เพราะรักเธอมากมาย

เนื้อเรื่อง

20 กพ.53 17.30 น. ร้านอาหารริมน้ำแห่งหนึ่ง
ผมนั่งมองเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆเพื่อรอเธอคนนั้น ในสมองก็มีแต่เรื่องของเธอเข้ามาตลอด มันเป็นความทรงจำของเมื่อก่อนที่ผมมีเธออยู่
31.มค.51
“ก้อยเป็นแฟนกับเรานะ”       ผมตัดสินใจบอกขอเธอเป็นแฟนเพราะดูใจกันมานานเกือบปี
“แน่ใจนะว่าอยากเป็นแฟนเราจริงๆ”  เธอพูดเสียงแกมหยอก ทำเอาผมอดดีใจไม่ได้
“จริงสิ แน่นอนที่สุด แล้วเราจะไม่มีวันทำให้ก้อยเสียใจเป็นอันขาด”   ผมให้สัญญากันเธอ
“ตกลง เราก็ชอบเธอมานานแล้ว รอแค่เธอพูดเท่านั้น”   เพราะคำพูดนี้ทำให้ผมแทบเขกหัวตัวเองเพราะดันบื้อมาตั้งนาน
“เย้ๆๆๆๆๆ”  ผมพูดได้คำเดียวมันตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะดีใจมากที่เธอรับรักผม เพราะผมรู้ว่าการที่มีคนใจตรงกันมันทำให้คนทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่วันนั้นผมก็ทุ่มเทความรักให้กับเธอคนเดียวเป็นเวลาประมาณปีกว่าๆ หวานบ้าง ขมบ้าง เพราะว่าเธอเป็นคนที่มีเพื่อนมาก เพราะรู้ดีว่าผมมันเป็นคนขี้หึง และชอบงอน......” วินจะงอนมากไปแล้วนะแค่ไปเที่ยวกะเพื่อนแค่นี้ต้องโทรตามตลอดด้วยรำคาญน่ะรู้ไหม” ผมนิ่งอึ้งกับน้ำเสียงของเธอที่ไม่พอใจที่ผมโทรหา 
“ ก็คนมันเป็นห่วงนี่นา มีที่ไหนไปเที่ยวกะผู้ชายสองต่อสอง แล้วจะให้เราคิดยังไง” ผมเริ่มมีอารมณ์ขึ้นบ้าง
“ไม่ไว้ใจกันเลยใช่ไหม ทำไมล่ะ เค้าจะไปไหนมันก็เรื่องของเค้าไม่ต้องมายุ่งหรอก บ้างานอย่างนี้ก็ทำงานไปเลย แต่งกับงานไปเลยไป๊” ผมอึ้งกับคำของเธอที่พูดมา จากวันนั้นผมก็รู้สึกว่าเราค่อยๆห่างกันไปทีละน้อยๆ จนวันหนึ่งผมทนไม่ไหวจึงโทรไปหาเธอเพื่อง้อขอคืนดี
“ ทำอะไรอยู่จ๊ะที่รัก “ ผมแกล้งแหย่เสียงเข้าไป
“ อ่านหนังสือสอบ ถามทำไม “ ผมเริ่มจะเอะใจกับน้ำเสียงเธอ
“ ทำไมเดี่ยวนี้โทรไปมันเป็นรอสายตลอดเลยล่ะ “ ผมถามเธอแต่ในใจมันก็คิดลึกๆอยู่ว่ามันต้องมีอะไรแน่นอน
“คุยเรื่องสอบกับเพื่อนอยู่ แค่นี้นะ พรุ่งนี้จะสอบแล้ว “ เธอรีบตัดบท
“ ก้อยเป็นอะไรไป ทำไมทีเมื่อก่อนเวลาใกล้สอบเราก็คุยกันนานกว่านี้นี่ “
“ ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่ “ เธอตอบผมเสียงแข็งจนเกือบตะคอกแล้วก็รีบวางสายไป ผมนิ่งอึ้งไปซักพักหนึ่งก็เข้าไปดูในไฮไฟว์ของเธอ ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยได้สนใจซักเท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่จะโทรคุยกันซะมากกว่า และมันทำให้ผมถึงกับลืมหายใจเพราะเธอมีคนอื่นโดยที่ผมไม่รู้มาก่อนเลย มันเป็นอะไรที่ช็อกมาก เพราะตลอดเวลาที่คบกันเป็นแฟนนั้นผมซื่อสัตย์กับเธอตลอด ไม่ว่าจะงอนหรือไม่พอใจแค่ไหน ผมก็เป็นฝ่ายยอมตลอด จนผมต้องโทรไปหาเพื่อนๆหลายคนเพราะรู้ว่าวันนี้อยู่คนเดียวไม่ได้แน่นอน พลางคิดแต่เรื่องเก่าๆ  “ สัญญานะว่าจะแต่งงานกันนะวิน “ คำพูดของเธอลอยเข้ามาในความคิดของผม ผมรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก อยากจะตายให้ได้ซะตั้งแต่ตอนนั้น “ทำไม ทั้งๆที่รักมากมายขนาดนี้ถึงทำกับเราได้นะ “ เสียงพึมพำของผมดังขึ้นลอยผ่านสายลมหายไปเพราะรู้ดีว่ายังไงเสียงนี้ก็ไปไม่ถึงเธอแน่นอน
3 วันผ่านไป....ผมโทรไปหาเธออีกครั้งเพื่อจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ
“ โหล “ เสียงเธอตอบสายผมห้วนๆ
“ ก้อย......” ผมพูดได้คำเดียวผมก็พูดอะไรไม่ออก น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ จะไปข้างนอกกับเพื่อน “ เธอตอบแบบโวยวายไม่พอใจ
“ ทำไม....สัญญากันแล้วไม่ใช่หรอกว่าจะแต่งงานกันน่ะ ทำไมทำกับเราแบบนี้ .......” ผมพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมรู้ทั้งหมดให้กับเธอฟัง เธอนิ่งเงียบไปซักพักหนึ่งแล้วตอบกลับมา
“ลืมคำสัญญานั้นไปเถอะ เพราะตอนนี้เราเจอคนที่เข้ากับเราได้ที่สุด และที่สำคัญ ก้อยรักเขามากด้วย “
“ ไปเจอกันยังไงหรอ “ ผมถามขึ้น
“ บนรถเมล์ไง เขาเข้ามาขอเบอร์ ไงล่ะ “
“ ตามนิสัยก้อยไม่ให้เบอร์ใครง่ายๆนี่ “ ผมพูดเหมือนไม่เชื่อ
“ ก็มันเบื่อๆอ่ะเลยให้เบอร์เขาไป “ น้ำเสียงของเธอเหมือนกับไม่แยแสกับความรู้สึกของผม
“ ก้อยลืมวันเวลาที่เราเคยมีกันแล้วใช่ไหม “ ตอนนั้นผมเหมือนขาดสติไปแล้ว
“ แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ “ พูดง่ายๆแบบนี้ทำเอาผมถึงกับอึ้งแล้วกดตัดสายทิ้งโดยที่ไม่รู้ตัวพร้อมกับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทั้งน้ำตา  ....................ใหม่ๆ เธอรักฉันแค่ไหน ฉันจำได้หมดทุกอย่างแรกๆ อะไรก็หวาน สัญญากันอย่างดี
ไม่เคยจะคิดเลยสักนิดว่าเธอจะเป็นอย่างนี้หรือมีใครกันนะมาทำให้เธอเปลี่ยน..............
เสียงเพลงนี้ดังขึ้นทำให้ผมถึงกับต้องร้องไห้อีกครั้ง ผมตัดสินใจส่งข้อความไปบอกเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ถึงก้อย
พรุ่งนี้ 17.30 ร้านเดิมที่เราไปกินกันบ่อยๆ “
                       จากวิน
คืนนั้นเป็นคืนที่ผมร้องไห้มากที่สุดในชีวิต น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลออกมากมากมาย เพราะผมจะร้องไห้วันนี้เป็นวันสุดท้าย ผมเริ่มเก็บของขวัญที่เธอให้มาพร้อมทั้งจดหมายตอนที่จีบกันใหม่ๆลงใส่กล่องไปคืนเธอเพราะรู้ว่าเก็บไว้มันมีแต่จะทำให้เจ็บปวดใจ         ภาพเก่าๆไหลเข้ามาในสมองตลอดเวลาพร้อมเสียงสะอื้นของลูกผู้ชายคนหนึ่ง
..........แต่ทำไมๆต้องจำเมื่อเธอไม่คิดจริงใจ....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากการเหม่อลอยคิดถึงภาพวันเก่าๆ
“ ว่าไง “ ผมถามเสียงเนือยๆ
“ อยู่หน้าร้านแล้วนะ “
“ อืม”  ผมวางสายพอเห็นเธอเดินเข้ามาในร้าน
“ มีอะไรหรอ “ น้ำเสียงแปลกใจของเธอทำให้ผมยื่นกล่องของให้เธอ
“ นี่มัน.....”สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปนิดหนึ่งแต่เพียงไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ
“ เราไม่อยากเก็บไว้แล้วล่ะ เจ็บปวดเปล่าๆ” สายตาของผมเลื่อนลอยไปริมแม่น้ำไม่อยากมองหน้าเธอ
“ เข้าใจแล้ว ไปก่อนนะ “ เธอบอกลาผมง่ายๆ
“ โชคดีนะ ต่อไปนี้คงไม่เจอกันอีก “ ผมพูดโดยไม่หันไปมองหน้าเธอเพราะรู้ว่าเธอเดินจากไปแล้วก็คิดถึงเพลงๆหนึ่ง
และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป
ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน
ฝืนยิ้มด้วยความยินดี ทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน
ได้แต่ยืนมองเธอเดินไปกับเขา

