ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [KHR] Fan Fiction [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #8 : [1869] Sakura no Utai 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 435
      2
      7 พ.ค. 53

     Author: MoEKitsu

    Fandom: Katekyo Hitman Reborn!
    Pairing:
     1869[Hibari x Mukuro]

    Rate: NC-17
    Warning: This is Yaoi FanFiction [Boy x Boy
    ]

     

    [KHR] Sakura no utai[1869]

       แว่วเสียงเพลงบรรเลงพลิ้ว...

    สายลมปลิวพัดผ่านสายหมอกหนา...

    โอ้... เจ้าสายหมอกแสนงามตา

    จงอย่าได้ลืมซากุระนั้นไป

     

    -1-

     เสียงเพลงจากเฮดเซ็ทดังขึ้นเบาที่ริมโสต...

    เพลงที่ถูกขับร้องด้วยกระแสเสียงนุ่มทุ้มล้ำลึกฟังติดหูจนทะยานขึ้นชาร์ตอันดับหนึ่งในเวลาเพียงไม่ถึงสัปดาห์

    นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่โตเบือนไปมองป้ายโฆษนาขนาดใหญ่ที่ตั้งตณะหง่านเคียงข้างตึกสูงใจกลางเมือง

    ภาพของชายหนุ่มที่ยืนเปลือยอกโชว์ผิวขาวสะอาดราวหิมะ เส้นผมสีน้ำเงินสวย

    ถูกปล่อยยาว ทิ้งปอยผมบางส่วนให้ปรกลงบนดวงหน้าคมหวานที่สวยกว่าหญิงสาวเสียอีก ยิ่งประกอบกับนัยน์ตาสองสีที่ปรือน้อยๆกับเรียวปากสีสดซึ่งแลดูเชิญชวน ทำให้หลายๆคนมองข้ามคำโฆษนาบนป้ายไปเสียหมด

    โรคุโด มุคุโร่ นายแบบสดใหม่ของวงการที่มีทั้งเรือนร่างกระชากใจสาวและใบหน้ากระชากใจหนุ่ม ไม่ว่าอะไรที่เขาเป็นพรีเซนเตอร์ล้วนขายได้หมดตั้งแต่เสื้อผ้ายันยาฆ่าแมลงสาบ เรียกได้ว่าเป็นดาวจรัสฟ้าที่มาต่อชีวิตบริษัทจะเจ๊งแหล่ไม่เจ๊งแหล่อย่างวองโกเล่ได้เป็นอย่างดี

    กระทั่งถูกจับมาร้องเพลงก็ยังขายได้ดีกว่านักร้องบางคนเสียด้วยซ้ำไป...

    "ช่วงนี้บริษัทเราทำรายได้ได้ดีนะครับ

    เอ็มวีเพลง 'Sakura Hime' ที่เพิ่งปล่อยไปก็ได้เรทติ้งจากโทรทัศน์กว่าสามเปอร์เซ็นด้วย"เสียงรายงานจากคนตาสีเขียวทำให้ซาวาดะ สึนะโยชิ ประธานรุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่ถอดเฮทเซ็ทออก พลางพยักหน้า

    "ทั้งหมดก็เพราะโรคุโด มุคุโร่เค้าล่ะนะ"ว่าพลางยิ้มอ่อนๆด้วยความโล่งอก

    อย่างน้อยวองโกเล่ก็ไม่ได้ล่มไปในยุคของเขา... ไม่งั้นล่ะก็ เขาคงไม่มีหน้าไปพบปู่ทวดแหงๆ

    "พรุ่งนี้ช่วยตามมุคุโร่มาที่บริษัทด้วยนะโกคุเดระคุง ทางแชแนลมีนัดคุยงานพรีเซนเตอร์น้ำหอมตอนบ่ายโมง"ประธานหนุ่มหน้าอ่อนสั่งซึ่งโกคุเดระก็พยัคหน้าอย่างแข็งขัน

    "ได้เลยครับ ท่านประธานรุ่นที่สิบ"

                             *******

      เธอคือซากุระ...

    ทั้งงดงามและชวนให้น่าถนุถนอม

    ก่อนที่สายหมอกจะลาลับ ขอให้ผมได้กอดเธอจะได้ไหม...

    ...เจ้าหญิงของผม...

     

      เสียงนุ่มที่เข้ากับเมโลดี้ดังขึ้น นัยน์ตาคู่คมมองดูภาพของเอมวีเพลงฮิตที่เพิ่งเปิดตัวมาสดๆร้อนๆ

     

      อย่าได้บอกให้ลืมเลย...

