The~Kurapika~LighT or DarK

ลำดับตอนที่ #4 : ความหมายของคริสตันและเถาวัล

\" กลับไปซะ!! คุโรโร่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย \" คุราปิก้าเอ่ยขึ้น



\" ไม่!! ถ้านายไม่กลับไปด้วยชั้นจะไม่กลับไป \"



2 ชม.ที่แล้ว



\" ตอนที่คุณคุโรโร่เข้าไปหมอจะไม่เข้าไปด้วยนะครับ เพราะว่าต้องดูแลร่างของคุณถ้าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นคุณจะหลุดเข้าไปเลย อาจจะกลับมาไม่ได้ก็ได้ จับมือคุราปิก้าไว้นะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นในนั้นให้เพ่งสมาธิดึงมือออกจากคุราปิก้าเลยนะครับ \" หมอ \" วินไคล์ \" สั่งเป็นมั่นเป็นเหมาะ



\" ครับ เริ่มได้เลยครับคุณหมอ ผมพร้อมแล้ว.... \"



กลับมาที่ปัจจุบัน



\" กลับไปเถอะคุโรโร่  \"



\" หมายความว่าไง นายต้องการอยู่ที่นี่งั้นหรอ!! \" คุโรโร่ถามอย่างเกรี้ยวกราดพลางเขย่าตัวคุราปิก้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดนไม่พูดอะไร



\" ........พ.......ท \"



\" นายพูดว่าอะไรนะ \" คุโรโร่หยุดเขย่าเมื่อได้ยินบางอย่างจากร่างบาง



\" ...พอ...ซะที...........นายต้องการอะไรกันแน่คุโรโร่ ทำกับชั้นแบบนี้แล้วยังต้องการอะไรอีก....สะใจนายแล้วใช่ไหมล่ะ!! \" ร่างเล็กๆตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว



\" ไม่ใช่ชั้น......นาย...จำได้แล้ว? \"



\" ใช่! ชั้นจำได้! ถ้านายจะทำร้ายชั้นเล่นนายก็ทำสำเร็จแล้วนิ!! ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นหรอก ชั้นจะเป็นยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของนายซะหน่อย!! \"



\" เรื่องของนายมันก็เป็นเรื่องของชั้นด้วย \"



\" นายไม่เกี่ยวอะไรกับชั้นซะหน่อย!! ไปให้พ้นเลย! \"



\" เกี่ยวสิ \"



\" มันเกี่ยวกับนายตรงไหนกัน! \"



\" เพราะชั้นรักนายไงล่ะ \" ไม่ว่าป่าวคุโรโร่ดึงคุราปิก้าเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว



\" ปล่อยนะ! ชั้นไม่ได้รักนาย! อย่ามายุ่งกับชั้น!!! \" พูดจบคุราปิก้าก็หายไป ภาพทั้งหมดจากที่เป็นสีดำก็ค่อยๆกลายเป็นภาพหมู่บ้านๆนึงที่ดูคุ้นตา



\" หมู่บ้านของคุราปิก้า? ทำไมเป็นภาพเผ่าคูลท์ล่ะ..........นั่นสินะ คุราปิก้านะ.....ยังแค้นเรื่องนั้นอยู่..........เพราะเราแท้ๆ...ทำตัวเองแท้ๆ \" นั่นเป็นครั้งแรกที่คุโรโร่สำนึกผิดกับการที่ไปทำลายเผ่าคูลท์ ทำได้แค่ก้มหน้าสำนึกผิดและรับกรรมที่ตัวเองก่อไว้เท่านั้น เพราะเมื่อทำลงไปแล้วย่อมไม่อาจกลับมาดังแต่ก่อนได้ ทำกรรมใดไว้ไม่ว่าดีหรือชั่ว ย่อมตกเป็นเป็นทาสของกรรมนั้น การทำสิ่งใดโดยไม่คิดติตรองมาก่อนอาจให้ผลลัพท์ที่น่ากลัวก็เป็นได้( เทศนารอบแรก- -^^^ ตูพิมพ์ไปได้ไงเนี่ย สงสัยทำงานพระพุทธแล้วเก็บมาใช้ได้อุว่ะฮ่ะๆๆๆๆ )



