ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic bleach Hitsuyuki & Ginkitsune Gin x Hitsu [yaoi]

    ลำดับตอนที่ #37 : Kumoma[นภาหลังสายฝน] + เปิดจองฟิค

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.11K
      5
      19 พ.ย. 54

     

    --24--

    [นภาหลังสายฝน]

     

     

          หยาดน้ำใสไหลกลิ้งบนใบไม้ ก่อนร่วงหล่นลงสู่ผืนดิน สะท้อนประกายแสงอาทิตย์พราวระยับ

    ฝนหยุดตกแล้ว... ไออุ่นของดวงอาทิตย์ทำให้หมู่วิหกโผโบยบินออกจากรัง สยายปีกร่อนโต้สายลมอ่อนเย็นสบาย

    ภาพที่มองผ่านหน้าต่าง...ช่างแลดูอบอุ่นใจยิ่งนัก

    "แล้วก็มาเป็นหวัดนอนซมทั้งคู่น่ะหรอคะ"เสียงนุ่มนวลที่ดังขึ้น เรียกให้ดวงตาสีฟ้ากระจ่างราวผืนทะเลยามต้องแสงเบือนไปมอง

    เป็นหัวหน้าอุโนะฮานะที่ยืนอยู่ตรงบานประตูที่ถูกเปิดออก

    "พักนี้ขยันหาเรื่องให้มาเยือนหน่วยสี่อยู่บ่อยจริงนะคะ หัวหน้าฮิซึกายะ"

    คนถูกกัดด้วยท่าทางนิ่มๆกับน้ำเสียงอ่อนโยนนั้นได้แต่ยิ้มเจือนๆ เอ่ยเสียงค่อย

    "ขอโทษครับ"

    น้ำเสียงนั้นติดจะแหบแห้งเล็กน้อย เนื่องด้วยพิษของไข้หวัดที่รุมเร้า จะว่าไปก็ไม่น่าแปลก... ไปยืนตากฝนนานขนาดนั้น จะเป็นหวัดมันก็ธรรมดา

    หญิงสาวหัวหน้าหน่วยผู้มีสีหน้าอ่อนโยนเป็นนิจก้าวเดินเข้ามาใกล้ ตรวจเช็คอาการของร่างเพรียวที่นั่งอยู่บนเตียงชั่วครู่ ก่อนเอ่ย

    "ไม่มีไข้แล้วล่ะค่ะ นอนพักอีกสักหน่อยก็กลับไปตรวจเอกสารกองโตนั่นได้แล้ว"

    ประโยคที่ทำให้ฮิซึกายะรู้สึกหนาวขึ้นมาแปลกๆ

    จริงสิ... เอกสาร ยัยมัตสึโมโตะต้องกองทิ้งไว้บนโต๊ะเขาจนรกไปหมดแล้วแน่ๆ

    ท่าทางเครียดๆของหัวหน้าหน่วยที่สิบซึ่งทำให้อุโนะฮานะหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับยิ้มบางส่งให้

    "พอหายป่วยแล้วก็รักษาตัวดีๆด้วยนะคะ อย่ามาที่หน่วยสี่บ่อยล่ะ หัวหน้าอิชิมารุก็เหมือนกัน ขยันมากันเหลือเกิน"เธอพูดขำๆ ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ปิดประตูลงอย่างนุ่มนวล

    คล้อยหลังที่บานประตูปิดสนิทลง ดวงตาคู่สวยจึงได้เบือนออกไปมองทิวทัศน์ด้านนอกอีกครั้ง

    พร้อมกับชื่อหนึ่งที่วนเวียนในหัวใจ...

    อิชิมารุ งิน....

    คนที่ยอมรับได้เต็มปากว่า เกลียด

    เกลียดดวงตาสีแดงเลือดแสนเจ้าเล่ห์คู่นั้น

    เกลียดน้ำเสียงที่คอยพูดจาให้เขาโมโหต่างๆนาๆ

    เกลียด....