    เพราะผมคงลืมเธอไม่ได้

    ทั้งความอ่อนโยน ความร้อน ความเปราะบางของเธอ...

    ...มันทำให้ผมลืมเธอไม่ลง...

     

    ภาพของชายหนุ่มผมสีสวยผู้มีตาสองสี

    อันแปลกประหลาดในชุดกิโมโนยืนอยู่ใต้ต้นซากุระ มือเรียวพยายามเอื้อมไปให้ถึงหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาโศกล้ำ สื่ออารมณ์เพลงออกมาได้อย่างไร้ที่ติ

     

    ทั้งที่เธอเคยบอกให้ผมสัญญา

    จำได้มั้ย ถึงคำสาบานใต้ต้นซากุระในวันนั้น...

       แว่วเสียงเพลงบรรเลงพลิ้ว...

    สายลมปลิวพัดผ่านสายหมอกหนา...

    โอ้... เจ้าสายหมอกแสนงามตา

    จงอย่าได้ลืมซากุระนั้นไป

     

    แล้วเหตุใดตอนนี้... จึงบอกให้ผมลืม

     

    น้ำตาเม็ดเล็กหลั่งใหลจากนัยน์ตาสองสี

    มือบางของหญิงสาวผมสีม่วงผู้สวมกิโมโนลายซากุระแตะลงบนใบหน้าของชายหนุ่มเบาๆ

     

      อย่าได้บอกให้ลืมเลย...

    เพราะผมคงลืมเธอไม่ได้

    ทั้งความอ่อนโยน ความร้อน ความเปราะบางของเธอ...

    ...มันทำให้ผมลืมเธอไม่ลง...

     

    ร่างสูงลุกขึ้นจากพื้นซึ่งทับถมไปด้วยกลีบซากุระสีชมพูม่วง พร้อมรวบร่างอรชรของเจ้าหญิงมาไว้ในอ้อมแขน

     

     ทั้งที่เธอเคยบอกให้ผมสัญญา

    จำได้มั้ย ถึงคำสาบานใต้ต้นซากุระในวันนั้น...

       แว่วเสียงเพลงบรรเลงพลิ้ว...

    สายลมปลิวพัดผ่านสายหมอกหนา...

    โอ้... เจ้าสายหมอกแสนงามตา

    จงอย่าได้ลืมซากุระนั้นไป

     

    ตอนนี้....หากผมไม่อาจลืม...

    ...ก็ได้โปรดฆ่าผมด้วยจูบของเธอสิ เจ้า

    หญิงของผม...

     

    เมื่อถึงท่อนสุดท้ายของเพลง หญิงสาวในอ้อมแขนกว้างยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย ก่อนจะรั้งชายหนุ่มมาจุมพิตอย่างลึกซึ้ง กลีบซากุระปลิวว่อน ก่อนที่เมโลดี้จะเงียบหายไป...

     

    นัยน์ตาสีนิลมองเอ็มวีเพลงที่เพิ่งจบลงไปด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

    "ผมได้ยินเสียงเพลง..."แว่วเสียงนุ่มที่ดังขึ้น พร้อมประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออก

    "ดูเอ็มวีของผมอยู่หรอครับ เคียวยะ"ร่างขาวโพลนใต้เสื้อคลุมอาบน้ำซึ่งถูกใส่อย่างลวกๆเก้าออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เส้นผมสีน้ำเงินยาวจรดเอวนั้นยังคงมีหยดน้ำเกาะพราว เรียวปากบางสีสดคลี่

    ยิ้มน้อยๆที่แลดูเย้ายวนให้กับคนที่นั่งอยู่หน้าจอแอลซีดีขนาดยักษ์ของแมนชั่นหรูชั้นบนสุดที่ราคาทะลุเลขเจ็ดไปมากพอควร

    "ไม่ได้บอกว่ามีฉากจูบ"เสียงดุๆของคนเป็นผู้จัดการซึ่งมีคิวบินไปสาขาใหญ่ที่อิตาลี่เพิ่งกลับมา ทำให้ตลอดเวลาที่ถ่ายทำเอ็มวีซากุระฮิเมะเขาไม่ได้อยู่ดูด้วยกล่าวขึ้น ทำให้มุคุโร่ยิ้มอย่างขำๆ พลางเดินไปนั่งบนโซฟากว้างข้างผู้จัดการอารมณ์บูด

