ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คลั่ง??
เข้าเรื่องมาที่งานประมูลเลยล่ะกัน
ณ งานประมูล
\" นี่ๆ เสร็จงานนี้แล้วต้องพาไปเที่ยวด้วยล่ะ ชั้นอยากไปเร็วๆจัง \" หญิงสาวผมบลอนเดินควงคู่มากับชายหนุ่มร่างสูงในงานประมูลเป็นจุดเด่นเพราะผู้คนที่พบเห็นต่างพากันมองอย่างอิจฉา แต่ก็อดไม่ได้ที่ต้องชม หญิงสวยชายหล่อ เหมาะสมกันจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่า.............
\" นี่คุราปิก้า ขอเถอะ....ตอนนี่ช่วยคิดเรื่องงานก่อนนะ แล้วค่อยไปเที่ยวกัน.....ทำงานให้ได้ก่อนเถอะ ถ้าไม่ผ่านคนในกบุ่มชั้นจะไม่ยอมรับนะรู้ไหม? \"
\" ถ้าคนในกลุ่มไม่ยอมรับแล้วมันจะยังไงหรอ.......แค่มีคุโรโร่อยู่ก็พอแล้วนิ \" คุราถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสา(จริงๆนะ) คำพูดนั้นทำให้คุโรโร่หน้าแดงนิดๆแต่ก็กลับเป็นปรกติอย่างรวดเร็ว
\" ก็ชั้นอยากพานายเข้ากลุ่มนิ \" ใช่แล้ว ทั้งสองคนดูภายนอกเหมือนคู่หญิงชายธรรมดาที่รักกัน แต่ความจริงแล้วฝ่ายที่แต่งหญิงเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงถึงแม้จะเหมือนก็เถอะ ทำให้เวลาเดินไปไหนคนเดียวในงานจะต้องโดนพวกผู้ชายหน้าหม้อเข้ามาจีบทุกที คุโรโร่จึงยืนอยู๋ห่างๆคอยดูแลไม่ให้เกินเลิย ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ดูแลได้ทัน
ฝ่ายลูกน้อย
\" เด็กนั้นมันไปไหนนะ......โนบุนากะนายเจอไหม \" มาจิที่ใช้กล้องส่องทางไกลมองเข้าไปในงานพูด
\" ไม่เจออ่ะ เห็นแต่สาวผมบลอนสุดสวยที่หัวหน้าเข้าไปจีบแล้วก็ไม่เห็นคนไหนที่หัวหน้าเข้าไปคุยด้วยแล้ว \" จะรู้ไหมนะว่าสาวผมบลอนสุดสวยที่ว่านั่นนะคือคุราปิก้า
\" .......เอ๊ะ เด็กสองคนนั้น \" ชิสุกุมองเห็นเด็กสองคนในงานนั่นก็คือ กอนกับคิรัวท์นะเอง
\" ไหนๆ เจอล่ะ...น่าสงสารงานประมูลนี่ต้องไม่มีใครรอดออกไป งั้นเจ้าสองคนนี่ก็ไม่เว้น น่าสนุกนิ \" โนบุนากะพูด
กลับไปที่งาน
\" กอนนายเห็นคุราปิก้าบ้างรึป่าว \" คิรัวท์พูดผ่านโทรศัพท์พลางเดินมองไปรอบๆ
\" ทางนี่ไม่เห็น ทางนั้นล่ะเจอไหม \" กอนถามกลับ
\" ไม่เจอเลย.......สงสัยคงจะปลอมตัวมาล่ะมั้ง \" คิรัวท์พูดและเดินไปที่ผู้หญิงผมทองที่หน้าออกจาคล้ายคุรา(ก็คุรานั่นล่ะ)
\" คิรัวท์ๆๆๆ ชั้นเห็นคุโรโร่ คุราปิก้าต้องอยู่แถวนี่แน่เลย นายรีบมาทางนี่หน่อย \" เสียงของกอนผ่านโทรศัพท์ทำให้คิรัวท์ชะงักและขณะที่คุยกับกอนอยู่ก็มีคนเดินผ่านมาสองคนคั้นระหว่างคนที่เค้าสงสัยพอคนสองคนนั้นเดินผ่านไป ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปด้วย
\" คิรัวท์ๆ คุโรโร่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เมื่อกี้ยังอยู่เลย พอชั้นหันไปตอนแจกันตกลงมาหันไปอีกทีก็หายไปแล้ว \"
\" อาจจะอยู่ในงานก็ได้ เดี๋ยวอีก10นาทีไปเจอกันที่ทางเข้านะ \" พูดจบคิรัวท์ก็ตัดสายกอนทันที
กลับไปที่คุรากัน คุราปิก้ากำลังเดินเล่นเพราะว่างานยังไม่เริ่ม และคุโรโร่ก็บอกว่าพองานเริ่มให้ไปเจอกันในงานเลยนะ คุราก็เลยเดินไปรอบๆตัวตึก
\" คุณผู้หญิงครับ มีคนส่งมาให้คุณครับ \" เด็กบริการที่คอยถือน้ำไปให้แขกพูดพลางยื่นแก้วมาให้ใบนึง
\" ขอบใจ............ว่าแต่ใครเป็นคนให้หรอ \" เด็กบริการก็ชี้ไปทางนู้ที่มีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่พลางส่งยิ้มมาให้ แล้วเด็กบริการก็ขอตัวไปทำงานต่อ พอคุรามองของในมือที่มีคนใจดี(?!แน่ใจหรอ)ให้มา ก็ดื่มมันซะรวดเดียวจบและวางแก้วที่โต๊ะทันที แล้วเหลือบมองเวลาในมือถือ ตอนนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่คิรัวท์ยืนอยู่ข้างหลัง พอที่คนเดินมาข้างหลัง คุราปิก้าก็เดินเข้าไปงานทันที ทำให้ไม่ได้เจอกับคิรัวท์
