คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [10069] Independent [One Shot]
Author: MoEKitsu
Fandom: KHR
Pairing: 10069 Byakuran x Mukuro
Rate: PG-13
Warning: This is Yaoi FanFiction [Boy x Boy]
....ยามที่เจ้าถูกกักขัง เจ้าจะหลบหนี...
ดิ้นรนเพื่อให้ได้มาซึ่งอิสรภาพ หากแต่ยามที่เจ้าหลุดลอดออกจากกรง...
เจ้าก็จะพบว่า อิสรภาพที่โหยหาไซร้ คือใต้นภากว้างใหญ่ซึ่งจองจำเจ้ามาตลอด....
KHR Fan Fiction Independent
นานเท่าไหร่แล้วนะ....
ราวกับกาลเวลาแสนนิรันด์ที่ต้องถูกจองจำอยู่ภายใต้นภาโลหิต
สายลมเย็นเฉียบที่หอบเอาใบไม้แห้งกรอบเคล้ากับกลิ่นไอของความวังเวงแห่งรัตติกาลพัดผ่าน ทำให้เรือนผมสีน้ำเงินเข้มยาวสลวยพลิ้วไหวราวระลอกคลื่น
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ....”มือขาวของชายหนุ่มผู้มีร่างอันเลือนรางแตะลงบนผิวเนื้อขาว
ความเลือนรางที่เป็นเฉกมายาในสายหมอก....
ทั้งที่เมื่อก่อนคนตรงหน้าเคยเป็นถึงนภาที่องอาจ
“หมายความว่ายังไงกันครับ...คุณเบียคุรัน”เสียงนุ่มเอ่ยถามด้วยทีท่าแสร้งไม่เข้าใจกับอดีตราชันย์บุปผาแห่งมีลฟีลโอเล่
ราชันย์ผู้ที่บัดนี้บรรลังก์ได้สลายหายไป.... จนไม่เหลือเค้าของความยิ่งใหญ่ที่เคยมี
ทำเป็นไม่เข้าใจ.... ทั้งที่ตนนั้นรู้ดี…
“ก็เธอเหมือนกำลังจะร้องไห้”
ประโยคที่ทำให้สายหมอกแสนงามหัวเราะ
เสียงหัวเราะที่ทั้งเย็นเยียบและว่าเปล่า...
“พูดอะไรกันครับ ปิศาจอย่างผมร้องไห้ได้ที่ไหน”คำพูดที่แสนจะขัดแย้งกับดวงตาคู่งามประหลาดซึ่งไหววูบ หากแต่สิ่งที่หลั่งไหลจากนัยน์ตาสองสีกลับไม่ใช้หยาดใสของหยดน้ำตา
แต่คือแดงฉานของโลหิต...
สีสันอันสดสวยที่ตัดกับผิวขาวราวเกล็ดหิมะ
“คราวนี้เธอโกหกไม่เก่งเลย มุคุโร่คุง”เบียคุรันเกลี่ยน้ำตาโลหิตออกจากดวงหน้างาม พร้อมรอยยิ้มที่ฉาบลงบนเรียวปาก
เป็นรอยยิ้มเดิมๆที่เขามักยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“ฉันรักเธอ”
เช่นเดียวกับคำพูดที่เอื้อนเอ่ยซ้ำๆ แม้รู้ดีว่าคนฟังจะตอบกลับมาอย่างไร
“ผมเกลียดคุณ”
เกลียด...
มุคุโร่เกลียดเบียคุรันเหลือเกิน....
เกลียดเส้นผมสีขาว เกลียดนัยน์ตาสีม่วงอ่อน เกลียดรอยยิ้ม เกลียดสัมผัสอ่อนโยน เกลียดคำบอกรักที่ได้ยินอยู่ทุกวี่วัน
เกลียด เกลียด เกลียด....
....และจะไม่หยุดเกลียด....
