คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทำความรู้จักกัน...ตามไป?!
" ..........ถึงว่า...เจ้า....ถึงไม่รู้จักข้า........ " คุราปิก้าเอ่ยพลางยิ้มให้เทวดา ' คุโรโร่ '
" .....ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าเป็นเทวดาแล้ว...ไม่คิดจะฆ่าข้าเลยรึ " คุโรโร่กล่าวช้าๆ นิ่งๆ รอฟังคำตอบ
" เจ้ามาคอยดูแลข้าแล้วข้าจะฆ่าเจ้าได้อย่างไร..........อีกอย่าง..เจ้าเป็นเทวดาแล้วยังไงล่ะ สำหรับข้า......ทุกคนเท่าเทียมกันทั้งนั้น..ไม่ว่าจะเผ่าพันธ์ไหน ข้าว่า...มันขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเองมากกว่า........เพราะไม่ว่าจะเป็นเผ่าไหนก็ย่อมมีคนเลวด้วยกันทั้งสิ้น....... "
" .......นั่นสิน่ะ....บนสวรรค์......เทวดาที่ข้านับถือก็โดนทรยศ..ไม่ก็โดนกล่าวหาผิดๆ ใส่ร้ายป้ายสีเพื่อนๆของข้า........เพื่อให้ตนได้เป็นใหญ่................ดังนั้นการที่เจ้ากล่าวมานั้นก็ถูก......... "
" ดังนั้นเหตุผลที่ข้าไม่ฆ่าเจ้าก็เพราะแบบนี้ไงล่ะ เหมือนกับเหตุผลที่ข้าไม่จัดการกฏบพวกนั่นด้วย............ครอบครัวของคนพวกนั้นที่อยู่ที่บ้านจะอยู่ยังไงกันถ้าพวกเค้าตายไป? ถึงข้าฆ่าพวกเค้าไปหมดก็ต้องมีคนในครอบครัวพวกเค้าโกรธแค้นข้าเป็นแน่...........สู้ให้เค้าครองบัลลังไปเองแล้วถ้าเค้าดูแลได้ไม่ดีข้าก็จะค่อยทวนคืนโดยใช้เหตุผลข้อนั้นมากล่าวหา......มันง่ายกว่าตั้งเยอะ ที่จะทำให้คนเกลียด "
" หึ.....เจ้ากำลังใช้นิสัยของเทวดาที่ดี........ " คุโรโร่กล่าวออกมายิ้มๆ ซึ่งคุราปิก้าก็ยิ้มตอบ
" ถึงข้าจะไม่ได้เป็นเทวดา..ใช่ว่าข้าจะไม่มีนิสัยเหมือนไม่ได้ "
" ถ้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นปีศาจ......ข้าคงนึกว่าเป็นเทวดาแน่ๆ "
" แหม......เห็นอย่างนี้ข้ามีสายเลือดปีศาจอยู่ 100 % เต็มเชียวนะ "
และแล้วทั้งสองก็คุยกันอย่างสนุกสนาน....ความสัมพันธ์ดีๆก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างหยุดไม่ได้.......
เพราะฝ่ายนึงไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไร ไม่ว่าจะเป็น พระ ผี มาร เทพ หรืออะไรที่แย่กว่านั่น เค้าก็ไม่สน
อีกฝ่ายนึงก็ไม่สนใจอะไรเรื่องกฏของเทวดาเพราะถูกเนรเทศไปแล้วจะสนใจอะไรอีก??
" องค์!......นายน้อย! ท่านฟื้นแล้วหรอ!! " ปาคุตื่นขึ้นมาเอ่ยถามแต่ดันหลุดออกไปคำนึง
" เรียกข้าว่าองค์ชายก็ได้......คนผู้นี้เค้ารู้อยู่แล้วล่ะ..... " คุราปิก้าหันไปบอกปาคุที่เพิ่งตื่น
" แล้วท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ข้าล่ะเป็นห่วงเหลือเกิน.......ท่านใช้พลังไปโดยไม่คิดแบบนั้นถ้าท่านไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยพวกข้าจะทำยังไง................. " ยิ่งปาคุพูดก็ยิ่งเห็นน้ำตาที่ระรื่นอยู่ที่ขอบตาชัดขึ้น
" ได้โปรดอย่าร้องไห้......ข้าขอโทษ..........ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง " คุราปิก้าเอ่ยอย่างเสียใจ........ถึงเค้าจะรู้ว่าต้องมานั่งขอโทษแบบนี้ภายหลัง หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก...........เค้าก็ไม่ลังเลที่จะทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า................ถ้าเพื่อช่วยคนที่เค้ารัก....ถึงจะทำให้คนพวกนั้นเจ็บปวดแต่ก็จะช่วย..........หากช่วยได้....เค้าก็อยากจะช่วย...................
" .........ท่านเข้าใจก็ดีแล้ว...ในเมื่อตอนนี้ท่านก็ฟื้นแล้ว.......เราควรรีบเดินทางได้แล้ว " ปาคุเอ่ยพลางลุกขึ้นเดินไปปลุกอุโบที่นอนหลับไม่ได้สติ
" จะไปแล้วหรอ........... " คุโรโร่เอ่ยกับคุราปิก้าที่นั่งอยู่บนเตียง
" อือ.....คงจะต้องเป็นอย่างนั้น..พวกข้าจะหนีไปที่โลกมนุษย์ เจ้าก็รู้......ข้ากำลังถูกตามล่าอยู่.... " คุราปิก้าเอ่ยกับคุโรโร่ก้วยสีหน้าเศร้าสลด
" ......ข้าเข้าใจ.. " คุโรโร่เอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจ
" ไปกันเถอะค่ะ " ปาคุเดินมาเรียกคุราปิก้าอย่างรีบร้อน ซึ่งคุราปิก้าก็ลุกขึ้นแล้วเนตามปาคุไป
" ลาก่อน...... " คุโรโร่เอ่ยช้าๆให้กับคุราปิก้าทีกำลังจะเดินออกนอกประตู
" ลาก่อน......สักวันเราอาจจะได้พบกัน.. " คุราปิก้าเอ่ยให้กับคุโรโร่โดยที่ไม่หันกลับไปมอง
เมื่อคุราปิก้าจากไป คุโรโร่ก็เดินออกไปข้างนอกแล้วตรงเข้าไปในป่า
" ข้าว่า.......เราอาจจะได้พบกันเร็วๆนี้... " คุโรโร่พึมพำเบาๆกับตัวเองแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่ประตูสีดำทมิณที่ตั้งอยู่กลางป่า มันเปิดอ้ารับคนที่เดินเข้ามาอย่างไม่ต้องสงสัย
" เราอาจได้พบกันที่นั่น....โลกมนุษย์ " คุโรโร่เอยช้าๆ มองดูประตูที่ค่อยๆเปิดออก ขาก้าวเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล
สู่อีกโลก.............
-*-*-------------------------------------------------------------------------*-*-*-**
จบไปอีกตอนเหอะๆๆๆๆ
ไม่ได้อัพนานเลยฮ่ะ
-*-
ความคิดเห็น