พอทุกคนเข้าไปในงานเสร็จแล้ว กอนคิรัวท์และเลโอลีโอก็ได้ไปนั่งอยู่หลังสุดเพื่อมองหาคุรา ทางด้านคุโรโร่ไม่ได้เข้าไปนั่งที่แต่เดินไปหลังเวทีซึ่งมีพวกลูกน้องของคุโรโร่อยู่ อาทิเช่น มาจิ โนบุนากะ ฟิงค์ ฯลฯ เมื่อคุโรโร่เห็นลูกน้องมารออยู่ก่อนแล้ว ก็ให่ก๊อตโทปี้ก๊อปของไว้แล้วชาแน๊ตให้บังคับหุ่นที่อยู๋หน้าเวทีหน้าเวที ส่วนคุราปิก้านะหรอ...........ม่ายบอก^ ^ อะไรกันอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ - -\" อะๆ บอกก็ได้ คุราจังที่น่ารัก(ของชั้น)ก็ยืนอยู่หน้าประตูไงล่ะ อิอิ
\" ....... \" คุราปิก้ามองโทรศัพท์ของตนที่ดังขึ้นและมันแสดงชื่อไว้ว่าคิรัวท์ คุราตั้งใจจะถามคุโรโร่ว่าควรรับดีไหมแต่คุโรโร่ก็หายไปไหนก็ไม่รู้ จึงคิดว่าช่างมันเถอะ แต่เพราะว่ามันเป็นเวลางานคุโรโร่บอกไม่ให้ปิดมือถือ
ทำให้โทรศัพท์ก็ยังดังต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆจนคนอื่นๆหันมามองซึ่งทำเอาคนในงานเงียบกันหมดและหันไปทางคุราปิก้าซึ่งกอร์น(เราเปลี่ยนกอนเป็นกอร์นให้แล้วนะ+_+)ก็หันไปตามเสียงด้วย พลางจ้องเขม้ง คุราที่ยืนเลิกลักอยู๋ตรงนั้นก็เลยกดรับโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
\" ฮัลโหล........ใครโทรมาครับ \" คุราถามอย่างสุภาพ นั่นทำให้กอร์นจ้องคุราเข้าไปใหญ่เพราะคุรารับโทรสัทพ์เป็นเวลาเดียวกับที่ปายสายของคิรัวท์ติด
\" ฮัลโหล คุราปิก้าใช่ไหม \" คิรัวท์ถามพลางมองไปที่กอร์น
\" อ่า.....ใช่...แล้วคุณเป็นใครกันหรอ ทำไมถึงรู้จักชั้นล่ะ \" คุราถามพลางมองไปยังสินค้าประมูลของปลอมบนเวทีที่ก๊อตโทปี้เลียนแบบขึ้นมา
\" ชั้นเป็นใครไม่สำคัญ แต่ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย เดี๋ยวนี้..... \" คิรัวท์พยายามพูดเป็นงานเป็นการเพื่อให้คุราหลงเชื่อ
\" ไม่ได้หรอก ตอนนี้ชั้นกำลังทำงานอยู่ คงไปเจอไม่ได้ แต่ถ้าคุณอยู่ที่ๆชั้นอยู่ก็อีกเรื่องนึง.......... \" คุรามองไปยังสินค้าชิ้นสุดท้าย ซึ่งตามจริงแล้วมันไม่ควรจะมาอยู๋ที่นั่น เป็นของที่ไม่มีในลิสชื่อของที่จะส่งประมูล ซึ่งโนบุนากะเป็นคนส่งเสริมแผน เอ
\" ชั้นนะอยู่ที่ๆนายอยู่ๆแล้ว นายแค่บอกมาว่าอยู่ส่วนไหนของงานก็พอ \" คิรัวท์พูดรัวๆเพราะถ้างานประมูลจบมันจะปิดโอกาศที่จะเจอคุราทันที
\" เอ่อ............ \" คุรากำลังคิดว่าควรจะทำยังไงดี คุโรโร่ตัวแสบก็หายไปไหนก็ไม่รู้ทิ้งเค้าให้ยืนหน้าด้านๆอยู่ที่ประตู คงไม่เป็นไรหรอกมั้งอาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้
\" ชั้นยืนอยู่ที่หน้าประตู มองหาประตูก็พอ................ \" คุราปิก้าได้เหลือบมองไปที่หน้าเวที ขณะที่ของชิ้นสุดท้ายออกมาพอดี
\" อ็อ ได้ๆ จะไปเดี๋ยวนี่ล่ะ \" ว่าแล้วก็วางโทรศัพท์ไปทันที
\" ว่าไงคิรัวท์?คุราปิก้าล่ะ \" กอร์นถามคิรัวท์ทันที
\" อยู๋หน้าประตูนะ..... \"
\" เอ่อ...........นั่นรึป่าว \" กอร์นชี้ไปที่คุรา
\" แล้วทำไมนายไม่บอกชั้นเล่า \" อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกหายอีกแล้ววววววววช่างมันตักตอนไปเลยล่ะกัน
ทางด้านคุโรโร่ก็ยังคงหลงทางอยู่
\" นั่งคุราปิก้าใช่รึป่าว \" กอนเดินเข้าไปทัก
\" ใช่ชั้นเอง นายเป็นใคร \"
\" นายจำเราไม่ได้หรอ ชั้นกอร์นไง นี่คิรัวท์ แล้วก็เลโอลีโอ นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ แม้แต่เนตรสีเพลิงนะ \"
