ตอนที่ 14
รับเคส
"เฮ้ย ไปไหนมาวะวศิน" เสียงทักดังมาจากทางด้านหลังของชายหนุ่มที่เพิ่งจะย่างเท้าขึ้นจากท่าน้ำ
"ไปซื้อหนังสือที่ศูนย์หนังสือจุฬามา" วศินชูถุงหนังสือขึ้น "ก็หนังสือที่นายบอกว่าควรจะมีไว้นั่นแหละโกวิท"
" งั้นเดี๋ยวเราไปร้านการ์ตูนก่อนแล้วกัน" โกวิทบอกหลังจากยื่นหน้าไปดูหนังสือในถุงแล้ว "เออนี่นายไปรับเคสที่วอร์ดหรือยังล่ะ พรุ่งนี้ต้องขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ"
วศินส่ายหน้า "ยังเลย ... ก็นัดกันไว้กับคนอื่นๆว่าจะไปกันช่วง5โมงเย็น จะได้ไม่ไปกวนพี่ที่กำลังราวน์เย็น"
" นายไปเปลี่ยนชุดแล้วขึ้นไปเลยดีกว่า เชื่อเราเถอะ" โกวิทบอก "นี่ก็สามโมงแล้ว เดี๋ยวนายไปช้าพี่ๆเรสิเดนท์เค้าลงกันหมดแล้วนายจะไปถามเคสจากใครเล่า"
ชายหนุ่มเดินถือถุงกลับมาที่หอพักแล้วเปลี่ยนชุดตามคำแนะนำของโกวิท ... แต่ใจนึงก็ยังรู้สึกไม่แน่ใจเพราะว่ามันจะน่าเกลียดหรือเปล่าที่เขาไปขึ้น ก่อนเวลานัด
วศินถือปากกากับสมุดจดติดตัวแล้วเดินไปที่ตึกเด็ก กดลิฟท์และขึ้นไปที่ชั้นของตน ... ในห้องพักแพทย์มีคนนั่งอยู่แล้วสามคน ...
"วศินมาแล้วเหรอ" วรรณทัก "เราแบ่งเคสกันเรียบร้อยแล้วนะ ทุกคนได้คนละ5เคส "
วศินเดินไปวางของลงข้างๆ แต่ละคนมีชาร์ทของผู้ป่วยวางอยู่ข้างๆ ... ตามหน้าที่ของนักศึกษาแพทย์ปีที่6 ทุกคนต้องมีผู้ป่วยที่ตนต้องดูแลรับผิดชอบ5-6ราย เมื่อเปลี่ยนตึกที่ทำงาน ก็จะต้องมาอ่านประวัติผู้ป่วยว่าเป็นอะไรมาโรงพยาบาล ได้รักษาอะไรไปแล้วบ้าง จากนั้นผู้ที่มารับเคสก็จะต้องเขียนสรุปประวัติอีกครั้งหนึ่งเพื่อเป็นการ ทบทวนไปในตัวว่าได้อ่านปัญหาของผู้ป่วยรายนี้แล้ว
วศินกำลังเดินไปหยิบชาร์ทที่เหลือมาดูหากแต่ว่ามีเสียงจากห้องข้างๆเรียกออกมา
"เฮ้ยวศิน มานี่ก่อน" เสียงทักเขามาจากทางห้องเจาะเลือดเด็ก ... หันมองไปก็เห็น สุวิทย์ เพื่อนร่วมชั้นปีที่อยู่ประจำวอร์ดนี้ยืนอยู่
"ว่าไงโต้" วศินทักด้วยชื่อเล่น "มีอะไรเหรอ"
"นายไปดูหรือยังว่าได้เคสอะไร" โต้รีบพูด "พวกนั้นเลือกเคสง่ายๆไปแล้วเอาเคสหนาๆทิ้งไว้ให้นายหมดเลยนะเว้ย"
ว่าแล้วโต้ก็ชี้ไปที่รถเก็บชาร์ทผู้ป่วย ซึ่งมีชาร์ทหนานุ่มอีก5ใบแขวนอยู่
