ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เชือด!!!
\" ทีนี่หมอนั่นคงไม่ออกมาจากโบสถนั่นแล้วสินะ \" คุโรโร่ผู้ซึ่งหลบผูติดตามเข้าไปในห้องน้ำ ได้บ่นพึมพำเบาๆโดยหารูไม่ว่า หมอนั่น ที่ว่ากำลังเดินทางมาหา
อีกทางด้านนึง
\" ........คนอย่างคุโรโร่จะไปที่ไหนนะ.......................ลองเดินหาตามที่มืดๆดีกว่า วันนี้พระจันทร์เต็มดวงด้วงแฮะ...ถ้าคุมเลือดไม่อยู๋จะทำล่ะเนี่ย^_____^\" ถ้าเจ้านั่นเดือดร้อนก็แย่นะสิ \" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินหาไปเรื่อยๆโดยใส่แว่นตาดำกับพยายามหลบแสงจันทร์เท่าที่จะทำได้ แต่แล้วก็เจอนักบวชสังกัดนักล่าปีศาจเดินมาเป็นฝูง และคนพวกนั้นก็พยามจับตามองหาแวมไพร์อยู่ด้วย เมื่อนักบวชคนนึงมองมาที่คุราปิก้าก็กระซิบกับนักบวชอีกคนนึงแล้วชี้มาที่คุราปิก้า คนพวกนั้นก็เดินมาทางคุราปิก้าทันที
\" แย่แล้วล่ะสิ....... \" เพราะแวมไพร์ช่วงนี้ถ้าจะออกมาส่วนใหญ่จะใส่แว่นดำกับพยายามหลบแสงจันทร ถ้าไม่รวมชุดของคุราปิก้าที่เป็นสีดำสนิทผ้าคลุมสีดำด้วยล่ะก็ ดูยังไงก็สดุดตาอยู๋ดี มันทำให้พวกนั้นคงนึกว่าเค้าอาจจะเป็นแวมไพร์ และถ้าถามว่าทำไมถึงรูว่าเป็นนักล่านะหรอ....ก็เพราพใส่ชชุดสีขาวจนส่องแสงได้ทั้งยังมีกลิ่นของเลือดของแวมไพร์ติดตัวมาเงี้ยงหึ่งเชียวแต่ล่ะคน
\" เจ้าหนู........นี่เจ้าหนู นายนั่นล่ะ ขอคุยด้วยหน่อย \" นักบวชคนที่อยู๋ตรงกลางตะโกน
\" ซวยล่ะ คนพวกนั้นหมายถึงข้าจริงๆด้วย.....เอาไงดีหว่าถ้าหนีก็คงโดนตามมาอยู๋ดีถ้าไม่หนีก็คงรู้ว่าข้าเป็นแวมไพร์อีก...วันนี้มันอะไรกันเนี่ย ..........เอาเหอะ..เจอกันซักตั้งจะเป็นไร อยู่มา 32,506 ปี สงสัยจะเดี้ยงก็คราวนี้ล่ะ \" ว่าแล้วก็เดินตรงเข้าไปหากลุ่นคนพวกนั้นอย่างไม่เกรงกลัว แต่แล้วก็มีเงาดำๆวิ่งเข้ามาและ....โฉบตัวคุราปิก้าไป
\" แวมไพร์!! มันจับตัวเด็นนั่นไปแล้ว รีบตามไปเร็ว \" นักบวชคนเดิมสั่งพลางวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
\" ไปไหนมาล่ะ ข้าล่ะเกือบต้องโดนรุมสะกำซะแล้ว \" คุราปิก้าพูดขณะที่ถูกอุ้มโดยชยสวมผ้าคลุมปิดหน้าและสวมเสื้อสีดำทั้งตัว
\" เฮ่อ......มาทำไมล่ะเนี่ยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ามาๆ แล้วเมื่อไร่จะเลิกแทนตัวเองว่าข้าล่ะหือ \"