\" เนตร......สีเพลิง \" อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนปวดหัวตึบๆ พอเงยหน้าขึ้นไปมองบนเวทีก็เห็นของชิ้นสุดท้ายเข้าพอดี........เนตรสีเพลิง.... คุราปิก้านั้นดวงตาเบิกโพลงและเป็นสีแดงจัด เหมือนร่ายกายเคลื่อนไหวเอง กระโดดไปข้างหน้า บนเวที แขกทั้งหมดเมื่อเห็นเนตรสีเพลิงและเจ้าของเป็นๆก็สั่งลูกน้องให้เข้าไปจับทันที
\" จับมัน ถ้าขายในตลาดมืดต้องราคาดีแน่ๆ \"
\" ใครอยากตาย......ก็เข้ามาเลย \" คุราปิก้าหยิบปืนขึ้นมายิงอย่าต่อเนื่อง โดนที่กระสุน1นัดก็โดน1คนตายทันที ศพ.....เกลื้อนไปทั้งบริเวณส่งกลินคาวเลือดไปทั่วห้อง
\" นั่นมัน........คุโรโร่!! \" คิรัวท์ตะโกนขึ้นเมื่อคุโรโร่วิ่งถลาเข้าไปหาคุราปิก้า เสียงปืนดังปันหนึ่งนัด ร่างของคุโรโร่ล้มลงมาทับร่างของคุราปิก้า เลือดไหลออกมาจากพื้นที่ร่างทั้งสองทับกันอยู่
\" จะตายไหมนั่น \" คิรัวท์พูดพลางเดินเข้าไปใกล้ แล้วคุโรโร่ก็ลุกขึ้นมาแล้วกอดคุราปิก้าพลางพูดว่า
\" ไม่เป็นไรนะ........ไม่เป็นไรแล้ว..............ไม่มีคนคิดจะฆ่านายหรอก......หยุดซะนะ \" คุโรโร่ได้ทำสิ่งที่ไม่เคยที่ให้เห็นจากตัวเค้าเลยนั่นก็คือการปลอบ.....บอกได้คำเดียว ไม่น่าเชื่อ หัวหน้าแมงมุม กลุ่มคนที่อันตรายที่สุด กำลังปลอบ ดูอ่อนโยนเกินกว่าจะใช่คนๆเดียวกัน
\" ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ปลอดภัย ถ้าไม่ฆ่าก็ต้องถูกฆ่า ฆ่าชั้นซะทีคุโรโร่ ฆ่าชั้น........ \" คุราปิก้าเอ่ยและร้องไห้เหมือนเด็กเล็กๆก็ไม่ปาน
\" ไม่......ชั้นฆ่านายไม่ได้ \" คุโรโร่พูดพลางกระชับอ้อมกอดยิ่งขึ้น และฉีดยาบางอย่างเข้าไปที่คุราปิก้า
\" ถ้านายไม่ทำ......ชั้นจะฆ่านายเอง........... \" พูดจบคุราปิก้าก็หมดสติไป คุโรโร่อุ้มคุราปิก้าขึ้นมาและทำท่าจะเดินไปแต่คิรัวท์ก็วิ่งเข้ามาขวาง
\" วางเพื่อนเราลง.........เดี๋ยวนี้!! \"
\" ไม่........ชั้นจะพากลับแล้ว ถอยไป \" คุโรโร่พูด
\" เมื่อกี้......คุราปิก้าเป็นอะไร \" กอนร์เผลอหลุดปากออกมา
\" ไม่ต้องห่วง........ไม่เป็นอะไร...........ชั้นดูแลได้ \"
\" ดูแลประสาอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ \" คิรัวท์ตะโกน ขณะที่แย่งคุรากันอยู่นั้น คิรัวท์ก็ปัดมือไปโดนคุโรโร่ทำให้คุราปิก้าที่คุโรโร่อุ้มอยู่ตกลงมาบนพื้นแข็งๆ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบยกเว้นพวกแมงมุมที่กระดึบกระดึบออกไปที่ล่ะคน
\" ......เอาเป็นว่าส่งคุราเข้าโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวชั้นไปเรียกเองล่ะกัน........ \" คิรัวท์พูดจบก็วิ่งแจ้นไปทันที
\" .........คุโรโร่นายบาดเจ็บไม่ใช่หรอ \" เลโอลีโอเอ่ยพลางชี้ไปที่เลือดบนพื้น
\" ปล่าว......กระสุนไม่ได้โดนชั้น................คุราปิก้า!! \" คุโรโร่จับร่างของคุราปิก้าขึ้นมาแล้วก็ทำท่าว่าจะไป แต่เลโอลีโอจับเอาไว้
\" ชั้นขับรถไปส่งที่โรงพยาบาลให้ มาทางนี้ มัวแต่รอรถก็ไม่ทันกันพอดี \"
\" อือ \"
ณ โรงพยาบาล
คุโรโร่ถามถึงอาการของคุราปิก้าแต่ก็ไม่มีหมอคนไหนตอบได้ คุราปิก้าได้ถูกส่งเข้าห้องไอซียูเพราะหัวใจไม่ทำงาน กอนร์โทรตามคิรัวท์ที่ถูกทิ้งไว้ที่นั้น ให้มาที่โรงพยาบาลโดยด่วน
\" คุณคือผู้ปกครองสินะครับ \" หมอคนนึงเอ่ยพลางยิ้มอย่างลำบากใจ
\" อ่าครับ......คุณคือ............. \"
