Doctor Who Evolution TH ข้ามเวลา กู้จักรวาล [เลิกทำ]

ลำดับตอนที่ #6 : Zombie in the city

ในปี 2896 ในเมืองที่ค่อนข้างรกร้าง มีชาย 2 คนกำลังนั่งคุยกัน พวกเขาได้แต่พูดคุยถึงเกี่ยวกัยรัฐบาล และโต้แย้งกับหลักการต่างๆนาๆ และตอนนั้นเอง
??? : คุณเป็นแม่ผมเหรอ? ชาย 2 คนได้หันไปมองเจ้าของเสียง เขาพบกับเด็กคนนึงใส่หน้ากากกันแก๊สเอาไว้ 2 คนนี้เป็นโจนกระจอก คิดจะจับเด็กไว้เรียกค่าไถ่แม่ แต่ดูเหมือนมีสิ่งนึงที่พวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ชายคนนึงล้มลง อีกคนนึงวิ่งหนีเตลิดหายไป ทิ้งให้ชายคนนี้นั่งขาอ่อนไปปไหนไม่ได้แล้วเด็กคนนั้นก็ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
??? : คุณเป็นแม่ผมเหรอ
ชายคนนั้น : ไม่ๆ ฉันไม่ใช่
??? : แม่ฮะ
ชายคนนั้น : ไม่ อย่าเข้า อย่าเข้ามา อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!



มอสสและโต้งกำลังวุ่นวายกับการซ่อมเครื่องยนต์ของทาร์ดิสด้านล่าง ด็อกเตอร์แก้ระบบนิดหน่อย เกมคุมยานให้นิ่งๆเพื่อให้ซอมกันได้สะดวก ส่วนมอสยกอะไหล่มาให้ และเขาก็ไปเช็คสภาพ+ปรับปรุงไขควงคลื่นเสียงของเขา มอสสไม่เคยเครื่องจักรสุดซับซ้อนและยังมีชีวิตในตัวแบบนี้มาก่อนเลยโดนทาร์ดิสอำเล่นด้วยการพ่นไอน้ำใส่หน้า โต้งแม้จะใช้ได้แค่มือเดียวเขาก็ยังซ่อมได้
เกมบอย : คราวนี้ไปที่ไหนดีล่ะด็อกเตอร์?
ด็อกเตอร์ : นั่นสินะ ฉันมันเป็นพวกสุ่มไปเรื่อยๆน่ะ ไม่รู้เหมือนกัน
โต้ง : ก็ขอให้ที่นั่นไม่มีเจ้า วาสช์ต้า อ่ะ อะไรนั่นน่ะ
มอส : จะที่ไหนก็เหอะ Allons-y (ไปกันเลย)
มอสส : เอ่ออ พี่ร่างแยกพูดภาษาต่างประเทศแม่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?
มอส : เอ๊ะ...ไม่นี่ แต่ตะกี้ฉันก็ได้ยินแบบนั้นเหมือนกันน่ะ แสดงว่านายไปโดนระบบแปลภาษาเข้าล่ะสิ
โต้ง : หา ในนี้มี ระ ระบบแปลถาษาด้วยเหยอ?
