[Fic] KnB : Reaching You [ AoKise ]

ลำดับตอนที่ #6 : ::Chapter5::

    การทุ่มเทเพื่อใครสักคน... ไม่จริงหรอกว่าจะไม่หวังสิ่งใดตอบกลับมา
หากแต่สิ่งที่ต้องการแม้รู้ดีว่าโอกาสน้อยเหลือเกินที่จะได้รับ ทว่าทุกครั้งที่รู้ตัวอีกที กลับลงมือทำไปเสียแล้ว
...นั่นเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความหวังว่าเขาจะเห็นใจ...


                ‘อรุณสวัสดิ์ อาโอมิเนจจิ’
ข้อความโง่ๆที่ส่งไปนั้นทำให้คิเสะรู้สึกย่ำแย่เหลือเกินในตลอดทั้งวันนั้น
เพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เพราะคนที่เขาส่งไปหานั้นอ่านแต่เสือกไม่ตอบมาตั้งสี่ชั่วโมงแล้วยังไงล่ะ!!
                “ไม่น่าเชื่อเรเชลเลย ให้ตายเถอะ”ได้แต่บนพึมพำแล้วฟุบหน้าลงกับหมอนอย่างหมดอาลัยตายอยาก อันที่จริงเวลานี้เขาสมควรยังต้องนั่งอยู่ในห้องเรียน แต่ด้วยสภาพวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถึงขั้นเกือบเดินตกบ่อปลาหน้ามหาลัยอยู่สามรอบ ทั้งยังทำน้ำหกใส่เลคเชอร์ชาวบ้านไปทั้งโต๊ะอีก สุดท้ายจึงได้โดนเพื่อนรักทั้งสองเตะกลับมานอนพักที่หอก่อนที่จะก่อความพังพินาศไปมากกว่านี้
                ความงุ่นง่านในใจทำให้คิเสะได้แต่สวดส่งคนคิดแอพลิเคชั่นที่ไม่ทำระบบให้ลบข้อความที่ส่งไปแล้วไม่ให้อีกฝ่ายเห็นได้ ร่างเพรียวกลิ้งกลิ้งมาบนเตียงอยู่หลายรอบ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อโทรศัพท์สั่นครืดพร้อมหน้าไลน์ที่เด้งขึ้นมาบนจอ
                อาโอมิเนจจิ...ตอบกลับมาแล้ว?
อดีตนายแบบหนุ่มกำโทรศัพท์ในมือแน่น กำลังชั่งใจระหว่างขว้างมันออกนอกหน้าต่างเพื่อหนีความจริงกับเปิดอ่านมันซะ
                 ถ้าหากเปิดออกมา และข้อความในนั้นคือคำด่าทอ เขาจะทำอย่างไรต่อไป?
เรียวปากบางยกยิ้มอย่างขมขื่น หากเมื่อคิดถึงคำที่อีกฝ่ายเคยบอกเขาอย่างแล้งน้ำใจที่สุดว่า ‘น่ารังเกียจ’ นิ้วมือก็พลันแตะลงบนทัชสกรีน
                ไม่ว่าจะเป็นคำด่าทอแบบไหนก็คงไม่เจ็บปวดไปกว่านี้อีกแล้ว...
ดวงตาสีทองปิดสนิทเพื่อเตรียมใจ ก่อนจะค่อยๆเปิดขึ้นอย่างเชื่องข้า มองดูประโยคสั้นๆที่ตอบกลับมา ไม่ใช่ทั้งคำด่าทอ ยิ่งไม่ใช่คำทักทาย แต่กลับเป็นคำถาม....
                ‘เมื่อไหร่จะกลับ?’

********************
               

                สนามบินนาริตะยังคงพลุ่งพลานไปด้วยผู้คนเหมือนเช่นทุกครั้ง...