\" ผมคือ.......หมอประจำตัวของเด็กคนนั้นและว่าที่พ่อบุณธรรมของเค้าครับ \" ว่าที่พ่อบุญธรรม?? คุราปิก้ารู้จับกับคนๆนี้ นั้นคือสิ่งที่คุโรโร่คิด
\" ทำไมหรอครับ \"
\" งั้นคุณควรทราบอาการ.....แม้ว่าจะไม่ใช่ผู้ปกครองจริงๆแต่ก็เป็นห่วงไม่ใช่หรอ.........มีอาการเลือกออกตามแผลเก่าๆ ที่เคยกรีดข้อมือตัวเอง........หัวใจหยุดเต้นเพราะอาการช๊อค ควบคุมตัวเองไม่ได้........เป็นผลจากอาการที่น่าจะมาจากความเครียด เวลาที่คิดอะไรอยู่แล้วอาการกำเริบร่างกายจะทำตามที่คิดไม่ก็สลบไปเลย......แล้วก็ใช้ยาเกินขนาด.........ผมเป็นหมอประจำตัวเค้านะๆ เค้าเป็นเด็กดีไม่รูกรรมะไรทำให้เจอเรื่องแบบนี้นะพ่อแม่เพื่อนฝูงก็ตายไปกันหมด........คุณพอจะรู้ไหม ภายหลังมานี่เค้าไม่ได้มารับยาและไม่ได้มาตรวจเหมือนคราวก่อนๆ..........ทั้งๆที่อาการดีขึ้นเรื่อๆแล้วแท้ๆนี่กลับมาเป็นมากกว่าเก่า........ถ้ากลายเป็นเจ้าชายนิทราก็น่าสงสาร............ถึงไม่เป็นอย่างนั้นก็ต้องอยู่ในการดูแลของหมออย่างใกล้ชิด..........ผมต้องไปล่ะต้องไปตรวจอาการซะหน่อย.......อ้อ ผมชื่อ วินไคล์ เรียก วินก็ได้ ถ้าเด็กคนนี้ไม่ได้หายไปผมคงรับเป็นลูกบุญธรรมไปแล้วแท้ๆ \"
\" ทำไมถึงรู้เรื่องมากขนาดนนี้ \"
\" ผมเป็นหมอที่เชียวชาญทุกด้านโดยเฉพาะการสะกดจิต.........ว่าแต่คุณเถอะ เป็นฆ่าคนที่เค้ารักนิ.........แล้วยังเอาเนตรสีเพลิงไปอีก แต่มันก็ผ่านมาแล้วนินะ........หมอไม่ว่าอะไรหรอก หมอก็ไม่ได้อยากขุดขุ้ยอดีตหรอกนะ อีกอย่างเค้าเป็นคนไข้ของหมอมาตั้งนานแล้ว อากราของเด็กนั้นหมอรู่หมดนั่นล่ะ..... \" หมอคนนั้นยิ้มและเดินจากไป
\" มิน่าทำไมรู้เยอะ....... \"
ผ่านไป 2 ชั่วโมง
\" คุณคุโรโร่ค่ะ คุณหมอวินไคล์เรียกค่ะ \" นางพยาบาลเรียกคุโรโร่และเดินนำทางให้จนถึงห้องและเดินจากไปทันที
\" เอ่อ.........คุราปิก้าล่ะครั...บ....... \" คุโรโร่พูดแต่ต้องเงียบลงเมื่อหมอคนนั้นไม่ได้ยิ้มแย้มอย่างเคยแต่กลับมองมาด้วยสีหน้าโกรธแค้นจนคนมองต้องสะดุ้ง
\" คุณคุโรโร่.........ผมจะพูดกลับคุณในฐานะว่าที่พ่อ...........คุณไม่ควรไปเยี่ยมคุราปิก้า \" คำประกาศิตออกมาจากปากของผู้เป็นหมอ
\" ท........ทำไ.... \" ไม่ทันพูดจบก็มีเสียงตะหวาดกลับมา
\" ไม่ต้องมาพูด!! คุณรู้อยู่แล้วๆ ผมขอเถอะอย่าเข้าใกล้เด็กคนนั้น คุณทำร้ายเค้ามามากกว่าที่ผมจะให้อภัย เค้าเป็นอย่างนี่ก็เพราะคุณ \"
\" หมายความว่าไง คุราปิก้าเป็นอะไรไป \"
\" กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปซะแล้ว........ \" คำพูดนั้นแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ
\" ทำยังไงถึงจะช่วยได้ \"
\" เรื่องนี่นะจิ๋บจ๊อย ผมสามารถเข้าไปดึงเค้ากลับมาได้ถ้าเค้าอยากจะกลับนะๆ.........แล้วผมก็ไม่คิดจะช่วยด้วย...... \" คำประกาศิตที่สองจากหมอ คำเดียวที่ผุกขึ้นมาคือ.....ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!!
\" ได้โปรดเถอะหมอ ช่วยที่นะ.........ให้ชั้นเข้าไปคุยเองก็ได้.....ขอแค่มีโอกาศสักครั้ง แล้วชั้นจะตัดใจนะ ครับคุณหมอวินไคล์ \" ลูกตื้อของผู้ไม่เคยง้อใครทำเอาคนเห็นถึงกับใจอ่อน
\" ที่ผมช่วยก็เพราะเห็นว่านายถึงกับยอมอ้อนวอนชั้นนะเนี่ย นายนะไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกแสดงว่านายให้ความสำคัญกับคุราปิก้าจริงๆ ผมจะยอมซักครั้ง........เราต้องรีบเตรียมการกันหน่อย ถ้าเกินสองวันอาจไม่ฟื้นเลยก็ได้ \" คุณหมอวินไคล์ได้รีบเตรียมการทันใด เขาสั่งการได้แม่นยำราวกับเตรียมไว้พร้อมอยู่แล้ว เหมือนกับว่ารอคอยคำตอบของเค้างั้นล่ะ?!
