คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3
ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงดันทุรังขนาดนี้...
รู้ว่าผิดต้องรับโทษ เคยเอาสิ่งใดมาต้องคืนกลับอย่างเท่าเทียม
แต่กระนั้น... ฉันก็ไม่อยากถูกชิสึจังฆ่าจริงๆ
เพราะไม่รู้ว่าถึงตอนนั้น ฉันจะทำหน้าแบบไหน และที่สำคัญ...
ฉันไม่อยากเห็นแววตาเกลียดชังของชิสึจังอีกแล้ว....
Fic Durarara!
หยุดเลยไอ้เกรียน! แกมันเมียฉัน! Stop! You're mine
Author:: OujiKitsu
Pairing:: Shizaya(Shizuo x Izaya)
Warning:: Yaoi
Rate:: PG in this chapter
'เวลาน้อยลงอีกแล้วนะ โอริฮาระ อิซายะ'
เปลือกตาบางขยับไหว ก่อนที่มันจะปรือขึ้นอย่างเกียจคร้าน เผยให้เห็นดวงตาสีแดงซึ่งซุกซ่อนอยู่ภายใน
ปวดตาชะมัด...
คิดพลางยันกายขึ้นจากเตียงนุ่ม ทว่าทันทีที่เท้าแตะลงพื้น ความเจ็บปวดก็แล่นขึ้นเป็นริ้วๆจนนักขายข่าวต้องนิ่วหน้าลง มือบางเอื้อมไปจับกำแพงเพื่อประครองตัวเองไปยังห้องน้ำ
นิ้วเรียวหยิบคอนแทคเลนส์ที่เขาหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้ถอด อันเป็นต้นเหตุของอาการปวดตาออก วางลงบนตลับที่ช่วงนี้ต้องพกติดตัวอยู่ตลอด
ซ่าา
น้ำเย็นที่ทำให้ตาสว่างขึ้น อิซายะคลำหาผ้าขนหนูซึ่งแขวนอยู่ข้างกระจกมาเช็ดหน้า ก่อนจะลืมตาขึ้นมองกระจก
นอกจากตาข้างซ้ายที่กลายเป็นสีดำไปจนหมด ตอนนี้ตาข้างขวาก็เริ่มหม่นสีลง
"นี่เองสินะที่ว่าเวลาเหลือน้อยลงอีก"พึมพำกับตนเองเบาๆ ก่อนที่จะแว่วเสียงฝีเท้ากระทบโสต ชายหนุ่มจึงจัดการใส่คอนแทคเลนส์อย่างรวดเร็วแล้วชะโงกหน้าออกไปนอกห้องน้ำ
'อรุณสวัสดิ์ รู้สึกยังไงบ้าง'
เป็นภูติสาวไร้หัวนั่นเองที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและยา
"อรุณสวัสดิ์~ อืม...ก็รู้สึกปวดขากับเจ็บแผลที่ท้องนิดหน่อยน่ะ"ตอบพลางยิ้มกว้าง ก่อนที่เซลดี้จะเข้ามาช่วยประครองร่างเพรียวให้นั่งลงบนเตียง
'ตอนนี้ชินระออกไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อย เขาฝากมาบอกว่าให้กินยาให้หมดแล้วห้ามหนีไปก่อเรื่องที่ไหน'เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ่านจบแล้ว เธอจึงพิมพ์พีดีเอต่อ
'แต่ช่วงเย็นๆฉันมีงานต้องทำ เดี๋ยวจะให้คนแวะมาดูนะ'
อิซายะพยัคหน้า ดวงตาสีแดง(ด้วยคอนแทคเลนส์)มองดูยาเกือบสิบเม็ดในถาดอย่างแหยงๆ
'ต้องการอะไรอีกมั้ย'
"ไม่ล่ะ ขอบคุณ"
เซลดี้พยัคหน้า เธอทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป พร้อมร่างบางที่ก้าวออกไปจากห้อง
ด้วยที่ไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด มือเรียวที่กำลังถือช้อนคนซุปเล่นอยู่นั้นจึงคลายออกแล้วหันไปมองยาแทน
หลับตาแล้วกลั้นใจกลืนยาขมๆเข้าไปจนหมด
และไม่รู้ว่าชินระแอบวางยากันไม่ให้เขาหนีไปหรือยังไง ไม่นานสติของเขาก็เริ่มเลือนลาง ทั้งๆที่ก็เพิ่งตื่นขึ้นมาแท้ๆ
อิชายะล้มตัวลงบนเตียงอีกครั้ง ดวงหน้าคมหวานซุกไซร้ลงกับหมอนใบนุ่ม
อืม...ไม่ค่อยอยากนอนเลยแหะ
เพราะถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะฝันอีกเลย...