\" เรานี่แย่ชะมัด \" ร่างสูงสบท ไม่นานภาพทั้งหลายก็กลายเป็นทะเลเพลิงซากศพนอนเกลือนกลาด โดยมีเด็กตัวเล็กๆ เสื้อผ้าขาดวิ้นผมสีทองตาสีแดง ร้องไห้อยู่ท่ามกลางกองเพลิงนั้น ในมือกำกระดาษเล็กๆมีรูปของแมงมุมอยู่บนกระดาษใบนั้น แล้วภาพก็เปลี่ยนไปอีก เป็นภาพที่เด็กคนเดิมลากศพทั้งหมดไปไว้ที่ทุ่งดอกไม้บนเขาเพียงลำพังจนถึงเช้า ภาพที่เห็นมีเพีงเด็กตัวเล็กๆนั่งขุดหลุมศพให้พวกพ้อง แกะสลักป้ายอย่างประนีตสื่อว่าต้องการให้ทุกคนหลับอย่างสงบ แล้วเด็กคนนั้นก็เดินเข้ามาหาคุโรโร่ ดวงตาเล็กๆสีแดงจ้องมาที่เค้ามันทำให้เค้าต้องหันหน้าหนี และรู้สึกผิด



\" ทำ..ไม......ต้อง...ทำร้าย....ทุกคน...ด้วย \" เสียงเล็กๆถาม



\" ......ชั้นขอโทษ............. \" คุโรโร่ตอบ



\" ....ขอโทษ....แล้ว.....ทุกคน....จะกลับมา.....ไหมล่ะ..........คุโรโร่.....ลูซิเฟอร์ \" เสียงเรียดชื่อของเค้าทำให้เค้าหันไปมอง แต่เมื่อหันไปมองก็พบกับภาพที่ทำให้เค้าตกใจแทบสิ้นสติ ร่างของคุราปิก้าถูกแช่แข็งไว้ในคริสตันเนื้อดีและขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพื่อกันไม่ให้ใครมาทำลาย



\" คุราปิก้า!! \" คุโรโร่วิ่งเข้าไปหาคุราปิก้าทันทีแต่ก็มีคุราปิก้าตัวเล็กขวางไว้



\" ห้ามไป.......ห้ามไปนะ!!..........จะไปทำร้ายเค้าใช่ไหม....ห้ามไป!!! \" เด็กตัวเล็กๆเอ่ย พลางผลักคุโรโร่ให้ไปไกลๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะยังไงๆคุโรโร่ก็ตัวสูงกว่าแข็งแรงกว่า เมื่อคุราตัวเล็กเห็นดังนั้นก็เปลี่ยนจากผลักไสมาเป็นทุบตี คุโรโร่ก็จับข้อมือคุราตัวน้อยที่พยายามจะทุบเค้า



\" พอเถอะ.........ชั้นรู้ว่าชั้นผิด..............ชั้นขอโทษ...แต่อย่าเอาคนๆนั้นไปจากชั้นเลย..........ชั้นรักคุราปิก้า \" สิ้นเสียงร่างเล็กๆเบิกตาโพลงกับสิ่งที่ร่างสูงพูด จ้องหน้าคนที่พูดอย่างๆม่เชื่อว่าคนๆนี้จะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ทั้งๆที่ไม่เคยทำแท้ๆ ท่าพูดให้ถูกก็คือไม่คิดจะทำ เมื่อคุราปิก้าน้อยหายตกใจจากคำพูดของร่างสูงก็ยิ้มเล็กๆอย่างเศร้าๆแล้วหายไปจากตรงนั้น



ผลึกคริสตันที่ครอบคลุมร่างของคุราปิก้าเอาไว้ค่อยๆกลายเป็นสีแดง กลบร่างของคนข้างในจนเกือบมองไม่เห็น แล้วก็มีเถาวัลสีแน้เงินงอกออกมาจากพื้นอย่างรอดเร็ว มันขึ้นไปพันรอบๆผลึกนั้นอย่างรวดเร็วแต่ไม่ทำให้ผลึกคริสตันเสียหายเลยแม้แต่น้อย เถาวัลนั้นมีหนามอันแหลมผุดขึ้นมาพร้อมกันทั้งต้น ก่อนจะค่อยๆกลายเป็นน้ำแข็ง



คุโรโร่มองดูภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ตอนแรกยังมีแค่คริสตันเฉยๆทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ มันทั้งน่าเกรงขามทั้งน่ากลัวว่าคนข้างในจะเป็นอะไรไหม เค้าไม่เข้าใจเลยทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะคำพูดของเค้างั้นหรอ? มันยังไงกันแน่



