คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [1869] Sakura no Utai 1
Fandom: Katekyo Hitman Reborn!
Pairing: 1869[Hibari x Mukuro]
Rate: NC-17
Warning: This is Yaoi FanFiction [Boy x Boy]
[KHR] Sakura no utai[1869]
แว่วเสียงเพลงบรรเลงพลิ้ว...
สายลมปลิวพัดผ่านสายหมอกหนา...
โอ้... เจ้าสายหมอกแสนงามตา
จงอย่าได้ลืมซากุระนั้นไป
-1-
เสียงเพลงจากเฮดเซ็ทดังขึ้นเบาที่ริมโสต...
เพลงที่ถูกขับร้องด้วยกระแสเสียงนุ่มทุ้มล้ำลึกฟังติดหูจนทะยานขึ้นชาร์ตอันดับหนึ่งในเวลาเพียงไม่ถึงสัปดาห์
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่โตเบือนไปมองป้ายโฆษนาขนาดใหญ่ที่ตั้งตณะหง่านเคียงข้างตึกสูงใจกลางเมือง
ภาพของชายหนุ่มที่ยืนเปลือยอกโชว์ผิวขาวสะอาดราวหิมะ เส้นผมสีน้ำเงินสวย
ถูกปล่อยยาว ทิ้งปอยผมบางส่วนให้ปรกลงบนดวงหน้าคมหวานที่สวยกว่าหญิงสาวเสียอีก ยิ่งประกอบกับนัยน์ตาสองสีที่ปรือน้อยๆกับเรียวปากสีสดซึ่งแลดูเชิญชวน ทำให้หลายๆคนมองข้ามคำโฆษนาบนป้ายไปเสียหมด
โรคุโด มุคุโร่ นายแบบสดใหม่ของวงการที่มีทั้งเรือนร่างกระชากใจสาวและใบหน้ากระชากใจหนุ่ม ไม่ว่าอะไรที่เขาเป็นพรีเซนเตอร์ล้วนขายได้หมดตั้งแต่เสื้อผ้ายันยาฆ่าแมลงสาบ เรียกได้ว่าเป็นดาวจรัสฟ้าที่มาต่อชีวิตบริษัทจะเจ๊งแหล่ไม่เจ๊งแหล่อย่างวองโกเล่ได้เป็นอย่างดี
กระทั่งถูกจับมาร้องเพลงก็ยังขายได้ดีกว่านักร้องบางคนเสียด้วยซ้ำไป...
"ช่วงนี้บริษัทเราทำรายได้ได้ดีนะครับ
เอ็มวีเพลง 'Sakura Hime' ที่เพิ่งปล่อยไปก็ได้เรทติ้งจากโทรทัศน์กว่าสามเปอร์เซ็นด้วย"เสียงรายงานจากคนตาสีเขียวทำให้ซาวาดะ สึนะโยชิ ประธานรุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่ถอดเฮทเซ็ทออก พลางพยักหน้า
"ทั้งหมดก็เพราะโรคุโด มุคุโร่เค้าล่ะนะ"ว่าพลางยิ้มอ่อนๆด้วยความโล่งอก
อย่างน้อยวองโกเล่ก็ไม่ได้ล่มไปในยุคของเขา... ไม่งั้นล่ะก็ เขาคงไม่มีหน้าไปพบปู่ทวดแหงๆ
"พรุ่งนี้ช่วยตามมุคุโร่มาที่บริษัทด้วยนะโกคุเดระคุง ทางแชแนลมีนัดคุยงานพรีเซนเตอร์น้ำหอมตอนบ่ายโมง"ประธานหนุ่มหน้าอ่อนสั่งซึ่งโกคุเดระก็พยัคหน้าอย่างแข็งขัน
"ได้เลยครับ ท่านประธานรุ่นที่สิบ"
*******
เธอคือซากุระ...
ทั้งงดงามและชวนให้น่าถนุถนอม
ก่อนที่สายหมอกจะลาลับ ขอให้ผมได้กอดเธอจะได้ไหม...
...เจ้าหญิงของผม...
เสียงนุ่มที่เข้ากับเมโลดี้ดังขึ้น นัยน์ตาคู่คมมองดูภาพของเอมวีเพลงฮิตที่เพิ่งเปิดตัวมาสดๆร้อนๆ
อย่าได้บอกให้ลืมเลย...
เพราะผมคงลืมเธอไม่ได้
ทั้งความอ่อนโยน ความร้อน ความเปราะบางของเธอ...
