คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: Chapter 1 :: (แก้ไขแล้ว)
.. Chapter 1
ผมนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงนอน นาฬิกาบนหัวเตียงของผมบอกว่าได้เข้าเช้าวันใหม่มาแล้วพักหนึ่ง ตั้งแต่ไคคุงส่งผมกลับบ้านเมื่อตอนเย็น ผมก็ยังไม่ได้นอนมาจนถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องตื่นเต้นเพียงเพราเขามาส่งที่บ้าน ถีงขนาดเนื้อตัวสั่นจนนอนไม่หลับขนาดนี้
ผมหยิบหมอนข้างขึ้นมากอด ฝังใบหน้าลงบนผิวนุ่มของนุ่น พยายามข่มตาให้หลับ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้ง่วงแม้แต่น้อย
ติ๊ด...
เสียงข้อความเข้าดังขึ้นมา ผมเงยหน้าจากหมอน เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพย์มาเปิดดู แสงเรืองรองของหน้าจอคงจะส่องให้เห็นใบหน้าของผมที่กำลังดีใจอย่างแน่นอน
ถ้ามันเป็นข้อความขยะหรือข้อความจากเพื่อนทั้งสองคนของผม ผมคงไม่ตื่นเต้นตกใจขนาดนี้ แต่นี่มันเป็นข้อความจาก...ไคคุง
'นอนได้แล้ว'
ผมปฎิเสธไม่ได้ว่ากำลังดีใจ...
ผมล็อกหน้าจอโทรศัพย์แล้ววางมันบนหัวเตียง แอบนั่งและเหลือบสายตามองลงไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของผมสบกับดวงตาสีเขียว ร่างสูงอันคุ้นเคยที่มีใบหน้านิ่งสงบกำลังเงยหน้ามองผม ไคคุงเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยข้อความไร้เสียงออกมา พอจับใจความได้ว่า
'นอน พรุ่งนี้จะมารับ'
ผมหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ความรู้สึกในตอนนี้มันดีใจอย่างบอกไม่ถูก ผมรีบหันหน้าหนี ก่อนจะล้มตัวนอน แต่ต่างที่ครั้งนี้ผมกลับนอนเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
อีกด้านหนึ่ง... ไค โทชิกิกำลังแอบยิ้มคนเดียวเงียบๆ เมื่อเห็นร่างเล็กที่มีใบหน้าแดงเถือกหันหน้าหนี และล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ตอนแรกก็ลุกๆนั่งๆจนเขาอดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไปหา
ไม่รู้ทำไม... เวลาว่างๆเขาก็มักมาหยุดที่หน้าบ้านของเพื่อนในสมัยเด็กอย่างเซนโด ไอจิตลอดเวลา แล้วก็ต้องเหลือบสายตามองหาไอจิทุกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้ร่างเล็กยังไม่ได้กลับบ้าน ก็ยังอุตส่าห์แอบรออยู่หน้าประตูโรงเรียนเสมอ
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้เรื่องนี้รึเปล่า...
ไคเหยียดยิ้มออกมา ร่างเล็กในห้องคงจะหลับแล้วสินะ เด็กหนุ่มเบือนหน้าออกจากหน้าต่างห้องของไอจิ ก่อนจะเดินจากไป
"งั้น...ผมไปเรียนก่อนนะครับ"
ผมตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในห้องครัว หยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาถือ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
แอ๊ด...
"อ๊ะ! ไคคุง"
"มีอะไร"ไคคุงที่ยืนอยู่หน้าบ้านของผมกับมิวะ ไทชิหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ผมยิ้มแหยๆออกมานิดหน่อย ก่อนจะหันไปไปถามมิวะคุง
"มาทำอะไรที่นี่กันหรอ มิวะคุง"
มิวะคุงขำออกมาเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
"ก็ไคน่ะสิ บอกว่าจะมา...เฮ้ย! ทำอะไรของนายเนี่ย!?"
มิวะคุงที่โดนไคคุงทุ้งศอกใส่สีข้างเต็มแรงหันไปถามเสียงห้วน ร่างสูงผมสีส้มค่อนไปทางสีเหลืองหันมายิ้มให้ผมนิดหน่อย ก่อนจะโดนถองไปอีกรอบ
"พอแล้ว! นายจะฆ่าฉันรึไงฟะ!"
