คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : shiyaku [คำสัญญา] 100%
-7-
誓約
เขากำลังฝัน….
เป็นเหมือน... ความทรงจำอันเลือนรางที่ไกลแสนไกล...
ไกลเสียจน... นึกไม่ออกว่าคนที่คุยกับเขาอยู่ตรงหน้านี้ คือใครกัน?
‘นี่ ฮึซึกายะ พอเรียนจบแล้วข้าจะไปเป็นยมทูตล่ะ’
ราวกับ... มีแสงอันเจิดจ้าบดบังเอาไว้ จนทำให้เราไม่สามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้
‘หรอ... ก็เหมาะกับเจ้าดีล่ะนะ’
‘ฮ่ะๆ แล้วเจ้าล่ะ’
‘ก็คงต้องเป็นยมทูตละมั้ง’
‘ถึงตอนนั้น... ถ้าเราได้อยู่สังกัจหน่วยเดียวกันก็ดีเนอะ เออ... ใช่ เรามาสัญญากันดีกว่า’
‘สัญญา?’
‘ใช่ ว่าเรา...จะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป’
ประโยคสนทนาที่แม้จะแผ่วเบา.... แต่ไม่รู้ทำไม ถึงได้รู้สึกคิดถึงมากมายขนาดนี้...
!!
ดวงตาสีสวยบนใบหน้าขาวเบอกโพลง พร้อมลมหายใจที่ดูเมือนจะติดขัด
นี่เขา.... หลับไปตอนไหนกัน
คิดพลางมองดูโต๊ะเบื้องหน้าที่ยังเต็มไปด้วยกองเอกสารระเกะระกะ
จำได้ว่าจนถึงเมื่อครู่... เขายังนั่งทำงานอยู่เลย
นัยน์ตาสีฟ้าปนเขียวเบือนไปมองบรรยากาศภายนอกผ่านหน้าต่าง ซึ่งเส้นขอบฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มของยามอาทิตย์อัศดง
แล้วจู่ๆ สายลมแรงก็พัดผ่านมาอย่างไรสาเหตุ ทำให้เส้นผมสีเงินนั้นไหวเป็นระรอกคลื่น
“ยังจำได้มั้ย...”
แว่วเสียงจากริมใบหู ทำให้ฮิซึกายะต้องรีบหันไปมอง
ที่มาของเสียงคือบุรุษร่างสูงผู้มีเส้นผมสีน้ำเงินและนัยน์ตาสีแดงสด
เขารู้จักคนๆนี้....
แต่...
ทำไม ถึงได้นึกชื่อไม่ออก.... ราวกับว่ามันติดอยู่ตรงริมฝีปากอย่างนั้น
“ถึงคำสัญญานั่น…”กระแสเสียงเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก ทำให้ประสาทสัมผัสของเขาชาด้าน กระทั่งจะกระพริบตาก็ไม่สามารถทำได้...
นิ้วเย็นๆของบุรุษตรงหน้าแตะลงบนหน้าผากของเขา จากนั้นความรู้สึกบางอย่างก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง แล้วภาพทั้งหมดก็พลันวูบดับ
‘’สัญญาที่เจ้ากำลังลืมเลือน... ในวันนี้ข้าได้มาทวงคืนแล้ว’’
และนั่น... ก็เป็นประโยคสุดท้ายที่ฮิซึกายะได้ยินท่ามกลางสติอันเลือนราง...
คุซากะรับร่างเล็กที่อ่อนยวบมาไว้ในอ้อมแขน พลางพินิจมองใบหน้าอ่อนวัยด้วยแววตาซึ่งอ่านไม่ออก
มันเป็นแววตาที่ผสมปนเปไปทั้งความเศร้า ความเจ็บปวด และความดำมืด...
วาโยพัดกรรโชก... ทำให้กองเอกสารนั่นปลิวว่อนไปทั่วห้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง...
ทิ้งไว้แต่เพียงห้องอันว่างเปล่าเท่านั้น...
**************
ตึก...ตึก...ตึก
เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปตามพื้นไม่ดังขึ้นติดๆกัน บ่งบอกถึงความรีบร้อน ทำให้ผู้คนที่เห็นอดมองด้วยความประหลาดใจไม่ได้
อะไรที่ทำให้รองหัวหน้าหน่วยห้ารีบร้อนได้ขนาดนี้?
ตึง!
