ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Extern เราจะข้ามผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน

    ลำดับตอนที่ #17 : -6 First. Do no harm 6-

    • อัปเดตล่าสุด 10 ธ.ค. 52


     ตอนที่ 17

    -6 First. Do no harm 6-

     

    "เอ็กซ์เทิร์น ! ใครมาผสมยาค้างไว้แบบนี้" เสียงพยาบาลดังออกมาจากห้องผสมยา วศินที่อยู่ใกล้ๆนั้นเดินเข้าไปดู
    "ยาอะไรเหรอครับ" วศินถามก่อนจะเห็นกระเปาะยาพ่น 5 หลอดวางเรียงกันไว้ที่ช่องข้างประตูตู้เย็นเก็บยา
    "คนไข้ของเธอหรือเปล่า พี่เห็นคนไข้เราคนนึงต้องพ่นยาทุกสองชั่วโมง" พี่พยาบาลสรุปในทันที ... เพราะว่าเด็กที่เป็นหอบที่ต้องพ่นยาถี่ๆเป็นคนไข้ของวศิน

    " ไม่ใช่ของผมครับ" วศินตอบ " ผมมาผสมแล้วพ่นใหม่ทุกสองชั่วโมง ยังไม่เคยผสมค้างไว้เลย"
    พยาบาลหรี่ตามองมาทางวศิน แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรแต่วศินดูออกว่าคงไม่เชื่อที่เขาพูดแน่ๆ
    " ไม่ใช่ของเราแน่เหรอ เพราะพี่ดูแล้วมีแต่เคสเรานะที่ต้องพ่นยาถี่ๆ เคสของคนอื่นเค้าพ่นแค่เวรละครั้ง " เธอเอ่ยขึ้น " ถ้าเป็นเธอผสมเองยังน่าเชื่อเพราะว่าใช้หมดในวันนี้ แต่ถ้าเป็นของน้องผู้หญิงก็แปลว่าเขาผสมไว้ใช้ข้ามวัน ... ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย"
    " แต่เอาเถอะ ถ้าบอกว่าไม่ได้ทำก็ไม่เป็นไร ทีหลังอย่าทำอีกแล้วกัน ... เดี๋ยวคนไข้ตึกพี่จะเป็นปอดบวมกันซะหมด"

    ว่าแล้วพี่พยาบาลก็เดินออกไปปล่อยให้วศินฉงนสงสัยว่าในเมื่อเขาไม่ได้ทำแล้วจะมาบอกให้ทีหลังอย่าทำทำไม

    " หลบหน่อยสิ วศิน "
    เสียงจากเบื้องหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมอง เป็นแก้วนั่นเองที่เดินเข้ามาพร้อมกับชุดพ่นยาขยายหลอดลม ... วศินหลีกทางให้เพื่อให้แก้วเดินเข้าไปและหยิบเอากระเปาะยาออกมา
    " เออนี่ แก้ว ... เมื่อกี้พี่พยาบาลถามว่ากระเปาะยาที่เตรียมไว้นี่เป็นของใคร " ชายหนุ่มเล่า " ยาพวกนี้อาจารย์สั่งไว้ว่าไม่ให้ผสมทิ้งไว้ไม่ใช่เหรอ "
    แก้วหันมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจนิดนึง ... เธอคงจะคิดว่าวศินบอกไปว่ายาที่ถูกผสมไว้นั้นคือของๆเธอ
    " ไม่เห็นเป็นอะไรเลย " เธอกล่าว " เราก็แช่ไว้ในตู้เย็น ตอนทำก็ทำแบบสะอาด ทิ้งไว้แค่สองวันเชื้อมันไม่ขึ้นหรอก "
    " เราว่าก่อนที่นายจะมาเตือนเราเรื่องนี้ นายน่าจะลองดูก่อนนะว่าที่นายทำตอนนี้มันเป็นยังไง ... ของนายต้องพ่นยาทุกสองชั่วโมง ถ้านายมัวมาผสมใหม่ทุกครั้งนายจะเอาเวลาที่ไหนไปทำงานอย่างอื่น "
    " แต่ถ้ามันมีเชื้อแล้วเกิดพ่นเข้าปอด อาจจะติดเชื้อได้นะ " วศินแย้ง
    " งั้นเธอช่วยหาpaperมายืนยันหน่อยสิว่าถ้าพ่นน้ำยาที่ปนเปื้อนแล้วจะทำให้ปอด บวม " แก้วย้อน " ที่เธอทำอยู่ตอนนี้คือฟังอาจารย์มาแล้วก็เชื่อ แต่เธอเคยอ่านหนังสือเล่มไหนแล้วเขาเขียนไหม ... กาลามสูตรน่ะรู้จักบ้างหรือเปล่า "

    วศินไม่พูดอะไร พร้อมๆกันกับที่แก้วเดินออกไปเพื่อไปพ่นยาให้คนไข้ของเธอ
    เขาผสมยาพ่นต่อไปเงียบๆ ผสมครบ1หลอดก็เก็บเครื่องมือ