ดวงตาสีเหลืองใต้เลนส์แว่นกันแดดสีเข้มจ้องมองไปยังจอโทรศัพท์ของตนเอง สีหน้ายุ่งยาก คิ้วเรียวขมวดเขาหากันจนชิด กระนั้นก็ไม่อาจลดทอนเสน่ห์อันสะดุดตาจนคนรอบข้างหลายคนแอบมองจนเหลียวหลัง
                นี่เรากำลังทำอะไรอยู่...
อดีตนายแบบหนุ่มสุดฮอตอย่างคิเสะ เรียวตะ ถอนหายใจ หลังจากอ่านข้อความทั้งด่าทอตัดพ้อจากสองเพื่อนสนิทต่างชาติที่กระหน่ำส่งมาหาหลังจากที่อยู่ๆเขาก็หายตัวไปเสียอย่างนั้น
                ‘ตอนนี้อยู่ญี่ปุ่น ปลอดภัยดี พวกนายไม่ต้องห่วงหรอก’
เขาพิมพ์ตอบกลับไป และแทบจะในทันทีที่อีกฝ่ายอ่านและรัวคำถามกลับมา
‘ไม่ห่วงห่าอะไรล่ะ! อยู่ๆก็เล่นหายตัวไปแบบนี้ ฉันกับยัยเจนเกือบไปแจ้งความคนหายแล้วรู้มั้ย!?’
‘แล้วนี่เกิดบ้าอะไรถึงกลับไปญี่ปุ่น? ใกล้สอบแล้วนะเว้ย!’
‘ยังมีพรีเซ้นต์งานอีก นี่นายกะซ้ำชั้นใช่มะ?’
คิเสะอ่านแล้วก็ได้แต่ยิ้มฝืนๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองนั้นคงบ้าไปแล้วจริงๆ เป็นถึงนักเรียนทุนแต่กลับขาดเรียนแล้วบินข้ามทวีปมาอย่างนี้...
                ‘โทษที เรื่องมันอธิบายยากน่ะ’
‘แต่ฉันอยู่ไม่นานหรอก ไว้จะเล่าให้ฟังนะ’
พิมพ์ตอบไปแบบนั้นก่อนจะกดปิดแอพพลิเคชั่นไป คิเสะเดินไปรับกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะลากมันเดินไปยังทางขึ้นสกายไลน์เนอร์เพื่อต่อเข้าตัวเมือง
                นี่เขามาทำอะไรที่นี่กันแน่นะ...
คิดพลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
                เพียงแค่ข้อความสั้นๆจากอาโอมิเนจจิ ก็ทำให้เขาไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะกดจองตั๋วเครื่องบินไฟลท์ใกล้ที่สุดแล้วข้ามน้ำข้ามทะเลกลับมาญี่ปุ่นโดยไม่บอกใครสักคน นึกแล้วก็น่าสมเพชตัวเองอยู่เหมือนกัน
ปากบอกว่าจะลืม... อุส่าหนีมาเรียนต่อตั้งไกลเพื่อจะลดทอนความรู้สึกของตน แต่สุดท้ายแล้วก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี
                ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าถ้าไม่เจอหน้ากันจริงๆจะทำตัวยังไงแท้ๆ... กระทั่งจะโทรหาเขายังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ
‘ฉันมาถึงแล้วนะ’
สุดท้ายก็ได้แต่ไลน์ไปแทน และใจชื้นขึ้นเมื่อพบว่าอาโอมิเนะกดอ่านในทันที
                อาโอมิเนจจิรอเขาอยู่รึป่าว... หรือว่าแค่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่พอดี...
‘มาเจอกันที่สวนสาธารณะ xxx ตอนห้าโมง’
คำตอบสั้นๆ ไม่มีแม้แต่จะถามไถ่ถึงการเดินทาง แต่ก็สมกับเจ้าตัวดี
                คิเสะยิ้มจาง คิดว่ายังไงเสียก็ตัดสินใจมาแล้ว จะถอยกลับตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว
เอาเถอะ... เราก็แคทำตัวเหมือนเดิม...
ทำเหมือนสมัยที่เรายังเป็น ’เพื่อนร่วมทีม‘ กัน....