"เอ่อ... แล้วเมื่อคืน..."
ถามไป หน้าแดงไป...
แล้วผมจะหน้าแดงทำไมเนี่ย!?
"เอ๋? เมื่อคืน?"
มิวะคุงหันไปถามไคคุง ลืมไปเลยนะเนี่ยว่ามิวะคุงไม่ได้รู้เรื่องเมื่อคืน ผมทำหน้าเลิ่กลั่ก ไคคุงเพียงแค่หันไปมองหน้ามิวะคุง แล้วล็อกคือร่างสูงผมสีเหลืองอมส้ม แล้วลากไปที่ร.ร.ทันที
"ไอจิ! วันนี้ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าแวนการ์ดไฟท์ที่แท้จริงน่ะมันเป็นยังไง!!"
"หะหา?"
ผมเบิกดวงตาอย่างแปลกใจ วันนี้โมริคาว่าคุงก็ดูคึกเหมือนทุกวัน ส่วนอิซากิคุงก็เรียกชื่อโมริคาว่าคุงด้วยน้ำเสียงปลงๆ
"เอ่อ... วันนี้ฉันมีนัดแข่งกับไคคุงน่ะ..."
ผมยิ้มแห้งๆ แล้วชูโทรศัพย์มือถือขึ้นมา ปรากฏข้อความสั้นๆของไคคุงที่ส่งมาให้ผมเมื่อตอนสายๆของวัน
'วันนี้แข่งแวนการ์ดไฟท์'
เกิดความเงียบขึ้น 3 วิ....
เกิดความเงียงขึ้น 4 วิ.....
เกิดความเงียบขึ้น 5 วิ....
(จะเงียบไปถึงไหน!)
"ไม่อาวว!! ทำไมหมอนั่นถึงมาชิงก่อนฉันได้เล่า!!"
"น่าๆๆ..."
อิซากิคุงตบบ่าของโมริคาว่าคุงเพื่อให้กำลังใจ โมริคาว่าคุงเอาหน้าแตะกับโต๊ะเรียน น้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร(สมเพช?) ด้านหลังมีแบ็คกราวน์มืดๆ อึกครึม และมีลูกไฟวิญญาณลอยไปมา
บรรยากาศชวนนึกถึงสุสานใหญ่ๆทำนองนั้น...
"อะ...เอ่อ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันแข่งกับนายก็ได้"
เสียงของผมส่งไปไม่ถึงโมริคาว่าคุง เห็นแล้วต้องยิ้มแหยๆออกมา ผมเก็บหนังสือเรียนเข้ากระเป๋า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอิซากิคุงที่จ้องผมไม่วางตา
“ไอจิ ฉันว่าวันนี้นายดูแปลกๆไป”
“หะหา?”
อิซากิคุงเหยียดยิ้มขึ้นมา
“เหมือนคนกำลังมีความรัก...”
กริ๊ง...
เสียงออดดังขึ้นมา ผมรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือ ก่อนจะเอ่ยลาทั้งสองคน
“ไปก่อนนะ!”
สิ้นคำ ผมก็รีบวิ่งซอยเท้าถี่จนไม่ต้องพึ่งบลาสเตอร์ เบลด รู้สึกว่าหน้ามันร้อนจนแทบจะไหม้ ผมยกมือขึ้นปิดใบหน้า กลัวว่าใครจะเห็นใบหน้าของผมในตอนนี้
ผมหอบหายใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของผมเริ่มหายแดงขึ้นมาแล้ว ผมเดินไปซื้อน้ำขวดเย็นๆมาดื่ม ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่ง
เกือบพ่นน้ำออกมา เมื่อมองไปข้างๆก็เห็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นอนหนุนกระเป๋านักเรียน ใบหน้าคมนิ่งสงบดั่งรูปสลัก เรือนผมสีน้ำตาลปรกใบหน้า ใบหน้าของผมร้อนขึ้นมาอีกรอบ ก่อนผมจะรีบดื่มน้ำแก้เขิน
เขินอะไรของเราเนี่ย!!!
จู่ๆดวงตาของไคคุงก็ลืมขึ้นมา ดวงตาสีมรกตไคคุงเหลือบมามองผม แล้วเขาก็ย้ายมานั่งข้างๆผม ไคคุงเหลือบสายตามามองผม ก่อนจะเอ่ยออกมา
"ตรงนี้ใช่มั้ยที่เราเจอกัน..."