\" โถ่.....คุโรโร่ล่ะก็ จะพูดแบบนั้นก็เฉพาะอยู่กับนายไม่ก็อยู๋คนเดียวเท่านั่นล่ะ........ว่าแต่ไปเรียนเวทใหม่ๆมาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย \"
\" อือ.....เข้าไปเป็นนักล่าก็เพราะจะแอบดูเรื่องพวกนั้นล่ะ ดูซิ....เพราะพลังเวทของข้าแข็งแกร่งจนมีอายุยืนยาวนะเนี่ย ไม่งั้นคงอยู๋ดูแลเจ้าไม่ได้หรอก \" คุโรโร่หยุดวิ่งเมื่อมาถึงที่ๆนึงเป็นที่ๆไม่มีผู้คนมีต้นไม้ขึ้นระเกะระกะ
\" นะ!! เจ้าก็พูด แล้วมาว่าข้า! อีกอย่าง...ที่ข้ากลายเป็นแวมไพร์มันก็ 2,894 ปีมาแล้ว พลังเวทของข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าเยอะนะ ยิ่งกลายเป็นแวมไพร์แบบนี้ยิ่งพลังเยอะกว่าเดิมมากเลยล่ะ ถ้านับเวลาที่เรามาเจอกันก็ 5,023 ปีเองนะ ถึงเจ้าจะบอกว่าจะปกป้องข้าไปเมื่อ 1,000 ปีที่แล้วก็เถอะ หลังจากนั้นก็มัวแต่หนีนักล่าอย่างเดียวเลยนินา ไหนเมื่อ 629 ปีที่แล้วเจ้าบอกว่ารักข้าไง ไม่เห็นจะมีอะไรตื่นเต้นนอกจากซัดกับนักล่าแวมไพร์เลย \"
\" โถ่......จะเอาเวลาที่ไหนกันล่ะ ก็เจ้านะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย กว่าจะควบคุมได้นักล่าก็ตั้งค่าหัวเจ้าซะสูงไม่มีชิ้นดีเลย \"
\" อะไร! ค่าหัวข้าไม่ได้ต่ำขนาดนั้นซะหน่อย อย่างน้อยมันต้อง...8 หมื่นล้านเหนาะๆ \"
\" เฮ่อ......เตรียมตัวพร้อมยัง นักล่าจะมาถึงในอีก 2 วิ \"
\" พร้อมมาตั้งแต่เกิดแล้ว \"/1
\" ......3 คน \" คุโรโร่จับตัวคุราปิก้าเข้ามาแนบอก จับให้หันใบหน้าเข้ามาหาตัวเอง/2
\" หยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ!! บังอาจมาโฉบเหยื่อไปต่อหน้าพวกเรา กล้าดีนักนะเจ้าแวมไพร์!! \" นักบวชคนแรกเดินออกมาจากเงาของตึก
\" ถ้านายเข้ามา ชั้นจะกัดเจ้าเด็กนี่ \" คุโรโร่พูดพลางยกตัวคุราปิก้าขึ้น จนคอของคุราปิก้าอยู๋ใกล้ๆปากของคุโรโร่
\" หนอย......ท่านฮิโซกะ จะทำยังไงดีครับมันเอาเด็กเป็นตัวประกัน \" นักบวชคนนึงพูดกับนักบวชที่แต่งชุดนักบวชสูงสุงผู้ที่ได้รับการยอมับว่าเป็นสุดยอดแห่งนักล่า
\" ....ช่างเด็กสิ จัดการแวมไพร์ให้ได้ก็พอ แค่นี่ทำได้ไหม? ชั้นไปล่ะนาย 2 คน คงจัดการได้ง่ายๆใช่ไหมล่ะ \" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินหายลับไปกับความมืด
\" ในเมื่อท่านนักบวชสั่งเราคงทำอะไรไม่ได้.....ถึงจะสงสารเจ้าเด็กนั่น แต่...........มันจะตายก็ไม่ใช่เรื่องของเรานิ \" ว่าแล้วก็กระโจนเข้าโจมตีทันที
นักล่าหยิบปืนสั้นขึ้นมาแล้วยิงรัวใส่คุโรโร่ทันที ซึ่งคุโรโร่ปล่อยคุราและกระโดดหลบกระสุน ส่วนคุราที่ยืนอยู่ก็โดนกระสุนที่นักล่ายิงมา 1 นัด
\" แย่ล่ะสิ โดนเด็ก......ช่างเด็กมัน ไม่ใช่ลูกเราสนไปทำไม \" นักล่าคนนึงพูด แต่เมื่อเห็นเด็กที่ว่ายังคงยืนอยู่และค่อยๆหันมา ก็ตกใจ
\" แกกล้ายิงชั้นหรอ \" คุราปิก้าพูดแล้วจากนั้นก็หายไปจากตรงนั้นก่อนจะไปโผล่ข้างหลังนักล่า แล้วกัดที่คอของนักล่าดูดเลือดจนหมดตัว
\" ก....แก........แวมไพร์!! \" นักล่าอีกคนพูดขึ้นแล้วยิงปืนใส่ทันที
\" .......เฮ่! คุโรโร่ รู้สึกว่าชั้นจะมีภูมิต้านทานกระสุนเงินเพิ่มมาอีกอย่างแล้วล่ะ \" คุราตะโดนบอกคุโรโร่ที่นั่งดูอยู่บนตึก ซึ่งคุโรโร่ก็โบกมือตอบกลับมาทันที
\" ก.....แก..เป็นใครกันแน่ แวมไพร์ธรรมดาๆ ไม่มีทางทนกระสุนศักสิทธ์นี้ได้ขนาดสร้างภูมิต้านทานได้หรอก แล้วยังชื่อคุโรโร่นั่นอีก.....นั่นมันชื่อของนักล่าเมื่อ 45,307 ปีไม่ใช่หรอไง นักล่าที่แหกกฎไปช่วยนักล่าคนนึงที่กลายเป็นแวมไพร์นั่น.............อ๊อก!! \" ว่าแล้วนักล่าคนนั้นก็ล้มลง กระอักเลือด
\" นายลืมไปอย่างนะ มันอาจจะไม่มีในประวัติ......แต่พวกเรานะเป็นนักเวทที่มีชีวิตเป็นอมตะ ถึงจะกลายเป็นแวมไพร์ ก็ใช่ว่าพลังจะลดลง อาจจะมากขึ้นก็ได้ แล้วนักเวทมันหมายความว่าไงรู้มั้ย...................... \" ชายคนนั้นพยายามส่งเสียงร้องแต่ก็ไม่มีเสียง
\" มันก็คือผู้ที่ได้รับพรจากพระเจ้าให้มีพลังมากกว่าผู้อื่น ปัจจุบันนี้ไม่มีใครมีพบังพวกนี่แล้วซึ่งก็หมายความว่า ไม่มีใครคู่ควรที่จะได้รับพลังนั้นยังไงล่ะ \" พูดจบ นักล่าคนนั้นก็กลายเป็นผุยผงที่พื้นมีรอยเลือดติดอยู่ คุโรโร่เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียนร้อยก็กระโดดลงมาจากตึก แล้วก็เดินไปที่ร่างของศพของนักล่าที่ถูกดูดเลือดไปแล้วเอามือทาบบนร่างนั้น แล้วศพนั้นก็สลายไป
\" เฮ่อ......ดูสิเค้านั้นเลยนึกว่าชั้นเป็นแวมไพร์ไปด้วยเลย เอาเถอะยังไงก็ไปบอกใครไม่ได้อยู๋แล้ว....ดีใจด้วยนะได้ภูมิคุ้มกันอาวุทธาตุศักสิทธ์ครบแล้วล่ะสิ.........ว่าแต่นายอยากรูไหมว่าชั้นได้เวทไรมา \"