    "อย่าบอกนะว่าคุณหึง"นิ้วเรียวแตะลงบนเรียวปากสีชาดของตนที่ขยับเป็นรอยยิ้ม

    นัยน์ตาสองสีพราวระยับ

    "ไม่เอาน่า... นั่นโคลมนะครับ เธอกับผมก็เหมือนพี่น้องกัน อีกอย่าง..."เสียงนุ่มเว้นจังหวะเล็กน้อย ดวงตาคู่งามปรือลงอย่าง

    ยั่วเย้า

    "ถ้าแค่จูบล่ะก็ คุณก็ทำอยู่ทุกวันนี่ครับ"

    กระซิบแผ่วที่ริมหูขาว ก่อนที่ร่างของเขา

    จะถูกคนขี้หึงกระชากมาประทับจูบอย่างร้อนแรง ลิ้นร้อนควานไซร้เข้าไปในโพลงปากงาม ในขณะที่เรียวลิ้นเล็กก็ตอบกลับอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน

    "อ๊ะ!"เสียงหวานร้องออกมาเบาๆ รับรู้ถึงรสสนิมของโลหิตจากแผลบนเรียวปากซึ่งฮิบาริทิ้งไว้ให้แทนบทลงโทษ

    "วันหลังแกต้องบอกฉันก่อน ห้ามตัดสินใจเองเด็ดขาด"เขาสั่ง ก่อนจะลากลิ้นร้อนไปตามลำคอระหง ตลอดจนไหล่มลซึ่งเผยแก่สายตายามที่เสื้อคลุมนั้นเลื่อนหลุด ทิ้งรอยจูบสีสวยลงบนผิวขาวราวตรีตราจับจอง

    "ผมต้องตามใจคุณอยู่แล้วล่ะครับ"ร่างบางกล่าวด้วยเสียงติดจะสั่นเครือตามอารมณ์ปรารถนาที่ก่อตัว ดวงหน้างามสะบัดขึ้นยามเมื่อลิ้นเปียกรุกไล่จากอกมาถึงต้นขา ในขณะที่นิ้วเรียวเริ่มจะหยอกเย้าบริเวณช่องทางสีหวาน

    "อะ...เพราะผม ปะ...เป็นของคุณ อ๊าาา"เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อนิ้วเรียวยาว

    รุกเข้ามาในช่องทางคับแคบ

    "ใช่... แกเป็นของของฉัน"ผู้จัดการหนุ่ม

    เอ่ย พลางประทับจูบลงบนดวงตาสองสีที่มีหยาดน้ำตาคลอ

    "ของฉันคนเดียวเท่านั้น"

    นิ้วเรียวถูกเพิ่มขึ้น ขยายปากทางที่คับแคบและอุ่นชื้นจนร่างงามกรีดร้องออกมา หากแต่เสียงครางนั้นก็ถูกปิดกั้นด้วยลิ้นร้อนและเรียวปากบางซึ่งตักตวงความหวานนั้นอย่างหิวกระหาย

    "อือ...ทะ ทำให้ผม ปะ...เป็นของคุณสิครับ"เจ้าของเนตรสองสีร้องขอด้วยกระแสเสียงเว้าวอน ร่างสูงที่ทามทับอยู่จึงผละออก สูทเนื้อดีราคาแพงถูกถอดทิ้งบนพื้น

    อย่างด้อยค่า ก่อนที่เรียวปากบางจะประทับจูบบนส่วนอ่อนไหวของร่างงามอย่างแผ่วเบาราวอยากกลั่นแกล้ง เรียกเสียง

    ครางแผ่วอย่างไม่พอใจจากคนถูกแกล้ง

    "คะ...เคียวยะ ผม...รักคุณ"เสียงหวานเอ่ยขาดห้วงก่อนที่จะกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อความแข็งขืนนั้นสอดผ่านเข้ามาในช่องทางสีลูกพีช เล็บยาวสีน้ำหมึกนั้นจิกลงบนมือขาวที่สอดประสานอยู่จนโลหิตซึมชื้น เพลงรักนั้นจึงยิ่งทวีความร้อนแรงจนสู่ที่สุดแห่งปราถนา

    "ฉันไม่ต้องการความรักงี่เง่าอะไรนั่น"เสียงเข้มเอ่ย ก่อนจะซุกหน้าลงกับเรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่หอมจางและยังคงเปียกชื้นอย่างเหนื่อยอ่อน

    "ที่ฉันต้องการ....ก็คือแกคนเดียว"

     

    Chapter1-fin-

    มีเรทโผล่มานิดนึง=v= พยายามแต่งน้อยๆ(ฮา) 

    Ps.ไม่ต้องงงว่าทำไมฟิค69เคะมันเยอะ ก็ผมชอบสับประรดเเร่ดๆอ่ะ=^=

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×