คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : kitsune to yuki no shinri [ความในใจของสุนัขจิ้งจอกและหิมะ]
-21-
狐と雪の心理
ความในใจของสุนัขจิ้งจอกและหิมะ
หิมะเอ๋ย....
เจ้าผู้แสนเย็นชาและงดงามสูงส่งนั้น เคยรับรู้ไหมว่า
สุนัขจิ้งจอกต่ำต้อย เฝ้ามองเจ้าอยู่...
แม้จักย่างพ้นเหมันต์ เวียนหวนสู่สารท
แต่เจ้าก็ยังคือหิมะแสนงามที่ตราตรึงในใจไม่มีวันมลาย...
ดวงตาสีแดงที่พร่ามัวเพราะหยาดฝนกำลังมองหา...
ตามหาร่างที่คุ้นเคย เงาร่างของคนที่บัดนี้ไม่อาจจับได้แม้กระแสพลังวิญญาณ
จิ้งจอกสีเงินที่บัดนี้ร่างกายเปียกปอน เรือนผมเลียบลู่กับใบหน้าวิ่งต่อไปเบื้องหน้า แม้ความเย็นจากน้ำฝนนั้นจะบาดลึกเข้ากระดูกจนบาดแผลที่ยังไม่หายดีนั้นปวดปลาบ
แต่ไม่อาจเท่าความรู้สึกที่บาดลึกลงในหัวใจ...
ฝืนวิ่งด้วยก้าวพริบตาแม้รู้ดีว่ากำลังฝืนแรงกายของตน
แต่ความรู้สึกอยากพบหน้าอีกฝ่ายนั้นมีมากกว่า....
เธอ...ไปอยู่ที่ไหนกัน
*************
ตั้งแต่เมื่อใดที่เผลอพลั้งไปรัก...
ตั้งแต่เมื่อไรที่ไม่อาจจ้องมองดวงตาคู่นั้นตรงๆได้
ถามตัวเองในขณะที่ปล่อยให้หยาดน้ำที่ตกลงมาจากผืนฟ้าอาบไปทั่วร่าง ในดวงตามีเพียงความว่างเปล่าเฉยชา
...เช่นเดียวกับดวงใจ...
ในตอนที่เจ้านั้นมาช่วยข้าในครั้งเรื่องของคุซากะ
หรือตอนที่แสงสีแห่งดองไม้ไฟพร่างพราวบนผืนนภาของค่ำคืนนั้น
ไม่สิ...
ไม่ใช่...
ไม่ใช่ทั้งตอนที่เจ้ามาช่วยข้า หรือตอนที่ข้าไม่สบาย ไม่ใช่...
มันเป็นก่อนหน้านั้น...
ก่อนหน้าที่แสนนาน...
มุมปากขยับเป็นรอยยิ้ม...
ยิ้มแม้ขอบตาจะร้อนผ่าว
ยิ้มแม้หัวใจจะแผดเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเหลือแสน...
ทำไมข้าถึงไม่รู้ตัวเร็วกว่านี้...
ไม่เคยจะยอมรับ...
ทั้งๆที่ไม่มีครั้งใดเลย.... ที่ข้านึกถึงแล้วหันกลับไปจะไม่มีเจ้า
ไม่มีครั้งใดเลย.... ที่เมื่อข้าไม่มีใคร เจ้าจะไม่มาให้ข้าเห็นหน้า
ไม่มี...เลยสักครั้ง...
ที่ข้าจะไม่สุขใจ.... เมื่อได้เห็นเงาร่างของเจ้า....
รัก....
คำคำนี้ อาจเกิดขึ้นนับแต่ครั้งแรกที่ข้าได้สบดวงตาสีแดงคู่นั้นแล้วก็ได้ ดวงตาสีแดงของสุนัขจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์ที่ข้าเคยนึกเกลียดมาตลอด
เกลียด... เพราะทุกตั้งที่มองมัน จะทำให้หัวใจข้าสั่นไหว
บัดนี้ถึงได้มารู้ว่าตนนั้นช่างโง่เง่าเหลือเกิน
สองเท้าออกเดิน มุ่งไปเบื้องหน้า เดินไปอย่างเรื่องเปื่อยไร้จุดหมาย
ถ้าหาก.... ข้าไม่ทำเป็นมองไม่เห็นความรู้สึกนี้ เจ้าก็คงไม่ต้องเจ็บปวดหรอกใช่มั้ย...
