นายวายร้ายจอมกวนกับยัยจอมป่วนชวนซ่า

ตอน  วันแรกของการเรียนที่โรงเรียนใหม่
 
ณ โรงเรียนสวนมะลิบาน

สวัสดีค่ะฉันชื่อฟางข้าว สาวน้อยผู้น่ารัก และบอบบาง ก็ดูสิค่ะไม่รู้ว่าพ่อฉันเกิดคิดอะไร
พิเรนจับฉันมาอยู่โรงเรียน ร่วมชายคาเดียวกับ ไอ้รุ่นพี่รุ่นน้องจอมป่วนกวนประสาทเนี่ย
เฮ้อ!คิดแล้วก็กลุ้ม 
"เฮ้!ยายหมูบิน ยืนทึ่มอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ"
นั่นไงมันมาแล้ว อยากหักคอมันจริง ๆ 
"เดินเร็ว ๆ หน่อยฉันไม่อยากไปโรงเรียนสายนะ 
มันเสียประวัติเด็กดีอย่างฉันหมด"
แหวะดีตายล่ะแก ดีไปหมดตางหากถึงจะเหมาะ ชิ!
"อ๋อลืมไป เพราะอย่างเธอนะคงไปสายจนชินแล้วสิน่ะ"
"หน่อย!มันจะมากไปแล้วนะ อย่างนายน่ะดีตายล่ะ วันๆ ก็เอาแต่หม้อสาวจนหูดำไปทั่ว"
"แล้วอย่างเธอล่ะ ยัยหมูตกมันวัน ๆ เอาแต่แกล้งเด็กผู้น่าสงสารอย่างฉัน ชิ!"
อ๊าก.........จะทำยังไงกับมันดีฟระ ชักจะเหลือทน ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้เด็กผู้น่าสมเพช

"สวัสดีครับคุณครู ผมพาเด็กเอ๋อหลงทางมาฝาก"
อ้าวไอ้เวล ถ้าไม่ติดเป็นเด็กใหม่ต่องแอ๊บไร้เดียงสานะฉันเก็บนายแน่
ว่าแต่คุณป้าคนนี้ หลงมาจากอินเดียนเหรอดูดิ แต่งตัวซะเต็มยศเลย
"โอ๊ะ อิๆๆ ไม่ต้องมองครูปานจะชื่นชอบชื่นชมขนาดนั้นหรอก
ครูรู้จะว่าครูสวย ใครๆก็ชอบพูดกันบ่อยๆ"
"เอ่อ..........."
ตูคิดถูกหรือผิดว่ะที่ย้ายมาโรงเรียนเนี้ย แล้วดูป้าแกดิเคยส่องกระจกมั่งรึเปล่าฟระ
สภาพเหมือนเพิ่งตื่นนอนมาพันปี เฮ้อ!อาตมาขอปลง *_*
"แหมๆ ตะลึงจนพูดไม่ออกเลยสิท่า"
ตูจะบ้าแล้ว ใครก็ได้พาตูไปเก็บที แล้วดูไอ้โมบ้าดิยืนหน้าละลื่นอยู่ได้ ไอ้รุ่นพี่รุ่นน้องเส็งเคร็ง
"นี่ก็ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว ครูจะพาเธอไปที่ห้องเพื่อเก็บของแล้วลงมาเข้าแถวนะจ๊ะ"^_^
น่าจะพาไปได้เป็นปีแล้วมั้งคุณป้า