********
เรียวขาเหยียบย่ำไปตามธารโลหิต เส้นผมสีดำปลิวไหวหยอกล้อกับสายลม คลอเคลียไปกับดวงหน้าที่สงบนิ่ง
อิซายะรู้ดีว่าปลายทางของเส้นทางนี้คืออะไร...
รู้ว่าตนไม่ต้องการเห็นสิ่งที่อยู่สุดทางนั้นเลยสักนิด หากแต่บางอย่างก็สะกดให้เขาเดินต่อไปเรื่อยๆ
กระทั่งหยุดลงที่เงาร่างหนึ่ง...
คนที่เขารู้จักดี คนที่เขาหนีมาตลอด
"ชิสึจัง..."
เผลอหลุดปากเรียกทั้งรู้ดีว่าภาพตรงหน้าเป็นเพียงความทรงจำของเขาเท่านั้น
ชิสึโอะกำลังบีบคอของร่างเพรียว นัยน์ตาสีทองนั้นฉายประกายทั้งโกรธเกรี้ยวและเกลียดชังสุดหัวใจ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่กำลังถูกบีบคอนั้นคือใคร อิซายะหลับตาลง ไม่อยากจะดูฉากต่อไปซึ่งตัวเขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
'ฉันจะตามฆ่าแก... ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ อีกกี่ชาติ หรือจะตลอดกาล ฉันก็จะทำให้แกตายอย่างทรมาณด้วยมือของฉันเอง....โอริฮาระ อิซายะ!'
หากแม้จะหลับตา เสียงที่ได้ยินนั้นกลับกังวาลชัด...
ภาพทั้งหมดสิ้นสุดลงเท่านี้ พ่อค้าข่าวลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนผงะไปเล็กน้อยเมื่อสิ่งแรกที่เห็นคือนัยน์ตาสีทอง
เอ๋...นี่เขายังฝันอยู่อีกหรอ
คิดพลางเอื้อมมือไปแตะหน้าของอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วจึงสรุป
"อ่อ ฝัน"
นั่นสินะ อย่างชิสึจังจะมาอยู่ที่นี่แถมยอมให้เขาจับๆคลำๆได้ยังไง
"โอ๊ย!"อิซายะร้องลั่นพลางคลำหัวตัวเองป้อยๆ
อ๊ากกก นี่หัวเขายังไม่หลุดใช่มั้ย!?
ชิสึโอะมองคนที่ตื่นขึ้นมาก็ทำตัวปัญญาอ่อนดุๆ ก่อนจะสั่งเสียงเข้ม
"กินข้าวแล้วกินยาซะ"
นักขายข่าวมองดูยาเซ็ทเดิมราวกับว่ามันเป็นแมลงสาป ก่อนพูดเปลี่ยนเรื่อง
"แล้วชิสึจังมานี่ได้ไง"
"เซลดี้บอกให้ฉันแวะมาดูแก"ตอบพลางคว้ามือเล็กที่ทำเนียนจะทิ้งยาไว้ ทำให้อีกฝ่ายเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
ก็ชิสึจังแรงน้อยซะที่ไหน...
"ฮื่อ ปล่อยน่า ยานี่มันมียานอนหลับปนอยู่ด้วยนะ เจ้าชินระมันกะจะให้ฉันนอนทั้งวันทั้งคืนหรือไง!?"
