โมง ไม่นะ วันแรกก็สายซะแล้ว ฉันก็เลยต้องวิ่งๆๆต่อ เฮ้อ~ ชีวิตนี้มีแต่วิ่ง
เย้ ! ถึงอาคารคิตตี้แล้ว (ใครคิดชื่ออาคารเนี่ย ?) ฉันกำลังจะกดลิฟต์ แต่ๆๆๆป้ายที่หน้าลิฟต์คิดว่า 'No service'
ฉันก็เลยต้อง วิ่ง วิ่ง วิ่ง อีกแล้ว ขึ้นมาที่ชั้น5 ห้องฉันชื่อว่าคิตตี้ 53 คิตตี้มาจากชื่ออาคาร 5มาจากชั้น5 3มาจากห้องที่3 ถึงหน้าห้องฉันเห็นอาจารย์กำลังเช็คชื่ออยู่พอดี
"มิสโยทะกา" เอ๊ะ! ได้ยินชื่อฉันนี่ เอาว่ะ เปิดก็เปิด
"Sorry , I'm late. May I come in? , please" อาจารย์อย่ามองหนูแบบนั้นสิค๊า >..< กลัวว
อาจารย์ที่กำลังเช็คชื่ออยู่หันมาทางฉัน พร้อมทั้งขยับแว่น เพื่อดูหน้าอันสวยพริ้งของฉันให้ชัดขึ้น และพยักหน้าเนิบๆ ตามแบบฉบับครูไทย
กิ๊สส !* ทำไมหน้าฉันถึงเหมือนกะซากศพอย่างนี้ล่ะ ฉันเห็นตอนเดินเข้ามาในห้องซึ่งมีกระจกอยู่ ฮือๆๆ รับม้ายด้ายย
แล้วฉันก็เห็นที่นั่งว่างที่เดียวเท่านั้นคือใกล้ผู้ชายคนนึงที่นั่งมุดใต้โต๊ะอยู่ (เขาทำอะไรของเขาน่ะ 5 555)
ฉันรู้สึกว่าคนที่นั่งข้างๆฉัน จะมุดขึ้นมาสูดอากาศข้างบนแล้วนะ 555 รู้สึกเหมือนมีคนมองมาทางฉันนะ ฉันเลยหันไปทางซ้ายอย่างช้าๆ และ.. และ.. และ !! ฉันก็ต้องตกใจในภาพใบหน้าของคนตรงหน้า เขาคือคนที่ฉันฝันถึงเมื่อคืนหนิ ตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาบยาวประบ่า ผมยุ่งๆหน่อย ภาพในฝันเมื่อคืนย้อนมาในหัวฉัน
'กรี๊ดดดดด!! นายเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ไงเนี่ย'
'อะไรของเธอนักหนาจ๊ะที่รัก มาม๊ะ มาเป็นของฉันซะดีๆ จุ๊บๆ'
'อะไรกันเนี่ย นายเป็นใครมาอยู่ในห้องฉันได้ไง ห๊า!'
