คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -6 บางสิ่งที่สำคัญกว่าทฤษฎี 6-
ตอนที่ 2
บางสิ่งที่สำคัญกว่าทฤษฎี
สามวันผ่านไปแล้ว สำหรับการใช้ชีวิตในเสื้อสามารถ
สัปดาห์แรกเป็นสัปดาห์ที่พวกเขาทุกคนจะต้องเรียนรู้วิชาการพื้นฐานของแพทย์ซ้ำอีกครั้ง เมื่อวานนี้เขาเพิ่งได้เรียนเรื่องของการช่วยเหลือผู้ป่วยที่หัวใจหยุดเต้นไป
น่าแปลกที่เมื่อตอนสมัยปี4-5 พวกเขาสามารถท่องจำขั้นตอนในการCPRได้อย่างขึ้นใจ เวลาที่อยู่บนตึกผู้ป่วย พวกเขาก็สามารถทำตามขั้นตอนตามที่พี่สั่งได้อย่างแคล่วคล่อง
แต่พออาจารย์ให้ทดสอบเคสจำลองและทำกับหุ่นจริงกลับยากเย็นเหลือเกิน วศินหลงๆลืมๆขั้นตอนและตกหล่นบางอย่างไป
นึกย้อนไปเมื่อวานนี้
"คุณทำขั้นตอนถูกหมดทุกอย่าง นวดหัวใจถูกต้อง จับหน้ากากหายใจได้ถูกวิธี ให้ยาได้ถูกต้องทุกอย่าง ขั้นตอนตรงนี้ยอดเยี่ยมกว่าทุกคน แต่รู้ไหมว่าทำไมคนไข้ไม่ฟื้น" อาจารย์บอกสุรศักดิ์หลังจากทดสอบเสร็จ ก่อนจะเดินไปที่หุ่นแล้วง้างปากล้วงบางอย่างออกมา"คุณไม่ได้ตรวจในปาก ซึ่งในนั้นมีฟันปลอมกับข้าวเหนียวคาอยู่"
"เอ้า นวดเข้าไป ... ซี่โครงหักซี่ที่หนึ่ง ซี่โครงหักซี่ที่สอง ซี่โครงหักซี่ที่สาม ซี่โครงหักซี่ที่สี่ เอ้า พอก่อน"อาจารย์ลุกเข้าไปนั่งข้างๆนักศึกษาแพทย์สาวที่นวดหัวใจหุ่นอยู่ "ไหนคุณเอามือออก จากนั้นวางมือให้ผมดูในตำแหน่งที่ถูกต้องซิ"
"ช๊อตครั้งที่ 3 360จูลล์ ถูกต้อง คนไข้หัวใจเต้น ถูกต้อง แต่คุณเห็นมือผมหรือเปล่า" อาจารย์บอกและชี้ไปที่มือที่จับตรงขาคนไข้ "ผมยังจับเท้าคนไข้อยู่ระหว่างที่คุณช๊อตไฟฟ้า อย่าลืมสิว่าก่อนจะช่วยคนไข้คุณต้องระวังอันตรายที่จะเกิดกับคุณและเพื่อนร่วมงาน ถ้าเป็นของจริงคุณต้องมานวดหัวใจผมต่อแล้ว"
เมื่อวานนี้หลังจากสอนเรื่องการCPR หรือการช่วยเหลือผู้ที่หยุดหายใจหัวใจหยุดเต้น แทบจะไม่มีใครเลยที่ผ่านได้ตั้งแต่ครั้งแรก แม้ทุกคนจะรุ้เรื่องทฤษฎีดี แต่เมื่อมาถึงการปฏิบัติจริงในสถานการณ์ที่อยู่นอกตำรา เขาจึงได้รู้ว่าการตัดสินใจมันต้องมองคำนึงถึงหลายสิ่งหลายอย่างมากกว่าที่คิด
เช้านี้มีการเรียนต่อภาคทฤษฎี อาจจะเนื่องด้วยเป็นวันที่สามของการเรียนแล้ว ความตื่นเต้นที่คลายลงไปทำให้หลายๆคนกลับไปสู่สภาวะปกติเหมือนตอนเป็นปี 5 เช้านี้หลายๆคนจึงมาสายกันกว่าปกติ ...แม้ว่าตอนนี้อาจารย์จะมารอได้สักพักนึงแล้วก็ยังมีคนที่ไม่มาอีกถึงหนึ่งในสาม
