[HKS] Lovly u รักหมดใจนายหน้าใส

ข้อมูลเบื้องต้น

Hunz
         หวัดดีคร้าบบบบทุกคน  ผมชื่อฮั่นนะคร้าบบบบ
อายุหรอคับ อืม ก้อ 24 จะ 25 แล้วคร๊าบบบ  ผมหล่อใช้ได้เลยใช่ป่ะหล่ะคร๊าบบบทุกคน  ครบสูตร  หล่อ รวย  น่าร๊ากกอ๊าา(แหม่ะ  พูดเองเขินเอง) ผมมีคุณแม่เป็นผู้อำนวยการ ไม่ใช่สิเป็นทั้งเจ้าของและผอ. วิทยาลัย บอมบิทคร๊าบบบ ( แม่ผมเก่งอ่้ะ กิ้วว)  ผมเป็นนักเรียนรุ่นที่ 82 ครับ>///< 



KangSom
         หวาดดีคร้าบบทุกคน ผมชื่อ แกงส้มนะครับ ตอนนี้ผมอายุ 20 ปีคับ  ผมเรียนอยู่ ปี 4 ที่มหาวิทยาลัย บอมบิท  ครับ  วันนี้ผมสุดยอดซวยเลยครับ ผมโดนรถคันหนึ่งสีชมพู  แบบว่า แบ๊วซ๊าาา!!~มาเฉี่ยวผมซึ่งผมก็ยิ่งยุ่งๆอยู่ด้วยต้องรีบไปเรียนวิชามหาโหด กับครูไอ้พี่แคนมหาโหด

Dome 
          สวัสดีครับทุกคนครับ  ผมชื่อโดมครุบ เป็นเพื่อนของไอ้แกงมันครับ

 Can
สวัสดีคับทุคนผมเป็นเพื่อนกับไอ้ฮั่น  ผมเป็นครูสอนพละ( ดูไม่เหมาะใช่ม๊า  แต่ผมนี่แข็งแรงส์ระดับเทพเลยนะครับ )อยู มหาวิทยาลัยบอมบิท  ผมเป็นพี่ชายคนเดียวของแกงส้มครับ  นักเรียนหลายคนถึงกับเรียกครูโหดเลยคร้าบบเพราะผมเป็นคนชอบตรงเวลา นักเรียนคนไหนมาช้านะโดนทำโทษแน่!!!!! 

stop
          สวัสดีค่ะชื่อสต๊อปนะคะ เป็นเพื่อนรุ่นน้องของพี่ฮั่น กับพี่แคน  ตอนนี้เป็นครูแล้วค่ะ  เป็นครูสอน วิชาอังกฤษ อยู่มหาวิทยาลัย
บอมบิทค่ะ





ยังจะมีตัวละครอื่นอยู่นะคะยังไม่สามารถระบุได้หมดค่ะ  ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ  ผิดพลาดตรงไหนขอโทดนะคะ ไรท์มือใหม่อยู่ค่ะ อยากให้พล็อตเรื่องเป็นยังงัยก็คอมเม้นท์มานะคะ  ขอบคุณมากค่า^^

เนื้อเรื่อง

[HKs] Lovly  u รักหมดใจนายหน้าใส

 by  I am bombit
   

     Hunz 
              
          สวัสดีคร๊าบบ ทุกคน ผมชื่อฮั่นครับ ตอนนี้ผมกำลังบึ่ง(ไรท์:เอ่ออ  บึ่งนี่คือภาษาบ้านไรท์เองแหะๆ)น้องสปอตสุดรักของผมมายัง มหาวิทยาลัย 'บอมบิท'คับบ  เหตุที่ผมจ้องรีบบึ่งรถมาก็คือ  มี๊ของผมเรียกให้ผมมามหาวิทยาลัยด่วนเพราะสงกะสัยว่ามี๊ผมคงจะคิดถึงผมม๊ากมาก(ไรท์:หรา) เห้ยย!!~ไรท์อย่าพึ่งขัดผมเซ่!!(ไรท์: โอเคๆๆต่อๆๆ)
ตอนนี้ผมกำลังจะเลี้ยวแล้วคับ  เลี้ยวแล้ว (ไรท์:อิหมีแกจะบอกเพื่อ??) เอาน่าไรท์
ตอนนี้ถนนหนทางว่างเปล่า คงเป็นเพราะเข้าเรียนกันหมดแล้ว สงสัยคงมีแต่ผมที่เข้าเรียนสาย'รำลึกความหลัง' ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่  ก็เห็นเด็กคนนึงวิ่งมาไม่ดูทาง!! เฮ้ยยยยยย!!! เอี๊ยดดดดด!!!~


