คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Sakura Saku[ซากุระที่คลี่บาน] Edit นิดนึงครับ
桜咲く
ใบไม้ผลิ..
คือช่วงเวลาที่ทุกสรรพสิ่งกำลังเริ่มต้น
วนไป...เวียนมา...
จากเหมันต์ สู่วัตสันต์
หมุนเวียนวน ไม่จบไม่สิ้น เฉกชีวิตของคนเรา....
“แหม.... สงบสุขจังเลยน๊า~~”แว่วเสียงของหญิงสาวผมสีทองคนสวยซึ่งนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของซากุระซึ่งบานอย่างเต็มที่ พร้อมมือเรียวที่กระดกเหล้าเข้าปากตั้งแต่กลางวันแสกๆ
“นั่นสินะ.... เหมือนว่าพวกเราจะไม่ได้มานั่งสงบๆแบบนี้ตั้งนานแล้ว”คนผมสีเงินตัวสูงที่นั่งอยู่ถัดออกไปกล่าวรับ ดวงตาสีแดงสดทอดมองไปยังกลีบดอกไม้ซึ่งกำลังย้อมทิวเขาทั้งลูกให้กลายเป็นสีม่วงอ่อน
“งานการไม่คิดจะทำเลยหรือไง พวกเจ้าน่ะ”ตามมาด้วยเสียงขุ่นๆของคนที่อยากจะทำงาน แต่กลับถูกลากออกมาจากห้องทำงานแสนรักของเขาตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะมานั่งเอื่อยเฉื่อยแบบนี้ นัยน์ตาคู่สวยมองดูแต่ละคนที่กำลังนั่งชมซากุระแสนสวยด้วยความเหนื่อยหน่าย
“โธ่ ฮิซึกายะคุงล่ะก็ ฟิคเรื่องนี้มันเครียดมานานแล้วนะ คนแต่งก็เลยอยากให้มันดูสดใสขึ้นมาสักตอน ดังนั้นก็ทำตัวให้ร่าเริงหน่อยสิ”ฮินาโมริ เด็กสาวรองหัวหน้าหน่วยที่กำลังวาดรูปภาพประกอบกลอนไฮกุอยู่ว่า
“ใช่แล้วครับ ดอกบ๊วย.... แม้เบ่งบานเพียงดอกเดียวก็ยังคือดอกบ๊วยนะครับหัวหน้าฮิซึกายะ”ตามมาด้วยเสียงของคิระที่ไม่มีบทอยู่แสนนานว่า มือขาวที่จับพู่กันอยู่กำลังขีดเขียนกลอนสั้นที่ชอบแต่งลงบนกระดาษ
“นั่นมันกลอนของท่านฮิจิคาตะ*ไม่ใช่หรอ อีกอย่างมันก็ไม่ได้เกี่ยวกันเลยนะเฟ้ย”ว่าพลางถอนหายใจเบา
คนรอบตัวเขา.... ทำไมถึงได้มีแต่พวกเอื่อยเฉื่อยแบบนี้นะ
“เอาน่าๆ นานๆทีเราจะมีตอนแบบนี้ที มาพักดื่มให้กับวันพิเศษแสนสงบกันดีกว่านะฮิซึกายะคุง”งินพูดพลางส่งยิ้มจางไปให้คนไม่บรรลุนิติภาวะซึ่งจ้องตาเขียวกลับมา
“ข้าก็เห็นว่าพวกเจ้าก๊งเหล้ากันเป็นปกติอยู่แล้วนี่ อีกอย่าง คนป่วยอย่างเจ้าทำไมมานั่งอยู่อย่างนี้กัน”
คำพูดกระทบกระทั่งที่ทำให้จิ้งจอกสีเงินหน้าซีดไปวูบหนึ่ง เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่แอบย่องหนีจากหัวหน้าอุโนะฮานะออกมา
“ก็ผมอยากเห็นหน้าฮิซึกายะคุงนี่หน้า อยู่แต่ในห้องแบบนั้นไม่เห็นจะสนุกเลย”คนชอบแกล้งพูดพร้อมยิ้มหวานซึ่งในสายตาของเขา มันเป็นรอยยิ้มลวงโลกชัดๆ
“สองคนตรงนั้นน่ะ หยุดเข้าโลกส่วนตัวได้รึยัง พวกข้าแต่เดิมก็ไม่มีบทอยู่แล้ว อย่ามาแย่งบทกันได้มั้ย”รันงิคุซึ่งตอนนี้หน้าติดจะแดงระเรื่อด้วยแอลกอฮอลว่า ก่อนที่เจ้าหล่อนจะตบไหล่คิระที่นั่งอยู่ข้างๆป้าบๆ
“เจ้าก็เหมือนกันนะคิระ มัวนั่งแต่งกลอนอยู่คนอ่านจะลืมว่าเจ้ายังมีตัวตนอยู่ตรงนี้นะ มาๆ ดื่มกันกว่า”คำชวนที่รองหัวหน้าหน่วยที่สามได้แต่ยิ้มแห้ง ก่อนจะปฏิเสทไป
เพราะกินเหล้ากับคุณรันงิคุทีไร.... เขาจะมีสภาพดูไม่ได้ทุกที
“แต่ซากุระปีนี้บานเร็วจังนะคะ”ฮินาโมริว่า พร้อมมือบางซึ่งยื่นไปรับกลีบดอกอ่อนบางมาดู
เพิ่งจะลาร้างจากเหมันต์ไม่ได้นาน...