ณ งานประมูล
\" นี่ๆ เสร็จงานนี้แล้วต้องพาไปเที่ยวด้วยล่ะ ชั้นอยากไปเร็วๆจัง \" หญิงสาวผมบลอนเดินควงคู่มากับชายหนุ่มร่างสูงในงานประมูลเป็นจุดเด่นเพราะผู้คนที่พบเห็นต่างพากันมองอย่างอิจฉา แต่ก็อดไม่ได้ที่ต้องชม หญิงสวยชายหล่อ เหมาะสมกันจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่า.............
\" นี่คุราปิก้า ขอเถอะ....ตอนนี่ช่วยคิดเรื่องงานก่อนนะ แล้วค่อยไปเที่ยวกัน.....ทำงานให้ได้ก่อนเถอะ ถ้าไม่ผ่านคนในกบุ่มชั้นจะไม่ยอมรับนะรู้ไหม? \"
\" ถ้าคนในกลุ่มไม่ยอมรับแล้วมันจะยังไงหรอ.......แค่มีคุโรโร่อยู่ก็พอแล้วนิ \" คุราถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสา(จริงๆนะ) คำพูดนั้นทำให้คุโรโร่หน้าแดงนิดๆแต่ก็กลับเป็นปรกติอย่างรวดเร็ว
\" ก็ชั้นอยากพานายเข้ากลุ่มนิ \" ใช่แล้ว ทั้งสองคนดูภายนอกเหมือนคู่หญิงชายธรรมดาที่รักกัน แต่ความจริงแล้วฝ่ายที่แต่งหญิงเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงถึงแม้จะเหมือนก็เถอะ ทำให้เวลาเดินไปไหนคนเดียวในงานจะต้องโดนพวกผู้ชายหน้าหม้อเข้ามาจีบทุกที คุโรโร่จึงยืนอยู๋ห่างๆคอยดูแลไม่ให้เกินเลิย ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ดูแลได้ทัน
ฝ่ายลูกน้อย
\" เด็กนั้นมันไปไหนนะ......โนบุนากะนายเจอไหม \" มาจิที่ใช้กล้องส่องทางไกลมองเข้าไปในงานพูด
\" ไม่เจออ่ะ เห็นแต่สาวผมบลอนสุดสวยที่หัวหน้าเข้าไปจีบแล้วก็ไม่เห็นคนไหนที่หัวหน้าเข้าไปคุยด้วยแล้ว \" จะรู้ไหมนะว่าสาวผมบลอนสุดสวยที่ว่านั่นนะคือคุราปิก้า
\" .......เอ๊ะ เด็กสองคนนั้น \" ชิสุกุมองเห็นเด็กสองคนในงานนั่นก็คือ กอนกับคิรัวท์นะเอง
\" ไหนๆ เจอล่ะ...น่าสงสารงานประมูลนี่ต้องไม่มีใครรอดออกไป งั้นเจ้าสองคนนี่ก็ไม่เว้น น่าสนุกนิ \" โนบุนากะพูด
กลับไปที่งาน
\" กอนนายเห็นคุราปิก้าบ้างรึป่าว \" คิรัวท์พูดผ่านโทรศัพท์พลางเดินมองไปรอบๆ
\" ทางนี่ไม่เห็น ทางนั้นล่ะเจอไหม \" กอนถามกลับ
\" ไม่เจอเลย.......สงสัยคงจะปลอมตัวมาล่ะมั้ง \" คิรัวท์พูดและเดินไปที่ผู้หญิงผมทองที่หน้าออกจาคล้ายคุรา(ก็คุรานั่นล่ะ)
\" คิรัวท์ๆๆๆ ชั้นเห็นคุโรโร่ คุราปิก้าต้องอยู่แถวนี่แน่เลย นายรีบมาทางนี่หน่อย \" เสียงของกอนผ่านโทรศัพท์ทำให้คิรัวท์ชะงักและขณะที่คุยกับกอนอยู่ก็มีคนเดินผ่านมาสองคนคั้นระหว่างคนที่เค้าสงสัยพอคนสองคนนั้นเดินผ่านไป ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปด้วย
\" คิรัวท์ๆ คุโรโร่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เมื่อกี้ยังอยู่เลย พอชั้นหันไปตอนแจกันตกลงมาหันไปอีกทีก็หายไปแล้ว \"
\" อาจจะอยู่ในงานก็ได้ เดี๋ยวอีก10นาทีไปเจอกันที่ทางเข้านะ \" พูดจบคิรัวท์ก็ตัดสายกอนทันที
กลับไปที่คุรากัน คุราปิก้ากำลังเดินเล่นเพราะว่างานยังไม่เริ่ม และคุโรโร่ก็บอกว่าพองานเริ่มให้ไปเจอกันในงานเลยนะ คุราก็เลยเดินไปรอบๆตัวตึก
\" คุณผู้หญิงครับ มีคนส่งมาให้คุณครับ \" เด็กบริการที่คอยถือน้ำไปให้แขกพูดพลางยื่นแก้วมาให้ใบนึง
\" ขอบใจ............ว่าแต่ใครเป็นคนให้หรอ \" เด็กบริการก็ชี้ไปทางนู้ที่มีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่พลางส่งยิ้มมาให้ แล้วเด็กบริการก็ขอตัวไปทำงานต่อ พอคุรามองของในมือที่มีคนใจดี(?!แน่ใจหรอ)ให้มา ก็ดื่มมันซะรวดเดียวจบและวางแก้วที่โต๊ะทันที แล้วเหลือบมองเวลาในมือถือ ตอนนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่คิรัวท์ยืนอยู่ข้างหลัง พอที่คนเดินมาข้างหลัง คุราปิก้าก็เดินเข้าไปงานทันที ทำให้ไม่ได้เจอกับคิรัวท์