       kangsom
 
          โย่ว!!!! สวัสดีคับบ ^_^   ทุกคน ผมชื่อแกงส้มครับ เรียกว่าเคเอสก้อได้นะถ้ามันยาวไป(ไรท์:     -_- โห่!!!ยาวมากเลยเนาะ ) แหน่ะไรท์คร๊าบบบอย่าขัดผมสิ!!!~ (ไรท์ : กรี๊ดด แกงดุอ่า  น่ากลัว ) ได้ช่าวว่าไรท์เป็นคนแต่ง หุหุ  (ไรท์: ย่ะๆๆๆ) ตอนนี้คับผมกำลังวิ่งคับ วิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อให้เข้าเรียนกับไอ้พี่แคนทัน พี่แคนคือชายคนเดียวของผม เค้าเป็นคุณครูสอนวิชาพละ ซึ่งตอนอยู่ในคาบเรียนโหดมาก  ช่างแตกต่างกับรูปร่างหน้าตาเสียจิ๊ง!!! พี่โผ้ม!!! แต่เพราะหน้าตาหน้ารักอย่างพี่แคน จึงทำให้นักเรียนไม่ค่อยตั้งใจเรียนในตอนแรกๆที่มาสอน พี่แคนจึงปรึกษาผมว่าควรทำยังไง ผมเลยตอบไปว่าพี่ก็ทำตัวโหดๆในตอนสอนนักเรียนสิ!!  ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาแม้แต่ผมซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆแม้มาสายก็โดน  ตายละหว่ากี่โมงแล้วเนี่ย  จะทันมั๊ยเนี่ย  แต่เวลาพี่แคนอยู่ที่บ้านนะน่ารักมาก!!! ทำงานบ้านทุกอย่างเลย ถือได้ว่าแตกต่างสุดขีดกับที่อยู่โรงเรียน เฮ้ย!!~ อะไรน่ะ เหวอ!!!! เอี๊ยดดดดด!!!~ ผมหลับตาปี๋เลย  เมื่อผมลืมตาขึ้นก็เห็นรถเปอร์เช่ สีชมพู๊ชมพู แหม่ะ สีซ๊าแบบว่า แบ๊วว่ะ  ไหนสิ๊ไปดูหน้าเจ้าของหน่อย เด๋วแม่จะด่าให้จำหน้าแม่ไว้ตลอดชีวิตเลย!!!!!

 " นี่ลงมาจากรถเลยนะ  เฮ้ยยย!!! ลงมาเดี๋ยวนี๊!!! "
และแล้วนายสปอตก็ลงมาจากรถ  เอ.....ว่าแต่รสนิยมของสีรถแบบว่าแบ๊วเหมือนของพี่ฮั่นมาก!!!จิงๆนะW๐W

        Hunz
          ไอ้เด็กหน้าใสนี่หน้าคุ้นๆแฮะ
"ฮะ ฮะ ฮะ.......เฮ้ย ใช่แกงส้ม  รึเปล่าเนี่ยยยยย"
เจ้าเด็กหน้าใสก็กำลังตะลึงอยู่เช่นเดียวกัน  สถานการณ์ในตอนนี้ตกอยู่ในสภาวะ........เงี๊ยบ....เงียบ
แล้วเจ้าเด็กหน้าใสก็พูดขึ้น"พี่ฮั่น  รีึป่าวเนี่ยยย  พี่ๆๆๆๆๆเดี๋ยวผมมานะผมต้องไปเรียนกับไอ้พี่ชายสุดโหดแล้ววว"  แล้วแล้วเจ้าเด็กน้อย(กว่าผม)แถมหน้าใสด้วย กำลังวิ่งไปอย่างรวดเร็วแบบสุดขีด  "โหยังวิ่งไวเหมือนเดิมเลยนะไอ้ตัวแสบ" ผมพูดกับตัวเองเบาๆ  และยิ้มด้วยความดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง

         กริ๊งงงงงงงงงง   เสียงออดดังสนั่น เพราะตอนนี้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วว!!  ผมเองที่หลังจากรีบไปหาแม่ มี๊ก็พูดขึ้นมาว่า"นี่ลูก  ลูกรู้รึป่าว  ว่าแกงส้ม  ที่เมื่อก่อนเขาย้ายบ้าน  ไปน่ะ  น้องเค้ามาเรียนที่นี่ด้วยแล่ะ  ลูกเจอน้องเค้ารึยังล่ะนี่" มี๊ของผมได้พูดและถามขึ้นมา
" อ่อ  คือ เจอแล้วครับ " (น้องน่ารักมากเลยคร้าบบบ>##<)  
" มี๊รู้น๊าาา   ว่าลูกของมี๊คิดอะไรอยู่ อิอิ  ฮิๆๆ"ตามด้วยเสียงหัวเราะที่มีเลสนัย
"อ้อ  อีกอย่างหนึ่ง  น้องเค้าจะมาอยู่บ้านเรานะลูก ห้องตรงข้ามกับลูกที่มันเหลืออยู่น่ะแหล่ะ  เพราะว่าข้างๆบ้านเราอ่ะ  ที่น้องเค้าเคยอยู่  มีคนเช่าไปแล้ว  มี๊เห็นเดินอยู่ข้างบ้าน ก็จำได้ทันทีว่าเป็นหนูแกงส้ม เมื่อรู้เรื่องว่า เค้าต้องมาเรียนที่ บอมบิทแม่ก็ยิ่งดีใจใหญ่เลย  เลยให้น้องมาพักกับเรานะลูก"
"ไม่มีปัญหาคร้าบบบ  มี๊สุดที่ร๊ากกก"  ที่ผมดีใจยิ่งอย่างนี้เป็นเพราะว่า  แกงส้ม  คือ.....รักแรกของผมคร๊าาบบ  เขิลอ๊าาา!!
        
           
              
     kangsom

                ตอนนี้ครับ ผมกำลังเดินอยู่หน้าคณะสถาปัตย์ ก็แน่ละครับ ก็ผมเรียนอยู่คณะสถาปัตย์หนิ เฮ้อผมเดินตามทางมาเรื่อยๆผมจะไม่หนักใจแน่ ถ้าผมไม่ได้ทำวีรกรรมอะไรไว้ ซึ่งทำให้ผมไม่กล้ามาที่นี่อีกเลย  ถ้าแม่ของผมไม่บังคับให้มา  ก็ไม่รู้ทำไม ถึงบังคับให้มา  ซึ่งผมก็ติดหลายมหาวิทยาลัย ซึ่งก็ดังๆทั้งนั้น ก็แหม่ ก็ผมมันเก่งระดับเทพนิ ฮิฮิ แต่ก็เฮ้อ~ ทำไงดีผมไม่กล้าสู้หน้ากับเค้าคนนั้น ปรี๊นๆ!!!!! นั่นไงมาละ ฮือๆๆๆๆ ทำไงดี T^T

“ป่ะ แกง กลับบ้าน” นั่นไง T^T

“ครับๆ T^T” ฮือออออ

และแล้วพี่ฮั่นก็ขับรถไปเรื่อยๆ ตกอยู่ในความเงียบ  และแล้ว พี่ฮั่นก็พูดทำลายความเงียบ  แต่..เอ่อ ขอให้อย่าพูดถึงเรื่องนั้นนะ  ผมยังไม่พร้อม  ไม่อยากฟัง T^T

“แกง คือ จำเรื่องที่แกงบอกก่อนย้ายบ้านได้ป้ะ” นั่นไง T^T ฮื่อออ ว่าแล้วเชียววว

“เอ่อ ก็...ครับ” พี่ฮั่นพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

“ตอนนั้น พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามแกงเลย ^U^” ง่าเอาแล้วๆ ผมยังไม่พร้อมพี่ ผมกลัวการเสียใจ