"ผมให้เวลาอีก 10 นาที ถ้าหลังจากนี้ผมจะปิดห้องไม่ให้เข้าแล้ว" อาจารย์ประกาศ
แต่ละคนที่เห็นว่าเพื่อนของตนยังไม่มารีบโทรตามเพื่อนๆ ระหว่างนั้นก็มีคนทยอยเข้ามาในห้องทีละคนสองคน
"เฮ้ยวศิน โกวิทไปไหนวะ" สุรศักดิ์กระซิบถาม "โทรแล้วไม่มีสัญญาณ"
"เห็นมันว่าจะไปซื้อของที่โรงอาหารน่ะ" วศินตอบสั้นๆ เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโกวิทไปไหน แต่เนื่องจากโกวิทใช้PCTซึ่งอับสัญญาณในโรงพยาบาลมาก ดังนั้นเป็นไปได้ว่าโกวิทอาจจะกำลังเดินอยู่ตรงถนนระหว่างตึกซึ่งสัญญาณเข้าไม่ถึง
อาจารย์มองนาฬิกาก่อนจะเดินไปเลื่อนปิดประตู พอดีกับที่โกวิทแทรกมือเข้ามาพอดี
"ขอโทษครับอาจารย์" โกวิทพูดขึ้น
"ทำไมมาสาย" อาจารย์ถาม "เมื่อสักครู่นี้ผมบอกเพื่อนๆคุณไปแล้วว่าถ้าใครมาสายกว่านี้ 10 นาที ผมจะไม่ให้เข้าห้อง คุณมีคำอธิบายดีๆที่จะให้ผมให้คุณเข้ามาเรียนไหม"
โกวิทยืนเงียบแป๊บนึง ก่อนที่จะตอบไป "ผมท้องเสียครับอาจารย์"
บางคนเงยหน้าขึ้นมองนิดนึง คำว่าท้องเสียเป็นการแก้ตัวขั้นโบราณที่นักศึกษาใช้กันทุกคณะ เป็นเหมือนคำแก้ตัวว่ารถติด ซึ่งปกติแล้วเวลาอ้างแบบนี้ไปอาจารย์ก็จะให้นั่งรอข้างหน้าห้อง ไม่ให้เข้าอยู่ดี
"งั้นเข้ามาได้ มีเหตุผล ... ธรรมชาติเรียกร้องเป็นใครก็ต้องทนไม่ไหว" อาจารย์ปล่อยให้โกวิทเข้าห้องก่อนที่จะปิดประตู จากนั้นอาจารย์ก็ให้เจ้าหน้าที่ประจำห้องไปหยิบอุปกรณ์การสอนบางอย่างมา ... โกวิทเดินเข้ามาอย่างงงๆก่อนที่จะไปนั่งที่นั่งข้างวศินและสุรศักดิ์
"ทำไมอาจารย์ให้เข้าวะ เรากะว่าพอแก้ตัวเสร็จอาจารย์จะให้นั่งนอกห้อง" โกวิทกระซิบ
สุรศักดิ์เขยิบเข้าไปใกล้ๆ "ก็ดีแล้วนี่หว่า เงียบๆไปเหอะ"
"แต่นี่มันโกหกอาจารย์นะเว้ย" โกวิทกระซิบตอบอีกครั้งก่อนจะโดนขัดจังหวะจากอาจารย์
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า โกวิท" อาจารย์ถาม ... ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่ว่าทุกคนในห้องรู้สึกว่าอาจารย์ยิ้มกว่าปกติ"
"......เอ่อ ....." โกวิททำท่าลังเลอยู่ชั่วขณะ " อาจารย์ครับ เมื่อกี้ที่ผมบอกว่าท้องเสีย จริงๆผมไม่ได้ท้องเสียครับ "
ในห้องเงียบกริบจะแต่มีเสียงเบาๆจากบางกลุ่มพูดว่า'โง่'ลอยมา กับเสียงพึมพัม ... การพูดความจริงสารภาพทั้งที่อาจารย์ให้เข้าห้องมาแบบนี้มันดูโง่จริงๆ