แม้ว่าบัดนี้คนที่เขาแสนเกลียดชังนั้นจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
ไม่อยู่.... ให้เขาได้เกลียดอีกแล้ว
“ฉันรู้”เสียงนั้นกล่าวอย่างนุ่มนวล เช่นเดียวกับปลายนิ้วเรียวที่เช็ดน้ำตาบนพวงแก้มนุ่ม ไล่มาจนถึงเรียวปากบางสีสด
อ่อนโยนจนหัวใจของเขารู้สึกเจ็บแปลบ...
“แต่ว่าฉันก็จะยังรักเธออยู่ดี”ใบหน้าหล่อเหลาของกล้วยไม้ขาวโน้มเข้ามาไกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจเย็นๆของร่างงาม ก่อนที่ระยะห่างจะถูกปิดกั้นด้วยเรียวปากบางที่ประทับลงบนกลีบปากนุ่ม
จุมพิตที่อ่อนโยนนุ่มนวลจนดวงตาสีไม่เข้าคู่นั้นไหววูบ ก่อนจะปรือปิดลง แขนเรียวโอบรอบคอของร่างสูงไว้
ความรู้สึกที่เขาเฝ้าแต่ปฏิเสท...
ความรู้สึกนั้นเด่นชัดขึ้น....ในยามที่เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงนั้นจากไปแล้ว
“หึ คิดว่าผมจะเชื่อคุณหรอครับ”มุคุโร่พูดขึ้นในยามที่จูบร้อนนั้นถอนออกไป เรียวปากงามสีสดคลี่ยิ้มบางเบา
“ในเมื่อ....คุณก็จากผมไปแล้ว”มือขาวเอื้อมไปแตะใบหน้าของเบียคุรัน
และเมื่อนิ้มเรียวสัมผัสกับผิวเนื้อขาว ร่างสูงของคนที่เคยยืนอยู่ตรงหน้าก็สลายไป...
เหลือเพียงแค่ความว่างเปล่ากับลมที่หนาวเหน็บจนบาดผิว
ทว่า... เขากลับไม่รู้สึกหนาวแม้เพียงนิด....
“คุณน่ะขี้โกง....รู้มั้ยครับ”เสียงนุ่มดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ยามที่ร่างเพรียวนั้นหันหลังกลับ พร้อมกับก้าวเดิน
“ขี้โกง....ที่ตายไปแบบนั้น”
จากไป...โดยที่ทิ้งเกมส์เอาไว้....
เกมส์ที่ยังเล่นไม่จบ และคงไม่มีวันจบได้ตลอดกาล....
เพราะไม่มีอีกแล้ว.... ไม่มีแล้ว คนที่จะเล่นเกมส์นี้กับเขา
ดวงตาคู่งามปรือปิดลงอย่างแช่มช้า เพื่อเก็บซ่อนแววตาไหวหวั่นที่เขาเองยังต้องตกใจ
ทำไม....ถึงได้เศร้านะ...
มุคุโร่เกลียดเบียคุรัน....เกลียดมาก...
เกลียดพอๆกับที่รัก
ภาพมายาที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อครู่ ทั้งความอ่อนโยนที่ได้รับมา มันก็เป็นเพียงแค่....
....ความโหยหาของตัวเขาเองเท่านั้น....
สายหมอกที่เคยเร้นกายอยู่ข้างนภาสีเลือด บัดนี้.... นภาที่เคยกักขังได้จากไปแล้ว
เรียวปากบางขยับยิ้มที่อ่านความหมายไม่ออก ก่อนที่ร่างงามใต้ชุดสีดำอันกลืนไปกับรัตติกาลจะจางหายไปกับความมืด
“ผมเกลียดคุณ”
---Fin---
ฟิคเเต่งลวกๆตอนอิป๋าตายT^T เเบบว่าเเต่งเร็วๆ ภาษามันจึงเละไปหน่อยนะครับ=*=
Ps.คนเเต่งรักป๋าเบียคุรัน ไม่ต้องสงสัยว่าทั้งๆที่ป๋าตายเเล้วทำไมยังเเต่ง ก็คนมันรัก! เเละจะรักตลอดไปด้วย!
ความคิดเห็น