\" อืม....เวทความเร็วรึป่าว ทุกทีนายไม่เคยมีนิ \"
\" นั่นก็ใช่แต่ได้มาอีกอย่างนะ เวทสลายซาก \"
\" อ๋อ นายใช้ได้อยู๋แล้วไม่ใช่หรอ \"
\" ป่าวชั้นพึ่งใช้ได้เอง.............งั้นนายก็รู้จักแล้วสิ \"
\" อือ รูจักอยู๋แล้วล่ะ ทำไมนายต้องไปหาเวทง่ายๆแบบนั้นมาด้วยล่ะ \"
\" จะมีเวทไหนที่นายไม่รู้บ้างไหมเนี่ย ไอ้ชั้นก็นึกจะสอนนาย นายดันรู้มาแล้วแย่ๆๆๆ \" ร่างสูงว่าพลางเดินเข้าไปใกล้ๆคุรา
\" เฮ่อ....แล้วที่ชั้นให้ไปหาล่ะ ไอ้เวทย้อนเวลากับวิธีเปลี่ยนแวมไพร์ให้กลับเป็นมนุษย์ล่ะ \"
\" ไม่เห็นจะมีเลย.....มีแต่เวทงี่เง่าไรไม่รู้ ชั้นว่านายคงต้องอยู่แบบนี้อีกนานแน่ๆ ยิ่งตอนแรกๆนายแทบจะไม่ยอมดื่มเลือดเลยแท้ๆ ทำเอาชั้นแย่ไปหลายรอบแนะ ตอนนายคลั่งนายไม่รู้หรอนายทำอะไรลงไป \" คุโรโร่ว่าพลางดึงคราปิก้าเข้ามากอด สูดกลิ่นหอมจากร่างบางในอ้อมแขนอย่างถือสิทธิ์
\" ก็ชั้นไม่อยากทำร้ายคนนี่นา ตอนนี้ก็ต้องกินเพื่อความอยู่รอดล่ะ ถึงจะไม่อยากก็เถอะ.........แล้วนายจะกอดทำไม ทุกทีไม่เห็นทำแบบนี้นิ \" คุราปิก้าเงยหน้ามองคุโรโร่อย่างสงสัย ไม่รู้เลยว่าทำท่าแบบนั้นมันยั่วอารามณ์ร่างสูงได้ขนานไหน จนร่างสูงต้องหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้เผลอจับกดคนน่ารักในอ้อมกอด
\" ก็....นายบอกเองไม่ใช้หรอ....ว่าไม่มีอะไรตื่นเต้นหลังจากที่ชั้นบอกรักนายไม่ใช่หรอ.......แล้วไม่ชอบหรอ \"
\" ก็ไม่ได้ไม่ชอบนี่.....จะกอดก็ไม่ได้ว่าอะไร \" ร่างบางก้มกน้ามุดลงไปที่อกกว้างของร่างสูง คุโรโร่ถอนหายใจแล้วคิดว่า เฮ่อ......จะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย เล่นจ้องกันแบบนั้นน่ารักเกินไปแล้ว! เดี๋ยวชั้นก็ทนไม่ไหวเอาหรอก
\" อืม........ \" ร่างสูงครางเบาๆพลางก้มลงสูดกลิ่นหอมจากร่างเล็ก กระชับอ้อมกอดอย่างอ่อยโยนแล้วเชยใบหน้าของคนที่มุดอยู่ที่อกของเค้าขึ้นมาแล้วก้มลงจูบอย่างแผ่วเบา จนเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่ม เมื่อแผละออกมาใบหน้าขาวๆแดงก่ำแล้วแผละออกจากอ้อมกอดของเค้าพลางหันหลัง คงจะเขิน ร่างสูงคิด