ด็อกเตอร์ : ถูกต้อง ใครที่นั่งทาร์ดิสไปโลกไหนมันจะช่วยแปลภาษาให้ แต่ว่าฝั่งพวกเขาก็จะเห็นเป็นภาษาสมัยพวกเขาน่ะ
เกมบอย : ไหนๆก็มีอะไรให้เล่น ขออีกซักหน่อย เกมแกล้งกดปุ่มเปลี่ยนภาษา
มอส : อย่ากดมั่วสิ เดี๋ยว 私はしないでください (ฟังไม่ออกหรอก) มอสตกใจเล็กน้อยหลังจากพูดผิดภาษา เกมกดเปลี่ยนต่อ
มอส : Es ist nicht lustig (มันไม่ตลก) เลยนะเกม เกมยังคงแกล้งมอสต่อ
มอส : เลิกเล่น 疯狂的 (บ้าๆ) ซักทีจะได้ไหม Już dosyć (พอซักที) เหอะ آو (ไม่เอาน่า) เกมหัวเราะไป กดไปเพื่อเปลี่ยนภาษาไปเรื่อยๆ จนด็อกเตอร์ต้องออกมาห้ามแล้วปรับเข้าภาษาเดิม ในที่สุดทาร์ดิสก็จอดบนโลกๆนึงเข้า ทุกคนรีบออกไปดูว่ามันคือดาวอะไร
มอสส : โอ้โหหหหหห!!!....... นี่มันอะไรกันคับเนี่ยยย มอสสอุทานเพราะเขาไม่เคยเห็นอะไรมันดู...ค่อนข้างแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย รวมถึงเพื่อนๆเขาด้วย เมืองนี้นดูเหมือนเมืองร้าง แทบจะไม่เจอใครเลยในแถบนี้ หนังสือพิมพ์ที่ปลิวตามลมฉบัยประมาณ 3 ปี่ก่อนบอกถึงการล่มสลายของเมืองที่เกิดปัญหาการติดไวรัสอะไรซักอย่างที่พวกเขาไม่ทราบที่มา มันน่าแปลกมากเพราะที่นี่ไม่มีการทดลองสารเคมีอะไร แล้วทันใดนั้น
??? : คุณเป็นแม่ผมเหรอ? พวกเขาหันไปตามเจ้าของเสียงปรากฎว่าเป็นชายคนนึงที่ใส่หน้ากากกัรแก๊สเอาไว้
มอส : เอ๊ะ ประโยคนี้คุ้นๆนะ
โต้ง : พี่หลงทางเหรอคับ
??? : คุณเป็นแม่ผมเหรอ? ชายคนนั้นคงยังพูดคำเดิมไปเปลี่ยนประโยค
เกมบอย : พี่เขาอำเราเล่นมั้ง?
มอส : เดี๋ยวก่อน ฉันว่าไม่น่าจะใช่แล้วล่ะ
??? : แม่!!! แต่แล้วก็มีกลุ่มคนจำนวนมากทยอยๆกันออกมาหาพวกเขา
ด็อกเตอร์ : เอ่อ..เธอกำลังคิดอย่างที่ฉันคิดรึเปล่ามอส
มอส : ผมคิดว่าน่าใช่นะด็อกเตอร์ กลุ่มคนทยอยเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
??? : แม่!!!
มอสส : ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่ผมคิดอยู่ในหัวตอนนี้คือ.....หนี่เร็ววววว!!!! พวกด็อกเตอร์สตาร์เครื่อง รีบวิ่งหนีกันจ้าวระหวั่น
เกมบอย : พวกนั้นมันเป็นอะไรน่ะ
มอส : ถ้าฉันจำไม่ผิด พวกมันคือซอมบี้หน้ากากแก๊ส มันเกิดจากความผิดพลาดของระบบรักษาตัวแบบโมเลกุล ดันไปก็อปเลือดของเด็กที่ใส่หน้ากากกันแก๊สตายทั้งอย่างนั้น เพราะว่าเห็นมนุษย์คนอื่นไม่เหมือนกันจึงไล่ไปเปลี่ยนแปลง DNA มนุษย์ให้เหมือนกันทั้งหมด และก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ 