...มันทำให้ผมลืมเธอไม่ลง...
ภาพของชายหนุ่มผมสีสวยผู้มีตาสองสี
อันแปลกประหลาดในชุดกิโมโนยืนอยู่ใต้ต้นซากุระ มือเรียวพยายามเอื้อมไปให้ถึงหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาโศกล้ำ สื่ออารมณ์เพลงออกมาได้อย่างไร้ที่ติ
ทั้งที่เธอเคยบอกให้ผมสัญญา
จำได้มั้ย ถึงคำสาบานใต้ต้นซากุระในวันนั้น...
แว่วเสียงเพลงบรรเลงพลิ้ว...
สายลมปลิวพัดผ่านสายหมอกหนา...
โอ้... เจ้าสายหมอกแสนงามตา
จงอย่าได้ลืมซากุระนั้นไป
แล้วเหตุใดตอนนี้... จึงบอกให้ผมลืม
น้ำตาเม็ดเล็กหลั่งใหลจากนัยน์ตาสองสี
มือบางของหญิงสาวผมสีม่วงผู้สวมกิโมโนลายซากุระแตะลงบนใบหน้าของชายหนุ่มเบาๆ
อย่าได้บอกให้ลืมเลย...
เพราะผมคงลืมเธอไม่ได้
ทั้งความอ่อนโยน ความร้อน ความเปราะบางของเธอ...
...มันทำให้ผมลืมเธอไม่ลง...
ร่างสูงลุกขึ้นจากพื้นซึ่งทับถมไปด้วยกลีบซากุระสีชมพูม่วง พร้อมรวบร่างอรชรของเจ้าหญิงมาไว้ในอ้อมแขน
ทั้งที่เธอเคยบอกให้ผมสัญญา
จำได้มั้ย ถึงคำสาบานใต้ต้นซากุระในวันนั้น...
แว่วเสียงเพลงบรรเลงพลิ้ว...
สายลมปลิวพัดผ่านสายหมอกหนา...
โอ้... เจ้าสายหมอกแสนงามตา
จงอย่าได้ลืมซากุระนั้นไป
ตอนนี้....หากผมไม่อาจลืม...
...ก็ได้โปรดฆ่าผมด้วยจูบของเธอสิ เจ้า
หญิงของผม...
เมื่อถึงท่อนสุดท้ายของเพลง หญิงสาวในอ้อมแขนกว้างยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย ก่อนจะรั้งชายหนุ่มมาจุมพิตอย่างลึกซึ้ง กลีบซากุระปลิวว่อน ก่อนที่เมโลดี้จะเงียบหายไป...
นัยน์ตาสีนิลมองเอ็มวีเพลงที่เพิ่งจบลงไปด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
"ผมได้ยินเสียงเพลง..."แว่วเสียงนุ่มที่ดังขึ้น พร้อมประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออก
"ดูเอ็มวีของผมอยู่หรอครับ เคียวยะ"ร่างขาวโพลนใต้เสื้อคลุมอาบน้ำซึ่งถูกใส่อย่างลวกๆเก้าออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เส้นผมสีน้ำเงินยาวจรดเอวนั้นยังคงมีหยดน้ำเกาะพราว เรียวปากบางสีสดคลี่
ยิ้มน้อยๆที่แลดูเย้ายวนให้กับคนที่นั่งอยู่หน้าจอแอลซีดีขนาดยักษ์ของแมนชั่นหรูชั้นบนสุดที่ราคาทะลุเลขเจ็ดไปมากพอควร
"ไม่ได้บอกว่ามีฉากจูบ"เสียงดุๆของคนเป็นผู้จัดการซึ่งมีคิวบินไปสาขาใหญ่ที่อิตาลี่เพิ่งกลับมา ทำให้ตลอดเวลาที่ถ่ายทำเอ็มวีซากุระฮิเมะเขาไม่ได้อยู่ดูด้วยกล่าวขึ้น ทำให้มุคุโร่ยิ้มอย่างขำๆ พลางเดินไปนั่งบนโซฟากว้างข้างผู้จัดการอารมณ์บูด
"อย่าบอกนะว่าคุณหึง"นิ้วเรียวแตะลงบนเรียวปากสีชาดของตนที่ขยับเป็นรอยยิ้ม
นัยน์ตาสองสีพราวระยับ