"อืม"ไคคุงรับคำ เขายังคงมองไปทางเดินที่ทอดยาว
"ถ้าไม่มีไคคุงในตอนนั้น คงไม่มีฉันในตอนนี้..."
"....."
ไคคุงไม่ตอบ แต่กลับหันมามองหน้าผม เขายกมือขึ้นประคองใบหน้าของผม แล้วเลื่อนดวงตาสีมรกตมาสบกับดวงตาสีน้ำทะเลของผม
"ไคคุง..."
"ไอจิ ฉัน..."
ผมเห็นใบหน้าคมของไคคุงค่อยๆเลื่อนมาใกล้ ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงจมูกโด่งที่แตะลงบนจมูกของผม และตามมาด้วยริมฝีปากได้รูปที่กดลงที่เรียวปากของผม
ผมเบิกดวงตากว้างอย่างตกใจ พยายามยกมือขึ้นดันร่างของไคคุงออกห่าง แต่กลับถูกมือใหญ่กำรอบ ข้อมือทีเดียวสองข้าง ลิ้นอุ่นรุกไร้เข้ามาในโพรง ปาก ลิ้นอุ่นตวัดเกี่ยวลิ้นของผมจนร่างของผมอ่อนระทวย เคลิบเคลิ้มไปกับจูบ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่านี่คือ 'เพื่อน' และยังเป็น ' ไค โทชิกิ ' อีกด้วย
พลั่ก!
ผมผลักร่างของไคคุงออกจนร่างสูงผงะไปเล็ก น้อย ผมยกมือขึ้นกุมปากของตนเองด้วยใบหน้าแดง ซ่าน ก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียน แล้วเร่งเร้าวิ่งออก ไปโดยไม่ได้เอ่ยคำบอกลา
ไคคุงมองร่างบางที่วิ่งไปไกล ก่อนจะยกมือขึ้นตบหัวตัวเอง
“แล้วแก...ไปจูบไอจิทำไมวะ”
พอนึกไปถึงร่างบางที่มีรอยยิ้มสดใส หัวใจก็พลันกระตุกขึ้นมานิดๆ
"ชิ..!"ไคสถบออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหยิบ กระเป๋านักเรียนขึ้นถือ และเดินทางไปที่บ้านของร่างเล็กเมื่อครู่ด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์
ผมวิ่งตึกๆเข้าห้องของตนเองโดยไม่เอ่ยทักแม่ ในหัวของผมตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่เลย ที่ริมฝีปากยังคงมีรสหวานของจูบเมื่อครู่อยู่
"ไอจิ! ไม่ลงมาทานข้าวหรอ"
"ไม่...ไม่ครับ!"
ผมตะโกนตอบไป ผมล้มตัวนอนลงบนเตียง แล้ว จิกเล็บลงบนปากของผมจนมันแดงเรื่อ
"ทำไม..."
ถึงจูบ...
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งหน้าแดงเถือก ผมหลับดวงตาแน่น ก่อนจะซุกตัวลงในผ้าห่ม
แปะ...
"แม่ครับ ผมยังไม่หิว"
"ไอจิ ฉันนัดนายแข่งแวนการ์ด"
เสียงทุ้มเรียบคุ้นเคยดังขึ้นมา ผมเฃิกดวงตามองร่างสูงตรงหาาอย่างตกตะลึง ไคคุงกำลังยืนค้ำหัวผมอยู่
"ไคคุง..."
"ฉันนัดนายไว้"
ผมรู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นเมื่อเผลอจ้องริมฝีปากสีอ่อนที่เอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมหมุนตัวซุกหน้าลงกับผ้าห่ม เอ่ยเสียงอู้อ
"งะ...งั้นพรุ่งนี้"ผมพูด"แข่งกัน"
ไคคุงไม่ได้พูดอะไร ได้ยินเพียงเสียงเท้าที่ห่างออกไป ผมสะบัดผ้าห่มออก ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
บอกตามตรงว่าตอนนี้ ... ผมสับสนมากๆ
___ TALK
มาต่อแค่นิดเดียวครับ (//โดนตบ) กำลังจะไปเที่ยวระยอง ไปตามรอยน้ำมันหก เจอแล้วทักได้ครับ ไปกับเพื่อนสองคน
ความคิดเห็น