'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'
ฉันเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย งงจังเลย ฉันว่ามันต้องเป็นคนละคนกันแน่ๆ คิดมากไปได้ >w<
"Hello, My name is Top , and you ?" โหวว ! เขาพูดด้วยสำเนียงโคตรชัดอ่ะ อิจฉาๆ >.<
"I'm Pookpick. Nice to meet you." ฉันตอบพร้อมกับยิ้ม
"Nice to meet you too." ท็อปตอบพร้อมกับยิ้ม แล้วยื่นมือมาข้างหน้า
"นี่ ! จะหลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอย่ะ นายฝรั่งขี้นก ไม่มีทางซะหรอก" หน้าฉันยังยิ้มหวานเหมือนเดิมนะ แต่ประโยคที่ฉันพูดเขาคงจะไม่รู้เรื่องหรอก 555
"อ่าว เป็นคนไทยหรอ เห็นตาตี่ซะขนาดนี้ นึกว่าเป็นคนจีน" ดูมัน ทำหน้าซะ ยังกับสิ่งมหัศจรรย์อันดับ 8 ของโลกได้เกิดขึ้น T^T
"ไอบ้า !! " แล้วฉันก็เชิดหน้าหันไปหาครูต่อ ตานี่กวนประสาทจริงๆ
เมื่อมาถึงเบรกเช้าที่ฉันรอคอย ฉันก็ถามไถ่ประวัะตินายท็อป และจากที่ฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง(ปล่อยให้นายนั่นบ่นคนเดียวไป) ฉันก็ได้รู้ว่า อีตานี่น่ะเป็นลูกครึ่งเขมร-ลาว เอ๊ย ! ไทย-ฝรั่งเศส (เมืองผู้ดีเชียวนะย่ะ :p) มาอยู่เมืองไทยตอน ม.ต้น เพิ่งย้ายเข้ามารร.นี้ตอนม.ปลายนี่แหละ แต่จากที่เห็นเนี่ย แสดงว่าหมอนี่ต้องดังไม่ใช่น้อยแน่ เพราะฉันเห็นมันเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองพร้อมกับส่งสายตาหวานปิ๊งๆ * ให้เขา และส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายมาให้ฉัน (ฉันทำอะไรผิด>.<...) แต่มันก็ไม่สนใจ หันมาคุยกับฉันต่อ ฉันล่ะกลัวพวกแฟนคลับของมันจะมารุมกระซวกไส้ฉันจริงๆ TT^TT
โรงอาหาร เมื่อฉันเดินมาถึงกับนายท็อป ทุกคนทำตาโตอย่างตกใจในความหล่อของนายนี่...มั้ง เพราะรู้สึกจะไม่มีใครหันมาสนใจฉันที่ยืนเบียดรัศมีมันอยู่เลย TT^TT
"ปิ๊ก ปิ๊ก แกรึป่าวอ่ะ" เอ๊ะ ! ใครเรียกฉันอ่ะ เสียงคุ้นๆ จากไหนๆๆๆๆ แล้วฉันก็หันมองไปทั่ว
"เฮ้ย!! หนิง ก้อย มะลิ อีฟ นุกนิก ปัน แอน เดียร์ มอส" พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้ไง
"แกอยู่รร.นี้หรอ ?" ฉันถามพวกนั้น
"ใช่ ! " หนักแน่น เป็นเสียงเดียวกันเล้ยย >..< ,,,
"กรี๊ดดดดดดด จริงอ่ะ รักพวกแกทุกคนนะ TT^TT ฮือๆๆ คิดถึงที่สุดเลย" แล้วฉันก็วิ่งเข้าไปกอดพวกเพื่อนๆ
"นี่! ยัยตี่ ช่วยแนะนำเพื่อนเธอให้ฉันรู้จักบ้างเซ่ เห็นฉันเป็นท่อนไม้รึ๊ไง"ดูมันทำหน้าตาซะ อยากรู้จริงๆ
"ทุกคน นายนี่ชื่อท็อปนะ อยู่ห้องเดียวกับฉัน ท็อป นี่หนิง ก้อย มะลิ อีฟ นุกนิก ปัน แอน เดียร์ แล้วก็มอสน่ะ" ฉันชี้ไปทีละคนๆ
"อ่อออ โอเคๆ ^^ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ เพื่อนเธอเยอะยังฉันจะจำหมดมั้ยเนี่ย >.<" นายนั่นยิ้ม หนอย นึกว่าหล่อหรอย่ะ 555 แต่ก็หล่อ *0*
"นั่นไง พวกมันมากันแล้วหนีเถอะ" เสียงหนิงพูดขึ้น
"ใครว่ะ แก ทำไมต้องหนีด้วย " ฉันหันไปถาม เห็นกลุ่มผู้ชาย 9 คนกำลังจะเดินเข้ามาในโรงอาหาร
"เหอะน่า บอกให้หนีก็หนีก่อนเถอะ" ตามด้วยปัน
"นี่มันเพื่อนของฉันนี่หว่า" เสียงท็อป
"จิงหรอ !! " ตอบพร้อมกันอีกแล้ว ยัยพวกนี้ - -
"ปิ๊กแกอย่าไปคบกับนายนี่นะ " มอสบอก
"ไอพวกนี้มันชั่วร้าย" แอนตาม
"เชื่อพวกเราเหอะ" อีฟตบท้าย
"พวกมันนิสัยไม่ดี" ก้อยขอเสริม
"อย่ามัวพูดอยู่ รีบไปกันเหอะ" มะลิบ่นแว้ว *0*
แล้วยัยพวกนี้ก็พาฉันวิ่งออกไปจากโรงอาหารโดยเร็วววววว
นายที่ฉันหมายถึงเนี่ย ไม่รู้ใครหรอกนะ เขามีตาสีฟ้า มีผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ผมเผ้ายุ่งๆ แต่ก็เท่ไปอีกแบบ >.< ,, สูงประมาน 180 หรือมากกว่า.. โดยภาพรวมแล้ว ถือว่า หล่อ!