โต้ง : โห ย่ะ ยาวไปไหมมอส
มอส : นี่ฉันสรุปโดยรวมแล้วนะ!!! พวกเขาวิ่งไปแต่ดันเจอทางตัน และดูเหมือนจะไม่มีทางออกแล้วซะด้วย พวกเขาถูกล้อมไปด้วยฝุงซอมบี้หน้ากากแก๊ส
??? : ทางนี้!! มีคนๆนึงโผล่ขึ้นมาจากท่อระบาย พวกเขาตามคนๆนั้นไป พวกเขารอดพ้นมาอย่างหวุดหวิด แล้วพวกเขาพบว่าประชากรที่เคยอยู่ข้างบนนั้นได้หลบหนีมาอยู่ใต้ดินแห่งนี้ เธอคนนั้นที่พาพวกด็อกเตอร์ลงมานั้นเป็นแม่ม่าย เขาเล่าให้ฟังว่าเมื่อ 6 ปีก่อน ชายที่ชื่อ 'เบเนล็อก วาสทิชั่น' ในรับการแต่งตั้งเป็นประธานาธิบดี หลังจากนั้นเขาได้ก่อตั้งองค์การทางการแพทย์ขึ้นมาฉากหน้าเพื่อตามหาเทคโนโลยีทางการแพทย์ให้ก้าวหน้าขึ้นไปอีก แต่ฉากหลังของเขาคือการทดลองเพื่อให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์เพื่อใช้มันครองโลก หลังจากนั้นไม่นาน มันได้ค้นพบระบบรักษาแบบโมเลกุล มันได้จับลูกชายของเธอไปทำการทดลอง หลังการทดลองสำเร็จเขาทำให้มันกระจายไปในเมือง ทำให้คนหมู่มากกลายเป็นทาสของพวกมัน เธอไม่รู้ว่าใครจะมาช่วยหวกเขาทั้งหลายได้ โต้งเริ่มทนไม่ไหวจึงออกปากว่าจะช่วยโดยที่ไม่ทันจะปรึกษาคนอื่นเลย ด็อกเอตร์ยอมช่วยเหลืออย่างเลี่ยงไม่ได้ ในที่นี่มีคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมต่อกับรัฐบาล เดือนละครั้งต้องส่งหนูทดลองไปให้ โดยไม่แจ้งที่อยู่แต่จะแจ้งสถานที่นัดพบแทน
มอสส : แล้วเราจะหาเขาเจอได้ยังไงล่ะครับ?
เกมบอย : คงต้องลอบเข้าไปพร้อมกับหนูทดลองของเดือนนี้ล่ะม้าง
ด็อกเตอร์ : ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง ด็อกเตอร์เดินเข้ามาพิมพ์รหัสและข้อมูลเพื่อแฮ็กเข้ารัฐบาล ดูเหมือนที่เขาแฮ็กเข้าไปไม่ใครรู้เลยซักนิด เมื่อได้ที่ตั้งแล้วพวกเขาก็รีบรุดไปที่นั่นทันที ที่ตั้งออกอยู่บนเขาทำให้การไปครั้งนี้ค่อนข้างลำบาก พวกเขาต้องเข้าประตูลับด้านหลังเพื่อเลี่ยงการตรวจของพวกยาม
โต้ง : แล้วเราจะเข้า ไปยังไงอ่ะ
มอส : ง่ายนิดเดียว ดูนะ มอสหยิบไขควงเขาออกมาแล้วปล่อยคลื่นใส่กลอนประตู มีประกายไฟเล็กน้อยแล้วประตูก็เปิดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
โต้ง : โห ทำได้ไงอ่ะมอส 
