คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
อิซายะรักมนุษย์...
เขาชอบที่จะเฝ้าดูผู้คนจนทำให้ล่วงรู้พฤติกรรมและอ่านใจมนุษย์ได้อย่างทะลุปุโปร่ง
หากแต่มีคนๆหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เคยเข้าใจความคิดเลยสักนิด
เฮย์วาจิมะ ชิสึโอะ...
Fic Durarara!
Stop! You're mine
Author:: OujiKitsu
Pairing:: Shizaya(Shizuo x Izaya)
Warning:: Yaoi
Rate:: NC-17 in general PG in this chapter
"ห้องของชิสึจังนี่เรียบร้อยกว่าที่ฉันคิดซะอีกนะ"เสียงระรื่นของพ่อค้าขายข่าวดังขื้นในขณะที่ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ ทำให้คนที่กำลังหยิบกล่องยาอยู่นั้นปรายตามามองขึงๆ ก่อนจะกระชากแขนเรียวของอีกฝ่ายอย่างไม่มีความนุ่มนวนสักนิด ทำให้คนเจ็บครางออกมาเบาๆ
"ชิสึจัง....ไม่ดีใจหรอ ถ้าฉันเกิดตายไปจริงๆ"เรียวปากงามเอ่ยถามศัตรูคู่อาฆาตตลอดเจ็ดปีของตน
คำถามที่ทำให้มือที่กำลังราดแอลกอฮอล์ตามบาดแผลนั้นหยุดชะงัก นัยน์ตาสีน้ำตาลทองใต้แว่นกันแดดเบือนมาสบกับดวงตาคู่สีแดงของคนขายข่าวที่นั่งรอฟังคำตอบหน้านิ่ง ทั้งที่ในใจกลับเต้นรัว
ทั้งๆที่ตนก็รู้คำตอบนั้นดี...หากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม
"ถ้าแกตายไป ฉันก็ต้องดีใจอยู่แล้ว"
คำตอบที่ไม่ได้ผิดจากที่คิดไว้สักนิด เขาหลับตาลง พร้อมยิ้มออกมาบางๆ
อา... ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกันนะ
"แต่นั่นหมายถึงแกที่ตายด้วยมือฉัน ไม่ใช่ไอ้บ้าที่ไหน"พูดจบ ชายหนุ่มในชุดบาร์เทนเดอร์ก็พันแผลให้ร่างบางจนเสร็จแม้จะทุลักทุเลไปสักหน่อยก็ตามที
อิซายะมองดูแขนของตนที่มีผ้าพันแผลขาวสะอาดพันอยู่อย่างหาความเรียบร้อยไม่ได้แล้วอมยิ้มน้อยๆ
สมกับเป็นชิสึจังจริงๆ
"ขอบใจมากนะชิสึจัง บ๊ายบาย"ทว่ายังไม่ทันได้วิ่งออกจากห้อง ร่างเพรียวก็ถูกฉุดให้นั่งลงที่เดิม พร้อมใบหน้าคมที่โน้มเข้ามาใกล้
"ชิสึจัง?"