"อะไรของเธอนักหนาจ๊ะที่รัก มาม๊ะ มาเป็นของฉันซะดีๆ จุ๊บๆ ^3^"
อีตาบ้านั่นไม่พูดเปล่า แถมยังเดินเข้ามาทำท่าเหมือนจะกอดฉัน แล้วฉันจะอยู่เฉยๆทำซากอะไรล่ะ! ฉันก็เลยทั้งตบทั้งเตะทั้งถีบด้วยแรงอันน้อยนิดทั้งหมดที่ฉันมี (พูดซะเหมือนมีพลังเยอะนะย่ะ - -: Moszii3)
"อะไรกันเนี่ย นายเป็นใครมาอยู่ในห้องฉันได้ไง ห๊า!"
อีตาบ้านั่น ไม่หยุดนังเดินเข้ามายังฉันต่อ ฉันก็เลยตะเกียกตะกายหนีให้ติดกำแพงมากที่สุด แต่!!มันติดกำแพงแล้วอ่า T^T ฉันยังไม่จมหายไปไหนกำแพงเหมือนในหนังเลย เฮ้อ! ฉันล่ะเซ็ง
ฉันอ้าปากกำลังจะกรี๊ดต่อ แต่อยู่ดีๆ...
"เฮ้ย !!!!" ไอ้ตาโรคจิตข้างหน้าก็กลายเป็นงูแล้วเลื้อยมารัดฉันทันที
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"พี่ปิ๊ก ตื่นได้แล้วลูก ปิ๊กกกกกก" เสียงใครว่ะ คุ้นๆ -o-
"นี่ๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วปิ๊ก สายแล้วนะ ถ้าแม่นับถึงสามเมื่อไหร่ ลูกยังไม่ตื่น แม่จะไปเอาน้ำมาสาดนะ" ฉันได้ยินเสียงตึงตังๆๆๆแล้วก็เงียบไป
"หนึ่ง..."
"สอง..."
"สาม..."
ซู่วววว !!
อ๊ากกกก!
"เย็นๆๆๆๆๆๆๆๆ"แล้วฉันก็ลุกขึ้นสั่นๆๆ "แม่อ่ะ ปลุกลูกดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องสาดน้ำเลย T^T"
"แม่ปลุกแล้ว ก็ลูกไม่ยอมตื่นหนิ ไปๆๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว 7โมง45 แล้วนะ" แม่เริ่มเท้าสะเอวว วี๊ดดดด
"ก็นี่ไงลูกตื่นแล.. ห๊า !! ว่าไงนะ 7โมง45 อ๊ากกกกกก" แล้วฉันก็วิ่งไปอาบน้ำด้วยความเร็วสูง
แล้วก็วิ่งออกมาเมื่อเข้าไปในห้องน้ำแค่ 5 วิ.