“คุณรันงิคุคะ!!”เสียงใสที่ดังขึ้นแทบจะพร้อมๆกับเสียงเปิดประตูดังสนั่น เรียกให้นัยน์ตาสีเงินของคนถูกเรียกเบือนมามอง
“มีอะไรหรอ ฮินาโมริ”
“ที่ว่า... ที่ว่าฮิซึกายุคุงหายตัวไปน่ะ จริงหรือคะ!”ถามด้วยน้ำเสียงอันเป็นกังวน เช่นเดียวกับแววตาบนใบหน้าหวาน
ข่าวลือที่เธอได้ยินมาเมื่อช้าว.... ขอให้ไม่จริงด้วยเถอะ...
หากแต่ คำภาวนาของเธอกลับไม่เป็นจริง เมื่อรองหัวหน้าคนสวยพยักหน้าเนิบๆ
“ใช่... เป็นอย่างที่เจ้าได้ยินมานั่นแหละ ข้าก็เพิ่งรู้เมื่อเช้าเหมือนกัน อีกเดี๋ยวก็คงมีเรียกประชุมเรื่องนี้”
ท่าทางที่ดูไม่ทุกข์ร้อนของหญิงสาวผมสีทอง ทำให้ฮินาโมริอดโมโหไม่ได้
“แล้วทำไมคุณรันงิคุถึงไม่ทำอะไรสักอย่างล่ะคะ ทำไมถึงได้นั่งอยู่นิ่งๆ ไม่ไปตามหาฮิซึกายะคุงล่ะคะ!!”
“แล้วเจ้าคิดว่าข้าไม่เป็นห่วงหรือไง! แต่ที่ข้ายังอยู่ที่นี่เพราะข้าทำอะไรไม่ได้ต่างหาก!!”รันงิคุที่โดนตะคอกใส่ว่าด้วยน้ำเสียงดังเจือกระแสของความเศร้า
“คุณรันงิคุ....”
บ้าจริง...
เธอ.... ไม่น่าว่าคุณรันงิคุอย่างนั้น
เพราะจริงๆแล้ว เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกัน
ร้อนรนจนไม่รู้จะทำอย่างไร ตามหาไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาหายตัวไปที่ไหน ไม่สามารถแม้แต่จับพลังวิญญาณของเขาได้....
ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น.... ทั้งที่เป็นแบบนั้น เธอกลับ....
“ขอโทษนะคะ”
เมื่อเห็นท่าทีสำนึกผิดนั้น รันงิคุจึงได้หันไปมองท้องฟ้าสีครามผ่านหน้าต่าง
“ไม่เป็นไร.... ไม่ต้องขอโทษหรอก”
ตอนนี้.... หัวหน้าตัวน้อยของเธอ จะเป็นอย่างไรบ้างนะ
แต่ต้องไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแน่ๆ เพราะว่า...
“วางใจเถอะนะฮินาโมริ ตอนนี้มีคนบ้าบางคนที่ออกไปตามหาหัวหน้าตั้งแต่ที่ได้ยินข่าวเมื่อเช้าแล้ว”
ใช่ เพราะมีคนบ้าๆอย่างเจ้าที่ไม่ฟังคำพูดของข้า แต่กระโจนออกไปตามหาทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูให้แน่ชัดว่านั่นเป็นเพียงข่าวลือหรือเปล่า
เพราะเจ้า.... เป็นคนที่เห็นว่าหัวหน้าฮิซึกายะเป็นคนสำคัญ
และนิสัยเจ้า คือการไม่ยอมปล่อยให้สิ่งสำคัญนั้นหลุดมือไปจนวิยาทีสุดท้าย....
เพราะว่าเจ้าเป็นอย่างนั้น ข้าที่ไม่สามารถทำอะไรได้จึงรออยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ
พาหัวหน้า.... กลับมาให้ได้นะ งิน....
---shiyaku จบ---
ความคะนึงหา....
‘ทำไมเจ้าถึงได้ลืมเลือน ทั้งๆที่ข้าไม่เคยลืมเจ้าแม้แต่เสี้ยววินาที’
ความทรงจำที่ไกลแสนไกล
‘เจ้าเป็นใครกัน?’
และ....
ความรัก?
‘มันไม่สำคัญหรอกนะว่าพวกเจ้าเคยสัญญาอะไรกันเอาไว้ แต่ที่ข้ามาช่วย..... ก็เพราะว่าฮิซึกายะคุง คือคนสำคัญของข้า.... คนสำคัญที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากจะสูญเสียไป’
Hitsuyuki to Ginkitsune ตอนต่อไป kanji (ความรู้สึก)
ความคิดเห็น