    เช่นเดียวกับที่ตอนนี้ ยอมรับได้ทั้งหัวใจว่ารัก...

     ดวงตาปรือปิดลง สัมผัสถึงสายลมที่ประผ่านผิวหน้า

    ยาวนานเหมือนกันนะ... กว่าจะถึงตอนนี้

    ผ่านเรื่องราวมามากมาย... หมุนวัน ผ่านเดือน... นับจากวันที่พายุโหมกระหน่ำ มาจนถึงวันนี้ ที่สายพิรุณหมุนวนมาเยือนอีกครั้ง และผ่านพ้น....

    ต่อจากนี้...

    ต่อจากนี้ไป มันจะเป็นอย่างไรต่อนะ...

    ลืมตาขึ้น มองไอแดดที่สะท้อนกับละอองน้ำกลายเป็นเส้นสีของสายรุ้ง พร้อมรอยยิ้มบางๆที่ปรากฏขึ้นบนเรียวปาก

     แสงแดดที่อ่อนโยนนี้... จะคงอยู่ไปอีกนานเพียงใดนะ

    เอนหลังพิงหมอนใบนุ่ม พร้อมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

    กลิ่นของดิน น้ำฝน และไอแดดที่ปนเปกันนั้น ช่างให้ความรูสึกผ่อนคลาย

    เช่นเดียวกับผืนนภาสีฟ้าที่เริ่มกระจ่างใสไร้เมฆฝน

    ฟ้าหลังฝนนี้...ช่างงดงามเหลือเกิน...

    ************

       "โทชิโร่คุง~~"เสียงนุ่มที่ฟังดูร่าเริงเกินเหตุจนน่าหมั่นไส้ดังลอดผ่านบานประตูไม้ ทำให้นัยน์ตาคู่สวยซึ่งกำลังจับจ้องอยู่บนตัวอักษรในกระดาษปรือปิดลงด้วยความเหนื่อยหน่าย พร้อมนับหนึ่งถึงสามในใจ

    หนึ่ง.... สอง.... สาม...

    ปัง!!

    ประตูถูกผลักออกอย่างแรง พร้อมร่างสูงใต้ชุดคลุมสีขาวที่กลมกลืนไปกับเรือนผมได้โผล่พรวดเข้ามาในห้อง

    เป็นภาพที่แสนธรรมดาไปแล้วในสายตาของคนในหน่วยสิบ ที่จะเห็นร่างของหัวหน้าหน่วยที่สามมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้

    "โดดงานมาทำไม อิชิมารุ กลับไปทำงานซะ"และก็เป็นเรื่องปกติอีกเหมือนกันที่หัวหน้าแห่งหน่วยสามจะไล่อีกฝ่ายกลับไปด้วยสีหน้ากับน้ำเสียงนิ่งๆ

    "ไม่เอา ทำงานมันน่าเบื่อนี่หน่า"

    และแน่นอนว่าไม่ได้ผล...

    คนตัวสูงฉีกยิ้มกว้าง ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามอีกฝ่าย

    ฮิซึกายะถอนหายใจยาวด้วยความปลง ก่อนจะกำชับเสียงเข้ม

    "ถ้าจะไม่กลับไปก็นั่งนิ่งๆ อย่ามารบกวนข้าทำงานละกัน"

    งินยิ้มรับ ก่อนเอามือเท้าคาง พินิจมองดูอีกฝ่ายที่หันกลับไปจัดการเอกสารต่อ

    เส้นผมสีเงินที่อ่อนนุ่ม รับกับแพขนตาสีเดียวกัน และดวงตาสีฟ้าปนเขียวราวผืนน้ำในมหาสมุทรที่กำลังกวาดไล่ไปตามตัวอักษร คิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันอย่างเข้มงวดนั้นช่างแลดูน่ารัก เช่นเดียวกับเรียวปากที่เม้มเข้าหากันเล็กน้อยยามใช้ความคิด

    ดวงตาสีแดงก่ำสดสวยมองตามมือเล็กบางที่กำลังตวัดพู่กันอย่างช่ำชองและพลิ้วไหวราวจับดาบร่ายรำ ทุกๆสิ่งที่ประกอบขึ้นมาเป็นคนๆนี้ ช่างน่าหลงใหลจนมิอาจละสายตา...