รัก แม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมปล่อยเธอไปกับเขา

จากนี้ เธอคงไปดี ก็ขอให้เธอจงสุขสบาย
เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอที่เธอตั้งใจ
แม้จะต้องเสียใจ แต่ฉันจะรับไปไว้เอง
อย่างน้อย เธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด
ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน
ฉันต้องยอมเข้าใจ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน
สุดท้ายไม่เป็นอย่างฝันฉันยอมทำใจ

ชีวิตที่เราเคยมี แขวนไว้บนด้ายบางๆ
ไม่รู้ว่ามันจะขาดเมื่อไหร่
เมื่อเธอเจอทางทีดี เธออยากมีชีวิตใหม่
ไม่ผิดอะไรเมื่อเธอต้องเลือกเขา

รัก แม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมเป็นคนที่ปวดร้าว

จากนี้ เธอคงไปดี ก็ขอให้เธอจงสุขสบาย
เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอที่เธอตั้งใจ
แม้จะต้องเสียใจ แต่ฉันจะรับไปไว้เอง
อย่างน้อย เธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด
ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน
ฉันต้องยอมเข้าใจ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน
สุดท้ายไม่เป็นอย่างฝันฉันยอมทำใจ

เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน สุดท้ายชีวิตของฉันก็ไม่มีใคร

ผมฟังเพลงนั้นจนจบและเดินออกมาจากร้านแล้วพูดกันตัวเองว่า
“เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน สุดท้ายไม่เป็นอย่างฝันฉันยอมทำใจ”

...................................................................................................