"งั้นผมคงต้องลงโทษคุณโทษฐานโกหกผม และให้คุณนั่งหน้าห้องเนื่องจากมาสาย คุณตกลงไหม"
"ครับอาจารย์"โกวิทพยักหน้ารับ ...แม้ว่าจะโดนบอกว่าจะหักคะแนน แต่ก็สบายใจกว่าเมื่อครู่ ... ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่การศึกษาก็เปิดประตูแล้วหยิบอุปกรณ์มาส่งให้อาจารย์
"ตอนนี้คุณเป้นPseudoexternหรือพูดง่ายๆว่าอีกไม่กี่วันคุณจะกลายเป็นextern นักศึกษาแพทย์ปี6ชั้นปีสูงสุดของโรงพยาบาล ... อีกเพียงปีเดียวคุณก็จะกลายเป็นแพทย์เต็มตัว" อาจารย์พูด "สิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งคือเรื่องของความซื่อสัตย์ ซึ่งเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับแพทย์ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม"
" ในฐานะแพทย์ การพูดไม่จริงหรือโกหกแม้เพียงเล็กน้อย ก็อาจจะส่งผลต่อผู้อื่นได้ อย่างเมื่อครู่การโกหกของคุณ......" นิ้วอาจารย์ชี้ไปที่โกวิท "......ทำให้ผมอนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องได้โดยเพื่อนคนอื่นๆต้องรออยู่นอกห้อง ดังนั้นแม้ว่าคุณจะสารภาพแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่ผิด"
อาจารย์สวมถุงมือแล้วเปิดฝาอุปกรณ์ที่เจ้าหน้าที่นำมาให้เมื่อสักครู่ ก่อนจะชูให้เห็นนิ้วที่มีวาสลีนเคลือบอยู่
"เมื่อสักครู่หากเค้าไม่สารภาพออกมา สิ่งที่ผมจะทำคือให้ไปเก็บอุจจาระมาพิสูจน์ว่าเหลวจริง หรือถ้าไม่มีอุจจาระ ผมจะล้วงก้นพิสูจน์ว่าอุจจาระแข็งหรือไม่ ด้วยถุงมือข้างนี้" อาจารย์กล่าวกับทั้งห้อง "ใครที่พูดขึ้นว่าโง่ ผมคงต้องขอบอกคุณว่าเค้าฉลาดมากกว่าที่ยอมสารภาพก่อนที่จะโดนแบบนี้"
ว่าแล้วอาจารย์ก็กระดิกนิ้วดุกดิก!
"เอาล่ะ คุณโกวิท ...เชิญ" อาจารย์ผายมือเชิญนักศึกษาหนุ่มออกจากห้อง ...
หลังเลิกชั่วโมงโกวิทเดินมาสมทบกับเพื่อนทั้งสอง
"มีใครว่าอะไรหรือเปล่าวะ" โกวิทถาม
"อย่างเคยแหละ มีบางคนคุยกันว่าหมั่นไส้นาย ทำเป็นเท่เอาหน้า" วสินว่า "แต่ไม่เยอะหรอก พวกเดิมๆ"
"ไม่ต้องไปสนใจหรอก นายสารภาพเพราะความสบายใจของนายเองแค่นั้นพอแล้ว" สุรศักดิ์ปลอบ
"เอาเหอะ ช่างหัวมันเถอะ... ตอนนี้ขอแค่ไม่โดนล้วงก้นก็ถือเป็นกำไรแล้ว ยังเสียวก้นไม่หายเลย" โกวิทตอบพลางคลำก้นตัวเองเบาๆ
ความคิดเห็น