แต่คนสมองโปรโตรซัวก็ไม่คิดสน เพราะหน้าที่ของเขาคือบังคับให้คนเจ็บกินยาให้หมด มือขาวจับช้อนตักข้าวขึ้นมา ก่อนยัดเข้าปากสวยๆที่บ่นไม่หยุด
"แค่กๆ อะ...ไอ้ชิสึจังบ้า"อิซายะที่โดนข้าวยัดปากสำลัก เขารีบคว้าน้ำมาดื่มอึกๆก่อนจะก่นด่าคนทำอะไรไม่คิดซึ่งลอยหน้าลอยตาอย่างไม่รู้สึกผิดสักนิด
ด้วยความไม่อยากตาย เขาจึงเลือกที่จะกินข้าวเงียบๆโดยไม่กวนอารมณ์คนโกรธง่าย
หากแต่ด้วยความไม่รู้สึกหิว หลังจากตักข้าวไปได้สามคำก็รู้สึกพะอืดพะอมจนต้องวางช้อนลง แล้วเอื้อมไปหยิบยาแทน
แต่คราวนี้มือใหญ่ก็คว้ามือบางไว้อีก ทำให้เขาเริ่มจะหงุดหงิดหน่อยๆ
"อะไรอีกเล่า ฉันก็กำลังจะกินยาอยู่นี่ไง"
ประโยคที่ทำให้ชิสึโอะขมวดคิ้ว ก่อนว่าเสียงดุเหมือนสอนเด็ก
"ไม่กินข้าวแล้วจะกินยาได้ยังไง"ไม่ว่าเปล่า ชายหนุ่มตักข้าวขึ้นมาจ่อปากอีกฝ่าย
"อ้าปาก"
หากแต่คนโดนสั่งกลับเม้มปากแน่น
จะให้กินได้ไงในเมื่อมันไม่หิว!
และนั่นก็ทำให้ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดของชิสึโอะหมดลง เสียงเข้มจึงตะโกนลั่น
"แกจะกินดีๆหรือจะให้ฉันป้อนแบบอื่น!"
แม้จะไม่รู้ว่าถ้าเขาไม่กินจะเกิดอะไรขึ้น หากแต่สมองอันชาญฉลาดก็สั่งให้เขาอ้าปากแทบจะในทันที
อิซายะยอมกินข้าวจนมันพร่องเกินครึ่ง คนตรงหน้าถึงได้ยอมปล่อยให้เขากินยา
มือเรียววางแก้วน้ำลง ดวงตาคู่สวยมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งนภาถูกย้อมไปด้วยสีดำสนิทของราตรี
แย่... ถ้าชิสึจังยังอยู่เขาก็คงถอดคอนแทคเลนส์ไม่ได้
พรุ่งนี้คงต้องปวดตาอีกแหงๆ
"นี่...ชิสึจัง"
คนถูกเรียกปรายตามามองเล็กน้อย
"ทำยังไง...ชิสึจังถึงจะหยุดเกลียดฉันหรอ"คำถามที่เขาสงสัยมาตลอด
หากแต่คนถูกถามกลับเงียบ...
เพราะเรื่องนั้น...เขาเองก็ไม่รู้
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงเกลียด... ก็เลยไม่รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะหยุดเกลียด
หากแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร ร่างเพรียวก็เซล้มลงมาซบ จากเสียงหายใจที่ดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงหลับไปด้วยฤทธิ์ยาแล้ว
ชิสึโอะประครองร่างเบาหวิวให้นอนลงบนเตียง นัยน์ตาสีทองคู่สวยทอประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก
"เรื่องนั้น....ใครจะไปรู้กันล่ะ"
เอ่ยเบาพร้อมจับจ้องใบหน้ายามหลับสนิดของอีกฝ่าย
ไม่รู้ว่าเมื่อครู่ ร่างบางจะฝันเห็นอะไรกันนะ...
รู้เพียงแต่ สีหน้านั้นช่างดูเศร้าเหลือเกิน...
********
อีกแล้วหรอ...
ภาพแบบนี้อีกแล้ว...
