คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [G69] In brilliant red memolies[One Shot]
Fandom: Katekyo Hitman Reborn!
Pairing: G69 [Giotto x Mukuro]
Rate: PG-13
Warning: This is Yaoi FanFiction [Boy x Boy]
[KHR] In brilliant red memolies
หากสายหมอกคือสิ่งที่มิอาจจับต้องได้...
สิ่งที่จะโอบอุ้มเจ้าหมอกแสนงามไว้ ก็มีเพียงแค่ผืนนภาเท่านั้น...
KHR In brilliant red memolies
แว่วเสียงดนตรีที่บรรเลงจากภายในคฤหาสถ์ หลังงามใจกลางเมืองมิลานคลอไปกับเสียงพูดคุยของเหล่าคนที่มาร่วมงานเลี้ยง
รถสปอร์ทสีดำขลับแล่นเข้าจอดที่หน้างาน ตราสีทองที่ประทับอยู่บนฝากระโปรงทำให้คนรีบเดินมาเปิดประตูอย่างนอบน้อม
....ตราของวองโกเล่....
ทันที่ประตูถูกเปิดออก บู๊ทดำมันปลาบก็แตะ
ลงบนพื้นพร้อมร่างเพรียวที่ก้าวออกมา
ชั่วครู่ที่ทุกสรรพสิ่งตกอยู่ในความเงียบราวถูกร่างงามใต้ชุดสูทหางยาวสีดำซึ่งรับกับเรือนผมสีน้ำเงินเข้มที่รวบไว้ต่ำๆยาวจรดเอวนั้นสะกดเอาไว้ด้วยดวงหน้างามและท่วงท่าสง่าหากแต่ เย้ายวนในยามที่มือเรียวยื่นไปให้หญิงสาวที่มาด้วยกันซึ่งค่อยๆเก้าลงมาจากรถคันหรู เจ้าหล่อนคือผู้ที่มีเส้นผมสีม่วงตัดกับผิวขาวซึ่งซุกซ่อนอยู่ใต้เดรสสีเข้ม โคลม โดคุโร่...
ดังนั้นชายหนุ่มที่มากับเธอคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้พิทักษ์สายหมอกที่แทบไม่มีไครเคยเห็นหน้า โรคุโด มุคุโร นั่นเอง
"ไม่ได้มางานแบบนี้นานแล้วนะครับ"เสียงนุ่มเปรยขึ้นลอยๆกับหญิงสาวข้างกายขณะที่เก้าเข้ามาในงานพร้อมทั้งบรรยากาศที่ถูกสะกดได้คลายลง หลงเหลือเพียงสายตาที่ลอบมองมาอยู่เนืองๆเท่านั้น
"เต้นรำกับผมนะครับ...โคลม"กล่าวพร้อมร่างสูงที่โค้งลงน้อยๆ
"ค่ะ ท่านมุคุโร่"เธอตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ มือเล็กวางบนมือขาวเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงดนตรีได้ถูกบรรเลงขึ้น
เพลงช้าที่เขาคลับคล้ายว่าเคยได้ยินที่ไหนซักแห่งเมื่อนานมาแล้ว...
ร่างสองร่างเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงอย่างพลิ้วไหว จนโคลมอดสงสัยไม่ได้
"ท่านมุคุโร่...เต้นรำเก่งจังนะคะ"
ประโยคที่ทำให้เจ้าของตาสองสีงามประหลาดยิ้มออกมาบางๆเป็นรอยยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่างซึ่งหญิงสาวอ่านไม่ออก
"เมื่อก่อน...เคยมีคนสอนผมน่ะ"พูดในยามที่ร่างเล็กหมุนตัวตามจังหวะเพลงก่อนที่เขาจะต้อง เบิกตากว้างเมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงร่างหนึ่งอันคุ้นเคย
ไม่จริงน่า.....
คนคนนั้นมัน.....
"ขอโทษนะครับโคลมเดี๋ยวผมมา"โดยไม่รอฟังร่างสูงใต้ชุดดำก็ก้าวเร็วๆออกมาจากงาน ตรงไปยังสวนด้านหลังที่เห็นร่างนั้นเดินไป
นั่นใช่คุณรึเปล่า...?
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"ชายหนุ่มผู้ที่ยืนอยู่บนศาลากลางสวนสวยเอ่ยขึ้นด้วยกระแสเสียง อันอบอุ่นนุ่มนวล เขาผู้มีเส้นผมสีพระอาทิตย์รับกับนัยน์ตาสีท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
"คุณ...จีอ๊อตโต้"มุคุโร่เรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน
"เธอโตขึ้นเยอะเลยนะโคลม... ไม่สิ มุคุโร่"นภาแรกแห่งวองโกเล่ยิ้มน้อยๆ มือขาวยื่นไปเบื้องหน้าพลางกล่าวอย่างร่าเริง "เต้นรำกับฉันนะ"
นัยน์ตาสองสีสบดวงตาสีฟ้าก่อนที่เขาจะวางมืออลงบนฝ่ามือที่ในความทรงจำเคยใหญ่กว่ามือของเขามาก
"คึหึหึ ก็แน่ล่ะครับ ก็คุณจากไปตั้งนานแล้วนี่
เขาพูดในยามที่ก้าวไปตามจังหวะเพลงอันคุ้นเคย...