กระทั่งหิมะก็ยังคงไม่ได้ละลายหายไปจนหมด
ทว่า... น่าแปลกที่ซากุระแสนงามได้บานสะพรั่งไปทั่ว
“คงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นละมั้ง เนอะ ฮิซึกายะคุง”คนตาสีแดงหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งซดชาด้วยหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
“ไม่ต้องมาน๊งมาเนอะเลยนะ ปีนี้มันทำท่าจะไม่ดีตั้งแต่เจ้ามายุ่งกับข้าแล้ว”
คำพูดที่ทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนที่ดวงตาสีสดจะทอประกายระริก พร้อมเอ่ยขึ้นตามประสาคนชอบแกล้ง
“แล้วใครกันนะที่นั่งเฝ้าผมตั้งนาน….”
คราวนี้ ใบหน้าขาวจึงเริ่มขึ้นสีอ่อน พร้อมเสียงต่ำที่เถียงขวับ
“ข้าแค่ตอบแทนที่เจ้าไปช่วยต่างหาก!”
”แค่นั้นผมก็ดีใจแล้วล่ะ”ประโยคที่กล่าวออกมาในคราวนี้ แฝงไปด้วยความอ่อนโยน เช่นเดียวกับสิ่งที่สะท้อนในดวงตาคู่ตรงหน้าที่สบกับนัยน์ตาสีน้ำทะเล
สายลมพัดวูบ.... ทำให้ต้นซากุระนั้นละทิ้งกลีบสวยให้ปลิวว่อน ดุจดังผีเสื้อสีชมพูม่วงนับร้อยที่บินไปสัมผัสอากาศอบอุ่นแรกของปี
“พูดอะไรน่าคลื่นไส้เชียวนะงิน”รองหัวหน้าหน่วยคนสวยพูดพลางแกว่งขวดเหล้าโซจูเล่น ทำลายบรรยากาศที่คนเจ้าเล่ห์อุส่าห์สร้างให้พังทลาย ทำให้หัวหน้าหน่วยสามต้องปรายตาไปมองเพื่อนสมัยเด็กด้วยความแค้นเล็กๆซึ่งผุดขึ้นในจิตใจ
“ปีนี้ ท่าจะน่าสนุกนะครับ”คิระมองคนทั้งสาม ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ซึ่งเด็กสาวที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ข้างเขาก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เฮ้อ...”ฮิซึกายะถอนหายใจเบาๆหลังจากหลุดรอดการสะกดของดวงตาสีแดงออกมาได้ พร้อมมือขาวที่คว้าชาขึ้นมาดื่ม
ให้ตายสิ... เขาจะไปใจเต้นกับไอ้แววตาเจ้าเล่ห์ๆนั่นทำไม
ทว่า... ทันทีที่ของเหลวในถ้วยแตะถูกลิ้น เขาก็ต้องพ่นสิ่งที่คิดว่าเป็นน้ำชาพรวด
“แค่กๆ... อิชิมารุ...แก....”คนตัวเล็กไออย่างหนัก ก่อนจะมองไปยังคนที่ยังคงยิ้มร่าอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“อะไรหรอครับ... มันก็แค่เหล้าหวานเอง หรือว่าฮิซึกายะคุงดื่มเหล้าไม่ได้”พูดพลางใช้นิ้วเรียวเกลี่ยหมดน้ำที่ติดอยู่บนขอบปากของคนตรงหน้าออก
“น่ารักจังเลยนะครับ โทชิโร่คุง”
คำต้องห้ามที่ไปจุดสวิชระเบิดของคนที่ความอดทนมาถึงขีดสุด รังสีอำมหิตจึงได้แผ่ออกมาจากร่างใต้เสื้อคลุมหัวหน้าหน่วยสีขาว
“อย่ามาเรียกชื่อของข้านะ!!!”