บัดนี้คงยากเหลือเกิน... ที่จะกลับไปเผชิญหน้า
ยากเหลือเกิน... ที่จะสบนัยน์ตาคู่นั้นตรงๆ
เพียงถอยห่างออกมา... เพียงแค่นั้น
เจ้าคงไม่ต้องเจ็บตัวเพราะข้าอีกแล้ว...
ดวงตาคู่สวยไหวระริก ร่างเพรียวทรุดนั่งลง มองขึ้นไปบนผืนฟ้า
มืดสนิท...
นภาดำมืดที่ได้แต่สร้างหยาดน้ำนับไม้ถ้วนเหล่านี้ให้โปรยปรายลงมา
คนที่อยู่เบื้องบนนั้น.... คงจะเศร้ามากสินะ ถึงได้หลั่งน้ำตาออกมามากมายขนาดนี้
ทิ้งให้ตนจมอยู่ในห้วงความคิด เรียวปากซีดเซียวเพราะความเย็นนั้นเม้มแน่นเข้าหากัน
ไม่ชอบเลยจริงๆ...
ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ตัวเขาที่ดูอ่อนแอน่าสมเพชเหลือเกิน
ฮิซึกายะยังคงเหม่อมอง มองแผ่นฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนสีทึบทึม มองสายฝนที่ตกต้องลงมาจนต้องกระพริบตาเพื่อไล่หยาดน้ำ
ในความคิดของเขา ท้องฟ้าของหน้าฝนเคยโปร่งใสมากกว่านี้เมื่อปีที่แล้ว...
น่าหัวร่อเหลือเกิน ราวกับว่าท้องฟ้าจะเปลี่ยนไปตามความรู้สึกของผู้ที่มองกระนั้น
น่าแปลกใจเหลือเกิน... ที่เหมือนฝนจะเป็นใจกระหน่ำเทลงมาในยามที่หัวใจแสนหนักอึ้ง ราวตอกย้ำ... ไม่ก็ราวกับนภากำลังหลั่งน้ำตาเป็นเพื่อน
คิดแล้วก็หัวเราะเบาๆในลำคอ บัดนี้น้ำตาที่สะกดกลั้นไหวได้กลับค่อยๆพังทำนบออกมา จากหยดน้ำเล็กๆ... กลายเป็นหลั่งใหลราวกับกำลังแข่งกับสายพิรุณ
ร้องไห้ออกมาเสียให้พอภายในครานี้...
ร่ำร้องจนหลาดน้ำตานั้นเหือดแห้ง...
ภาพวันเวลามากมายฉายบนหัว วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับฉากหนังที่แสนยาวนาน
อิชิมารุ งิน....
ภาพของคนคนนี้....คือสิ่งที่ชัดเจนที่สุดในความทรงจำ
และถึงแม้ว่า...
ต่อจากนี้คงไม่อาจมีวันเวลาที่แสนมีความสุขเช่นนั้น
หากแต่... เรื่องที่คนเจ้าเล่ห์คอยอยู่ข้างเขาเสมอมา
จะไม่มีวันลืม....
ไม่ว่านานเท่าไหร่ ต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิต ก็คงไม่อาจลบเลือนเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีเงินที่คอยอยู่เคียงหิมะแรกนี้ไปจากใจจนหมดสิ้นได้
“โทชิโร่คุง”
แว่วเสียงที่แหวกผ่านม่านของสายฝน
เสียงที่ช่างกระจ่างชัด กังวานในโสตประสาทจนกลบเสียงซ่างซาของสายฝนที่ตกหนักได้จนมิด
ดวงตาสีห้วงสมุทรเบิกกว้าง ไหวระริกในยามที่ตนผินหน้ากลับไป
ริมฝีปากที่ซีดจางสั่นระริก ลำคอที่แห้งผากเอื้อนเอ่ยวลีอย่างยากลำบาก
“อิชิมารุ งิน....”