\" ก....กลับกันได้แล้ว \" ร่างบางเฉไฉออกนอกเรื่อง และเดินนำลิ้วๆ การกระทำนั้นทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างเอ็นดูและหัวเราะคิกๆ
อีกทางด้านนึง
\" ........คนอย่างคุโรโร่จะไปที่ไหนนะ.......................ลองเดินหาตามที่มืดๆดีกว่า วันนี้พระจันทร์เต็มดวงด้วงแฮะ...ถ้าคุมเลือดไม่อยู๋จะทำล่ะเนี่ย^_____^\" ถ้าเจ้านั่นเดือดร้อนก็แย่นะสิ \" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินหาไปเรื่อยๆโดยใส่แว่นตาดำกับพยายามหลบแสงจันทร์เท่าที่จะทำได้ แต่แล้วก็เจอนักบวชสังกัดนักล่าปีศาจเดินมาเป็นฝูง และคนพวกนั้นก็พยามจับตามองหาแวมไพร์อยู่ด้วย เมื่อนักบวชคนนึงมองมาที่คุราปิก้าก็กระซิบกับนักบวชอีกคนนึงแล้วชี้มาที่คุราปิก้า คนพวกนั้นก็เดินมาทางคุราปิก้าทันที
\" แย่แล้วล่ะสิ....... \" เพราะแวมไพร์ช่วงนี้ถ้าจะออกมาส่วนใหญ่จะใส่แว่นดำกับพยายามหลบแสงจันทร ถ้าไม่รวมชุดของคุราปิก้าที่เป็นสีดำสนิทผ้าคลุมสีดำด้วยล่ะก็ ดูยังไงก็สดุดตาอยู๋ดี มันทำให้พวกนั้นคงนึกว่าเค้าอาจจะเป็นแวมไพร์ และถ้าถามว่าทำไมถึงรูว่าเป็นนักล่านะหรอ....ก็เพราพใส่ชชุดสีขาวจนส่องแสงได้ทั้งยังมีกลิ่นของเลือดของแวมไพร์ติดตัวมาเงี้ยงหึ่งเชียวแต่ล่ะคน
\" เจ้าหนู........นี่เจ้าหนู นายนั่นล่ะ ขอคุยด้วยหน่อย \" นักบวชคนที่อยู๋ตรงกลางตะโกน
\" ซวยล่ะ คนพวกนั้นหมายถึงข้าจริงๆด้วย.....เอาไงดีหว่าถ้าหนีก็คงโดนตามมาอยู๋ดีถ้าไม่หนีก็คงรู้ว่าข้าเป็นแวมไพร์อีก...วันนี้มันอะไรกันเนี่ย ..........เอาเหอะ..เจอกันซักตั้งจะเป็นไร อยู่มา 32,506 ปี สงสัยจะเดี้ยงก็คราวนี้ล่ะ \" ว่าแล้วก็เดินตรงเข้าไปหากลุ่นคนพวกนั้นอย่างไม่เกรงกลัว แต่แล้วก็มีเงาดำๆวิ่งเข้ามาและ....โฉบตัวคุราปิก้าไป
\" แวมไพร์!! มันจับตัวเด็นนั่นไปแล้ว รีบตามไปเร็ว \" นักบวชคนเดิมสั่งพลางวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
\" ไปไหนมาล่ะ ข้าล่ะเกือบต้องโดนรุมสะกำซะแล้ว \" คุราปิก้าพูดขณะที่ถูกอุ้มโดยชยสวมผ้าคลุมปิดหน้าและสวมเสื้อสีดำทั้งตัว
\" เฮ่อ......มาทำไมล่ะเนี่ยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ามาๆ แล้วเมื่อไร่จะเลิกแทนตัวเองว่าข้าล่ะหือ \"
\" โถ่.....คุโรโร่ล่ะก็ จะพูดแบบนั้นก็เฉพาะอยู่กับนายไม่ก็อยู๋คนเดียวเท่านั่นล่ะ........ว่าแต่ไปเรียนเวทใหม่ๆมาอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย \"