มอส : โซนิคสคูลไดรเวอร์ หรือ เจ้าไขควงคลื่นเสียงนี้ มีไว้เพื่อสเดาะประตู ล็อค และก็อาจทำได้อีกหลายสารพัด แค่นั้นแหละเข้าไปกันเถอะ เมื่อเข้ามาด้านในได้ ด็อกเตอร์พาเข้ามาแบบเนียนๆโดยปลอมเป็น 'ช่างไฟฟ้า' เพราะที่นี่มักเกิดไฟฟ้าลัดวงจรอยู่บ่อยๆ เมื่อมาถึงจุดหมาย พวกเขาก็ทำเนียนเป็นซ่อมวงจรอยู่ เมื่อยามลับตาไป
ด็อกเตอร์ : เอาล่ะ จากที่ฉันแฮ้กนี้ ดูเหมือนว่าห้องทดลองจะอยู่ประมาณชั้น 3 ใกล้ๆกับห้องของท่านประธานนะ
โต้ง : โห ด็อกเตอร์ สูงขนาดนั้นมันควรใช้ลิฟมากกว่านะ แม้มีแค่ 3 ชั้น แต่ตัวคารถูกสร้างให้แต่ละชั้นนั้นกว้างและสูงมาก
มอสส : ไม่เป็นไรคับพี่ ถ้าจะเลี่ยงไปก็ต้องยอมปีนันไดอันนี้ไปนะครับ แค่นี้เอง
มอส : ฉันเกรงว่า นั่นมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เท่าเรื่งนี้หรอกนะ มอสชี้ลงให้ดูกับสิ่งที่เขาเห็น นั่นก็คือพวกซอมบี้หน้ากากแก๊สเป็นโขลงกำลังไต่ขึ้นมา ที่ไฟตกเกือบตลอดก็คงเป็นเพราะว่าพวกช่างซ่อมนั้นโดนทำให้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว พวกเขาไม่มีทางเลือกจึงต้องปีนขึ้นไป ตอนนี้คนที่ปีนอยู่รั้งท้าย คือ โต้ง เนื่องจากร่างกายของเขานั้นไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่น
โต้ง : โอ้ยยย โต้งโดนซอมบี้ที่ไล่มาทันตะปบที่ขา เขารีบปีนต่อจนถึงชั้นบน เกมกับด็อกเตอร์ดึงโต้งขึ้นมาและมอสกับมอสสรีบปิดประตูและจัดการล็อคเอาไว้
โต้ง : ด็อกเตอร์ ผมจะกลายเป็นซอมบี้รึปล่าวเนี่ย โอยยยย
ด็อกเตอร์ : ไม่หรอก พวกเขาก็แค่คน ยังไม่ทำให้นายเป็นหรอก 
มอส : แต่ตัวที่ทำให้เป็นมันมาแล้วหล่ะด็อก 
มอสส : อ้ะ นั่นอะไรน่ะ มอสสเห็นกลุ่มแสงบางอย่างกำลังมาหาพวกเขา
เกมบอย : งั้นฉันจัดการเอง
ด็อกเตอร์ : ใจเย็น รอดูก่อน ดูเหมือนเจ้ากลุ่มแสงนั้นจะเข้ามาทำแผลให้โต้ง แล้วแผลที่โต้งได้รับก็หายไปขากลับมาเป็นปกติ
มอสส : เป็นไงบ้างคับ 
โต้ง : สบายขึ้นแล้วล่ะ แต่ก็ยังเดอนกระเผกเหมือนเดิม
เกมบอย : หืม ทาง-ไป-ห้อง-อุปกรณ์-ชำรุด? อ๋อ มันอย่างนี้นี่เอง
มอส : นั่นไงเหตุผล พวกเขาคงเอาหุ่นโมเลกุลชำรุดที่ไม่รับคำสั่งมาทิ้งไว้ เลยทำให้ทำตามคำสั่งเดิมนั่นคือการรักษา แต่เพราะมันยังคงชำรุดอยู่เลยยังไม่สามารถรักษาขาของโต้งที่พิการได้
ด็อกเตอร์ : จากที่ฉันลองดูทั้งหมด จากตรงนี้มันไม่มีพวกมันแล้ว เรารีบไปกันต่อเถอะ พวกเขามุ่งหน้ามาถึงห้องทดลองแล้ว พวกเขาเข้าไปด้านใน ด็อกเตอร์กำลังแก้ระบบหุ่นโมเลกุลให้ใหม่ และก็มีนคนมาขวางนั่นก็คือ ประธาน เบเนล็อก นั่นเอง