จิ้งจอกเงินเอ๋ย...
เจ้าเจ็บปวดมากหรือไม่
จิ้งจอกเงินเอ๋ย...
เพราะเหตุใด ทั้งที่ข้าเฝ้าทำให้เจ้าเจ็บช้ำมากมาย เจ้ากลับยังคงอยู่ข้างกายข้าเสมอ
จิ้งจอกเงินเอ๋ย...
เจ้าจะรู้หรือไม่ว่า นานครั้งที่เราได้พบเจอ
ทำให้หิมะเผลอ... อยากอยู่ในอุ้งมือของเจ้าจิ้งจอกสีเงิน
----------------------------------
การพบกันท่ามกลางสายฝนเหมือนที่เคย...
หากคราวนี้ที่แตกต่างคือความรู้สึกของทั้งสอง...
หิมะแรก และ สุนัขจิ้งจอก
สายฝน และ บทสนทนา
ความจริง และ ความรัก...
Hitsuyuki to Ginkitsuneตอนต่อไป 雨上がり[หลังฝนซา]
“งิน...ข้า...”
ขออภัยที่สั้นนะครับ
อารมณ์อาจขาดช่วงเล็กน้อย เพราะผมเจอเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวTwT
มีนเริ่มจากเมื่อไรกันนะ...
ใช่แล้ว....
ทุกสิ่งน่ะ...
เริ่มขึ้นจากการที่ข้าแว่วเสียงราวฝีเท้าย่ำอยู่บนถุงพลาสติก
ตามมาด้วยเสียงกระพือปีกของแมลงปีกแข็ง
อ่า...
ดวงตาสีดำเบือนไปมอง และก็ต้องพบกับ...
แมลงสีน้ำตาล มีท้องลายๆและขายุบยับ ลำตัวสะท้อนประกายล้อแสงไฟสีขาวจากหลอดนีออน กำลังกระพือปีกพาร่างจ้อยโผบิน
ยกมือปิดปากด้วยความหมาดกลัว อุ้มแมวน้อยสุดที่รักขึ้นกอด
และยามเมื่อข้าเบือนสายตาไปที่เบื้องหลัง...
พระเจ้า...
แมลงสีน้ำตาลพันธ์เดียวกันอีกสองตัว กำลังกระพือปีกบินอย่างร่าเริง
ในวินาทีนั้น คาดว่าข้างบ้านคงฉีดยา พวกมันจึงบินมาที่บ้านของข้า...
นัยนด์ตาสีดำของเด็กหนุ่มรื้นหยาดน้ำตา สองขารีบวิ่งไปเกาะพี่ชาย เรียกให้มาตบพวกมัน
ท่านพี่ทำท่วงท่าดุจดั่งตบเทนนิสหรือลูกขนไก่??? ด้วยความสง่างาม???
และราวกับมันรู้ว่าเพื่อนมันได้เสียชีวิตในหน้าที่ แมลงสีน้ำตาลนับสิบจึงค่อยๆคลืบคลานออกมา มีทั้งที่บินได้ และบินไม่ได้
เพียงเท่านั้น เด็กหนุ่มก็หวีดร้องลั่น ก่อนวิ่งหนีไปชั้นบน ทิ้งฟิคที่แต่งเอาไว้เพียงครึ่งเดียว
อาเมน....
สรุป... ผมเกลียดแมงสาปปปปปปปปปปปT[]T *กรีดร้อง*
ไว้เจอกันบทหน้านะครับ มันคงยาวกว่านี้(ถ้าคุณๆแมลงสาบไม่เยี่ยมหน้ากันมาอีก โฮกกกก)
ความคิดเห็น