พอทุกคนเข้าไปในงานเสร็จแล้ว กอนคิรัวท์และเลโอลีโอก็ได้ไปนั่งอยู่หลังสุดเพื่อมองหาคุรา ทางด้านคุโรโร่ไม่ได้เข้าไปนั่งที่แต่เดินไปหลังเวทีซึ่งมีพวกลูกน้องของคุโรโร่อยู่ อาทิเช่น มาจิ โนบุนากะ ฟิงค์ ฯลฯ เมื่อคุโรโร่เห็นลูกน้องมารออยู่ก่อนแล้ว ก็ให่ก๊อตโทปี้ก๊อปของไว้แล้วชาแน๊ตให้บังคับหุ่นที่อยู๋หน้าเวทีหน้าเวที ส่วนคุราปิก้านะหรอ...........ม่ายบอก^ ^ อะไรกันอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ - -\" อะๆ บอกก็ได้ คุราจังที่น่ารัก(ของชั้น)ก็ยืนอยู่หน้าประตูไงล่ะ อิอิ
\" ....... \" คุราปิก้ามองโทรศัพท์ของตนที่ดังขึ้นและมันแสดงชื่อไว้ว่าคิรัวท์ คุราตั้งใจจะถามคุโรโร่ว่าควรรับดีไหมแต่คุโรโร่ก็หายไปไหนก็ไม่รู้ จึงคิดว่าช่างมันเถอะ แต่เพราะว่ามันเป็นเวลางานคุโรโร่บอกไม่ให้ปิดมือถือ
ทำให้โทรศัพท์ก็ยังดังต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆจนคนอื่นๆหันมามองซึ่งทำเอาคนในงานเงียบกันหมดและหันไปทางคุราปิก้าซึ่งกอร์น(เราเปลี่ยนกอนเป็นกอร์นให้แล้วนะ+_+)ก็หันไปตามเสียงด้วย พลางจ้องเขม้ง คุราที่ยืนเลิกลักอยู๋ตรงนั้นก็เลยกดรับโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
\" ฮัลโหล........ใครโทรมาครับ \" คุราถามอย่างสุภาพ นั่นทำให้กอร์นจ้องคุราเข้าไปใหญ่เพราะคุรารับโทรสัทพ์เป็นเวลาเดียวกับที่ปายสายของคิรัวท์ติด
\" ฮัลโหล คุราปิก้าใช่ไหม \" คิรัวท์ถามพลางมองไปที่กอร์น
\" อ่า.....ใช่...แล้วคุณเป็นใครกันหรอ ทำไมถึงรู้จักชั้นล่ะ \" คุราถามพลางมองไปยังสินค้าประมูลของปลอมบนเวทีที่ก๊อตโทปี้เลียนแบบขึ้นมา
\" ชั้นเป็นใครไม่สำคัญ แต่ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย เดี๋ยวนี้..... \" คิรัวท์พยายามพูดเป็นงานเป็นการเพื่อให้คุราหลงเชื่อ
\" ไม่ได้หรอก ตอนนี้ชั้นกำลังทำงานอยู่ คงไปเจอไม่ได้ แต่ถ้าคุณอยู่ที่ๆชั้นอยู่ก็อีกเรื่องนึง.......... \" คุรามองไปยังสินค้าชิ้นสุดท้าย ซึ่งตามจริงแล้วมันไม่ควรจะมาอยู๋ที่นั่น เป็นของที่ไม่มีในลิสชื่อของที่จะส่งประมูล ซึ่งโนบุนากะเป็นคนส่งเสริมแผน เอ
\" ชั้นนะอยู่ที่ๆนายอยู่ๆแล้ว นายแค่บอกมาว่าอยู่ส่วนไหนของงานก็พอ \" คิรัวท์พูดรัวๆเพราะถ้างานประมูลจบมันจะปิดโอกาศที่จะเจอคุราทันที
\" เอ่อ............ \" คุรากำลังคิดว่าควรจะทำยังไงดี คุโรโร่ตัวแสบก็หายไปไหนก็ไม่รู้ทิ้งเค้าให้ยืนหน้าด้านๆอยู่ที่ประตู คงไม่เป็นไรหรอกมั้งอาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้
\" ชั้นยืนอยู่ที่หน้าประตู มองหาประตูก็พอ................ \" คุราปิก้าได้เหลือบมองไปที่หน้าเวที ขณะที่ของชิ้นสุดท้ายออกมาพอดี
\" อ็อ ได้ๆ จะไปเดี๋ยวนี่ล่ะ \" ว่าแล้วก็วางโทรศัพท์ไปทันที
\" ว่าไงคิรัวท์?คุราปิก้าล่ะ \" กอร์นถามคิรัวท์ทันที
\" อยู๋หน้าประตูนะ..... \"
\" เอ่อ...........นั่นรึป่าว \" กอร์นชี้ไปที่คุรา
\" แล้วทำไมนายไม่บอกชั้นเล่า \" อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกหายอีกแล้ววววววววช่างมันตักตอนไปเลยล่ะกัน
ทางด้านคุโรโร่ก็ยังคงหลงทางอยู่
\" นั่งคุราปิก้าใช่รึป่าว \" กอนเดินเข้าไปทัก
\" ใช่ชั้นเอง นายเป็นใคร \"
\" นายจำเราไม่ได้หรอ ชั้นกอร์นไง นี่คิรัวท์ แล้วก็เลโอลีโอ นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอ แม้แต่เนตรสีเพลิงนะ \"