******************

                หลังจากเอาของเข้าไปเก็บในบ้านเรียบร้อยแล้ว คิเสะก็ตัดสินใจตรงมายังสถานที่นัดหมายทันที แม้มันจะก่อนเวลาถึงหนึ่งชั่วโมงเต็มๆก็ตาม
                แต่กลับไม่คิดว่าใครบางคนกลับมาเร็วกว่าเขาเสียอีก...
                ใต้แสงสีส้มของพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำ ในสนามที่มีแป้นบาสถ์ ร่างสูงๆในชุดสำหรับออกกำลังกายกำลังเลี้ยงลูกบอลสีส้มอย่างคล่องแคล่ว หยาดเหงื่อเกาะตามผิวสีเข้ม เสริมให้ร่างนั้นดูแข็งแกร่งโดยเฉพาะในยามที่กระโดดและดั๊งค์ลูกอย่างไร้ที่ติ ในชั่วขณะที่ทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายราวกับภาพติดค้างอยู่จากความทรงจำอันแสนยาวนาน คิเสะพบว่าตัวเองจ้องมองจนลืมแม้กระทั่งการหายใจ...
...อาโอมิเนจจิ...
                คนตรงหน้าเขายังคงเหมือนเดิม... ยังคงมีเส้นผมสีน้ำเงินซอยสั้น ยังคงมีดวงตาคู่คมที่สะท้อนประกายสุกใสในยามเล่นบาส ยังคงเป็นคนเดียวกับในความทรงจำที่เขารักสุดหัวใจ...
                “มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
และเหมือนว่าเขาจะตกอยู่ในภวังค์นานเกินไป เพราะเมื่อรู้ตัวอีกที คนที่เคยเล่นบาสอยู่กลางสนามก็พลันเดินมาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
                อารามตกใจทำให้คิเสะผงะไปเล็กน้อย และนั่นทำให้นัยน์ตาคมปราบของอีกฝ่ายสะท้อนประกายไม่พอใจขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนหายไปอย่างรวดเร็ว
                “ไปอยู่เมืองนอกจนฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกแล้วรึไง?”
“ง่า... เปล่าสักหน่อย แค่...”คนไม่ทันตั้งตัวได้แต่กรอกตาไปมาอย่างเลิ่กลัก มือไม่ปั่นป่วนไม่รู้จะวางไว่ที่ไหนดี อันที่จริงแล้วก่อนจะมาเขาจินตนาการถึงการพบกันไว้หลายรูปแบบ แต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นฝ่ายถูกทักก่อนอย่างฉุกละหุกเช่นนี้
                “ฉะ... ฉันแค่นึกคำพูดไม่ออกน่ะ ตะ...แต่ว่าไม่ได้ลืมภาษาญี่ปุ่นหรอกนะ!”
อา... แย่จริง ไม่รู้เลยว่าควรพูดอะไรดี...
                คิเสะรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใจหนึ่งก็อยากมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆแล้วฉีกยิ้มทักทายแบบปกติ ทว่าทั้งร่างกลับเกร็งไม่ยอมขยับเสียอย่างนั้น
ท่าทีกล้าๆกลัวๆทั้งหมดล้วนอยู่ภายใต้สายตาของอดีตนักบาสหนุ่มทั้งสิ้น อาโอมิเนะเหยียดยิ้มน้อยๆที่อีกคนไม่มีทางได้เห็นเพราะมัวแต่มองไปทางอื่น
                เขารู้สึกพอใจ... ไม่รู้ว่าทำไม แต่ท่าทางประหม่าของคิเสะกลับทำให้เขาพึงพอใจได้ขนาดนี้ ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้นั้นใกล้เคียงของรสชาติของคำว่าชัยชนะ...
                “โอ๊ย!”
ลูกบาสถูกโยนเข้าใส่หัวสีเหลืองๆของอดีตนายแบบหนุ่มโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้อีกฝ่ายหลบไม่ทัน ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความเจ็บ มือยกขึ้นลูบหัวป้อยๆ
“มันเจ็บนะอาโอมิเนจจิ!”