เพราะ..ฉันลืมผ้าเช็ดตัว *0*
พออาบน้ำเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปหาแม่ ระหว่างทางก็มัดผมเป็นหางม้าไปด้วย (เหมือนว่าจะไกล.. - -:Moszii3)
ฉันเจอแม่ในห้องครัวพอดีเลย อิอิ แล้วฉันจะหัวเราะเพื่ออะไรเนี่ย >.<
"แม่คะ ปิ๊กไปโรงเรียนแล้วนะ บะบุย จุ๊บๆ ^3^" ฉันเข้าไปกอดและหอมแก้มแม่หนึ่งครั้ง โฮะๆ ^O^
แล้วฉันก็วิ่งไปหน้าบ้าน ซึ่งผ่านโต๊ะกินข้าวพอดี ฉันเห็นขนมปังวางอยู่หนึ่งชิ้น ว้าว! ซาร่าคุง help me ! วันนี้ลูกช้างไม่ต้องอดอาหารเช้าแล้วว ไชโย !!!
ฉันเดินออกมาขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย คนเยอะเป็นบ้าเลย เนี่ยละน้า~ ผลของการตื่นสาย ช้าลัลล้าลัลล้า
เออใช่! ลืมไปเลย ฉันขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะ เพื่อฆ่าเวลา แต่เวลามันไม่ได้ทำอะไรให้ฉันโกรธหรอกนะ แค่เพื่อความสะใจอ่า อิอิ (แป้ก - -: Moszii3) เข้าเรื่องดีกว่า อย่าไปสนใจนักเขียนติ๊งต๊องเลย (หักเงินเดือน !! :Moszii3) อูยยย.. ฉันชื่อปิ๊กนะ นามใครเนี่ยช่างแสนไพเราะเพราะพริ้งซะจริง (ไม่จริงค่ะ จริงๆมันชื่อ พอคแพ่ก อาจารย์ฝรั่งเรียกงั้น 555:Moszii3) ไม่จริ้งงงงงง ชิชิ วันนี้ฉันไปโรงเรียนวันแรก ฮะๆ ฉันอยู่ม.4 โรงเรียนนานาชาติซะด้วย ปกติเรียนแต่โรงเรียนรัฐอ่านะ ไว้แต่ผมสั้น >.< กว่าจะขอแม่อยู่โรงเรียนนานาชาติได้ เหอะๆ ไม่อยากจะบรรยาย เพราะว่าแม่อยากให้อยู่โรงเรียนรัฐมากกว่า แต่ทำไงได้ ก็ใจมันรักนี่นา พอก่อนดีกว่า ค่อยบอกวันหลังอีก
ฉับไว รับใช้ประชาชนจริง รถเมล์คันนี้ ที่มาจอด ณ สถาน แห่งบ้านทรายทองที่ฉันปองมาสู่ ดู่ดูดู๊ดูดูดู่~ เอ๊ย ! เกี่ยวมั๊ยเนี่ย ไปซะได้เรื่อยยย ถึงโรงเรียนฉันแล้วว
โอ้ว ! ม่ายยน้า ประตูโรงเรียนกำลังจะปิดแว้วว
วิ่ง วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง แล้วก็ผ่านฉลุยเข้ามาได้ตอนที่คณะกรรมการหันไปคุยกับเพื่อน ฮิฮิ
ฉันดูนาฬิกาข้อมือสุดเท่ยี่ห้อกุสช่าส์ ปาทังกี้ เห็นเวลา 8 โมง ไม่นะ วันแรกก็สายซะแล้ว ฉันก็เลยต้องวิ่งๆๆต่อ เฮ้อ~ ชีวิตนี้มีแต่วิ่ง
เย้ ! ถึงอาคารคิตตี้แล้ว (ใครคิดชื่ออาคารเนี่ย ?) ฉันกำลังจะกดลิฟต์ แต่ๆๆๆป้ายที่หน้าลิฟต์คิดว่า 'No service'
ฉันก็เลยต้อง วิ่ง วิ่ง วิ่ง อีกแล้ว ขึ้นมาที่ชั้น5 ห้องฉันชื่อว่าคิตตี้ 53 คิตตี้มาจากชื่ออาคาร 5มาจากชั้น5 3มาจากห้องที่3 ถึงหน้าห้องฉันเห็นอาจารย์กำลังเช็คชื่ออยู่พอดี
