คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Kitsune no siawase [ความสุขของสุนัขจิ้งจอก]
--3--
きつね の しあわせ [ความสุขของสุนัขจิ้งจอก]
แซ่ก... แซ่ก... แซ่ก...
เสียงของฝีเท้าที่เหยียบย่ำลงบนผืนหญ้า สะท้อนถึงความเร่งรีบแห่งเจ้าของร่างที่เดินอยู่ท่ามกลางม่านหมอกแห่งความวิเวกแห่งราตรี
เส้นผมสีเงินกระจ่างยามต้องแสงจันทร์แลดูมีมนต์ขลัง รับกับนัยน์ตาสีฟ้าครามคู่สวยบนดวงหน้าอ่อนเยาว์ที่ทอประกายท่ามกลางความมืด งามล้ำดังอัญมณีเลอค่า
ดึกขนาดนี้แล้ว...
คิดพลางถอนหายใจออกมาเบาบาง พลางสะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อขับไล่ความง่วงงุ่นซึ่งมาเยือน
ยายเคยบอกว่า... นอนเยอะๆแล้วจะสูงซะด้วย
คิ้วเรียวพลันกดเข้าหากันน้อยๆเมื่อนึกถึงเรื่องส่วนสูงอันน่าเป็นกังวลของตน ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าขึ้นเมื่อสายตาแลเห็นที่เงาของทำการหน่วยอยู่เบื้องหน้า
ฮึซึกายะเดินเข้ามาถึงที่หมายในเวลาอันสั้น แล้วก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อพบแขกที่มาเยือนยามวิกาล
“มาทำอะไรที่นี่”เสียงเรียบเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งอยู่บนระเบียงทางเดินด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเบาบางในใจ
“ก็แค่มาดูพระจันทร์น่ะครับ”คนถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงระรื่น พร้อมรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรกับท่าทีไม่รับแขกของคนตรงหน้าเลยสักนิด
“งั้นก็กลับไปดูที่หน่วยของสิ อิชิมารุ”เขาว่า พร้อมกับก้าวขึ้นไปบนบันใดโดยไม่คิดจะสนใจเจ้าสุนัขจิ้งจอกตาสีแดงอีก
“ไม่เอา... ผมอยากดูกับโทชิโร่คุงนี่หน่า”คนตัวสูงพูดอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะคว้ามือของคนที่กำลังจะเดินผ่านไปให้ลงมานั่งบนตัก พลางใช้วงแขนล็อคร่างไว้อย่างแน่นหนา
“ปล่อยข้า! แล้วข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกข้าแบบนั้น”กระแสเสียงเย็นๆนั้นยังคงไม่สามารถลบล้างรอยยิ้มบนเรียวปากบางของงินไปได้ เขาจึงส่ายหน้าน้อยพลางว่าอย่างอารมณ์ดี ผิดกับคนในอ้อมกอดที่กำลังกรุ่นๆได้ที่
“ไม่เอา ถ้าปล่อยเดี๋ยวเธอก็ได้หนีผมไปอีกล่ะสิ”คำพูดที่ทำให้ใบหน้าขาวนั้นร้อนวูบอย่างไม่รู้สาเหตุ ฮึซึกายะพยายามขืนร่างออกจากพันธนาการ แต่ก็สู้แรงคนตัวสูงไม่ได้
“ปล่อยข้า... เดี๋ยวนี้...”
ประโยคที่เย็นจัดราวน้ำแข็งนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนถูกสั่ง ตามมาด้วยคำกล่าวเบาๆที่ริมหู
“ไม่หนีแน่นะ”
เมื่อเห็นร่างเล็กในอ้อมกอดนั้นเงียบไป เขาจึงโคลงหัวน้อยๆ แต่ก็ยอมคลายวงแขนออกแต่โดยดี เป็นจังหวะเดียวกับที่คนตาสีฟ้ารีบผละไปนั่งห่างจากคนชอบแกล้งเสียไกลราวต้องของร้อน
ภาพที่เรียกรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าคมคาย แต่ก็เป็นเพียงแวบเดียวจนฮึซึกายะคิดว่าตนตาฝาดไป
...เพราะอย่างงี้ถึงได้เกลียด...
คิดพลางสูดหายใจเข้าลึก พลางพยายามปรับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะให้กลับมาสงบตามเดิม แลเมื่อเขาเบือนสายตาไปมองคนข้างกาย ก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองขึ้นไปบนผืนฟ้ายามราตรีด้วยนัยน์ตาที่ทอประกายบางอย่างซึ่งมิอาจอ่านออก
ม่านสีเข้มที่ไร้ดารานามรัตติกาล ขับเน้นจันทราสีเงินให้เด่นชัด
งดงาม... และเปี่ยมไปด้วยมนต์ขลัง...