เบเนล็อก : พวกเธอนี่น่าสนใจจริงๆ เทคโนโลยีของพวกเธอมันจะช่วยให้ฉันจัดการเจ้าพวกขบวนการใต้ดินให้หมดไป แต่การบุกรุกนี่ถือเป็นความผิด ดังนั้นพวกเธอ ตายซะ เบเนล็อกได้ส่งซอมบี้ออกมาอีก เขาคิดจะทำลายพวกเขาแต่ดูเหมือน มีบางอย่างผิดปกติ พวกมันหันไปทางเบเนล็อกแล้วเข้าไปรุมเขา จากการที่ไฟฟ้าดับบ่อยไปทำให้วงจรรวนสร้างพวกไม่ฟังคำสั่งขึ้นมานั่นเอง และตอนนี้รายต่อไปก็คือ 'พวกด็อกเตอร์'
ด็อกเตอร์ : เด็กๆ ฉันขอให้พวกเธอยันมันไว้ 30 นาที เพื่อให้ฉันส่งวัคซีนแก้ไขให้ทั้งเมืองนะเข้าใจมั้ย
เกมบอย : จะลองทำเท่าที่พอทำได้นะ พวกมอสสร้างกำแพงคลื่นเสียงขึ้นมาเพื่อกันไม่ให้มันเข้าถึงด็อกเตอร์ แต่ด้วยจำนวนที่มากเกินไปของพวกมัน ก็เลยทำให้กันได้ไม่นาน จนในที่สุดพวกเขาก็กำลังถูกรุม แต่แล้วตัวของโต้งก็ส่องแสงขึ้นมาแล้วเจ้าหุ่นโมเลกุลก็กระจายอยู่รอบตัวโต้ง
เกมบอย : เกิดอะไรขึ้นน่ะ?
มอส : ตัวกลาง..นั่นไงเหตุผล โต้งส่งลำแสงนั่นให้พวกเขา มันจะรักษาพวกเขาได้ ตอนนี้หุ่นมันกำลังรับฟังนายอยู่ โต้งได้ยินดังนั้นจึงปล่อยแสงใส่พวกซอมบี้ ตอนนี้ซอมบี้เหล่านี้ได้กลับเป็นคนหมดแล้ว เวลาเดียวกันที่ด็อกเตอร์ส่งหุ่นให้ไปรักษาคนในเมือง ทางด้านผู้รอดชีวิต แม่ม่ายได้ขึ้นมาดูผลงานของพวกเขา และสิ่งที่เธอพบตรงหน้าก็คือ
??? : แม่ครับ
??? : ลูกแม่ ลูกชายสวมกอดผู้เป็นแม่ คนในเมืองทั้งหมดในตอนนี้ ได้กลับสู่สภาพคนแล้ว พวกเขาได้โห่ร้องกันอย่างดีใจ เรื่องวุ่นวายได้จบลง ทางด้านด็อกเตอร์ก็เตรียมจะเดินทางกันต่อโดยไม่ล่ำลา
มอส : ไปอย่างนี้เลยจะดีจิงๆเหรอ ด็อก?
ด็อกเตอร์ : เราไม่ควรยุ่งกับจักวาลมากเกินไป มันอาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้ มีเสียงสะอื้นดังมาใกล้
เกมบอย : เฮ้โต้ง นายร้องไห้เหรอ
โต้ง : จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะ ลูกกับแม่ได้เจอกันแล้ว มันช่างรู้สึกดีจิงๆ ฮือๆ 
ด็อกเตอร์ : เอาล่ะ ได้เวลาเดินทางกันต่อแล้ว พวกด็อกเตอร์เข้าไปในทาร์ดิส ยกเว้นโต้งที่ยืนมองพวกเขาต่อ แม่และลูกยืนโบกมือให้โต้ง โต้งก็โบกมือให้เช่นกันก่อนจะเข้าทาร์ดิสไป เจ้าตู้สีฟ้าค่อยๆเลือนหายไปจนลับตาของแม่ลูกคู่นี้
ลูก : เขาจะกลับมาอีกไหมฮะ?
แม่ : แน่นอนจ้ะลูก ซักวันนึงพวกเขาจะกลับมา เรื่องราวในตอนนี้ได้จบลง แต่การผจญภัยของด็อกเอตร์และพวกเขายังคงดำเนินต่อไป