ด้วยความตกใจจึงเผลอตะโกนด้วยความเคยชิน บรรยากาศที่เคยอึดอัดจึงพลอยสลายไปด้วยในพริบตา
“ก็ไม่ได้ลืมเอาปากมานี่”คนทำร้ายร่างกายยิ้มเยาะ ก่อนจะหยิบลูกบาสขึ้นมา แล้วโยนให้อีกฝ่ายรับไว้
“มาแข่งกัน ดูสิว่านายยังห่วยแตกเหมือนเดิมรึป่าว”
                ประโยคนั้นทำให้ดวงตาสีทองเบิกกว้าง คิเสะไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่าอาโอมิเนจจิจะชวนเขาแข่งด้วย แบบนี้ ความประหม่าพลันแปรเปลี่ยนเป็นความดีใจ เรียวปากบางเริ่มกลับมามีรอยยิ้มสดใสอย่างที่เคยเป็นอยู่เสมอ
“เห็นแบบนี้แต่ฉันก็เล่นบาสอยู่ตลอดนะ”คิเสะว่า พร้อมเลี้ยงลูกบาสไปมาอย่างคล่องแคล่วเพื่อเป็นหลักฐาน “อาโอมิเนจจินั่นแหละ ล้างคอเตรียมแพ้ไว้ได้เลย!”พูดจบ คิเสะก็เริ่มออกตัวพุ่งไปด้านหน้าทันที
                เกม1on1เริ่มขึ้นท่ามกลางแสงอาทิตย์ของยามเย็น ร่างสูงสองร่างต่างวิ่งรุกไล่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฝีมือมีเท่าไหร่ก็ใส่กันไม่ยั้งราวกับกำลังอยู่ในเกมชิงแชมป์... ไม่สิ... อาจจะยิ่งกว่านั้น
                จังหวะการหายใจ... การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ... หยาดเหงื่อและเสียงของพื้นรองเท้าที่เสียดสีกับสนาม ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับพาเขาย้อนกลับไปสู่อดีต สู่โรงยิมที่เต็มไปด้วยความทรงจำ ทุกครั้งที่บาสกระทบลงบนพื้น ทุกครั้งที่หัวใจเต้นเพื่อนำเลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง กระตุ้นความรู้สึกมากมายให้ไหลเวียนออกมา ความคิดถึง... ความคะนึงหา... ถ้อยคำมากมายที่ไม่อาจได้เอื้อนเอ่ยล้วนแสดงออกผ่านดวงตาทั้งสิ้น
                รู้สึก...อยากจะร้องไห้ขึ้นมาซะแล้วสิ...
เกมจบลง พร้อมกับเรี่ยวแรงที่ถูกใช้ไปจนหมดสิ้น คิเสะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น เป็นภาพเดิมๆที่เขากำลังหอบหายใจอย่างหนักและแบกรับความพ่ายแพ้อย่างไร้ข้อโต้เถียง
อา...ถึงแม้จะคิดว่าตัวเองเก่งขึ้นแล้วก็เถอะ แต่สุดท้ายอาโอมิเนจจิก็ยังคงก้าวไปไกลกว่าเขาเสมอ...
                “ไหนบอกว่าเก่งไง ขี้โม้เอ๊ย”คนชนะว่า มุมปากหยักยิ้มขึ้นเมื่อมองอีกฝ่าย ภาพนั้นซ้อนทับขึ้นมากับสมัยที่พวกเขายังคงเป็นเด็กมัธยม พลันรู้สึกโล่งใจที่หมอนี่ยังคงไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
                โล่งใจ…?
 ความสงสัยผุดขึ้นในใจเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะถูกปัดทิ้งไปเมื่อนัยน์ตาสีทองของอีกฝ่ายเบือนมาสบตาของเขาตรงๆเป็นครั้งแรก มันยังคงเป็นแววตาที่ใส่กระจ่าง ซื่อตรง และระรื่นด้วยบางสิ่งที่คล้ายกับน้ำตา...