\" อือ.....เข้าไปเป็นนักล่าก็เพราะจะแอบดูเรื่องพวกนั้นล่ะ ดูซิ....เพราะพลังเวทของข้าแข็งแกร่งจนมีอายุยืนยาวนะเนี่ย ไม่งั้นคงอยู๋ดูแลเจ้าไม่ได้หรอก \" คุโรโร่หยุดวิ่งเมื่อมาถึงที่ๆนึงเป็นที่ๆไม่มีผู้คนมีต้นไม้ขึ้นระเกะระกะ
\" นะ!! เจ้าก็พูด แล้วมาว่าข้า! อีกอย่าง...ที่ข้ากลายเป็นแวมไพร์มันก็ 2,894 ปีมาแล้ว พลังเวทของข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้าเยอะนะ ยิ่งกลายเป็นแวมไพร์แบบนี้ยิ่งพลังเยอะกว่าเดิมมากเลยล่ะ ถ้านับเวลาที่เรามาเจอกันก็ 5,023 ปีเองนะ ถึงเจ้าจะบอกว่าจะปกป้องข้าไปเมื่อ 1,000 ปีที่แล้วก็เถอะ หลังจากนั้นก็มัวแต่หนีนักล่าอย่างเดียวเลยนินา ไหนเมื่อ 629 ปีที่แล้วเจ้าบอกว่ารักข้าไง ไม่เห็นจะมีอะไรตื่นเต้นนอกจากซัดกับนักล่าแวมไพร์เลย \"
\" โถ่......จะเอาเวลาที่ไหนกันล่ะ ก็เจ้านะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย กว่าจะควบคุมได้นักล่าก็ตั้งค่าหัวเจ้าซะสูงไม่มีชิ้นดีเลย \"
\" อะไร! ค่าหัวข้าไม่ได้ต่ำขนาดนั้นซะหน่อย อย่างน้อยมันต้อง...8 หมื่นล้านเหนาะๆ \"
\" เฮ่อ......เตรียมตัวพร้อมยัง นักล่าจะมาถึงในอีก 2 วิ \"
\" พร้อมมาตั้งแต่เกิดแล้ว \"/1
\" ......3 คน \" คุโรโร่จับตัวคุราปิก้าเข้ามาแนบอก จับให้หันใบหน้าเข้ามาหาตัวเอง/2
\" หยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ!! บังอาจมาโฉบเหยื่อไปต่อหน้าพวกเรา กล้าดีนักนะเจ้าแวมไพร์!! \" นักบวชคนแรกเดินออกมาจากเงาของตึก
\" ถ้านายเข้ามา ชั้นจะกัดเจ้าเด็กนี่ \" คุโรโร่พูดพลางยกตัวคุราปิก้าขึ้น จนคอของคุราปิก้าอยู๋ใกล้ๆปากของคุโรโร่
\" หนอย......ท่านฮิโซกะ จะทำยังไงดีครับมันเอาเด็กเป็นตัวประกัน \" นักบวชคนนึงพูดกับนักบวชที่แต่งชุดนักบวชสูงสุงผู้ที่ได้รับการยอมับว่าเป็นสุดยอดแห่งนักล่า
\" ....ช่างเด็กสิ จัดการแวมไพร์ให้ได้ก็พอ แค่นี่ทำได้ไหม? ชั้นไปล่ะนาย 2 คน คงจัดการได้ง่ายๆใช่ไหมล่ะ \" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินหายลับไปกับความมืด
\" ในเมื่อท่านนักบวชสั่งเราคงทำอะไรไม่ได้.....ถึงจะสงสารเจ้าเด็กนั่น แต่...........มันจะตายก็ไม่ใช่เรื่องของเรานิ \" ว่าแล้วก็กระโจนเข้าโจมตีทันที