"ไม่เอาน่า... นั่นโคลมนะครับ เธอกับผมก็เหมือนพี่น้องกัน อีกอย่าง..."เสียงนุ่มเว้นจังหวะเล็กน้อย ดวงตาคู่งามปรือลงอย่าง
ยั่วเย้า
"ถ้าแค่จูบล่ะก็ คุณก็ทำอยู่ทุกวันนี่ครับ"
กระซิบแผ่วที่ริมหูขาว ก่อนที่ร่างของเขา
จะถูกคนขี้หึงกระชากมาประทับจูบอย่างร้อนแรง ลิ้นร้อนควานไซร้เข้าไปในโพลงปากงาม ในขณะที่เรียวลิ้นเล็กก็ตอบกลับอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน
"อ๊ะ!"เสียงหวานร้องออกมาเบาๆ รับรู้ถึงรสสนิมของโลหิตจากแผลบนเรียวปากซึ่งฮิบาริทิ้งไว้ให้แทนบทลงโทษ
"วันหลังแกต้องบอกฉันก่อน ห้ามตัดสินใจเองเด็ดขาด"เขาสั่ง ก่อนจะลากลิ้นร้อนไปตามลำคอระหง ตลอดจนไหล่มลซึ่งเผยแก่สายตายามที่เสื้อคลุมนั้นเลื่อนหลุด ทิ้งรอยจูบสีสวยลงบนผิวขาวราวตรีตราจับจอง
"ผมต้องตามใจคุณอยู่แล้วล่ะครับ"ร่างบางกล่าวด้วยเสียงติดจะสั่นเครือตามอารมณ์ปรารถนาที่ก่อตัว ดวงหน้างามสะบัดขึ้นยามเมื่อลิ้นเปียกรุกไล่จากอกมาถึงต้นขา ในขณะที่นิ้วเรียวเริ่มจะหยอกเย้าบริเวณช่องทางสีหวาน
"อะ...เพราะผม ปะ...เป็นของคุณ อ๊าาา"เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อนิ้วเรียวยาว
รุกเข้ามาในช่องทางคับแคบ
"ใช่... แกเป็นของของฉัน"ผู้จัดการหนุ่ม
เอ่ย พลางประทับจูบลงบนดวงตาสองสีที่มีหยาดน้ำตาคลอ
"ของฉันคนเดียวเท่านั้น"
นิ้วเรียวถูกเพิ่มขึ้น ขยายปากทางที่คับแคบและอุ่นชื้นจนร่างงามกรีดร้องออกมา หากแต่เสียงครางนั้นก็ถูกปิดกั้นด้วยลิ้นร้อนและเรียวปากบางซึ่งตักตวงความหวานนั้นอย่างหิวกระหาย
"อือ...ทะ ทำให้ผม ปะ...เป็นของคุณสิครับ"เจ้าของเนตรสองสีร้องขอด้วยกระแสเสียงเว้าวอน ร่างสูงที่ทามทับอยู่จึงผละออก สูทเนื้อดีราคาแพงถูกถอดทิ้งบนพื้น
อย่างด้อยค่า ก่อนที่เรียวปากบางจะประทับจูบบนส่วนอ่อนไหวของร่างงามอย่างแผ่วเบาราวอยากกลั่นแกล้ง เรียกเสียง
ครางแผ่วอย่างไม่พอใจจากคนถูกแกล้ง
"คะ...เคียวยะ ผม...รักคุณ"เสียงหวานเอ่ยขาดห้วงก่อนที่จะกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อความแข็งขืนนั้นสอดผ่านเข้ามาในช่องทางสีลูกพีช เล็บยาวสีน้ำหมึกนั้นจิกลงบนมือขาวที่สอดประสานอยู่จนโลหิตซึมชื้น เพลงรักนั้นจึงยิ่งทวีความร้อนแรงจนสู่ที่สุดแห่งปราถนา
"ฉันไม่ต้องการความรักงี่เง่าอะไรนั่น"เสียงเข้มเอ่ย ก่อนจะซุกหน้าลงกับเรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่หอมจางและยังคงเปียกชื้นอย่างเหนื่อยอ่อน
"ที่ฉันต้องการ....ก็คือแกคนเดียว"
Chapter1-fin-
มีเรทโผล่มานิดนึง=v= พยายามแต่งน้อยๆ(ฮา)
Ps.ไม่ต้องงงว่าทำไมฟิค69เคะมันเยอะ ก็ผมชอบสับประรดเเร่ดๆอ่ะ=^=
ความคิดเห็น