ภาพความทรงจำอันเลือนลางได้ไหลผ่านมาเป็นฉากๆราวหนังที่ฉายซ้ำ
ภาพของเด็กชายตัวน้อยที่โดนคนชอบแกล้งจับมาสอนเต้นรำทั้งๆที่เจ้าตัวไม่คิดอยากเรียนสักนิด
ไม่น่าถึงได้คุ้นหูนัก....
ที่แท้ก็เป็นเพลงเดียวกับเมื่อตอนนั้น
ความคิดที่ทำให้ดวงตาคู่งามไหววูบ
ทั้งที่เขาอยากลืมมัน....
ลืมให้หมด ไม่อยากจำ ไม่อยากนึกถึงเลยซักนิด...
ความทรงจำของโครม...
มือเรียวที่วางอยู่บนไหล่กว้างนั้นสั่นน้อยๆ ทำให้คนตาสีฟ้าหัวเราะออกมาแผ่วเบา
"ถึงจะเปลี่ยนไปยังไง เธอก็ยังขี้แยเหมือนเดิม"
มุคุโร่หลบดวงตาของคนตรงหน้าที่จ้องมาตรงๆ ก่อนพูดด้วยเสียงอันราบเรียบ
"ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ"ว่าพร้อมเลื่อนมือไปโอบคอคนตัวสูง นัยน์ตาคูสวยช้อนขึ้นสบ เรียวปากงามยิ้มอย่างท้าทาย
"จูบผมสิครับ คุณจีออตโต้"
ชั่วครู่...ที่ความเงียบได้โรยตัวผ่านร่างทั้งสองซึ่งแนบชิด มีเพียงเสียงเพลงเท่านั้นที่ดังก้องท่ามกลางความมืด
ชั่วครู่.... ก่อนที่มือเรียวจะรั้งเอวบางเข้ามาใกล้และโอบกอดร่างนั้นเบาๆ
"ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ โคลม"
"คึหึหึ... นึกแล้วว่าคุณต้องพูดแบบนี้" เจ้าของเนตรสองสีพูด ดวงหน้างามซบลงบนแผงอกที่แสนอบอุ่น
"เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่คุณก็แค่อยากแกล้งเด็กน้อยของคุณเท่านั้น"
มือเรียวลูบเส้นผมสีน้ำเงินอ่อนนุ่มอย่างเบามือ ก่อนที่นภาแรกจะเอ่ยประโยคหนึ่งที่อยากพูดมาตลอด... สาเหตุที่ทำให้เขามาอยู่ตรงนี้
"ฉันคิดถึงเธอ..."
สิ้นเสียงนั้น ร่างอันก่อเกิดจากความรู้สึกคะนึงหาก็จางหายไปกับแสงจันทร์สีเงิน
หากแต่ใรความรู้สึกของสายหมอก ยังราวกับนภายังไม่จากไปไหน...
"ผมก็คิดถึงคุณ"เอ่ยอย่างแผ่วเบาแม้ว่าตอนนี้จะมีเพียงเขาอยู่เพียงลำพัง
มันแน่อยู่แล้ว... ที่จะหายไป
ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่าง เดิมก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรมีอยู่บนโลกอยู่แล้ว...
"ลาก่อนครับ...คุณจีออตโต้"
*******
"ท่านมุคุโร่... อยู่ที่ไหนกันคะ"เสียงของหญิงสาวที่เดินออก มาจากงานดังสะท้อนไปในความมืด
ท่านมุคุโร่ไปอยู่ที่ไหนกันนะ...
ดวงตาคู่โตมองไปรอบๆ ก่อนไปหยุดอยู่ที่ศาลาสีขาวทรงโรมัณ
ร่างของชายหนุ่มที่เธอกำลังตามหายืน
อยู่ในศาลาหลังงาม
ทำไมกันนะ....
หรือเพราะแสงสีเงินของพระจันทร์กันที่ทำให้เขาดูอ้างว้างเหลือเกิน...
"ท่านมุคุโร่คะ"เรียกพร้อมร่างเล็กที่ก้าวเข้าไป หา
"โคลม"ดวงตาสีไม่เข้าคู่เบือนไปตามเสียงเรียก เรียวปากสีสดขยับยิ้มให้หญิงสาว
พร้อมมือขาวที่ยื่นออกมาช้าๆ
"เต้นรำกับผมนะ..."
--END--
ฟิคที่เเต่งไว้นานพอควรเพราะความอยากล้วนๆ=[]=
บางท่านอาจจะงงว่าคู่ปู่กับสับประรดมาจากไหน มันมาจากเกมนะครับผม~
ความคิดเห็น