“คือ....พี่”ผมยังไม่พร้อมมม

“เอ่อ พี่ครับวันนี้ผมย้ายมาอยู่บ้านะพี่นะ  มี๊พี่บอกให้ผมมาอยู่ด้วยอ่ะ ฝากตัวด้วยครับพี่” ผมบอก เอ่อ -//- บอกแบบไม่กล้ามองหน้า T.T

“อ่อ พี่รู้แล้วแหล่ะ” พี่ฮั่นบอกมาแต่ผมก็ไม่รู้ว่าสีหน้าเค้าเป็นยังไง

“ครับๆ”

“เอ่อ แกง.....” พี่ฮั่นพูดและหยุดไว้ เอ่อ  ผมขออย่าให้พี่เค้าเอา ‘เรื่องนั้น’ มาพูดเลย ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม

“คือก่อนที่แกง จะย้ายบ้านไป แกงเคยบอกกับพี่ใช่ป่ะ ว่า...” งื้ออออออออ เอาแล้วๆๆ  บอกแล้วว่าไม่อยากฟัง T.T

                3 ปีก่อน

ก่อนที่ผมจะไป ผม.... “พี่ฮั่น  ผมชอบพี่ครับ” สีหน้าของพี่ฮั่นดูอึ้งไป พักหนึ่ง เหอะคงต้องอกหักแล้วล่ะ ดูสีหน้าพี่ฮั่นสิ เฮ้อ T.T

“คือ...คือ พี่ก็” พี่ฮั่นไม่ทันพูดจบ  ผมก็สวนขึ้นว่า

“ ม่ะ..ไม่เป็นไรพี่ ผมไปก่อนล่ะ บ๊ายบาย T.T “ ผม..ผมยังไม่พร้อม ผมยังไม่พร้อมรับความจริงที่ว่า พี่ฮั่นไม่ได้รักผม

                กลับมาปัจจุบัน

“ครับ” ผมตอบไป  ยังไงก็คงหนีความรู้สึกของพี่ฮั่นไม่ได้อีกแล้วสินะ

“คือ..คือ พี่ก็รักแกง” ฮือๆ เห็นไหมละ เห็นไหมว่าพี่ฮั่นเค้ารักผม ฮือๆ ห้ะ! พี่ฮั่นรักผม

“ห้ะ พี่ว่าไงนะ  ผมไม่ค่อยได้ยิน”จริงๆได้ยิน  แต่ไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปเองหรือป่าว พี่ฮั่นยิ้ม แล้วบอกให้ผมฟังอีกครั้งว่า

“พี่ รัก แกง คร้าบบบ” พี่ฮั่นพูดย้ำทีละคำ ห้ะ! ๆๆๆ พี่ฮั่นก็รักผม เหมือนที่ผมรักพี่ฮั่น!

“ห้ะ! พี่จริงๆหรอ >.<” ผมบรรยายความรู้สึกตอนนั้นไม่ถูก มันมีความสุขมาก ผมรู้แค่นั้น

“ จริงสิคร้าบบ” เสียงเครื่องยนต์ดับไป

“ป่ะ! ถึงแล้ว” พี่ฮั่นมาเปิดประตูรถให้ผม ที่ยังคงงงอยู่

พอผมเริ่มมีสติก็ ‘หมับ’ ผมกอดพี่ฮั่น อ้อมกอดที่ผมคิดถึงที่สุด พร้อมกับมีน้ำใสๆไลออกจากตา พี่ฮั่นหันมากอดตอบผม จากนั้นพี่ฮั่นก็เช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา

“อย่าร้องนะ เด็กดีของพี่” ฮือๆๆ  ผมยิ่งร้องเข้าไปใหญ่

“ป่ะ เข้าบ้านกัน ไปหามี๊ พร้อมบอกข่าวดีให้ท่านกัน” พี่ฮั่นยื่นมือมาให้ผม และผมก็ยื่นมือมาจับ และเดินไปกับพี่ฮั่น

เดินไปอย่างมีความสุขล้นหัวใจ  ความสุขที่ผมโหยหามานานจากคนๆนี้  ถ้าตอนนั้นผมไม่ งี่เง่าผมก็คงจะได้มีความสุขแบบนี้เร็วกว่านี้  แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยตอนนี้ผมก็ได้มีความสุขอย่างที่หวังไว้กับพี่  ‘พี่ฮั่น’  

จบบริบูรณ์