คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4
พยายามหาคำตอบทุกครั้ง...
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็หาไม่พบ
นี่...ฉันต้องทำยังไงถึงจะหยุดเกลียดแกได้สักที...
Fic Durarara!
Stop! You're mine
Author:: OujiKitsu
Pairing:: Shizaya(Shizuo x Izaya)
Warning:: Yaoi
Rate:: PG in this chapter
ชายหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นใบหน้านั้นใกล้ๆ
ดวงหน้าคมติดหวานแลดูนุ่มนวลเมื่อประกอบกับเส้นผมสีดำสนิทยาวจรดกลางหลังซึ่งรวบเอาไว้อย่างเรียบร้อย นัยน์ตาสีสดทอประกายพราวรับกับรอยยิ้มที่ติดจะเจ้าเล่ห์
และชื่อของอีกฝ่ายก็ยิ่งสร้างความตื่นตะลึงให้แกเขา
นี่มันอะไรกัน...
นั่นคืออิซายะ...ที่กำลังยืนอยู่หน้าตัวเขาอีกคน
หากแต่ในขณะที่รู้สึกสับสนนั้นเอง ภาพเบื้องหน้าก็แตกกระจายออกเป็นชิ้นๆเช่นในทุกครั้ง
!
ร่างที่นั่งอยู่บนโซฟาเบิกตาโพลง เหงื่อเย็นๆเกาะตามใบหน้าและเส้นผมสีทอง
ชิสึโอะยกมือขึ้นกุมใบหน้าของตน ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
ไม่รู้ว่าภาพเหล่านั้นคืออะไร จะเป็นความจริง หรือเพียงแค่ความฝัน หากแต่สิ่งที่เขามั่นใจในวินาทีนี้คือ...
เรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับโอริฮาระ อิซายะ!!
*********
"หือม์... นี่น่ะหรอ นักขายข่าวที่เขาร่ำลือกัน"ชายหนุ่มผู้ได้รับคำสั่งให้มาเก็บคนที่ล่วงรู้ความลับของแก๊งพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก พลางเบือนสายตาไปมองร่างเพรียวบางซึ่งถูกมัดติดกับเก้าอี้
"แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ"นักค้าข่าวยังคงมีสีหน้าระรื่นแม้ว่าตอนนี้ตนกำลังถูกจับ แถมมีดสั้นซึ่งเป็นอาวุธเพียงหนึ่งเดียวก็ถูกปลดไปแล้วด้วย
เขากำลังอารมณ์ดี... อารมณ์ดีสุดๆ
เพราะอยากลองท้าทายดู...ว่าครั้งนี้ตนจะตายมั้ย คำสาปนั้นจะทำให้เขารอดจากพวกมาเฟียสกปรกเพื่อไปตายด้วยมือชิสึจังรึเปล่า
ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนด้วยความลุ้นระทึก
อิซายะชอบเล่นเกม...
ความตื่นเต้นของเกมทำให้เขาเสพติดมัน เช่นเดียวกับที่เขาหลงรักมนุษย์ และไม่ว่าจะเป็นเกมแบบไหน ชายหนุ่มก็มั่นใจว่าตนจะไม่มีวันแพ้...
"ก็ธรรมดา เหมือนพวกเก่งแต่ปาก"
คำด่าที่ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านเลยสักนิด
นั่นก็เพราะคราวนี้เขาเป็นคนยอมถูกจับมาเอง ไม่งั้นมีหรือที่พ่อค้าข่าวแห่งอิเคคุบุโระจะเสียท่าง่ายๆแบบนี้
"แต่ว่านะ...."มือสากอันน่ารังเกลียดแตะลงบนผิวหน้าของอิซายะ ทำให้เจ้าตัวนึกอยากเอาถลาเอามีดไปเชือดมันทิ้งเสียเดี๋ยวนี้
ถ้าหากว่าตอนนี้เขามีมีดล่ะก็นะ
"แกก็สวยไม่เลวนี่หว่า"
ประโยคที่ทำให้เขาสบถลั่นในใจ ดวงตาสีแดงทอประกายกรุ่น
"เอามือโสโครกของแกออกไปซะ"
**********
เสียงโทรศัพท์ที่แผดลั่น ทำให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่นั้นต้องกดรับด้วยความรำคาญ
'กว่าจะรับ! นายน่ะ เป็นเพื่อนอิซายะใช่มั้ย!?'
