ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [DRRR!]Stop! You're mine [Shizaya]

    ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1

    • อัปเดตล่าสุด 31 ส.ค. 54


     


    อิซายะรักมนุษย์...

    เขาชอบที่จะเฝ้าดูผู้คนจนทำให้ล่วงรู้พฤติกรรมและอ่านใจมนุษย์ได้อย่างทะลุปุโปร่ง

    หากแต่มีคนๆหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เคยเข้าใจความคิดเลยสักนิด

    เฮย์วาจิมะ ชิสึโอะ...

     

    Fic Durarara!

    Stop! You're mine

     

    Author:: OujiKitsu

    Pairing:: Shizaya(Shizuo x Izaya)

    Warning:: Yaoi

    Rate:: NC-17 in general PG in this chapter

     

     "ห้องของชิสึจังนี่เรียบร้อยกว่าที่ฉันคิดซะอีกนะ"เสียงระรื่นของพ่อค้าขายข่าวดังขื้นในขณะที่ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆ ทำให้คนที่กำลังหยิบกล่องยาอยู่นั้นปรายตามามองขึงๆ ก่อนจะกระชากแขนเรียวของอีกฝ่ายอย่างไม่มีความนุ่มนวนสักนิด ทำให้คนเจ็บครางออกมาเบาๆ

    "ชิสึจัง....ไม่ดีใจหรอ ถ้าฉันเกิดตายไปจริงๆ"เรียวปากงามเอ่ยถามศัตรูคู่อาฆาตตลอดเจ็ดปีของตน

    คำถามที่ทำให้มือที่กำลังราดแอลกอฮอล์ตามบาดแผลนั้นหยุดชะงัก นัยน์ตาสีน้ำตาลทองใต้แว่นกันแดดเบือนมาสบกับดวงตาคู่สีแดงของคนขายข่าวที่นั่งรอฟังคำตอบหน้านิ่ง ทั้งที่ในใจกลับเต้นรัว

    ทั้งๆที่ตนก็รู้คำตอบนั้นดี...หากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

    "ถ้าแกตายไป ฉันก็ต้องดีใจอยู่แล้ว"

    คำตอบที่ไม่ได้ผิดจากที่คิดไว้สักนิด เขาหลับตาลง พร้อมยิ้มออกมาบางๆ

    อา... ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกันนะ

    "แต่นั่นหมายถึงแกที่ตายด้วยมือฉัน ไม่ใช่ไอ้บ้าที่ไหน"พูดจบ ชายหนุ่มในชุดบาร์เทนเดอร์ก็พันแผลให้ร่างบางจนเสร็จแม้จะทุลักทุเลไปสักหน่อยก็ตามที

    อิซายะมองดูแขนของตนที่มีผ้าพันแผลขาวสะอาดพันอยู่อย่างหาความเรียบร้อยไม่ได้แล้วอมยิ้มน้อยๆ

    สมกับเป็นชิสึจังจริงๆ

    "ขอบใจมากนะชิสึจัง บ๊ายบาย"ทว่ายังไม่ทันได้วิ่งออกจากห้อง ร่างเพรียวก็ถูกฉุดให้นั่งลงที่เดิม พร้อมใบหน้าคมที่โน้มเข้ามาใกล้

    "ชิสึจัง?"

    ดวงตาสีแดงสบกับดวงตาดุๆที่อยู่ใกล้กว่าทุกที ลมหายใจอุ่นร้อนซึ่งเป่ารดนั้น ทำให้ผิวหน้าขาวขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้

    "ตาแกไปโดนอะไรมา"คนสมองโปรโตซัวที่ดูจะฉลาดขึ้นมาผิดเวลาเค้นถามคนที่กำลังยิ้มระรื่นราวกับตั้งใจยั่วโมโหเขา

    "ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ตาฉันก็ปกติดีทุกอย่างนี่หน่า"อิซายะตีหน้าซื่อตอบอย่างแนบเนียน หากแต่มือหนาที่บีบกรามของเขาแน่น บ่งบอกว่าคนตรงหน้านั้นไม่เชื่อ