\" เนตร......สีเพลิง \" อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนปวดหัวตึบๆ พอเงยหน้าขึ้นไปมองบนเวทีก็เห็นของชิ้นสุดท้ายเข้าพอดี........เนตรสีเพลิง.... คุราปิก้านั้นดวงตาเบิกโพลงและเป็นสีแดงจัด เหมือนร่ายกายเคลื่อนไหวเอง กระโดดไปข้างหน้า บนเวที แขกทั้งหมดเมื่อเห็นเนตรสีเพลิงและเจ้าของเป็นๆก็สั่งลูกน้องให้เข้าไปจับทันที
\" จับมัน ถ้าขายในตลาดมืดต้องราคาดีแน่ๆ \"
\" ใครอยากตาย......ก็เข้ามาเลย \" คุราปิก้าหยิบปืนขึ้นมายิงอย่าต่อเนื่อง โดนที่กระสุน1นัดก็โดน1คนตายทันที ศพ.....เกลื้อนไปทั้งบริเวณส่งกลินคาวเลือดไปทั่วห้อง
\" นั่นมัน........คุโรโร่!! \" คิรัวท์ตะโกนขึ้นเมื่อคุโรโร่วิ่งถลาเข้าไปหาคุราปิก้า เสียงปืนดังปันหนึ่งนัด ร่างของคุโรโร่ล้มลงมาทับร่างของคุราปิก้า เลือดไหลออกมาจากพื้นที่ร่างทั้งสองทับกันอยู่
\" จะตายไหมนั่น \" คิรัวท์พูดพลางเดินเข้าไปใกล้ แล้วคุโรโร่ก็ลุกขึ้นมาแล้วกอดคุราปิก้าพลางพูดว่า
\" ไม่เป็นไรนะ........ไม่เป็นไรแล้ว..............ไม่มีคนคิดจะฆ่านายหรอก......หยุดซะนะ \" คุโรโร่ได้ทำสิ่งที่ไม่เคยที่ให้เห็นจากตัวเค้าเลยนั่นก็คือการปลอบ.....บอกได้คำเดียว ไม่น่าเชื่อ หัวหน้าแมงมุม กลุ่มคนที่อันตรายที่สุด กำลังปลอบ ดูอ่อนโยนเกินกว่าจะใช่คนๆเดียวกัน
\" ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ปลอดภัย ถ้าไม่ฆ่าก็ต้องถูกฆ่า ฆ่าชั้นซะทีคุโรโร่ ฆ่าชั้น........ \" คุราปิก้าเอ่ยและร้องไห้เหมือนเด็กเล็กๆก็ไม่ปาน
\" ไม่......ชั้นฆ่านายไม่ได้ \" คุโรโร่พูดพลางกระชับอ้อมกอดยิ่งขึ้น และฉีดยาบางอย่างเข้าไปที่คุราปิก้า
\" ถ้านายไม่ทำ......ชั้นจะฆ่านายเอง........... \" พูดจบคุราปิก้าก็หมดสติไป คุโรโร่อุ้มคุราปิก้าขึ้นมาและทำท่าจะเดินไปแต่คิรัวท์ก็วิ่งเข้ามาขวาง
\" วางเพื่อนเราลง.........เดี๋ยวนี้!! \"
\" ไม่........ชั้นจะพากลับแล้ว ถอยไป \" คุโรโร่พูด
\" เมื่อกี้......คุราปิก้าเป็นอะไร \" กอนร์เผลอหลุดปากออกมา
\" ไม่ต้องห่วง........ไม่เป็นอะไร...........ชั้นดูแลได้ \"
\" ดูแลประสาอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ \" คิรัวท์ตะโกน ขณะที่แย่งคุรากันอยู่นั้น คิรัวท์ก็ปัดมือไปโดนคุโรโร่ทำให้คุราปิก้าที่คุโรโร่อุ้มอยู่ตกลงมาบนพื้นแข็งๆ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบยกเว้นพวกแมงมุมที่กระดึบกระดึบออกไปที่ล่ะคน
\" ......เอาเป็นว่าส่งคุราเข้าโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวชั้นไปเรียกเองล่ะกัน........ \" คิรัวท์พูดจบก็วิ่งแจ้นไปทันที
\" .........คุโรโร่นายบาดเจ็บไม่ใช่หรอ \" เลโอลีโอเอ่ยพลางชี้ไปที่เลือดบนพื้น
\" ปล่าว......กระสุนไม่ได้โดนชั้น................คุราปิก้า!! \" คุโรโร่จับร่างของคุราปิก้าขึ้นมาแล้วก็ทำท่าว่าจะไป แต่เลโอลีโอจับเอาไว้
\" ชั้นขับรถไปส่งที่โรงพยาบาลให้ มาทางนี้ มัวแต่รอรถก็ไม่ทันกันพอดี \"
\" อือ \"
ณ โรงพยาบาล
คุโรโร่ถามถึงอาการของคุราปิก้าแต่ก็ไม่มีหมอคนไหนตอบได้ คุราปิก้าได้ถูกส่งเข้าห้องไอซียูเพราะหัวใจไม่ทำงาน กอนร์โทรตามคิรัวท์ที่ถูกทิ้งไว้ที่นั้น ให้มาที่โรงพยาบาลโดยด่วน
\" คุณคือผู้ปกครองสินะครับ \" หมอคนนึงเอ่ยพลางยิ้มอย่างลำบากใจ
\" อ่าครับ......คุณคือ............. \"
\" ผมคือ.......หมอประจำตัวของเด็กคนนั้นและว่าที่พ่อบุณธรรมของเค้าครับ \" ว่าที่พ่อบุญธรรม?? คุราปิก้ารู้จับกับคนๆนี้ นั้นคือสิ่งที่คุโรโร่คิด