เสียงแหลมที่ไม่รู้จักตวาดลั่น ทำเอาคนสมองโปรโตซัวอยากเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือทิ้ง หากไม่ติดชื่อของคนในประโยค
"เธอเป็นใคร"
'ฉันเป็นเลขาของหมอนั่น โอ๊ย!เรื่องอื่นช่างมันเถอะ ถ้านายเป็นเพื่อนของหมอนั่นก็รีบไปช่วยมันซะ!'
ประโยคที่ทำให้หัวใจของคนฟังกระตุกวูบ มือขาวที่ถือเครื่องมือสื่อสารนั้นสั่นระริก
ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่รู้จักก่อตัวขึ้นในใจของเขา
"ที่ไหน"
และเมื่อได้ฟังคำตอบ ร่างสูงก็รีบวิ่งออกไปในทันที
เจ้าเห็บบ้า! ไปก่อเรื่องอีกจนได้!
ชิสึโอะรู้ดีว่าสิ่งที่ก่อตัวขึ้นภายในใจของเขาคืออะไร...
มันคือสิ่งเดียวที่คนทั่วไปรู้สึกเมื่อเห็นเขา
ความกลัว...
********
อิซายะรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วใบหน้าซีกขวาซึ่งถูกตบ
รสสนิมจางๆแผ่ซ่านที่ปลายลิ้น ทำให้เขารู้ว่าตอนนี้ปากเขาคงแตก
"พูดจาอวดดีนัก! ไม่รู้สถานะของตัวเองรึไง"
พ่อค้าข่าวยังคงยิ้มละไมแม้จะแสบจี๊ดบริเวณมุมปาก
"แต่ไหนแต่ไรมาฉันก็เป็นแค่คนขายข่าว"
ประโยคกวนโทสะของคนถนัดยั่วโมโหคนอื่น ทำให้มือสากนั้นบีบลำคอระหงแน่น
"ทีแรกกะจะเก็บแกไว้เล่นสนุกซะหน่อย แต่ถ้าอยากตายมากขนาดนั้นฉันก็จะฆ่าแกเอง!"เสียงคำรามของมันนั้น ช่างราวกับเพลงขับกล่อมอันแสนรื่นรมณ์สำหรับเขา
อิซายะยิ้มกว้าง เมื่อสัมผัสได้ถึงความตายที่เข้ามาใกล้ ตามทุกวินาทีที่ลมหายใจนั้นขาดห้วงลง
ดีแล้ว...
แบบนี้น่ะดีแล้วล่ะ...
เพียงเท่านี้เขาก็จะชนะเกมคำสาป
จะได้ไปรอเจอชิสึจังที่ชาติหน้า... รอไปวิ่งหนีชิสึจังอีก
ภาพวันเวลาเก่าๆฉายชัดขึ้นมาในหัว
อา...
คงจะเป็นอย่างที่เค้าว่ากัน
มนุษย์น่ะ พอกำลังจะตายก็มักเห็นภาพในอดีตเสมอ อดีตที่แสนสำคัญ...
แล้วทำไมกันนะ... อดีตที่เขาเห็น ถึงมีแต่ชิสึจังเต็มไปหมดล่ะ?
ทั้งชิสึจังที่กำลังตะโกนด่าว่าโกรธเกลียดเขา จะตามฆ่าเขาที่ยืนยิ้มละไม ทั้งที่ทั่วร่างอาบย้อมไปด้วยโลหิตแดงฉาน...
ภาพของชิสึจังที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผู้อื่น...รอยยิ้มในแบบที่เขาไม่เคยได้รับ
ภาพของชิสึจังที่ทำท่าไม่พอใจและหงุดหงิดเสมอทุกครั้งที่เจอหน้าเขา
ภาพของชิสึจังที่กำลังวิ่งไล่กวดเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งยังหยิบข้าวของต่างๆที่อยู่ใกล้มือมาปาใส่เขาอีกด้วย
ภาพของชิสึจังที่กำลังกินนมด้วยความหงุดหงิดเพราะโดนเขาไปพูดจายั่วโมโหใส่
และ....ภาพของชิสึจังที่ตอบคำถามของเขา คำถามที่ว่าเกลียดเขามั้ย
ชิสึจัง ชิสึจัง ชิสึจัง ชิสึจัง ชิสึจัง...
ทำไมในหัวเขาถึงมีแต่ภาพของเจ้าสมองโปรโตชัวงี่เง่าเต็มไปหมดนะ...
อิซายะนึกขำตัวเอง
อา...รู้สึกราวกับว่า เขาเกิดมาเพื่อให้ถูกชิสึจังเกลียดเลยแหะ...
