คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Henka
変化
“เฮ้อ... เหนื่อยจังเลยนะครับเนี่ย”เสียงนุ่มๆดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงๆที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย เรียกให้ดวงตาคู่สวยราวอัญมณีเบือนมามอง
“มาทำไม”
คำพูดที่ทำให้คนเพิ่งมาชะงักกึก พลางทำหน้างอนๆ
“อะไรกัน ผมอุส่าห์ไปช่วย แล้วยังต้องมาทนฟังหัวหน้าใหญ่บ่นเรื่อวงทำอะไรไปโดยพละการอีก เจ็บตัวก็เจ็บตัว ยังจะมาไล่กันอีกหรอ ใจร้าย”
ท่าทางที่ทำให้ฮิซึกายะส่ายหน้าด้วยความระอา พลางมองร่างของคนตาสีแดงที่ยังมีร่องรอยของบาดแผลจากการต่อสู้ด้วยความรู้สึกผิดซึ่งเริ่มก่อขึ้นในหัวใจ
“แล้วทำไม... ถึงต้องทำเพื่อข้าขนาดนี้ด้วย”ประโยคที่ถูกกล่าวถามด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา ฮิซึกายะเบือนหน้าออกไปอีกทาง นัยน์ตาสีฟ้าปนเขียวเฉกน้ำทะเลมองออกไปยังเส้นขอบฟ้า
“ข้าน่ะ ไม่เคยทำอะไรเพื่อเจ้าเลย แล้วเจ้า...ทำเพื่อข้าถึงขนาดนี้เพื่ออะไร อิชิมารุ”
ชั่วครู่.... ที่ความเงียบมีชัยเหนือทุกสิ่ง ชั่วครู่ก่อนที่เสียงของงินจะเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ทว่าก้องกังวานในโสตของผู้ฟัง
“ทำสิ... ช่วงเวลาที่มีค่าที่สุดของผม ก็คือช่วงเวลาที่มีเธออยู่ตรงนี้เสมอ... แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ ที่จะทำให้ผมเห็นว่าเธอสำคัญกว่าใครๆ”
คำพูดที่ราวกับหินกระทบลงบนผิวน้ำ ทำให้นัยน์ตาบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นเบิกกว้าง
“อิชิมารุ....”
“แล้วก็ ถ้าอยากทำอะไรเพื่อผมบ้าง...”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มผุดพรายขึ้นบนดวงหน้าคมคายของคนตัวสูงที่โน้มหน้าเข้าไปกระซิบแผ่วเบา
“จะ... เจ้าพูดว่าอะไรนะ!!!” คำพูดที่เพิ่งได้ยิน ทำให้หัวหน้าหน่วยที่สิบหน้าขึ้นสีวูบ พร้อมมือขาวที่ผลักคนมากแผนการออกไปไกลๆ
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละครับ”ว่าพลางยิ้มกริ่ม ก่อนจะโดนหมอนสีขาวปาเข้าเต็มหน้า
“อิชิมารุ งิน..... กลับหน่วยเจ้าไปเดี๋ยวนี้เลย!!”
ปัง...
บ้าที่สุด...
เขามองดูบานประตูที่ถูกปิดลง ก่อนจะสบถพึมพำแผ่วเบา
‘ถ้าไม่สบายใจขนาดนั้นล่ะก็.... แค่ยิ้มบ่อยๆให้ผมเห็นก็พอแล้ว เพราะรอยยิ้มของเธอน่ะ เป็นสิ่งที่ผมชอบมากที่สุดในโลกเลยน่ะสิ”
“ใครจะไปยิ้มให้เจ้ามองกัน”พึมพำเสียงเบา ก่อนจะล้มตัวลงนอน ด้วยหัวใจที่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ความรู้สึกนี้...
มันคืออะไรกันนะ....
******************
ร่างสูงใต้ชุดของหัวหน้าหน่วยสามห้ามเดินออกมาจากห้องพักของหน่วยสี่ ด้วยรอยยิ้มที่ยังคงฉาบอยู่บนเรียวปาก
เพราะว่าน่ารักขนาดนี้... ก็เลยน่าแกล้ง
คิดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาสีแดงสดที่ผู้อื่นมักจะเห็นว่าทอประกายเจ้าเล่ห์แสนกลอยู่เสมอนั้น บัดนี้ปรากฏแววอ่อนโยนยิ่งยามที่นึกถึงภาพของคนที่อยู่ในห้อง
“แค่ก... แค่ก”มือขาวยกขึ้นปิดปาก พร้อมเสียงไอเบาๆที่ดังขึ้น
“เฮ้อ.... สงสัยเพราะโดนน้ำแข็งเข้าไปมากแน่ๆ เลยเป็นหวัดเลย”พูดกับตนเอง ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเดิน พร้อมยิ้มออกมาอีกครั้ง
เป็นรอยยิ้มที่แม้จะดูเบาบาง.... ทว่ากลับจริงจังกว่าครั้งไหนๆ
“ที่ผมพูดไปน่ะ เรื่องจริงนะ....”
ทั้งเรื่องที่ว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ.... มี่ค่าที่สุด
รอยยิ้มของเธอ.... น่าเก็บรักษามากที่สุด
และเรื่องที่.... ผมรักเธอมากที่สุดก็เช่นกัน
ฮิซึกายะ โทชิโร่.....
อา.... ฤดูหนาว เริ่มย่างกรายเข้ามาแล้วสินะ...
เวลานั้น ช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน....
-----Henkaจบ ------
กระเเสเสียง....
"ฮิซึกายะคุง"
ที่เเสนเศร้า??
ฤดูหนาวที่เวียนมาถึง เย็นจัดจนเกาะกุมถึงหัวใจ...
Hitsuyuki to Ginkitsune ตอนต่อไป Aichou(กระเเสเสียงอันเเสนเศร้า)
"หนาว...จังเลย"
ขออภัยที่อัพล่าช้า เเถมตอนยังสั้นอีกT^T ตอนต่อไปจะลงยาวๆน้าาาาาา สัญญาครับผม>.<
สรุปโหวตนะครับ ข้อ4ดูจะมีคนโหวตมากที่สุดเเล้ว= =* งั้นก็โอเคครับ ตามใจท่าน! จะพยายามแต่งให้เนื้อเรื่องไม่ยืดนะครับผม! ตอนต่อไป ใครชอบเศร้าๆจะเเต่งให้เศร้าเท่าที่จะทำได้นะครับ(แต่ผมเเต่งเศร้าไม่เก่งอ่ะ)!!!(จะเศร้าอะไรมากมายว้าาาา เพิ่งดีตอนเดียวเอง เศร้าอีกล่ะ= =*) ยังไงก็คงต้องขอความกรุณาเช่นเคย ขอบคุณที่ติดตาทครับ^0^
เจอกัน ไม่วันเสาร์ ไม่ก็วันอาทิตย์นะครับ>.<
ความคิดเห็น