คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [นอกรอบ] Short fic Ulquiorra X orihime 'เหตุผลของความเมินเฉย'
สำนวนอ่อนด้อย... เพราะไม่ถนัดเเนวนี้(อุลฮิเมะนี่แต่งยากแต่งเย็นจริง)
ขอให้สนุกนะคร้าบบ^0^
Bleach [short] Fan Fiction
Uquiorra X Orihime
‘The argument of overlook’
[じゆう の もくさつ]
…พวกข้าล้วนแล้วแต่ก่อเกิดจากความว่างเปล่า...
ทั้งความรู้สึก ความโกรธ ความรัก ล้วนแล้วแต่ไม่มีอยู่ในกายของพวกเราซึ่งก่อกำเนิดจากห้วงรัตติกาลที่ไร้ซึ่งสิ่งแสง...
แต่บัดนี้... มีบางอย่าง ที่กำลังจะเปลี่ยนไป...
ดวงตาสีเขียวเฉกมรกตงดงามที่ว่างเปล่าราวขวดแก้วซึ่งไร้ก้นมองไปยังทางเดินสีขาวที่ทอดยาวราวไร้จุดหมายด้วยความรู้สึกซึ่งมิต่างจากสิ่งที่สะท้อนในแววตา
สุดปลายทางนี้คือห้องคุมขังอิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ
ครั้นเมื่อภาพของเจ้าหล่อนลอยเข้ามา ก็มีบางอย่างในดวงตาที่แปรเปลี่ยนไป
นางคือสตรีที่เหมาะสมกับคำว่าแสงตะวันที่สุด
ความคิดที่หยุดชงักลงพร้อมนัยน์ตาที่กลับมาสงบนิ่งเหมือนเคย เมื่อร่างเพรียวนั้นก้าวมาหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่
รอยยิ้มขอนาง... กัดกร่อน...
มือขาวทาบลงบนหินที่แสนเย็นเฉียบ มิต่างจากหัวใจประดุจน้ำแข็ง ก่อนที่จะออกแรงผลักมันเปิดออก
แสงที่สาดส่องผ่านช่องประตู เผยให้เห็นห้องกว้างซึ่งมีเพียงแสงจันทร์เสี้ยวริบหรี่จากช่องหน้าต่างสูงเหนือกำแพงเท่านั้นที่พอทำให้มองเห็นภายในอย่างเลือนราง...
ร่างบางของหญิงสาวผู้ถูกจองจำนั่งหลับอยู่บนพื้นหินที่สัมผัสอากาศของทะเลทรายยามราตีเสียจนเย็นจัด ใช้โซฟาต่างหมอน ทำให้กลุ่มผมสีสว่างนั้นแผ่กระจายตัดกับสีขาวอย่างเด่นชัด
ฮูเอโกมุนโด้มีเพียงความว่างเปล่า มิต่างจากตัวตนของอารันคาร์ทั้งหลาย
แต่นาง... คือ‘ตัวตน’หนึ่งเดียวที่ดำรงอยู่ในสถานที่อันว่างเปล่านี้
มือขาวช้อนร่างบางขึ้นมาจากพื้นที่อุณหภูมิเย็นจัด ก่อนจะวางลงบนโซฟาตัวยาวอย่างเบามือ แต่ครั้นจะผละออกห่าง คิ้วเรียวก็ต้องกดเข้าหากันน้อยๆเมื่อพบว่ามือเล็กๆนั้นกำคอเสื้อของเขาแน่น
...ใกล้... จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเจ้าหล่อนที่เป่ากระทบใบหน้าของเขา...
“ไม่นะ... คุโรซากิคุง”เสียงหวานที่เล็ดลอดเรียวปากนั้นเปี่ยมด้วยความเศร้าล้ำลึก
กระแสเสียงนั้น... แหวกทะลวงความมืด....
“อย่าจากฉันไปอีกเลยนะ... อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว”เสียงที่เริ่มเจือความสั่นเครือพร้อมหยาดน้ำตาที่รินไหลจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยที่มักจะแสดงความรู้สึกอันหลากหลายออกมาใต้เปลือกตาบางที่ประดับไว้ด้วยแพขนตางอนยาว
ภาพที่ราวกับลาวาชโลมจิตใจดั่งน้ำแข็งของเอสปาด้าหนุ่มให้อ่อนลง มือเรียวขาวซีดเกลี่ยเส้นผมสีดำของตนที่ปรกละใบหน้าของโอริฮิเมะออก พลางไล่น้ำตาออกจากพวงแก้มนวลช้าๆ และราวกับมีมนต์สะกดบางอย่างที่ทำให้เขาต้องโน้มหน้าลงไปด้วยความลืมตัว...
