Kurapika ~เจ้าชายจะไรหว่า?!~ ฟิคHunter

ลำดับตอนที่ #4 : หึง?? แต่อาการมันไม่ใช่นิ????

ผ่านมาครึ่งชั่วโมงไอ้เจ้าคุโรโร่ก็ยังคงเดินพาเจ้าหญิงที่เป็นแขกและว่าที่ภรรยาในอนาคต(ถ้ามันจะเอา)เดินไปเดินมาแถวๆที่ๆเค้าจะไปทุกที พอเห็นเค้าทีละก็รีบพาเจ้าหญิงเดินมาอวดแย่ที่สุด........ทำไมหงุดหงิดขนาดนี้ฟ่ะ! สงสัยเพราะมันตามราววีไม่เลิก


" ท่านคุราปิก้ามานั่งทำอะไรที่นี่หรอครับ ทำไมไม่ไปทักทายเจ้าหญิงบ้างเลยละครับ " เมื่อคุราปิก้าเงยหน้าขึ้นจากหนังสือก็เห็นหน้าองครักษ์ที่หายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งนาน เมื่อเจอคำถามเดิมๆที่โดนพวกอำหมาดที่ผ่านไปมาถามซ้ำอีกก็เริมทนไม่ได้ และประจวบเหมาะกับที่องค์รักษ์กอร์นผู้โชคร้ายเข้ามาพอดี ความอดทนอันน้อยนิดที่ไม่มีเหลือก็พังทลายลงอย่างไม่ปิดกั้น


" โอ้ย...........อ้ากกกก....ค....ใครก็ได้......ช่วยด้วย.........แอ้ก.............. " แล้วเสียงองค์รักษ์กอร์นก็เงียบหายไปพร้อมเจ้าชายคุราปิก้าที่อาระวาดเสร็จ เหลือก็แต่ ร่างขององค์รักษ์กอร์นที่นอนสลบ ใต้ม้านั่งที่เจ้าชายเคยนั่งอยู่ พร้อมรอยแผลทั่วทั้งตัว


และแล้วคุราปิก้าของเราก็ได้เดินผ่านไป ณ บริเวณที่คุโรโร่อยู่กับเจ้าหญิง เมื่อเห็นทั้งสองคนเค้าก็จ้องไม่วางตา


เมื่อคุโรโร่เห็นคุราปิก้าก็คิดอะไรบางอย่างออก เค้าก้มลงไปหาเจ้าหญิง


" มีอะไรติดอยู่ที่ใบหน้าของท่าน......ข้าเอาออกให้นะ " เจ้าหญิงที่โดนคุโรโร่หลอกให้ร่วมมือแหย่คุราปิก้าก็หลับตาลงให้คุโรโร่เอาของที่ไม่เคยมีออกให้


" .......ไหนบอกว่ารักข้าไงละ...สุดท้ายผู้หญิงก็ดีกว่าผู้ชายจริงนั่นล่ะ........ " ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปโดยไม่หันมามองซักนิด


ทางด้านคุโรโร่ก็มองตามคุราปิก้าที่เดินโต้งๆไปไกล แล้วยิ้มอย่างสบายอารมณ์


" ....ข้าคงแต่งงานกับท่านไม่ได้หรอก....เจ้าหญิง........ถึงท่านจะรักข้าเท่าใด....แต่หากข้ามิได้รักท่านแล้วไชร้ มันจะมีประโยชน์อันใดเล่า " ว่าแล้วเจ้าตัวก็ปฏิเสธหญิงสาวที่หลงรักตนเพราะรูปลักษณ์


" นั่นก็จริง.......แต่ข้าจักทำให้ท่านรักข้าให้ดู ก็ในเมื่อท่านยังมิได้รักผู้ใดเลยนิ " เป็นเจ้าหญิงที่ดื่อเอาเรื่อง.......สงสัยว่าจะหลุดไปยากซะหน่อยแล้ว.......


" ท่านคิดผิดแล้ว ข้ามีคนที่รักแล้ว....... "


" งั้นข้าคงไม่มีโอกาศสินะ.........แต่ถ้าท่านต้องการนอกใจเมื่อไรท่านมาหาข้าได้เสมอนะ " ว่าแล้วเจ้าหญิงก็เดินจากไปทันที


" ข้าคงไม่ทำเช่นนั้นหรอก..........กว่าจะได้มานั้นยากลำบากจะยอมเสียไปก็ใช่ว่ากระไร " ว่าแล้วเจ้าตัวก็พูดอยู่กับตัวเองก่อนจะเดินตามหาเจ้าของหัวใจตน


-*-*-*-*-*--------------------------------------------*-*-*-***---------------------------------------------------*-**-

ตกลงเรื่องนี่มีคนอ่านใช่บ่


ถ้างั้นจะมาลงให้ด้วย


ถ้าไม่มีคนอ่านกะจะแต่งเรื่องเดียวไปเลยด้วยซ้ำ-*-