\" ทำไมหรอครับ \"
\" งั้นคุณควรทราบอาการ.....แม้ว่าจะไม่ใช่ผู้ปกครองจริงๆแต่ก็เป็นห่วงไม่ใช่หรอ.........มีอาการเลือกออกตามแผลเก่าๆ ที่เคยกรีดข้อมือตัวเอง........หัวใจหยุดเต้นเพราะอาการช๊อค ควบคุมตัวเองไม่ได้........เป็นผลจากอาการที่น่าจะมาจากความเครียด เวลาที่คิดอะไรอยู่แล้วอาการกำเริบร่างกายจะทำตามที่คิดไม่ก็สลบไปเลย......แล้วก็ใช้ยาเกินขนาด.........ผมเป็นหมอประจำตัวเค้านะๆ เค้าเป็นเด็กดีไม่รูกรรมะไรทำให้เจอเรื่องแบบนี้นะพ่อแม่เพื่อนฝูงก็ตายไปกันหมด........คุณพอจะรู้ไหม ภายหลังมานี่เค้าไม่ได้มารับยาและไม่ได้มาตรวจเหมือนคราวก่อนๆ..........ทั้งๆที่อาการดีขึ้นเรื่อๆแล้วแท้ๆนี่กลับมาเป็นมากกว่าเก่า........ถ้ากลายเป็นเจ้าชายนิทราก็น่าสงสาร............ถึงไม่เป็นอย่างนั้นก็ต้องอยู่ในการดูแลของหมออย่างใกล้ชิด..........ผมต้องไปล่ะต้องไปตรวจอาการซะหน่อย.......อ้อ ผมชื่อ วินไคล์ เรียก วินก็ได้ ถ้าเด็กคนนี้ไม่ได้หายไปผมคงรับเป็นลูกบุญธรรมไปแล้วแท้ๆ \"
\" ทำไมถึงรู้เรื่องมากขนาดนนี้ \"
\" ผมเป็นหมอที่เชียวชาญทุกด้านโดยเฉพาะการสะกดจิต.........ว่าแต่คุณเถอะ เป็นฆ่าคนที่เค้ารักนิ.........แล้วยังเอาเนตรสีเพลิงไปอีก แต่มันก็ผ่านมาแล้วนินะ........หมอไม่ว่าอะไรหรอก หมอก็ไม่ได้อยากขุดขุ้ยอดีตหรอกนะ อีกอย่างเค้าเป็นคนไข้ของหมอมาตั้งนานแล้ว อากราของเด็กนั้นหมอรู่หมดนั่นล่ะ..... \" หมอคนนั้นยิ้มและเดินจากไป
\" มิน่าทำไมรู้เยอะ....... \"
ผ่านไป 2 ชั่วโมง
\" คุณคุโรโร่ค่ะ คุณหมอวินไคล์เรียกค่ะ \" นางพยาบาลเรียกคุโรโร่และเดินนำทางให้จนถึงห้องและเดินจากไปทันที
\" เอ่อ.........คุราปิก้าล่ะครั...บ....... \" คุโรโร่พูดแต่ต้องเงียบลงเมื่อหมอคนนั้นไม่ได้ยิ้มแย้มอย่างเคยแต่กลับมองมาด้วยสีหน้าโกรธแค้นจนคนมองต้องสะดุ้ง
\" คุณคุโรโร่.........ผมจะพูดกลับคุณในฐานะว่าที่พ่อ...........คุณไม่ควรไปเยี่ยมคุราปิก้า \" คำประกาศิตออกมาจากปากของผู้เป็นหมอ
\" ท........ทำไ.... \" ไม่ทันพูดจบก็มีเสียงตะหวาดกลับมา
\" ไม่ต้องมาพูด!! คุณรู้อยู่แล้วๆ ผมขอเถอะอย่าเข้าใกล้เด็กคนนั้น คุณทำร้ายเค้ามามากกว่าที่ผมจะให้อภัย เค้าเป็นอย่างนี่ก็เพราะคุณ \"
\" หมายความว่าไง คุราปิก้าเป็นอะไรไป \"
\" กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปซะแล้ว........ \" คำพูดนั้นแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ
\" ทำยังไงถึงจะช่วยได้ \"
\" เรื่องนี่นะจิ๋บจ๊อย ผมสามารถเข้าไปดึงเค้ากลับมาได้ถ้าเค้าอยากจะกลับนะๆ.........แล้วผมก็ไม่คิดจะช่วยด้วย...... \" คำประกาศิตที่สองจากหมอ คำเดียวที่ผุกขึ้นมาคือ.....ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!!
\" ได้โปรดเถอะหมอ ช่วยที่นะ.........ให้ชั้นเข้าไปคุยเองก็ได้.....ขอแค่มีโอกาศสักครั้ง แล้วชั้นจะตัดใจนะ ครับคุณหมอวินไคล์ \" ลูกตื้อของผู้ไม่เคยง้อใครทำเอาคนเห็นถึงกับใจอ่อน
\" ที่ผมช่วยก็เพราะเห็นว่านายถึงกับยอมอ้อนวอนชั้นนะเนี่ย นายนะไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกแสดงว่านายให้ความสำคัญกับคุราปิก้าจริงๆ ผมจะยอมซักครั้ง........เราต้องรีบเตรียมการกันหน่อย ถ้าเกินสองวันอาจไม่ฟื้นเลยก็ได้ \" คุณหมอวินไคล์ได้รีบเตรียมการทันใด เขาสั่งการได้แม่นยำราวกับเตรียมไว้พร้อมอยู่แล้ว เหมือนกับว่ารอคอยคำตอบของเค้างั้นล่ะ?!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น