ดวงตาสีแดงสบกับดวงตาดุๆที่อยู่ใกล้กว่าทุกที ลมหายใจอุ่นร้อนซึ่งเป่ารดนั้น ทำให้ผิวหน้าขาวขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้
"ตาแกไปโดนอะไรมา"คนสมองโปรโตซัวที่ดูจะฉลาดขึ้นมาผิดเวลาเค้นถามคนที่กำลังยิ้มระรื่นราวกับตั้งใจยั่วโมโหเขา
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ตาฉันก็ปกติดีทุกอย่างนี่หน่า"อิซายะตีหน้าซื่อตอบอย่างแนบเนียน หากแต่มือหนาที่บีบกรามของเขาแน่น บ่งบอกว่าคนตรงหน้านั้นไม่เชื่อ
โว้ยยย มาฉลาดทำไมตอนนี้กัน
สมองอันปราดเปรื่องที่เจ้าตัวใช้มันหลบเลี่ยงคนที่ดีแต่ใช้กำลังอย่างชิสึโอะมาตลอดกำลังคิดหาทางหลบหนีออกจากสถานการณ์ตรงหน้า และดูเหมือนพระเจ้าจะเข้าข้าง เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ทำให้คนที่จ้องเขาเขม่งชะงักไปชั่วครู่ อิซายะจึงอาสัยความปราดเปรียวของตนกระโดดผลุบไปยังประตูเหมือนแมวตัวเขื่อง โดยไม่วายหันมายิ้มหวานยั่วโมโห
"ฉันบอกแล้ว... ว่าอย่างเธอจับฉันไม่ได้หรอกนะชิสึจัง"พูดจบ ร่างเพรียวลมก็วิ่งพรวดออกไปโดยมีเสียงคำรามชื่อของตนไล่หลังมา
"อิ~ซา~ยะ~คุง"
ชายหนุ่มผมสีดำหัวเราะร่วนอย่างร่าเริง ก่อนที่มือเรียวจะดูชื่อของคนที่โทรมาช่วยชีวิตเขาได้อย่างเฉียดฉิว
พลัน... แววตาของพ่อค้าข่าวก็แปรเปลี่ยนไป
"หือม์... วางแผนอะไรอยู่กันนะ เจ้าหนูสกปรกพวกนั้น"เขาแลบลิ้นเลียริมฝีบาก ดวงตาคู่งามเต้นระริกราวเด็กได้ของเล่นใหม่
มนุษย์...
มนุษย์ที่พยายามดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดต่อไป
เขารักมนุษย์...
เพราะไม่ว่ามนุษย์จะทำอะไร ผลลัพท์ก็จะออกมาเป็นอย่างที่เขาคิดอยู่ดี
********
ร่างเพรียวบางก้าวเข้ามาในห้องของตน มือบางโยนเสื้อโค้ทขนเฟอร์ไว้บนโซฟา เดินไปเปิดแอร์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง
อา...ให้ตายสิน่า
นิ้วเรียวแตะลงบนดวงตาซ้ายของตน ก่อนถอดคอนแทคเลนส์ออกมา
นัยน์ตาข้างนั้น... แม้จะยังเป็นสีแดง หากแต่มีบางส่วนที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ
แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้เขามองไม่เห็น แต่การจะต้องใส่คอนแทคเลนส์ตลอดมันก็ยุ่งยากเหมือนกันนะ
แถมเรื่องนี้ถ้าชิสึจังเกิดถามขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง
แม้จะรู้ว่าสมองโปรโตซัวแบบนั้นคงลืมไปแล้วก็ตามทีเถอะ...
"ฉันเป็นคนคุมเกมนี้...และจะไม่มีใครมาควบคุมฉันได้ แม้แต่คำสาปบ้าๆนี่"
อิเคคุบุโระเป็นเมื่องที่น่าอัศจรรย์...
ทั้งภูติสาวนักซิ่งไร้หัว
ดาบมารไซกะที่หลงรักมนุษย์
แล้วใยการมีคำสาปจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้กัน...
********
ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยย่างก้าวไปตามเส้นทางที่ถูกชะโลมไปด้วยหยาดน้ำสีแดงสดอันตัดกับผิวเนื้อขาวซีด
กลิ่นที่ลอยขึ้นมาแตะจมูก คือกลิ่นที่ชายหนุ่มรู้จักมันดี
กลิ่นเลือด....
โกเมนเม็ดงามทอดมองธาราสีเดียวกับนัยน์ตาของตนอย่างเหม่อลอย
ทำไม...
ทำไมกันนะ
ราวกับว่าเขารู้จักที่นี่ ทั้งที่มั่นใจว่าไม่เคยมาสักครั้ง
'นี่... มาพนันกันมั้ยล่ะ'
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากความเวิ้งว้าง ทำให้ร่างเพรียวบางพลันหยุดชะงัก
'นี่...โอริฮาระ อิซายะ เรามาพนันกันมั้ย'
สายลมแรงไร้ที่มาพัดพรู ทำให้เส้นผมสีดำปลิวไหว คลอเคลียกับดวงตาคู่งามซี่งหรี่ลงเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ
เสียงนี้อีกแล้ว...