"พวกนั้นมาตั้งแต่บ่ายโมง แล้วก็มารับเคสจากพี่เดนท์ ตอนนั้นเราก็เดินตามด้วย"
"พอรู้เคสทั้งหมด พวกนั้นก็จัดแจงแยกเคสที่นอนนานๆหรือมีหัตถการเยอะๆออกไว้ให้นาย แล้วก็เลือกเอาเคสที่นอนไม่นานเอาไว้เอง"
" ตะกี้โกวิทโทรมาถามเรา มันบอกว่านายนัดกันตอน5โมงเย็น .... แต่ตอนที่พวกนั้นขึ้นมา พวกนั้นบอกพี่เดนท์ว่านัดไว้บ่ายโมง" โต้พูดอย่างฉุนเฉียว "นายไปรีบกระจายเคสเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย ไม่งั้นได้อ่านประวัติเก่ากันอ้วกแน่ๆ"
วศินเดินออกมาจากห้องเจาะ เลือดแบบไม่ให้ผิดสังเกตแล้วก็เดินไปดูที่ชาร์ทที่แขวนอยู่ พลิกดูคร่าวๆจึงเห็นว่าแต่ละคนนอนที่นี่มานานพอสมควร
เด็กแผลไฟไหม้ที่มี ประวัติการนอนที่รพ.มาหลายเดือน อ่านคร่าวๆมีการติดเชื้อหลายครั้ง มีปัญหาทางด้านการกินอาหาร ปัญหาขาดสารอาหาร ปัญหาฯลฯอีกหลายข้อ มีแพทย์หน่วยอื่นต้องมาดูหลายหน่วย
เด็กโรคหอบหืดและมีความผิดปกติของหลอดลม ต้องพ่นยาทุกชั่วโมง ...
เด็กโรคทางระบบประสาท
เด็กมีความผิดปกติทางพันธุกรรม โรคไรฟะเนี่ย ... เดี๋ยวต้องไปอ่านก่อน
เด็กโรคทางฮอร์โมนในสมองผิดปกติ ... ประวัติยาวจริง -_-'
จริงๆการรับเคสที่ซับซ้อนก็ดีต่อการเรียนรู้ แต่ถ้าหากงานมากเกินไปการเรียนรู้ก็ไม่เกิด
อย่ากระนั้นเลย ไปขอแลกดีกว่า
ว่าแล้วเขาก็เดินกลับไปที่ห้องพักแพทย์โดยอุ้มชาร์ทหนาๆเหล่านั้นไปด้วย
"ไม่ได้หรอกวศิน เพราะเรารับเคสกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว" วรรณตอบขณะกำลังจัดกระเป๋าเตรียมกลับ "พรุ่งนี้เจอกันนะ"
ทุกคนกลับไปแล้ว
.....
.....
.....
ไม่มีทางเลือกอื่นใดแล้วนอกจากรับคนไข้ที่เหลืออยู่ทั้ง 5 คน วศินค่อยๆเปิดประวัติของผู้ป่วยออกดูทีละหน้าๆ จับเอาปัญหาที่ผู้ป่วยมาในครั้งนี้มาดูและย้อนกลับไปดูว่าก่อนหน้านี้มีความ เป็นมาอย่างไร
16.00น.
17.00น.
18.00น.
19.00น.
แล้ววศินลุกขึ้นบิดตัวอย่างเมื่อยล้า ก่อนจะเก็บแฟ้มต่างๆคืนเข้าที่
พรุ่งนี้คงได้เริ่มงานจริงๆซะที
แต่เขาลังเลเหลือเกินว่าการทำงานตลอด 6 สัปดาห์ข้างหน้านี้จะเป็นช่วงที่ดีหรือไม่
ความคิดเห็น