    แก้วมองว่า ตราบใดที่ไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ยืนยันว่าสิ่งที่ทำจะเกิดอันตรายกับคนไข้ เธอก็จะยังทำต่อไป
    วศินมองว่า ตราบใดที่ไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ยืนยันว่าสิ่งที่ทำปลอดภัยกับคนไข้ เขาก็จะไม่ทำต่อไป

    เหตุการณ์ในสัปดาห์ที่ผ่านมา ทำให้เขานึกไม่พอใจเพื่อนร่วมกลุ่มเสียแล้ว
    ทำไมเขาต้องมาอยู่กับคนที่มีมุมมองแบบนี้นะ

    **********

    " โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องนะครับ " วศินพยายามปลอบเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่ ... แม้ว่าเด็กคนนี้จะถูกพ่นยามาหลายสิบครั้ง แต่ก็ยังร้องไห้ทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงแหลมดังของเครื่องพ่นยา
    ความพยายามของวศินไร้ผล เพราะไม่ว่าจะปลอบยังไงลูบหัวลูบก้น เอาของเล่นมาล่อ เด็กก็ยังร้องไห้อยู่ดี

    " หลบหน่อยสิ วศิน "
    เสียงจากเบื้องหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมอง เป็นแก้วนั่นเองที่เดินเข้ามาเพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่มีชุดพ่นยาขยายหลอดลมในมือ
    " พ่นอย่างนี้มันจะไปได้เรื่องอะไร " เธอบอกกับวศิน " มา ... ให้ชั้นจัดการเอง "
    ว่าแล้วแก้วก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา จากนั้นก็หมุนตัวซ้ายขวา ซ้ายขวา สลับกันไป
    แรกๆเด็กก็ร้องไห้จ้า แต่เมื่อไกลได้สักครึ่งนาที เด็กก็ค่อยๆเงียบเสียงลง ... จากเดิมที่มีเสียงเด็กร้อง บัดนี้เหลือแต่เพียงเสียงพ่นยาเท่านั้น
    " วันหลังนายก็อุ้มเด็กมั่ง เด็กตัวแค่นี้ได้ยินเสียงดังๆของเครื่องพ่นก็ต้องร้องทุกคนแหละ " แก้วทิ้งท้ายก่อนที่จะค่อยๆวางเด็กที่หลับไปแล้วลงที่ที่นอน

    **********

    เลิกงานแล้ว
    ชายหนุ่มเดินตรงกลับไปที่หอพัก ... นึกโมโหตัวเองอยู่ในใจ
    สัปดาห์ที่ผ่านมา มีเรื่องให้เขาไม่พอใจเพื่อนกลุ่มนี้อยู่หลายเรื่อง ... บางครั้งเขาคิดไปด้วยซ้ำว่าสามคนนี้เป็นคนไม่ดี

    แต่ที่จริงแล้ว มันไม่มีหรอก คนที่ไม่ดีไปหมดทุกเรื่อง ไม่มีใครดำหรือขาวไปได้ทั้งหมด
    ที่แก้วทำวันนี้เรื่องผสมยาข้ามวัน วศินก็เชื่อว่าไม่ถูก อาจารย์เน้นย้ำว่าห้ามทำ
    แต่แก้วมีเหตุผลของแก้ว ... แม้จะเป็นเหตุผลที่ออกจะแปลกไปสักหน่อย

    ถ้าเขาเชื่อว่าแก้วทำผิด ตัดสินว่าแก้วทำผิด แต่ไม่หาทางแก้ไขเพื่อให้แก้วทำถูก  ...  เขาก็ไม่ได้ทำตัวต่างอะไรกับคนที่เขาไม่ชอบ

    ถ้าแก้วบอกว่าไม่มีหลักฐานหรืองานวิจัยมายัน ... เขาก็ต้องหางานวิจัยมายัน

    ....
    หออยู่ข้างหน้านี้แล้ว ... แต่วศินคิดว่ากลับไปนอนพักทีหลังก็ได้
    แล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าห้องสมุดทางขวามือ

    หวังว่าคืนนี้คงจะหางานวิจัยไปยืนยันกับแก้วได้
    ***********

     

     

    ปล. มีงานวิจัยและหนังสือที่ระบุว่าการพ่นยาที่ปนเปื้อนทำให้เกิดปอดบวมได้จริง
    ปอ. มีคำกล่าวไว้ว่า First. Do no harm. เป็นการกำหนดบทบาทของหมอไว้ว่า เราควรทำทุกอย่างที่ช่วยคนไข้ รักษาได้รักษา รักษาไม่ได้ก็บรรเทา แต่ขี้หมูขี้หมาแม้รักษาไม่ได้ก็อย่าไปทำอะไรที่ทำให้คนไข้แย่ไปกว่าเดิม

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×