แนบชิด... จนกระทั่งเรียวปากบางนั้นแนบลงบนกลีบปากสีกุหลาบ พร้อมสัมผัสร้อนซึ่งลุกไล่เข้ามาในโพรงปากหวานของหญิงสาว
สัมผัส... ซึ่งลบเลือนฝันร้ายออกจากห้วงภวังค์ของเธอ ขับไล่หยาดน้ำตาและความเจ็บปวดให้มะลาย ขับกล่อมเธอให้ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งราตรี...
อุลคิโอร่าผละออกจากหญิงสาวเมื่อพบว่ามือเล็กๆนั้นคลายออกจากคอเสื้อของตน นัยน์ตาสีเขียวนั้นทอประกายสับสนออกมาบางเบา
ความเจิดจ้าของนาง... กรีดความว่างเปล่าให้สะบั้นหาย...
ร่างเพรียวสง่าในชุดขาวถอยห่างจากโซฟาตัวนุ่ม เหลือบมองหญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีส้มอมน้ำตาลซึ่งแลดูอบอุ่นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะผินหลังเดินจาก
ข้าเกลียดเจ้า.... แม่หญิง
เกลียดรอยยิ้มนั้นของเจ้า...
เกลียดกระแสเสียงนั้นของเจ้า...
เกลียด... ความเจิดจ้าของเจ้า
เพราะมันทั้งกัดกร่อน ทะลวงผ่านความมืด กรีดผ่าความว่างเปล่า...
ดังนั้น ข้าจึงเกลียดเจ้า...
ดวงตาบนใบหน้าขาวนั้นหลุบลงต่ำ มือเรียววางทาบบนประตูหินสีขาว สัมผัสได้ถึงความเย็นที่ซึมผ่านผิวหนัง
อารันคาร์ไม่มีหัวใจ...
เพราะมันไม่จำเป็น เพราะตัวตนของพวกเขานั้น ต่างดำรงอยู่เพียงเพื่อกัดกินเหล่าวิญญาณให้เติมเต็มความว่างเปล่าในจิตวิญญาณแห่งตน
แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน... ที่ข้าหยุดฆ่าฟัน เพราะมันไม่ได้ทำให้ดวงวิญญาณเติมเต็มขึ้นเฉกเช่นครั้งอดีตกาลเลยสักนิด
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน... ที่การที่ข้าได้ทมองดูเจ้าผู้เจิดจ้าราวสุริยากลางวัตสันต์คือการเติมเต็มจิตวิญญาณที่มิเคยหยุดความกระหายนี้....
ตั้งแต่เมื่อไหร่.... ที่ข้าสัมผัสได้ถึงบางอย่างซึ่งไม่ควรมีในตัวตนของข้าที่ว่างเปล่า สิ่งที่เคยคิดว่าเป็นเพียงคำพูดโง่งมของเหล่ามนุษย์ สิ่งที่ถูกเรียกกันว่า.... หัวใจ
หัวใจในตัวตนแห่งความไร้สี...
มือขาวออกแรงผลักช้าๆ ประตูบานหนาก็พลันเปิดออก
เพราะเจ้าเจิดจ้า.... เกินแสงใด
เพราะเจ้าสว่างไสว... เกินตะวันกลางคิมหันต์
เพราะเจ้าน่าลุ่มหลง... เกินดวงจันทร์
เพราะเจ้าเป็นเช่นนั้น... ข้าจึงได้ทำเป็นเมินเฉย
เพราะข้านั้นหวาดกลัว... ว่าสักวันหนึ่ง ทุกๆสิ่งของเจ้าที่ข้าเกลียดจะส่องเข้ามาทลายความมืดมิดราวรัตติกาลของข้า
นัยน์ตาคู่สวยปรือขึ้นช้าๆ มันยังคงไร้ประกายเช่นทุกครา
แต่ในใจนั้นกลับเจือร่องรอยของความสับสน...
อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ ข้า.... เกลียดเจ้า....
ประตูบานใหญ่ปิดลงอย่างๆช้าๆ หลงเหลือเพียงเเต่ความว่างเปล่าที่ขาวโพลนเท่านั้น...
---------End--------
ความคิดเห็น