    สวยงาม... เข้มแข็ง หากก็เปราะบางและแสนอ้างว้าง

    เหมือนเกล็ดหิมะแรกแห่งเหมันต์ไม่มีผิด หิมะที่จิ้งจอกเงินคอยเฝ้ามองด้วยความรู้สึกรัก...

    รักตั้งแต่เวลาแรกที่ความสวยงามอันเย็นเยียบนั้นร่วงหล่นจากฟากฟ้าสีมัว แตะสัมผัสลงบนผิว...

    ความอ่อนโยนลึกล้ำฉายบนดวงตาสีแดงที่มักพราวระริกเสมอ เช่นเดียวกับรอยยิ้มบางๆที่ประดับไว้บนมุมปาก

    เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ มือของหัวหน้าหน่วยที่สิบก็ยังคงตวัดปลายพู่กันอยู่บนกระดาษต่อไป กระทั่งมือเรียวขาวจัดจับลงบนข้อมือแผ่เบา ทำให้ต้องชะงักไป

    ฮิซึกายะมองดูคนที่จับมือของเขาอยู่เป็นเชิงถาม

    "คิดถึง..."

    คำพูดสองพยางค์พร้อมแววตาอ่อนโยนนั้น ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ พร้อมสีเลือดอ่อนจางที่ปรากฏบนผิวหน้า

    "ปะ...ปล่อย ข้าจะทำงานต่อ"เขาพยายามกดเสียงเข้ม ถึงแม้ว่าจะรู้ก็ตามว่ามันไม่ได้ผล

    งินจับมือบางมาแนบบนผิวแก้ม รอยยิ้มอ่อนโยนพลันแปรเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มกว้างที่ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจ ก่อนพูด

    "ปล่อยก็ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะยอมทำงามที่ผมขอ"คนเจ้าเล่ห์เอ่ยต่อรอง ทำให้คิ้วที่กดเข้าหากันอยู่แล้วนั้นคล้ายจะขมวดเป็นปม

    "แล้วเจ้าจะขออะไร"

    "แล้วโทชิโร่คุงจะให้มั้ยล่ะ"เอ่ยตอบคำถามด้วยคำถามที่ทำให้คนถูกขอยิ่งทำหน้าเคร่ง ก่อนตอบทันควัน

    "ถ้าเจ้าไม่ยอมบอก ข้าก็ไม่ให้"พูดพร้อมดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น แต่ก็แน่นอนล่ะว่าเขาสู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้

    "ไม่ให้ก็ไม่ปล่อย"

    ประโยคต่อมาของงินที่ทำให้คิ้วเรียวบนดวงหน้าอ่อนเยาว์นั้นเริ่มกระตุกด้วยความอารมณ์เสีย พลางก็พยายามขืนมือออก แต่ก็ไม่สำเร็จ

    ในที่สุด หลังจากที่พยายามยื้อยุดอยู่นาน ก็ต้องตอบตกลงด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสุดขีด

    "เออ! ตกลง ปล่อยข้าได้แล้ว!!"