                “ใครๆก็บอกว่าฉันเก่งทั้งนั้นแหละ แค่แพ้อาโอมิเนจจิไม่ได้หมายความว่าฉันกากสักหน่อย”คิเสะว่า มือขาวยกขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้า “ที่จริงอาโอมิเนจจิต่างหากที่เก่งเกินไป”
                เหนื่อย... แต่ก็สนุก ทั้งยังรู้สึกอยากร้องไห้ออกมา ความรู้สึกต่างๆนั้นผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก ทั้งความดีใจที่ได้กลับมาแข่งกันอีกครั้ง ความคำนึงถึงอดีตที่ผ่านมา และความสับสนต่อท่าทีของอีกฝ่ายที่คล้ายกับว่าช่วงเวลาหลายปีที่หมางเมินกันนั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
                “แล้วนี่จะอยู่กี่วัน”
คิเสะเหลือบตามองคนถามที่กำลังลุกขึ้น ลึกๆแอบหวังว่าอีกฝ่ายจะยื่นมือมาให้ แต่ก็ต้องนึกขำในใจกับความฝุ้งซ่านของตัวเอง แล้วจึงใช้สองมือยันตัวขึ้นจากพื้น พลางตอบ
“เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว ช่วงนี้ใกล้สอบอะ อยู่นานไม่ได้”
                คนถามเพียงพยัคหน้ารับ คล้ายไม่ได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นรีบกลับมาญี่ปุ่นทั้งๆที่กำลังจะสอบเพราะอะไร หรือเพราะใคร และนั่นสร้างความผิดหวังเจือเสียใจแก่คนมอง หากก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
                คนที่เลือกกลับมาก็คือตัวเขาเอง ดังนั้นจึงไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องหาความซาบซึ้งใจใดๆ และคิเสะรู้ดีว่าสิ่งๆนั้น คนอย่างอาโอมิเนะ ไดกิ ไม่เคยมีไว้เพื่อเขา...
“ไฟล์ทออกสองทุ่ม”เขาพูด เรียกให้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเบือนมามอง คิ้วเลิกขึ้นสูงราวกับจะบอกว่า ‘แล้วไง?’ อาโอมิเนะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา อ่านข้อความจากไลน์ที่ปรากฏขึ้นบนจอก่อนพูดโดยไม่หันมามองคู่สนทนา
“หรอ ไม่ส่งนะ”
                เย็นชา...ห่างเหิน...
จนแล้วจนรอดก็ยังเหมือนเดิม ยังคงเป็นอาโอมิเนจจิคนเดิมที่บางครั้งก็ใจดี บางครั้งก็ทำตัวแย่ๆ เปลี่ยนไปมาจนเขาไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วอีกฝ่ายเป็นคนยังไงกันแน่ คิดอะไรอยู่กันแน่...
                บางครั้งเขาก็นึกโกรธตัวเองเหลือเกินที่ไปรักคนแบบนี้...
“อือ”สุดท้ายก็เพียงขานรับในลำคอ มองดูคนที่เอาแต่กดโทรศัพท์ จ้องมองนิ่งๆโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
                 ไม่รู้จะหาคำอะไรมาอธิบายสถาณะที่เป็นอยู่ และไม่อาจแน่ใจด้วยว่าตัวเองจะอยากรู้จริงๆรึปล่าว
ช่วงเวลาที่ไม่สามารถเห็นหน้า หรือพูดคุยกันได้มันทรมาณ... แต่การได้กลับมาคุยกันแบบนี้มันดีแล้วจริงๆน่ะหรือ?