    โว้ยยย มาฉลาดทำไมตอนนี้กัน

    สมองอันปราดเปรื่องที่เจ้าตัวใช้มันหลบเลี่ยงคนที่ดีแต่ใช้กำลังอย่างชิสึโอะมาตลอดกำลังคิดหาทางหลบหนีออกจากสถานการณ์ตรงหน้า และดูเหมือนพระเจ้าจะเข้าข้าง เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ทำให้คนที่จ้องเขาเขม่งชะงักไปชั่วครู่ อิซายะจึงอาสัยความปราดเปรียวของตนกระโดดผลุบไปยังประตูเหมือนแมวตัวเขื่อง โดยไม่วายหันมายิ้มหวานยั่วโมโห

    "ฉันบอกแล้ว... ว่าอย่างเธอจับฉันไม่ได้หรอกนะชิสึจัง"พูดจบ ร่างเพรียวลมก็วิ่งพรวดออกไปโดยมีเสียงคำรามชื่อของตนไล่หลังมา

    "อิ~ซา~ยะ~คุง"

    ชายหนุ่มผมสีดำหัวเราะร่วนอย่างร่าเริง ก่อนที่มือเรียวจะดูชื่อของคนที่โทรมาช่วยชีวิตเขาได้อย่างเฉียดฉิว

    พลัน... แววตาของพ่อค้าข่าวก็แปรเปลี่ยนไป

    "หือม์... วางแผนอะไรอยู่กันนะ เจ้าหนูสกปรกพวกนั้น"เขาแลบลิ้นเลียริมฝีบาก ดวงตาคู่งามเต้นระริกราวเด็กได้ของเล่นใหม่

    มนุษย์...

    มนุษย์ที่พยายามดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดต่อไป

    เขารักมนุษย์...

    เพราะไม่ว่ามนุษย์จะทำอะไร ผลลัพท์ก็จะออกมาเป็นอย่างที่เขาคิดอยู่ดี

                             ********

      ร่างเพรียวบางก้าวเข้ามาในห้องของตน มือบางโยนเสื้อโค้ทขนเฟอร์ไว้บนโซฟา เดินไปเปิดแอร์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง

    อา...ให้ตายสิน่า

    นิ้วเรียวแตะลงบนดวงตาซ้ายของตน ก่อนถอดคอนแทคเลนส์ออกมา

    นัยน์ตาข้างนั้น... แม้จะยังเป็นสีแดง หากแต่มีบางส่วนที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ

    แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้เขามองไม่เห็น แต่การจะต้องใส่คอนแทคเลนส์ตลอดมันก็ยุ่งยากเหมือนกันนะ

    แถมเรื่องนี้ถ้าชิสึจังเกิดถามขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง

    แม้จะรู้ว่าสมองโปรโตซัวแบบนั้นคงลืมไปแล้วก็ตามทีเถอะ...

    "ฉันเป็นคนคุมเกมนี้...และจะไม่มีใครมาควบคุมฉันได้ แม้แต่คำสาปบ้าๆนี่"

    อิเคคุบุโระเป็นเมื่องที่น่าอัศจรรย์...

    ทั้งภูติสาวนักซิ่งไร้หัว

    ดาบมารไซกะที่หลงรักมนุษย์

    แล้วใยการมีคำสาปจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้กัน...

                           ********

      ฝ่าเท้าเปล่าเปลือยย่างก้าวไปตามเส้นทางที่ถูกชะโลมไปด้วยหยาดน้ำสีแดงสดอันตัดกับผิวเนื้อขาวซีด

    กลิ่นที่ลอยขึ้นมาแตะจมูก คือกลิ่นที่ชายหนุ่มรู้จักมันดี

    กลิ่นเลือด....

    โกเมนเม็ดงามทอดมองธาราสีเดียวกับนัยน์ตาของตนอย่างเหม่อลอย

    ทำไม...

    ทำไมกันนะ

    ราวกับว่าเขารู้จักที่นี่ ทั้งที่มั่นใจว่าไม่เคยมาสักครั้ง

    'นี่... มาพนันกันมั้ยล่ะ'

    เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากความเวิ้งว้าง ทำให้ร่างเพรียวบางพลันหยุดชะงัก

    'นี่...โอริฮาระ อิซายะ เรามาพนันกันมั้ย'

    สายลมแรงไร้ที่มาพัดพรู ทำให้เส้นผมสีดำปลิวไหว คลอเคลียกับดวงตาคู่งามซี่งหรี่ลงเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ

    เสียงนี้อีกแล้ว...

