คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Natsu [ฤดูร้อน]100%
夏
ร้อนชะมัด...
ร้อนเป็นบ้า....
ร้อน... ร้อนสุดๆ!
ยมทูตสาวผมสีทองซึ่งนอนกลิ้งอยู่บนพื้นกำลังโดนความร้อนจัดของโลกมนุษย์เล่นงาน เจ้าหล่อนซึ่งทั้งกินไอติม ทั้งกินน้ำเเข็งใส เเต่ก็ยังไม่หายร้อนเสียที
แต่ทั้งๆที่กำลังร้อนเเทบเป็นบ้า ยังมีไอ้เจ้าบ้าบางตัวนั่งยิ้มระรื่นราวกับไปเจอเรื่องที่น่ายินดีสุดๆมา
"เจ้านั่งยิ้มบ้าอะไรอยู่น่ะงิน"
คำถามซึ่งเรียกให้นัยน์ตาสีเเดงเหมือนตาของกระต่ายเบือนมามอง พลางตอบเสียงใส
"ก็เมื่อคืนน่ะ ข้าฝันดีมากๆเลยน่ะสิ"
ประโยคที่ทำให้คิ้มเขียวขมวดเป็นปม ก่อนที่เธอจะถามต่อ
"ฝัน? ฝันอะไรหรอ"
"ข้าก็จำไม่ได้ แต่รู้ว่ามันเป็นมันที่ดีมากๆเลยล่ะ"ยมทูตตหนุ่มผมสีเงินพูด พร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
เเม้จะจำไม่ได้.... ทว่าความรู้สึกของเขากลับบอกว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับคนที่ออกไปสืบหาร่องรอยเเรงดันวิญญาณประหลาดเเต่เช้า
"ท่าจะร้อนจนเพี้ยนไปแล้วเเหงๆ"
รันงิคุที่เห็นเพื่อนสมัยเด็กของตนนั่งหัวเราะกับตัวเองส่ายหน้าไปมา ก่อนจะกลิ้งไปหยิบไอติมมากินอีกรอบ
เมื่อไหร่หัวหน้าจะกลับมาเร็วๆนะ
ถ้ามีหัวหน้าอยู่ จะได้ให้ใช้เฮียวรินมารุเยกน้ำเเข็งมาให้เย็นฉ่ำเเทนเเอร์ที่เปิดเท่าไหร่ก็ไม่เห็นจะเย็นนี่ให้รู้เเล้วรู้รอด
"แล้วนั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ"ถามคนตัวสูงซึ่งกำลังลุกเดินไปยังประตูห้อง
"ข้าเบื่อรออยู่เฉยๆเเล้วนี่หน่า ก็เลยว่าจะออกไปหาฮิซึกายะคุงหน่อย"สิ้นเสียง ยมทูตหนุ่มที่แอบหนีงานมาที่โลกมนุษย์ก็เดินออกไป ทิ้งให้หญิงสาวผมสีทองที่มีหน้าที่ต้องมาทำ เเต่กลับมานอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นไว้ตามลำพัง
"เฮ้อ..."เเละเมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เสียงถอนหายใจเเรงๆก็ดังขึ้น
"เอาเถอะ..."
ก็ฤดูร้อนน่ะ มันเป็นฤดูเเห่งความรักนี่หน่า
เฮ้อ...ร้อนชะมัด
นั่นคือสิ่งที่ร่างเล็กใต้เสื้อเชิตสีดำคิดในขณะที่เดินสำหรวดคลื่นพลังวิญญาณรอบเมือง
ไม่มีปฎิกริยาแรงดันวิญญาณประหลาดที่ได้รับแจ้งมาสักนิด
ถอนหายใจพลางเก็บโทรศัพท์ลง นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองไปรอบๆ
นี่เขาเดินออกมาถึงชานเมืองเชียวหรอ
หัวหน้าหน่วยคนขยันทอดสายตามองทุ่งหญ้าสีเขียวที่สะบัดไหวตามลมซึ่งมาพร้อมกับไอระอุ
ป่านนี้มัตสึโมโตะกับหมอนั่นคงกำลังนอนอู้อยู่ที่ห้องแหงๆ
และเมื่อภาพของหมอนั่นที่ว่าลอยเข้ามาในหัว หน้าขาวๆก็เริ่มขึ้นสี
ให้ตายสิ...เมื่อคืนเขาพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงกันนะ
ถึงแม้ว่าตอนที่หลุดปากออกไป เจ้านั่นจะหลับอยู่ กระนั้นเขาก็ไม่กล้าสู้หน้าอยู่ดี ถึงได้รีบออกมาแต่เช้า
อา...ให้ตายสิ ทำไมเขาต้องมานั่งกลุ้มกับเรื่องแบบนี้ด้วยนะ
มือขาวเสยเส้นผมสีเงินของตนขึ้นอย่างขัดใจ
ชอบ....งั้นหรอ
ทั้งที่เขายังรู้สึกเกลียดประกายเจ้าเล่ห์ในดวงตาแดงสด
ไม่ชอบรอยยิ้มที่เหมือนซ่อนอะไรไว้อยู่เสมอ
คนแบบนั้น...
คนแบบอิชิมารุ งินน่ะ
เกลียดที่สุด....กระนั้นก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
ฮึซึยายะยังคงมองผืนนภาสีครามอย่างเหม่อลอย ความเงียบสงบของชานเมืองทำให้ความคิดของเขาไปไกลดุจเดียวกับลมร้อนซึ่งพัดผ่านร่าง
แล้วข้อดีของหมอนั่นล่ะ?