"มิสโยทะกา" เอ๊ะ! ได้ยินชื่อฉันนี่ เอาว่ะ เปิดก็เปิด
"Sorry , I'm late. May I come in? , please" อาจารย์อย่ามองหนูแบบนั้นสิค๊า >..< กลัวว
อาจารย์ที่กำลังเช็คชื่ออยู่หันมาทางฉัน พร้อมทั้งขยับแว่น เพื่อดูหน้าอันสวยพริ้งของฉันให้ชัดขึ้น และพยักหน้าเนิบๆ ตามแบบฉบับครูไทย
กิ๊สส !* ทำไมหน้าฉันถึงเหมือนกะซากศพอย่างนี้ล่ะ ฉันเห็นตอนเดินเข้ามาในห้องซึ่งมีกระจกอยู่ ฮือๆๆ รับม้ายด้ายย
แล้วฉันก็เห็นที่นั่งว่างที่เดียวเท่านั้นคือใกล้ผู้ชายคนนึงที่นั่งมุดใต้โต๊ะอยู่ (เขาทำอะไรของเขาน่ะ 5 555)
ฉันรู้สึกว่าคนที่นั่งข้างๆฉัน จะมุดขึ้นมาสูดอากาศข้างบนแล้วนะ 555 รู้สึกเหมือนมีคนมองมาทางฉันนะ ฉันเลยหันไปทางซ้ายอย่างช้าๆ และ.. และ.. และ !! ฉันก็ต้องตกใจในภาพใบหน้าของคนตรงหน้า เขาคือคนที่ฉันฝันถึงเมื่อคืนหนิ ตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาบยาวประบ่า ผมยุ่งๆหน่อย ภาพในฝันเมื่อคืนย้อนมาในหัวฉัน
'กรี๊ดดดดด!! นายเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ไงเนี่ย'
'อะไรของเธอนักหนาจ๊ะที่รัก มาม๊ะ มาเป็นของฉันซะดีๆ จุ๊บๆ'
'อะไรกันเนี่ย นายเป็นใครมาอยู่ในห้องฉันได้ไง ห๊า!'
'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'
ฉันเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย งงจังเลย ฉันว่ามันต้องเป็นคนละคนกันแน่ๆ คิดมากไปได้ >w<
"Hello, My name is Top , and you ?" โหวว ! เขาพูดด้วยสำเนียงโคตรชัดอ่ะ อิจฉาๆ >.<
"I'm Pookpick. Nice to meet you." ฉันตอบพร้อมกับยิ้ม
"Nice to meet you too." ท็อปตอบพร้อมกับยิ้ม แล้วยื่นมือมาข้างหน้า
"นี่ ! จะหลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอย่ะ นายฝรั่งขี้นก ไม่มีทางซะหรอก" หน้าฉันยังยิ้มหวานเหมือนเดิมนะ แต่ประโยคที่ฉันพูดเขาคงจะไม่รู้เรื่องหรอก 555
"อ่าว เป็นคนไทยหรอ เห็นตาตี่ซะขนาดนี้ นึกว่าเป็นคนจีน" ดูมัน ทำหน้าซะ ยังกับสิ่งมหัศจรรย์อันดับ 8 ของโลกได้เกิดขึ้น T^T
"ไอบ้า !! " แล้วฉันก็เชิดหน้าหันไปหาครูต่อ ตานี่กวนประสาทจริงๆ