เจ้าเสียงที่คอยดังขึ้นในหัวเขาบ่อยๆ
'ครั้งนี้... เธอจะไม่สามารถหนีคนๆนั้นได้เหมือนที่ผ่านมา เธอจะต้องตายด้วยมือของเขาอย่างแน่นอน....
แต่ว่านะ ถ้าเธอชนะฉันได้ ฉันจะทำให้เธอหลุดพ้นจากคำสาปแช่งนั่นเอง แต่ในทางกลับกัน ถ้าหากเธอแพ้...
ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันพบคนๆนั้นอีก'
สิ้นเสียง หยาดโลหิตที่เจิ่งนองเป็นสายธารก็สาดกระเซ็น ย้อมร่างของชายหนุ่มให้กลายเป็นสีชาดฉานอันสดสวย...
ท่ามกลางสติที่เลือนลาง กลับมีเสียงหนื่งดังขึ้นอย่างแจ่มชัดจนหัวใจรู้สึกเจ็บแปล่บ
"ฉันจะตามฆ่าแก... ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ อีกกี่ชาติ หรือจะตลอดการ ฉันก็จะทำให้แกตายอย่างทรมาณด้วยมือของฉันเอง อิซายะ!"
*******
!
ร่างบางสะดุ้งสุดตัวขึ้นจากโซฟาสีดำ นัยน์ตาทั้งสองเบิกกว้าง ดวงหน้าคมหวานซีดเผือดไร้สีเลือด
ฝัน....
พ่อค้าข่าวถอนหายใจยาว มือเรียวยกขึ้นเสยเส้นผมชื้นเหงื่อขึ้น ทั้งที่อุณหภูมิในห้องก็ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด
นี่เขาเพลียจนเผลอหลับไปหรอเนี่ย
เขาเอื้อมมือไปหยิบน้ำบนโต๊ะมาดื่ม แต่ก็พลันชะงักกึกเมื่อเห็นเงาสะท้อนรำไรบนผิวน้ำนั้น
ตาข้างซ้ายของเขา...กำลังเปลี่ยนเป็นสีดำจนหมด
เวลาน้อยลงทุกทีแล้วสินะ...
อิซายะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคอที่แห้งผาก ปรือนัยน์ตาที่แปรเปลี่ยนเป็นสองสีลง ก่อนลำพึงออกมาแผ่วเบา
"อย่างชิสึจังน่ะ...ฆ่าฉันไม่ได้หรอก"
ใช่...
เพราะหลายชาติที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยตายด้วยมือของคนที่คอยแต่วิ่งไล่เขาสักครั้ง...
อา... เกมไล่จับ ที่ดำเนินมาเนิ่นนาน หากแต่มีเพียงเขาคนเดียวที่จำได้
"เพราะอย่างนั้นไง ฉันถึงบอกว่าชิสึจังมันสมองโปรโตซัว"
ทว่า...คงมีเรื่องเดียว ที่ไม่ว่าชาติไหนๆคู่ปรับตลอดกาลของเขาก็ยังจำได้เสมอ
"ชิสึจัง...เกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ"
ไม่ว่าเมื่อไหร่... ชิสึโอะก็ไม่เคยคุยกับเขาดีๆ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีความทรงจำ ดวงตาคู่นั้นที่มองมาก็มีแต่ความโกรธเกลียด
อิซายะรักมนุษย์...
หากแต่ไม่มีมนุษย์คนไหนรักเขา ซึ่งตลอดมาเขาคิดว่านั่นหาใช่เรื่องสำคัญ
แต่ตอนนี้...เขาพบว่ามีคนๆหนึ่งที่เขาไม่อยากโดนเกลียด...
แม้รู้ดีว่านั่นไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม...
TBC.
ความคิดเห็น