                คุยกันทั้งที่ต่างก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดยังไง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่ต่างก็รู้ดีว่าไม่อาจกลับไปเป็นเหมือนเดิม
ความคิดพลันสะดุดลงตรงนี้เมื่ออยู่ๆนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มของคนที่ถูกจ้องอยู่ได้ละจากจอโทรศัพท์ขึ้นมาสบตาเขา ชั่วขณะนั้นราวกับมีเชือกที่มองไม่เห็นได้รัดพันไปทั่วร่างจนเขาไม่อาจหายใจ
                “มืดแล้ว กลับกันเถอะ”
มือใหญ่เอื้อมมาผลักหัวเขาเบาๆเป็นการเรียกสติ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินนำออกไปจากสนาม คิเสะมองตามแผ่นหลังกว้างนั้น ทัศนียภาพแบบเดิมๆที่เขาคุ้นชินมาหลายปีก็คือแผ่นหลังนี้ที่ได้แต่เพียงเป็นฝ่ายไล่ตาม
มือเรียวแตะลงบนศรีษะของตน แล้วจึงถอนหายใจออกมา
                เอาเถิด เรื่องอื่นไว้ค่อยคิดทีหลัง อย่างน้อยได้คุยกันบ้างก็ดีกว่าไม่สนใจกันเลยไม่ใช่หรือไง?
คิดพลางวิ่งเหยาะๆไปหาอีกคนที่ชักเดินนำไปไกล ก่อนจะพูดขึ้น
“นี่ๆ อาโอมิเนจจิ ฉันหิวอะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
                ถ้าหากอาโอมิเนจจิเป็นอาโอมิเนจจิที่ใจดำตลอดเวลาล่ะก็...
“นายเลี้ยงนะ”
“โหย ขี้งกไม่เปลี่ยน ฉันเพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆนะ อาโอมิเนจจิต่างหากที่ควรจะเลี้ยง!”
“งั้นก็ไม่กิน”
“ใจดำชะมัด!”
                ถ้าหากเป็นอย่างนั้น... ฉันก็คงจะตัดใจได้สักที

********************

                วันต่อมาคือวันที่เขาต้องเตรียมตัวกลับอเมริกา อดีตนายแบบหนุ่มที่ปัจจุบันเป็นนักศึกษาวิศวะการบินสลบไปนานเนื่องจากความเหนื่อยล้าผสมกับอาการเจ็ทแลค สุดท้ายแล้ววันทั้งวันเลยได้แต่นอน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ต้องเตรียมกระเป๋าเดินทางกลับแล้ว

                “อาโอมิเนะคุงไม่มาส่งหรอครับ”
 คุโรโกะซึ่งเป็นคนเดียวที่ว่างพอมาส่งเขาที่สนามบินถาม เมื่อจนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นเงาของคนที่สมควรมาอยู่ตรงนี้ที่สุด
                “ไม่มาหรอก อาโอมิเนจจิบอกฉันแล้วแหละ นี่ก็เพิ่งเห็นเช็คอินว่าพาสาวไปเที่ยวอะ น่าอิจฉาจังน้า”คิเสะว่า ประโยคที่ตั้งใจพูดให้ขำกลับยอกย้อนใส่ตัวเองจนจุก
                คนผมฟ้ามองดูเพื่อนที่แกล้งทำเป็นร่าเริงอย่างไม่เนียนเอาสักนิดแล้วก็ถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อยแทนเหลือเกินกับเรื่องของเพื่อนทั้งสองที่วุ่นวายไม่จบสิ้นสักที
                “เดินทางดีๆนะครับ แล้วถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องบินกลับมาหรอก เพราะคิเสะคุงตามใจเกินไปเขาถึงได้เหลิงแบบนี้”เขาเตือน แม้จะรู้ดีว่าคนตรงหน้านั้นอาการเกินเยียวยาไปนานแล้วก็ตาม
“ฉันไม่ได้กลับมาเพราะอาโอมิเนะจิสักหน่อย”และก็เป็นดังคาดเมื่ออีกฝ่ายรีบปฏิเสธทันที คิเสะมองดูเวลาแล้วก็หันมายิ้มให้คนตรงหน้า