ดวงหน้าคมหวานขาวซีดนั้นขึ้นสีคล้ำเพราะขาดอากาศหายใจ แต่กระนั้นก็ยังมิอาจทำให้รอยยิ้มนั้นจางหายไปจากเรียวปากบาง
ครั้งที่สามแล้วนะ... ที่เขาตายเพราะขาดอากาศเนี่ย
คิดติดตลก พร้อมดวงตาคู่สวยที่ปรือปิดลง...
เขาคือผู้ชนะเกม...
ลาก่อน...อิเคคุบุโระ เมืองที่สนุกที่สุดที่เคยอยู่มา
ทว่าท่ามกลางสติที่เลือนลางเต็มทีนั้นเอง เสียงโครมครามคล้ายประตูของโกดังถูกถีบจนปลิวกระเด็นก็ดังขึ้น
และแน่นอนว่ามีคนเดียวในอิคิเคบุโระ ไม่สิ อาจเรียกได้ว่าเป็นคนเดียวในโลกที่ทำแบบนี้ได้...
เฮวาจิมะ ชิสึโอะกวาดสายตาคมๆมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นร่างบางของคนที่ตามหากำลังถูกบีบคออยู่ ไม่รอช้า ร่างใต้ชุดบาร์เทนเดอร์ก็ก้าวเร็วไปหา อาศัยการวาดมือครั้งเดียวกำจัดคนนับสิบที่มุ่งเข้ามาสกัดกั้นได้อย่างไม่ทุกข์ร้อน
"เฮ้ย! แกน่ะ ปล่อยไอ้เห็บนั่นเดียวนี้"
เสียงคำรามของอีกฝ่ายที่มีเรี่ยวแรงเหมือนปิศาจ ทำให้คนโดนตะคอกถึงกับหน้าซีดเหงื่อตก
เขาปล่อยไม่ได้...
ถ้าไม่ฆ่าพ่อค้าข่าว บอสก็จะฆ่าเขา
แต่ถ้าไม่ปล่อย ก็หวั่นว่าจะโดนคนตรงหน้ากระทืบจนเละ
"พะ...พูดอะไรของแก เจ้านี่มันเป็นศัตรูของแกไม่ใช่หรือไง ถ้าฉันฆ่ามันแกก็..."
พูดไม่ทันจบเมื่อหมัดที่หนักกว่าคนธรรมดาไม่รู้กี่เท่าถูกประเคนให้เต็มๆหน้าด้วยฝีมือคนที่ตาฉายประกายจนแทบลุกเป็นไฟ
"เออ! หมอนี่มันเป็นศัตรูของฉัน! มันเป็นของของฉัน ไอ้บ้าหน้าไหนนอกจากฉันก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องไอ้เห็บนี่!!"พูดแม้ว่าอีกฝ่ายจะสลบเหมือดไปแล้ว ก่อนที่ชิสึโอะจะจัดการกับเชือก แล้วช้อนร่างเพรียวขึ้นอุ้ม
"ชิ...สึ...จัง"
อิซายะที่สติใกล้หลุดลอยเต็มทีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนัยน์ตาสีทองใต้แว่นสีน้ำเงิน
"มาที่นี่ได้ยังไง..."
"เลขาแกโทรมาบอก"ตอบเรียบๆ ทั้งที่รู้สึกร้อนรนเมื่อพบว่าร่างบางเย็นจัดเหมือนน้ำแข็ง
"แล้ว...มาช่วยฉันทำไม"
ทั้งๆที่เขาเป็นคนก้าวออกมาหาความตายเองแท้ๆ
"ฉันบอกแล้ว ว่าคนที่จะฆ่าแกได้คือฉัน"
อิซายะหลับตาลง พยายามฉุดรั้งสติเอาไว้เพื่อจะเอ่ยคำถามต่อไป
"ตอนนี้...ยังเกลียดฉันมั้ย"
อา....
คำสาปบ้านี่
ไม่ยอมให้เขาชนะซะทีนะ...
"เกลียด"
คำตอบเดิมๆที่ทำให้เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนที่สติที่พยายามประครองไว้จะจมลงสู่ความดำมืด
และเพราะอย่างนั้น... ทำให้นักค้าขาวไม่ทันได้ยินคำพูดต่อมาของอีกฝ่าย
"แต่ไม่เท่ากับที่รัก..."
เกลียด....
เกลียดเหลือเกิน...
แต่ว่าทั้งๆที่เป็นแบบนั้น
แต่ฉันกลับกลัวที่จะสูญเสียแกไป...
บอกฉันทีสิ ว่าต้องทำอย่างไรฉันถึงจะรักแกโดยไม่เกลียดชังได้...อิซายะ
TBC.
ความคิดเห็น