    หลังจากที่ได้ยั่วโมโหฮิซึกายะแล้ว คนตัวสูงก็หัวเราะร่า ผิดกับอีกฝ่ายที่หลับตานับหนึ่งถึงสิบเพื่อยั้งมือตัวเองไม่ให้คว้าเฮียวรินมารุขึ้นมา ส่วนพู่กันที่น่าสงสารนั้นก็ได้พลีชีพคามือเขาไปเสียแล้ว

    ขอให้อย่าได้ขออะไรแปลกๆล่ะกัน

    ในขณะนั้นเอง ใบหน้าคมก็โน้มลงมากระซิบแผ่วที่ริมหู

    "คืนพรุ่งนี้มีงานดอกไม้ไฟ ไปด้วยกันนะ โทชิโร่คุง"พูดจบก็ชิงหอมแก้มขาวเร็วๆ แล้วใช้ก้าวพริบตาหายไปจากห้อง

    ทิ้งให้คนโดยฉวยโอกาสหน้าแดงก่ำ พร้อมก่นด่าไอ้จิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ในใจ

    ดอกไม้ไฟน่ะหรอ...

    ดวงตาคู่สวยเบือนออกไปมองหน้าต่างที่เบื้องหลัง

    ทำไมต้องจัดดอกไม้ไฟกลางหน้าฝนอยู่เรื่อย จะผิดเทศกาลไปไหน

    คิดแล้วก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะหันกลับมาสนใจเอกสารตรงหน้า กำลังจะจรดพู่กัน แต่ก็พบว่ามันหักไปเสียแล้ว

    คิ้วเรียวกระตุกอีกครั้ง

    อิชิมารุ งิน...

    จะมีครั้งไหนบ้างที่เจ้ามาแล้วไม่ทำให้พู่กันข้าหัก...

     

    ***********

     

     ใกล้จบเต็มทีแล้วล่ะครับ//ซาบซึ้ง
    บทนี้แต่งตอนขาไปเวิ้ง(บนบีทีเอส) กับขากลับ(บีทีเอส) ถ้ามันมึนไปนิดขออภัยนะครับ ฮาาาา(ไว้รวมเล่มจะเกลาใหม่เนอะ><)
    ต่อไปครับ ''เปิดจองฟิค''

    --รายละเอียด--

    Fic Bleach: Hitsuyuki and Ginkitsune
    จัดพิมพ์ทั้งหมด 50 เล่ม ไม่รีรีปริ๊นท์ 
    หมดแล้วหมดเลยนะครับ(เปลี่ยนแปลงจำนวนจาก100เล่มครับ เยอะเกินกลัวค้างสต๊อค+เงินตอนนี้ไม่พอจะสั่งพิมพ์100เล่ม)
    ขนาดเล่ม: A5
    จำนวนหน้า: 200 หน้าโดยประมาณ(ตอนพิเศษยังไม่เสร็จ แต่รวมแล้วคงราวๆนี้ครับ)
    ราคา: เล่มละ 190 บาท (ราคาเฉพาะสำหรับคนที่ติดตามฟิคจากเด็กดีเท่านั้น ราคาวางขายที่งาน220บาท)
    ค่าจัดส่ง: 40บาท(ลงทะเบียน) 70บาท (EMS) 
    ระยะเวลาที่จะได้หนังสือ: ประมาณวันที่27ครับ อาจาเร็วหรือช้ากว่านั้น แต่ไม่เกินต้นเดือนหน้า(เนื่องจากตอนนี้ทางโรงพิมพ์ติดน้ำท่วม จึงจะล่าช้าเล็กน้อย)
    หน้าตาและวัสดุเหมือนหนังสือตามร้านทั่วไปทุกประการ ปกเคลือบเงา
    ::ขั้นตอนการจอง::
    คอมเม้นท์ทิ้งE-mailเอาไว้ครับ พร้อมบอกความรู้สึกต่อฟิค(หรือจะต่อคนเขียนดองๆก็ได้นะ ฮาาาา)สักเล็กน้อย หรือไม่ต้องก็ได้(แค่อยากฟังความเห็น ฮา)
    หรือส่งเมลล์มาที่: gin_kitsu_ne@hotmail.com
    *หมายเหตุ* จองแล้วอย่าแคนเซิลเลยนะครับ มันแอบเสียความรู้สึกT^T

    ขอบคุณครับ

    เจอกันตอนหน้าครับ><v








    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×