เมื่อมาถึงเบรกเช้าที่ฉันรอคอย ฉันก็ถามไถ่ประวัะตินายท็อป และจากที่ฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง(ปล่อยให้นายนั่นบ่นคนเดียวไป) ฉันก็ได้รู้ว่า อีตานี่น่ะเป็นลูกครึ่งเขมร-ลาว เอ๊ย ! ไทย-ฝรั่งเศส (เมืองผู้ดีเชียวนะย่ะ :p) มาอยู่เมืองไทยตอน ม.ต้น เพิ่งย้ายเข้ามารร.นี้ตอนม.ปลายนี่แหละ แต่จากที่เห็นเนี่ย แสดงว่าหมอนี่ต้องดังไม่ใช่น้อยแน่ เพราะฉันเห็นมันเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองพร้อมกับส่งสายตาหวานปิ๊งๆ * ให้เขา และส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายมาให้ฉัน (ฉันทำอะไรผิด>.<...) แต่มันก็ไม่สนใจ หันมาคุยกับฉันต่อ ฉันล่ะกลัวพวกแฟนคลับของมันจะมารุมกระซวกไส้ฉันจริงๆ TT^TT
โรงอาหาร เมื่อฉันเดินมาถึงกับนายท็อป ทุกคนทำตาโตอย่างตกใจในความหล่อของนายนี่...มั้ง เพราะรู้สึกจะไม่มีใครหันมาสนใจฉันที่ยืนเบียดรัศมีมันอยู่เลย TT^TT
"ปิ๊ก ปิ๊ก แกรึป่าวอ่ะ" เอ๊ะ ! ใครเรียกฉันอ่ะ เสียงคุ้นๆ จากไหนๆๆๆๆ แล้วฉันก็หันมองไปทั่ว
"เฮ้ย!! หนิง ก้อย มะลิ อีฟ นุกนิก ปัน แอน เดียร์ มอส" พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้ไง
"แกอยู่รร.นี้หรอ ?" ฉันถามพวกนั้น
"ใช่ ! " หนักแน่น เป็นเสียงเดียวกันเล้ยย >..< ,,,
"กรี๊ดดดดดดด จริงอ่ะ รักพวกแกทุกคนนะ TT^TT ฮือๆๆ คิดถึงที่สุดเลย" แล้วฉันก็วิ่งเข้าไปกอดพวกเพื่อนๆ
"นี่! ยัยตี่ ช่วยแนะนำเพื่อนเธอให้ฉันรู้จักบ้างเซ่ เห็นฉันเป็นท่อนไม้รึ๊ไง"ดูมันทำหน้าตาซะ อยากรู้จริงๆ
"ทุกคน นายนี่ชื่อท็อปนะ อยู่ห้องเดียวกับฉัน ท็อป นี่หนิง ก้อย มะลิ อีฟ นุกนิก ปัน แอน เดียร์ แล้วก็มอสน่ะ" ฉันชี้ไปทีละคนๆ
"อ่อออ โอเคๆ ^^ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ เพื่อนเธอเยอะยังฉันจะจำหมดมั้ยเนี่ย >.<" นายนั่นยิ้ม หนอย นึกว่าหล่อหรอย่ะ 555 แต่ก็หล่อ *0*
"นั่นไง พวกมันมากันแล้วหนีเถอะ" เสียงหนิงพูดขึ้น
"ใครว่ะ แก ทำไมต้องหนีด้วย " ฉันหันไปถาม เห็นกลุ่มผู้ชาย 9 คนกำลังจะเดินเข้ามาในโรงอาหาร
"เหอะน่า บอกให้หนีก็หนีก่อนเถอะ" ตามด้วยปัน
"นี่มันเพื่อนของฉันนี่หว่า" เสียงท็อป
"จิงหรอ !! " ตอบพร้อมกันอีกแล้ว ยัยพวกนี้ - -
"ปิ๊กแกอย่าไปคบกับนายนี่นะ " มอสบอก
"ไอพวกนี้มันชั่วร้าย" แอนตาม
"เชื่อพวกเราเหอะ" อีฟตบท้าย
"พวกมันนิสัยไม่ดี" ก้อยขอเสริม
"อย่ามัวพูดอยู่ รีบไปกันเหอะ" มะลิบ่นแว้ว *0*
แล้วยัยพวกนี้ก็พาฉันวิ่งออกไปจากโรงอาหารโดยเร็วววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น