                “ฉันไปก่อนนะคุโรโกจจิ ขอบคุณที่มาส่งน้า ไว้เจอกันช่วงปิดเทอม”
                “ครับ ไว้เจอกัน”
หลังจากร่ำรากันเรียบร้อย คนหมดหน้าที่จึงหันหลังกลับเตรียมออกจากสนามบิน ทว่าก็ชะงักเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงๆของใครบางคนกำลังยืนพิงเสาอยู่ไม่ไกล
                “สตอล์กเกอร์หรอครับ”
“แค่บังเอิญผ่านมา”คนปากแข็งไม่ยอมรับ พร้อมดึงฮู้ดที่สวมเพื่อบังหน้าออกเพราะไม่จำเป็นอีกต่อไป “นายนี่ตาไวชะมัด”
 “ถ้าไม่ไวก็คงไม่ทันเห็นคนโกหกรอกครับ”คุโรโกะว่า “ทำแบบนี้แล้วสนุกหรอครับ พอเขาถอยห่างก็ดึงเขากลับมา แต่พอเขาเข้าหาก็ผลักออกไปอีก”
                คำถามตรงไปตรงมาที่ทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน รอยยิ้มเหยียดบนปากแปรเปลี่ยนเป็นเส้นตรง
“มันเรื่องของฉั-”
“มันไม่ใช่เรื่องของอาโอมิเนะคุงคนเดียวนี่ครับ”เขาว่า ดวงตาสีฟ้าจ้องมองมาตรงๆ สีหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึก “ทั้งคิเสะคุงกับอาโอมิเนะคุงต่างก็เป็นเพื่อนของผม แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็...”
ในดวงตาที่ปกติมักเรียบเฉยคล้ายกับมีร่องรอบความโกรธเบาบางซึ่งน่ากลัวมากพอจะทำให้คนสูงกว่าเผลอหลบตาโดยไม่รู้ตัว
                “ผมจะไม่ลังเลที่จะกันคิเสะคุงออกจากนาย”
พูดจบ ร่างเล็กก็เดินจากไป ทิ้งให้คำพูดทั้งหมดกลายเป็นคลื่นพายุปั่นปวนอยู่ในใจของคนฟัง
               
                บางสิ่งบางอย่างนั้นได้มาโดยไม่เคยร้องขอ ทั้งน่ารำคาญและแสนเบื่อหนาย
แต่เมื่อจะสูญเสียไป...กลับทนไม่ได้...
ไม่ได้ต้องการ หากก็ไม่ปรารถนาให้กลายเป็นของคนอื่น
กับสิ่งที่ทั้งไม่อยากถือครองและไม่ต้องการให้ผู้อื่นถือครองนั้น...
หนทางที่ควรเลือกหรือเป็นการ....ทำลาย?


Talk: I’m come back~~!! หายไปนานเลยค่า ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาทวงเข้ามารอนะคะ ที่กลับมาอัพเพราะอ่านคอมเม้นท์แล้วทนไม่ได้ค่ะ เห็นใจคนที่หลงเข้ามาอ่านแล้วเจอฟิคไม่จบ ฮรืออ //ตอนนี้ปั่นสองทุ่มเสร็จตีสอง รู้สึกยังไม่พอใจกับผลงานแต่ก็ไม่ว่างแก้เลยค่ะ ไว้เขียนจนใกล้จบแล้วจะมานั่งปรับทีหลังนะคะTvT                   
                ขอสารภาพบาปว่านอกจากงานและเรียนจะหนักแล้ว ยังติดเกมมากมายค่ะ ตอนนี้ติดLOLมาก หัวก็มีแต่ฟิคลีคแถมยังเล่นเกมดึกดื่นถึงตีสามแล้วออกไปเรียนต่อตอนหกโมง(ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างค่ะ ไรท์แม่งทำตัวแย่orz’’) จริงๆฟิคเรื่องนี้เขียนช่วงท้ายเรื่อง-ตอนจบไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแค่ช่วงกลางเรื่องนี่แหละที่มีแต่พล็อตแต่ยังไม่เริ่มเขียน มันเขียนยาก แต่ไรท์ก็จะพยายามงัดออกมานะคะ ฮรืออ
**อย่าลืมคอมเม้นท์น้า อาศัยคอมเม้นท์เป็นเอนิจี้ล้วนๆ ขอบคุณล่วงหน้าค่า**