    เจ้าเสียงที่คอยดังขึ้นในหัวเขาบ่อยๆ

    'ครั้งนี้... เธอจะไม่สามารถหนีคนๆนั้นได้เหมือนที่ผ่านมา เธอจะต้องตายด้วยมือของเขาอย่างแน่นอน....

    แต่ว่านะ ถ้าเธอชนะฉันได้ ฉันจะทำให้เธอหลุดพ้นจากคำสาปแช่งนั่นเอง แต่ในทางกลับกัน ถ้าหากเธอแพ้...

    ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันพบคนๆนั้นอีก'

    สิ้นเสียง หยาดโลหิตที่เจิ่งนองเป็นสายธารก็สาดกระเซ็น ย้อมร่างของชายหนุ่มให้กลายเป็นสีชาดฉานอันสดสวย...

    ท่ามกลางสติที่เลือนลาง กลับมีเสียงหนื่งดังขึ้นอย่างแจ่มชัดจนหัวใจรู้สึกเจ็บแปล่บ

    "ฉันจะตามฆ่าแก... ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ อีกกี่ชาติ หรือจะตลอดการ ฉันก็จะทำให้แกตายอย่างทรมาณด้วยมือของฉันเอง อิซายะ!"

                                         *******

    !

    ร่างบางสะดุ้งสุดตัวขึ้นจากโซฟาสีดำ นัยน์ตาทั้งสองเบิกกว้าง ดวงหน้าคมหวานซีดเผือดไร้สีเลือด

    ฝัน....

    พ่อค้าข่าวถอนหายใจยาว มือเรียวยกขึ้นเสยเส้นผมชื้นเหงื่อขึ้น ทั้งที่อุณหภูมิในห้องก็ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด

    นี่เขาเพลียจนเผลอหลับไปหรอเนี่ย

    เขาเอื้อมมือไปหยิบน้ำบนโต๊ะมาดื่ม แต่ก็พลันชะงักกึกเมื่อเห็นเงาสะท้อนรำไรบนผิวน้ำนั้น

    ตาข้างซ้ายของเขา...กำลังเปลี่ยนเป็นสีดำจนหมด

    เวลาน้อยลงทุกทีแล้วสินะ...

    อิซายะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคอที่แห้งผาก ปรือนัยน์ตาที่แปรเปลี่ยนเป็นสองสีลง ก่อนลำพึงออกมาแผ่วเบา

    "อย่างชิสึจังน่ะ...ฆ่าฉันไม่ได้หรอก"

    ใช่...

    เพราะหลายชาติที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยตายด้วยมือของคนที่คอยแต่วิ่งไล่เขาสักครั้ง...

    อา... เกมไล่จับ ที่ดำเนินมาเนิ่นนาน หากแต่มีเพียงเขาคนเดียวที่จำได้

    "เพราะอย่างนั้นไง ฉันถึงบอกว่าชิสึจังมันสมองโปรโตซัว"

    ทว่า...คงมีเรื่องเดียว ที่ไม่ว่าชาติไหนๆคู่ปรับตลอดกาลของเขาก็ยังจำได้เสมอ

    "ชิสึจัง...เกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ"

    ไม่ว่าเมื่อไหร่... ชิสึโอะก็ไม่เคยคุยกับเขาดีๆ ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีความทรงจำ ดวงตาคู่นั้นที่มองมาก็มีแต่ความโกรธเกลียด

    อิซายะรักมนุษย์...

    หากแต่ไม่มีมนุษย์คนไหนรักเขา ซึ่งตลอดมาเขาคิดว่านั่นหาใช่เรื่องสำคัญ

    แต่ตอนนี้...เขาพบว่ามีคนๆหนึ่งที่เขาไม่อยากโดนเกลียด...

    แม้รู้ดีว่านั่นไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม...


    TBC.

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×