“ผู้ที่เปรียบความรักว่าคือความงดงาม...คือผู้ที่ไม่รู้จักรัก ผู้เปรียบความรักว่าคือความน่าเกลียด... คือผู้โอ้อวดว่าตนรู้จักรัก”เสียงนุ่มนวลที่เอ่ยบทกวีออกมาลอยๆ สร้างความตกใจไม่น้อยแก่คนฟัง
กวี... ที่ยังไงๆก็ไม่น่าออกมาจากปากของผู้ที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะมีความชอบในด้านนี้ไปได้อย่างอิชิมารุ งิน...
“แล้วเจ้าคิดว่าความรักคืออะไรล่ะ”คำพูดที่เผลอหลุดปากไปด้วยความลืมตัว ทำให้เขาเบิกตากว้าง ในใจภาวนาขอให้คนตาสีแดงไม่ได้ยิน หากแต่มันกลับไม่เป็นผล... เมื่อใบหน้าคมนั้นเบือนมามอง พร้อมรอยยิ้มของสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ฉายบนใบหน้า
“ตอนนี้ผมก็ยังตอบไม่ได้หรอกครับ”ว่าพร้อมสบลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าสวยราวอะความารีน
“แต่ถ้าถามว่ารักอยู่ที่ไหน.... คงต้องตอบว่า อยู่ตรงหน้า”สิ้นเสียงที่กล่าวประโยคอย่างนุ่มนวล ใบหน้าของคนฟังก็พลันขึ้นสีจาง คนตัวเล็กกว่าเบือนหน้าไปทางอื่นก่อนจะผุดลุกขึ้น
“วาจาไร้สาระ”
คนโดนว่าว่าไร้สาระขยับยิ้มกว้าง พลางกอดร่างของหัวหน้าหน่วยตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนโดยที่เจ้าของร่างนั้นไม่ทันได้ขัดขืน
“ไร้สาระตรงไหนกัน”กระซิบเบาพลางประทับเรียวปากลงบนใบหูขาว ส่งผลให้ใบหน้าของคนในอ้อมแขนนั้นร้อนวูบ และเมื่อเห็นว่าเป็นอย่างนั้น คนตัวสูงกว่าจึงอดแกล้งต่อไม่ได้
“ข้ากำลังบอกรักเธออยู่นะ... โทชิโร่คุง”
โครม!
เรี่ยวแรงที่ถูกรวบรวมผลักร่างของคนที่กอดตนอยู่ออกดังโครม ฮึซึกายะหอบเล็กน้อยพลางตะโกนออกมาด้วยสีหน้าแดงซ่าน
“ข้าเกลียดเจ้าที่สุด อิชิมารุ!!”สิ้นเสียง ร่างในชุดคลุมสีขาวก็ผลุบหายเข้าไปหลังประตูอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนถูกผลักยืนอยู่ข้างนอกด้วยใบหน้าซึ่งฉาบไปด้วยรอยยิ้ม
“แย่ละสิ... โดนเกลียดเข้าซะแล้ว”เสียงนุ่มกล่าวกับตนอย่างขำๆ นัยน์ตาสีเฉกโลหิตทอประกายระยับ
“แต่ความสุขของผมน่ะ.... ก็คือการได้แกล้งเธอนั่นล่ะ โทชิโร่คุง”
“ก็บอกว่าอย่าเรียกชื่อไง!!”เสียงของคนเกลียดการโดนเรียกด้วยชื่อจริงไม่วายตวาดลั่น ทำให้รอยยิ้มของงินยิ่งกว้างขึ้นอีก ร่างสูงหันหลังกลับ ก่อนจะหายไปด้วยก้าวพริบตา...
ทิ้งไว้เพียง... แสงสีเงินจากจันทราที่ฉายส่อง และบทลำนำที่ก้องกังวานจากเหล่าเรไรเท่านั้น....
--บทที่3 Kitsune no siawase จบ--
ตัวอย่างตอนต่อไป
...แสงไฟ...
ที่ส่องสว่าง.. หากแต่มันไม่สามารถส่องไปถึงหัวใจอันรวดร้าวได้...
ความสัมพันธ์ที่เริ่มก่อตัว พลันสลายพร้อมฤดูฝนที่เข้ามาเยือนหัวใจทั้งสอง...
ตอนต่อไป あざむく (หลอกลวง)
"ทั้งๆที่ข้าน่าจะรู้ว่าทุกอย่างที่เจ้าพูด ทุกสิ่งที่เจ้ากระทำ ล้วนแต่เป็นเรื่องลวง แต่ทำไม... ถึงได้โกรธเจ้าถึงขนาดนี้ อิชิมารุ ข้าเคยคิดว่าเกลียดเจ้า แต่ตอนนี้... ข้าชิงชังเจ้าที่สุด"
ความคิดเห็น