ชิสึโอะคิดอย่างหงุดหงิดใจที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับภาพพวกนี้เลย
ดวงตาสีทองยังคงทอดมองภาพของห้องโถงซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนกำลังเต้นรำและหัวเราะครื้นเครง
จากการที่ได้ยินคนพวกนี้คุยกัน ดูเหมือนที่นี่คือปราสาทซึ่งใช้จัดงานเฉลิมฉลองชัยชนะของสงครามอะไรสักอย่าง
ชิสึโอะถอนหายใจ พลางพยายามมองหาร่างเพรียวที่เคยเดินมาชนเขาเมื่อคราวก่อน
ทว่า....หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ แถมคราวนี้เขายังเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่น่าตกใจยิ่งกว่า
นั่นมัน... เขางั้นหรอ?
ไม่ผิดแน่ คนที่กำลังยืนอยู่ข้างบรรลังก์นั้น หากไม่นับชุดสีดำขลิบทองสไตล์ยุโรปนั้น ก็คือชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนเขาทุกระเบียบนิ้ว!
นักทวงหนี้หนุ่มรีบวิ่งทะลุผ่านผู้คนไปเพื่อจะมองหน้า'ตัวเขาอีกคนหนึ่ง'ให้ชัดๆ
และเหมือนจะเป็นการกระทำที่ถูกต้อง เมื่อเขาพบว่าร่างเพรียวใต้ชุดคลุมยาวสีขาวปักลายสีทองซึ่งตนพยายามมองหาก็อยู่ที่นั่นด้วย
'จะขอแนะนำนะชิสึโอะ...'
ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพบว่าพระราชาไม่ได้คุยกับเขา แต่เป็นเขาอีกคนหนึ่งต่างหาก
'นี่คือแขกคนสำคัญของเรา โอริฮาระ อิซายะ'
ชื่อที่ทำให้นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้าง และยิ่งเมื่อเจ้าของนามเงยหน้าขึ้นพร้อมยิ้มแบบที่เห็นจนเจนตา ชิสึโอะก็รู้สึกว่าสมองของตนนั้นขาวโพลนไปหมด
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่....
**********
ยามเช้าที่สดใส... สายลมอ่อนๆ ทำให้คนที่ขอกลับบ้านได้สำเร็จขยับยิ้มกว้าง
การได้เฝ้ามองมนุษย์นี่มันน่าสนใจดีจริง
อืม... จะว่าไป ระหว่างที่เขาโดนวางยาไปหนึ่งวันจะมีอะไรสนุกๆเกิดขึ้นบ้างมั้ยนะ
คิดพลางทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะทำงานตัวโปรด พลางเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นเพื่อตามเช็คข่าวสารต่างๆ
พ่อค้าข่าวหนุ่มประมวลและจัดเก็บข่าวสารเหล่านั้นลงในหัวอย่างรวดเร็วตั้งแต่ข่าวเล็กๆไปถึงข่าวใหญ่ที่อาจสร้างเงินมหาศาลให้เขา
และแล้วดวงตาสีแดงก็เหลือบไปเห็นข่าวข่าวหนึ่งบนหน้าจอ
หึหึ ดูเหมือนที่เขาซัดพวกลูกจ๊อกมาเฟียไปจะเป็นข่าวใหญ่พอดู
รอยยิ้มระรื่นตามแบบฉบับเจ้าตัวผุดพรายขึ้นบนเรียวปากเมื่อสำผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างที่กระตุ้นต่อมความหฤหรรษ์ของเขาอย่างจัง ร่างเพรียวผละออกจากโต๊ะ พลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
ออกไปหา'เรื่อง'ดีกว่า...
ไม่สิ หรือว่าควรจะเรียกว่าเรื่องมันวิ่งมาหาเขาเองดี?
อิซายะยิ้มกว้าง เมื่อเปิดประตูออกก็พบกับคนนับสิบที่ถือปืนมาต้อนรับเขาถึงแมนชั่น
"แหม...ดูเหมือนคราวนี้จะมีหัวคิดขึ้นมาหน่อยนะ"
เอาล่ะ...
มาคอยดูซิว่า คราวนี้คำสาปจะห้ามไม่ให้เขาโดนฆ่าตายได้อีกหรือเปล่า...
เพราะฉันไม่อยากเห็นแววตานั้น
ขอร้องล่ะ...
ถ้าฉันต้องถูกชิสึจังฆ่าจริงๆ
ขอให้ฆ่าฉันในยามหลับได้มั้ย...
TBC.
ความคิดเห็น