นักล่าหยิบปืนสั้นขึ้นมาแล้วยิงรัวใส่คุโรโร่ทันที ซึ่งคุโรโร่ปล่อยคุราและกระโดดหลบกระสุน ส่วนคุราที่ยืนอยู่ก็โดนกระสุนที่นักล่ายิงมา 1 นัด
\" แย่ล่ะสิ โดนเด็ก......ช่างเด็กมัน ไม่ใช่ลูกเราสนไปทำไม \" นักล่าคนนึงพูด แต่เมื่อเห็นเด็กที่ว่ายังคงยืนอยู่และค่อยๆหันมา ก็ตกใจ
\" แกกล้ายิงชั้นหรอ \" คุราปิก้าพูดแล้วจากนั้นก็หายไปจากตรงนั้นก่อนจะไปโผล่ข้างหลังนักล่า แล้วกัดที่คอของนักล่าดูดเลือดจนหมดตัว
\" ก....แก........แวมไพร์!! \" นักล่าอีกคนพูดขึ้นแล้วยิงปืนใส่ทันที
\" .......เฮ่! คุโรโร่ รู้สึกว่าชั้นจะมีภูมิต้านทานกระสุนเงินเพิ่มมาอีกอย่างแล้วล่ะ \" คุราตะโดนบอกคุโรโร่ที่นั่งดูอยู่บนตึก ซึ่งคุโรโร่ก็โบกมือตอบกลับมาทันที
\" ก.....แก..เป็นใครกันแน่ แวมไพร์ธรรมดาๆ ไม่มีทางทนกระสุนศักสิทธ์นี้ได้ขนาดสร้างภูมิต้านทานได้หรอก แล้วยังชื่อคุโรโร่นั่นอีก.....นั่นมันชื่อของนักล่าเมื่อ 45,307 ปีไม่ใช่หรอไง นักล่าที่แหกกฎไปช่วยนักล่าคนนึงที่กลายเป็นแวมไพร์นั่น.............อ๊อก!! \" ว่าแล้วนักล่าคนนั้นก็ล้มลง กระอักเลือด
\" นายลืมไปอย่างนะ มันอาจจะไม่มีในประวัติ......แต่พวกเรานะเป็นนักเวทที่มีชีวิตเป็นอมตะ ถึงจะกลายเป็นแวมไพร์ ก็ใช่ว่าพลังจะลดลง อาจจะมากขึ้นก็ได้ แล้วนักเวทมันหมายความว่าไงรู้มั้ย...................... \" ชายคนนั้นพยายามส่งเสียงร้องแต่ก็ไม่มีเสียง
\" มันก็คือผู้ที่ได้รับพรจากพระเจ้าให้มีพลังมากกว่าผู้อื่น ปัจจุบันนี้ไม่มีใครมีพบังพวกนี่แล้วซึ่งก็หมายความว่า ไม่มีใครคู่ควรที่จะได้รับพลังนั้นยังไงล่ะ \" พูดจบ นักล่าคนนั้นก็กลายเป็นผุยผงที่พื้นมีรอยเลือดติดอยู่ คุโรโร่เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียนร้อยก็กระโดดลงมาจากตึก แล้วก็เดินไปที่ร่างของศพของนักล่าที่ถูกดูดเลือดไปแล้วเอามือทาบบนร่างนั้น แล้วศพนั้นก็สลายไป
\" เฮ่อ......ดูสิเค้านั้นเลยนึกว่าชั้นเป็นแวมไพร์ไปด้วยเลย เอาเถอะยังไงก็ไปบอกใครไม่ได้อยู๋แล้ว....ดีใจด้วยนะได้ภูมิคุ้มกันอาวุทธาตุศักสิทธ์ครบแล้วล่ะสิ.........ว่าแต่นายอยากรูไหมว่าชั้นได้เวทไรมา \"
\" อืม....เวทความเร็วรึป่าว ทุกทีนายไม่เคยมีนิ \"
