[ Touken Ranbu ] Memory of Sakura [KogiMika]

ลำดับตอนที่ #1 : ::บทนำ::

บทนำ

หยดน้ำพร่างพรมลงจากฟ้า กระทบกับหลังคากระเบื้องดังเปาะแปะ
คือสายฝนที่ตกลงมา ไม่หนัก แต่ก็ไม่เบา ม่านบางๆของหยาดพิรุณไม่หนาแน่นพอจะบดบังทัศนียภาพของสวนสีเขียวให้มืดมัว ทว่าก็ไม่สามารถมองเห็นพุ่มดอกไฮเดรนเยียริมต้นสนได้เด่นชัด
                ฝนไม่หนักไม่เบาเช่นนี้มักตกทั้งวัน ครั้งนี้ก็เช่นกัน หยาดน้ำที่พร่างพรมลงมาตั้งแต่เช้าทำให้พื้นบางส่วนเกิดเป็นแอ่งเล็กๆ และจากหมู่เมฆสีครึ้มนั้น ทำให้คิดว่าบางทีฝนคงตกต่อไปตลอดทั้งบ่าย
                “ท่านนั่งจ้องฝนมาตั้งแต่เช้า”
เสียงหนึ่งดังขึ้น เขารับรู้ถึงการคงอยู่ของอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่แล้ว หากแต่เมื่อนางมิได้เอ่ยสิ่งใด เขาจึงไม่ได้หันไปมอง
                “ท่านก็มองข้ามาตั้งแต่เช้าเช่นกัน”เอ่ยพลางละสายตาจากทิวทัศน์เบื้องหน้า เรียวปากบางขยับโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มให้แก่สตรีผู้ยืนอยู่ด้านหลัง
“ข้าเป็นคนอัญเชิญพวกท่านออกมา การเฝ้ามองพวกท่านนั้นถือว่าสมควร”หญิงสาวตอบ ก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆคู่สนทนา
                “ท่านซานิวะหมายความว่า.... เป็นห่วงข้างั้นหรือ”เขามองหน้าของนาง สตรีผู้มีใบหน้าเรียบๆไม่โด่ดเด่น เมื่อเห็นว่าคิ้วเข้มนั้นกำลังขมวดเข้าหากัน ก็อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
                “อย่าห่วงไปเลย ข้าอยู่มานาน ทั้งเรื่องร้ายและเรื่องไม่คาดฝันก็พบพานมาเยอะแล้ว”
การให้มนุษย์ซึ่งอายุน้อยกว่าตนหลายร้อยปีมากังวลเรื่องของตนนั้นติดจะน่าขันเล็กน้อย ว่ากันตามตรง ตัวเขาเองก็ไม่ใช่มนุษย์ หากแต่เป็นเพียงดาบซึ่งมีรูปลักษณ์ปรากฏเช่นนี้ได้ด้วยการอัญเชิญของซานิวะเช่นนางเท่านั้น
                “ข้ากังวลเรื่องของท่านจริง แต่ยิ่งเป็นห่วงเขามากกว่า”ซานิวะเอ่ย นางไม่ได้มองมาทางเขา หากแต่จ้องไปยังสายฝน นัยน์ตาสีเข้มเต็มไปด้วยความคิดมากมายซึ่งปะปนกันจนแยกไม่ออก
                ในความเงียบงันนั้นเพียงได้ยินแต่เสียงของสายฝนที่ตกกระทบหลังคาและพื้นดิน นางไม่พูดต่อ และเขาก็ไม่ได้กล่าวอะไร
                ซานิวะของข้า นางนั้นยังอ่อนเยาว์ อ่อนแอ และอ่อนโยน...
มีไม่มากนักที่ซานิวะจะมาห่วงกังวลเรื่องของจิตวิญญาณแห่งดาบซึ่งเป็นเพียงอาวุธคร่าชีวิตศัตรู แต่นางกลับคิดถึงเรื่องของทุกๆจิตวิญญาณที่นางอัญเชิญออกมา ใส่ใจต่อทุกคำพูดและการกระทำ ปฏิบัติดั่งเช่นเหล่าดาบนั้นเป็นมนุษย์ และเสียน้ำตาง่ายๆในเวลาที่ดาบเล่มใดหักร้าวหรือแตกสลาย...
                เพราะอย่างนั้นนางถึงยืนมองข้าเงียบๆมาตั้งแต่เช้า นางกังวลถึงความรู้สึกของข้า และยังห่วงใยไปถึงความรู้สึกของผู้นั้น....
                “ข้าเคยบอกท่านแล้วใช่หรือไม่ว่าอย่าใจดีมากเกินไป”เริ่มต้นทำลายความเงียบด้วยประโยคหนึ่ง “มันคือข้อดีของท่าน แต่ก็เป็นข้อเสียของท่านเช่นกัน ท่านซานิวะ”
                นางรักจิตวิญญาณแห่งดาบทุกตน และจิตวิญญาณทุกตนก็รักนาง...
 แต่เพราะนางใจดีเกินไป อ่อนโยนเกินไป สิ่งนั้นทำให้นางไม่เด็ดขาดมากพอและยังทำให้นางอ่อนแอเกินกว่าจะสู้รบในสงครามที่โหดร้ายได้
                ...มันนำมาซึ่งความสูญเสีย และความเจ็บปวดแก่ตัวของนางเอง...
                “ข้ารู้”นางรับ “กระนั้นข้าก็ทำใจไม่ได้ พวกท่านมีชีวิต มีความรู้สึก และมีตัวตนอยู่ตรงหน้าข้า”
เรียวปากเหยียดยิ้มอย่างขมขื่น น้ำเสียงสั่นพร่าในยามที่เอ่ยประโยคถัดมา “เพราะข้าอ่อนแอเช่นนี้ถึงเกิดเรื่องร้ายขึ้น เรื่องทั้งหมดใยมิใช่ความผิดของข้า ใยไม่ใช่ข้าที่ต้องชดใช้”
                ข้ามองดูเสี้ยวหน้าอันหมองเศร้าของซานิวะ
“เดินทางร้อยลี้ ผ่านเก้าสิบลี้จึงครึ่งทาง* ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเหล่านี้ แค่ทำหน้าที่ของท่านต่อไปก็พอ”
                สายฝนพร่างพรม ราวกับไร้จุดสิ้นสุด...
“แล้วข้าจะบอกกับเขาอย่างไร....”เสียงของนางแทบจะกลืนหายไปกับหยาดพิรุณ “ข้าจะบอกเขาอย่างไรตอนที่ท่านจากไป มิคาสึกิ”
                กระนั้น... คำถามนี้ของนางกลับดังก้องในโสตของข้าจนกลบเสียงฝน
คำถามของนางเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา หากคำตอบของข้าวิสัชนาด้วยความเงียบ
                วัสสานฤดูที่ผ่านมาเพียงพระพริบตา หากครั้งนี้ผ่านมานานนัก เป็นเพราะความยาวนานแห่งกาล หรือเพราะที่ล่วงมามิเคยได้ใส่ใจ...
                เสียดายนัก... หากเวลาอันเป็นนิรันด์ของเราจะไม่มีอีกแล้ว...
“ข้าอยาก... ชมซากุระกับเขาอีกสักครั้ง”

****************** 

*เดินทางร้อยลี้ ผ่านเก้าสิบลี้จึงครึ่งทาง เป็นสำนวนญี่ปุ่นหมายถึง ทำสิ่งนี้มาไกลมากแล้วใกล้ถึงเป้าหมายแล้ว ให้มีสมาธิกับทางตรงหน้า มิเช่นนั้นที่ทำมาจะล้มเหลว