และแล้วเค้าก็สังเกตุเห็นบางอย่าง พื้นที่ๆคริสตันอยู่นั้นมันตรงกับที่ๆคุราปิก้าฝังศพพวกเผ่าคูลท์เอาไว้ เหมือนกับว่าคนพวกนั้นกำลังเรียกให้คุราปิก้าไปกับพวกนั้นด้วย ทั้งเถาวัยนั้นที่ผุดขึ้นมาจากหลุมศพทั้งนั้น ผุดขึ้นมาเท่าจำนวนของคนในเผ่า ในทีสุดเค้าก็คิดอะไรออก



หรือว่าคนในเผ่าไม่ยอมเชื่อว่าเค้ารักคุราปิก้าจริงๆ เลยไม่ยอมให้คุราปิก้ากับเค้า แล้วคริสตันนั่นก็คือคุราปิก้าที่ไม่ยอมเชื่อว่าเค้ารัก คนที่ปฏิเสธความรักของเค้า เค้าก็ตระหนักว่า....ใครจะไปยอมรับความรักจากคนที่ฆ่าพวกพ้องตนเองได้เล่า? พอคิดได้ดังนั้นน้ำตาก็ไหลโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่สีของคริสตันนั้นมันเปลี่ยนเป็นสีรุ้งเหมือนจะปลอบโยนเค้าก็ไม่ปาน ทำให้เค้าคิดว่า อย่างน้อยคุราปิก้าก็ยังสงสารเค้าบ้างทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทาง แต่ก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้



\" คุราปิก้า.........ชั้นต้องทำยังไงนายถึงจะหลับมา \" คุโรโร่พึมพำกับตนเองเบาๆ แต่แล้วคุราร่างเด็กก็ปรากฏตัวออกมา



\" แม้ว่าจะต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่าง.....นายก็จะยอมงั้นหรอ..............อย่าทำหน่าสงสัยแบบนั้นสิ เพราะนายร้องไห้หรอกนะ ชั้นถึงได้คิดว่านายอาจจะรักคนๆนั้นจริงๆก็ได้ ถ้านายยอมแพ้แล้วกลับไปมันก็อีกเรื่องนึง...........ว่ายังไงล่ะจะยอมเสียไปงั้นหรอแม้แต่ความจำเกี่ยวกับคนๆนั้น แม้แต่ความจำของคนๆนั้นเกี่ยวกับนาย แม้แต่ชีวิตของพวกพ้อง แม้แต่วิญญาณของนาย จะยอมหรอ \" คุราปิก้ายังคงยิ้มเศร้าๆและรอคำตอบ



\" ..........ชั้น...แค่คุราปิก้าตื่นขึ้นมาไม่ว่าอะไรชั้นก็จะทำ \" คำตอบนั้นทำให้คุราตัวเล็กยิ้มแบบธรรมดาโดดไม่มีความเศร้าออกมา



\" ชั้นจะปลดผนึกนั้นเอง...นายออกไปรอเถอะ นายอาจจะต้องเสียบางอย่างไปแทนทีด้วยนะ เพราะว่าหัวใจของุราปิก้าไม่อาจอยู่ที่นายได้ แต่อย่าลืมว่ามีชั้นช่วยนายอยู๋เสมอนะ ถึงนายจะเสียอะไรไปชั้นก็ยังช่วยนาย............... \" คุโรโร่ก้มหัวขอคุฯแล้วค่อยๆหายไปแต่คำพูดของเด็กคนนั้นทำให้เค้าเบิกตากว้าง



\" ชั้นนะถ้าช่วยนายแล้ว....ถึงจะหายไปก็ไม่เป็นไรขอแค่อย่าลืมชั้นนะ อย่าลืม......... \" นั่นเป็นคำบอกลาของคุราปิก้าตัวเล็กที่ทำเพื่อช่วยตัวเค้าเองและคุราปิก้า จนต้องหายไป ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ ภาพหมู่บ้านกลายเป็นทุ่งหญ้าสีเลือดร่างของคุราปิก้าตัวน้อยชุ่มโชนไปด้วยเลือด เถาวัลหลุดออกคริสตันแตกกระจาย ภาพคุราปิก้าที่ลืมตาคู่สวยนั่นขึ้นทำให้เคาโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกถึงแม้จะเป็นในจิตสำนึกเถอะ แค่คุราหลุดออกมาได้เค้าก็ดีใจแล้ว