ว้าวห้องเรียนน่าอยู่ชะมัด มิน่าล่ะไอ้โมบ้าถึงชอบอยู่โรงเรียนมากกว่าบ้านอันโสโครกของมาน....
 แล้วที่ว่าบ้านโสโครกก็เพราะว่าโมอยู่บ้านคนเดียว พ่อแม่ของโมน่ะก็ไปต่างประเทศกันหมด
และตอนนี้ฉันก็ต้องอยู้บ้านอันโสโครกนั่นด้วย เศร้าเลย -_-**
หลังจากที่คุณป้าเทศนาเสร็จ ก็ให้ฉันมาแนะนำตัวหน้าห้อง
"สวัสดีจ๊ะเพื่อน ๆ ที่น่ารักทุกคน"^_^
"ใครเป็นเพื่อนของเธอมิทราบ"
อ้าวไอ้หัวลิงเถื่อนวอนโดนteenแล้วไหมล่ะ 
"ก๊าก ๆๆๆๆๆๆ"
เออหัวเราะกันเข้าไปเดี๋ยวได้รู้ว่าริดของมวยไทยเป็นยังไง
ปึง! 
"กรุณาฟังอย่างมีมารยาทด้วยไอ้หัวลิง หรือไม่มีใครสอนให้รู้จักคำว่ามารยาทว่ะ"
"พี่ มาร์ช มันด่าพี่อ่ะ"
ถุย หน้าเหมือนหนอนปลาไหลดันชื่อมาร์ช
"เออกรูรู้แล้ว"
ไอ้หนอนปลาไหลหันไปว่าลูกน้อง สงสัยนายนี่คงจะเป็นหัวโจกประจำถิ่น
"เฮ้ย เป็นเด็กใหม่อย่าทำซ่า เดี๋ยว....."
ยังไม่ทันที่มันจะพูดจบ อยู่ๆก็มีส้มที่ไหนก็ม่ายรุลอยมาอยู่ในปากเราทั้งสองคน
"ครูว่าน่าจะรู้จักกันดีแล้ว งั้นอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุขล่ะ ครูไปก่อน แล้วอย่าให้รู้ว่ามีปัญหานะ"
คุณป้าเปลี่ยนไป! จากคุณป้าผู้เพิ่งตื่นนอนกลายเป็นผีเสื้อสมุทรไปซะแว้ว
หลังจากที่คุณป้ามหาภัย เอ้ย คุณครูไปแล้ว ฉันกับมันก็แยกย้ายกันไปคนละทิศ ฉันได้นั่งริมหน้าต่าง ข้างๆ
ของฉันเป็นเด็กสาวแสนน่ารัก เธอหันมายิ้มให้ฉันน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยทักทาย
"สวัสดีจ๊ะ เธอชื่ออะไรเหรอส่วนเราชื่อเนมน่ะ"
"หวัดดีเราชื่อฟางข้าวนะ เรียกฟางเฉยๆก็ได้"
"เธอนี่เก่งจังเลยนะเธอกล้ามีเรื่องกับนายนั่นได้ยังไง"
"นายนั่นก็เป็นคนนินาไม่เห็นต้องกลัวเลย"
"เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งมากเลย ฉันขอนับถือ"

ณ โรงอาหาร ลั่ล ลั้ล ลา
" เฮ้ยใครกล้ามาแย่งที่ประจำพวกข้าว่ะ!"
เหมือนจะได้ยินหมาเห่าอยู่ข้างหลัง  ใครว่ะบังอาจมาขัดขวางการกินของข้าเดี๋ยวมันได้ตายแน่
พอฉันหันไปก็เหมือนโลกมันหยุดหมุน  หล่อบาดใจมากเลย กรี๊ดๆๆๆๆๆ  ดวงตาอันคมกริบ นัยตาสีน้ำตาลเข้ม
จมูกก็มีสันเป็นคม ริมฝีปากอันบอบบาง ช่างสวยได้รูปสีผมของเขาสีน้ำตาลเข้ม ช่างดูรับกันกับนัยตาเหลือเกิน

"ยัยงั่ง !"
เสียงอันดังก้องทำให้ฉันตื่นจากผวัง 
"เรียกใครว่ะ ไอ้..."
จะด่าอะไรดีว่ะ หล่อละลายใจอ่ะด่าม่ายลง แต่ ตื่นๆๆๆๆ เราจะยอมให้มันดูถูกไม่ได้ ถึงจะหล่อยังไงแต่ก็สู้ตาย
"ไอ้ไรว่ะ พูดมาดิ"
เหมือนมันจะมีความเป็นสุภาพบุรุษเลย 
"ไอ้ปากปีจอ ไอ้เวรตะไรเผือก ไอ้ผู้ชายเหงซวย "
"นี่เธอ... กล้ามากเลยนะที่ลองดีกับฉัน"
"ก็เออดิ คนเขาก็ลองเรื่องดีๆกันทั้งนั้นแหละ จะมีใครเขาอยากลองเรื่องเลว ๆ ได้เหมือนนาย" เวรปากหนอปาก ไม่หน้าปากไวกว่าความเร็วแสงเลย
"นี่ !จะมากไปแล้วนะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"
"ปัญญาอ่อนป่ะ ขนาดนายเองยังไม่รุว่าตังเองเปนใคร แล้วฉันจะรู้ไหมว่ะ"
พอฉันพูดจบ นายนั่นก็เหมือนจะโกรธมาก นายนั่นกำลังจะต่อยฉันแล้วง่ะ  พระเจ้าช่วย! 
หมับ
"เฮ้!ใจเย็นสิเพื่อน"
เอ๋ นั่นไอ้พี่โมบ้านิ รู้จักไอ้มารตัวแสบได้ยังไง  สงสัยคงมีความกวนสปีชี่เดียวกัน