ทว่า ก่อนที่เหตุการณ์ดราม่าอันไม่ควรจะเกิดขึ้นในตอนสุดลั้นล๊าจะเริ่มขึ้นนั้นเอง ร่างของหญิงสาวผมสีดำขลับผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้น พร้อมด้วยรังสีที่หนักหน่วงกว่าของฮิซึกายะจนเทียบกันไม่ติด
“แอบออกมาจริงๆด้วยสินะคะ.... หัวหน้าอิชิมารุ”
“หะ...หัวหน้าอุโนะฮานะ”คนถูกจับได้เหงื่อแตกซิกๆ ดวงตาสีชาดเบิกกว้าง พร้อมร่างที่ผุดลุกขึ้นไปหลบหลังซากุระต้นงามอย่างอัตโนมัติ
“คนป่วย ก็ต้องอยู่ในห้องสิ เข้าใจนะคะ”หัวหน้าหน่วยสี่ยิ้มหวาน แต่เป็นยิ้มที่ขัดกับแบคกราวน์ดำมืดของเธอซะเหลือเกิน
“เอาพวกชอบสร้างโลกส่วนตัวกลับไปได้ก็ดีเหมือนกันนะ”หญิงสาวตาสีเงินว่า พร้อมกระดกเหล้าเข้าปากอย่างมีความสุข
“น่าเสียดายนะคะ ซากุระสวยขนาดนี้ แต่หัวหน้าอิชิมารุกลับไปก็ดีเหมือนกัน พวกข้าจะได้มีบทบ้าง”ตามมาด้วยเสียงสนับสนุนของฮินาโมริ เพราะตั้งแต่บทนี้เริ่มมา เธอยังพูดได้ไม่เท่าครึ่งหนึ่งของคนผมเงินทั้งสองด้วยซ้ำ
และแม้แต่คิระ ก็ยังเห็นด้วยกับการถีบส่งหัวหน้าของตนกลับไปยังห้องคนป่วยอีกด้วย
“โทชิโร่คุง... ช่วยพูดอะไรกับหัวหน้าอุโนะฮานะหน่อยสิ”คนที่หลบอยู่หลังต้นไม้พูดกับคนที่กำลังนั่งซดชาของจริงอย่างไม่สนใจใคร ทว่า...
“เอากลับไปได้เลยครับ”
ไม่มีใครอยู่ข้างคนป่วยเลยสักคน...
ภาพที่ทำให้อุโนะฮานะอดขำไม่ได้ พร้อมดวงตาสีนิลที่มองขึ้นไปยังขอบฟ้า
เอาเถอะ...
ก็มันเป็นฤดูใบไม้ผลินี่
แถมซากุระ.... ก็ยังสวยมากเสียด้วย...
“ยกให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ หัวหน้าอิชิมารุ”
ซากุระเอ๋ย....
เจ้าที่ช่างแสนงดงาม... กำลังกระซิบบอกตามสายลมสินะ...
กระซิบถ้อยคำที่หากเงี่ยหูฟัง.... ก็จะรับรู้ได้
หญิงสาวผมสีดำยิ้มกับตนเอง พร้อมปรือตาหลับลง
กระทั่งซากุระยังคอยมองดูจิ้งจอกสีเงินและหิมะแรก...
แต่ดูท่า เรื่องราวของทั้งสองคน คงจะยังไม่จบลงง่ายๆแน่....
ตราบใดที่หิมะ ยังคงไม่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตนเอง.......
Sakura saku---จบ
*ฮิจิคาตะ โทชิโซ รองหัวหน้าชินเซ็นกุมิ หรือในคุณกินก็คือฮิจิคาตะ โทชิโร่นั้นเเหละครับ(ชื่อจริงๆตามประวัติศาสตร์ก็คือโทชิโซนะครับผม^^) ส่วนกลอนก็เป็นกลอนที่ท่านประพันธ์จริงๆนะ(อ้างอิงจากเรื่องPeach Maker ของอ.คนเขียนVassalord นั่นเเหละครับ เก่าไปนิด เเต่สนุกมากๆเลยล่ะ*หัวเราะ*)
Ps.ช่วงนี้เรียนปรับพื้นที่รร.อยู่นะครับ เเล้วจะรีบคลานมาอัพในเร็ววันน๊าาาา
รอกันด้วยนะเธอว์!!
ความคิดเห็น