\" นั่นก็ใช่แต่ได้มาอีกอย่างนะ เวทสลายซาก \"
\" อ๋อ นายใช้ได้อยู๋แล้วไม่ใช่หรอ \"
\" ป่าวชั้นพึ่งใช้ได้เอง.............งั้นนายก็รู้จักแล้วสิ \"
\" อือ รูจักอยู๋แล้วล่ะ ทำไมนายต้องไปหาเวทง่ายๆแบบนั้นมาด้วยล่ะ \"
\" จะมีเวทไหนที่นายไม่รู้บ้างไหมเนี่ย ไอ้ชั้นก็นึกจะสอนนาย นายดันรู้มาแล้วแย่ๆๆๆ \" ร่างสูงว่าพลางเดินเข้าไปใกล้ๆคุรา
\" เฮ่อ....แล้วที่ชั้นให้ไปหาล่ะ ไอ้เวทย้อนเวลากับวิธีเปลี่ยนแวมไพร์ให้กลับเป็นมนุษย์ล่ะ \"
\" ไม่เห็นจะมีเลย.....มีแต่เวทงี่เง่าไรไม่รู้ ชั้นว่านายคงต้องอยู่แบบนี้อีกนานแน่ๆ ยิ่งตอนแรกๆนายแทบจะไม่ยอมดื่มเลือดเลยแท้ๆ ทำเอาชั้นแย่ไปหลายรอบแนะ ตอนนายคลั่งนายไม่รู้หรอนายทำอะไรลงไป \" คุโรโร่ว่าพลางดึงคราปิก้าเข้ามากอด สูดกลิ่นหอมจากร่างบางในอ้อมแขนอย่างถือสิทธิ์
\" ก็ชั้นไม่อยากทำร้ายคนนี่นา ตอนนี้ก็ต้องกินเพื่อความอยู่รอดล่ะ ถึงจะไม่อยากก็เถอะ.........แล้วนายจะกอดทำไม ทุกทีไม่เห็นทำแบบนี้นิ \" คุราปิก้าเงยหน้ามองคุโรโร่อย่างสงสัย ไม่รู้เลยว่าทำท่าแบบนั้นมันยั่วอารามณ์ร่างสูงได้ขนานไหน จนร่างสูงต้องหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้เผลอจับกดคนน่ารักในอ้อมกอด
\" ก็....นายบอกเองไม่ใช้หรอ....ว่าไม่มีอะไรตื่นเต้นหลังจากที่ชั้นบอกรักนายไม่ใช่หรอ.......แล้วไม่ชอบหรอ \"
\" ก็ไม่ได้ไม่ชอบนี่.....จะกอดก็ไม่ได้ว่าอะไร \" ร่างบางก้มกน้ามุดลงไปที่อกกว้างของร่างสูง คุโรโร่ถอนหายใจแล้วคิดว่า เฮ่อ......จะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย เล่นจ้องกันแบบนั้นน่ารักเกินไปแล้ว! เดี๋ยวชั้นก็ทนไม่ไหวเอาหรอก
\" อืม........ \" ร่างสูงครางเบาๆพลางก้มลงสูดกลิ่นหอมจากร่างเล็ก กระชับอ้อมกอดอย่างอ่อยโยนแล้วเชยใบหน้าของคนที่มุดอยู่ที่อกของเค้าขึ้นมาแล้วก้มลงจูบอย่างแผ่วเบา จนเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่ม เมื่อแผละออกมาใบหน้าขาวๆแดงก่ำแล้วแผละออกจากอ้อมกอดของเค้าพลางหันหลัง คงจะเขิน ร่างสูงคิด
\" ก....กลับกันได้แล้ว \" ร่างบางเฉไฉออกนอกเรื่อง และเดินนำลิ้วๆ การกระทำนั้นทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างเอ็นดูและหัวเราะคิกๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น