มุ่งมั่น...แม้ว่าส่วนใหญ่มักจะทำท่าทีเรื่อยๆ
จริงใจ...แม้จะดูจากภายนอกไม่ออกสักนิด แต่เขาสามารถสัมผัสถึงความจริงใจนั้นได้
อ่อนโยน....
ในชั่วขณะนั้นเอง ที่ดวงตาคู่งามฉายประกายอันนุ่มนวลโดยที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่รู้สึกสักนิด
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาได้เห็นความอ่อนโยนของจิ้งจอกเจ้าเล่ห์
ทั้งมือที่ยื่นมาให้เขาท่ามกลางสายพิรุณ
อ้อมแขนซึ่งประคองเขายามป่วยไข้
บทกวีจากน้ำเสียงนุ่มลึกท่ามกลางจันทราและเหล่าเรไร
จุมพิตที่ทำให้นัยน์ตาพร่ามัวเสียจนมองไม่เห็นดอกไม้ไฟที่เบื้องหน้า
และ...เสียงที่โอบอุ้มเขาจากความหนาวเหน็บ ฉุดรั้งเขาขึ้นมาจากความมือซึ่งแสนเจ็บปวด
ช่วงเวลาที่ผ่านมามีเรื่องราวเกิดขึ้นมากเหลือเกิน...
"มาเหม่ออะไรตรงนี้ล่ะเนี่ย"
ในขณะที่กำลังคิดเพลินๆนั้นเอง เสียงนุ่มก็ดังขึ้นริมโสต ครั้นเมื่อหันไปมอง ก็พบกับใบหน้าอันคุ้นเคยที่อยู่ห่างเพียงคืบ
"มะ...ไม่เกี่ยวกับเจ้าสักหน่อย"เอ่ยตะกุกตะกักด้วยความตกใจ พร้อมร่างเล็กที่ถอยห่างจากร่างสูง
ปฏิกริยาน่ารักน่าแกล้งที่ทำให้งินยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีก
"ฮิซึกายะคุงพูดจาใจร้ายจังเลยน๊า"
ประโยคที่ฟังดูไม่น่าไว้ใจสุดๆโดยเฉพาะคำว่า 'น๊า' ทำให้คนฟังก้าวถอยไปอีกก้าวตามสัญชาติยาน ทว่าคนเจ้าเล่ห์ก็ยังไล่ต้อน จนกระทั่งแผ่นหลังบางนั้นสัมผัสกับรั้วไม้
เสร็จกัน...
ดวงตาสีฟ้าเหลือบเขียวฉุนกึกสบกับดวงตาสีแดงพราวระยับของคนขี้แกล้ง
"พูดแบบนี้เดี๋ยวผมก็ร้องไห้หรอก"ว่าพลางโน้มหน้าลงมาใกล้ เรียวปากบางขยับยิ้มสุดแสนจะเจ้าเล่ห์
"หลบไป"คนตัวเล็กกว่าสั่งเสียงเครียด แต่ว่าคนตาสีแดงดูจะไม่สนสักนิด เมื่อนิ้วเรียวเชยคางมลขึ้นพร้อมอย่างยียวน
"ไม่หลบ"
"ถอยไปเดี๋ยวนี้ อิชิมารุ"หิมะขาวกดเสียงลงต่ำ พยายามที่จะหลบหนีออกจากอุบายของจิ้งจอกเงิน
"ก็บอกแล้วนี่ว่าไม่ถอย โท-ชิ-โร่-คุง"เสียงนุ่มเอ่ยเน้นสามคำจุดชนวนระเบิด และก็ได้ผลเช่นทุกครั้ง เมื่อร่างเล็กตรงหน้าเริ่มตวาดด้วยประโยคติดปาก
"อย่ามาเรียกข้าว่าโทชิ..."หากแต่ไม่รอให้จบประโยค เรียวปากบางก็เข้ากลืนกินทุกสิ่งเสียง ลิ้มรสความหวานล้ำที่เขาปราถนาจะครอบครองเพียงผู้เดียว
"อื้อ"
เสียงที่ลอดผ่านลำคออย่างต่อต้านเมื่อมือขาวสอดผ่านเสื้อ ลูบไล่แผ่นหลังเนียนไปตามแนวกระดูกสันหลัง
ร้อน...
อากาศว่าร้อนแล้ว หากแต่เทียบไม่ติดกับหนึ่งจูบนี้
ฮิซึกายะเบิกตากว้าง มือเล็กผลักร่างสูงแม้รู้ว่าไร้ผล กระทั่งเมื่อลมหายใจถูกช่วงชิงไปเกือบหมด คนตรงหน้าจึงยอมผละจากไป
"ทะ... ทำบ้าอะไรของเจ้าหา!!"
เสียงเล็กเหวลั่น ดวงหน้าขาวแดงจัดในยามที่สูดหอบหายใจแฮ่กเพื่อชดเชยออกซิเจนซึ่งสูญเสียไป
"ก็ไม่ได้จูบมาตั้งนานแล้วนี่หน่า แถมฮิซึกายะคุงยังทำท่าน่ารักขนาดนั้นด้วย"
ที่จริงอยากทำมากกว่านั้นอีก...
ประโยคสุดท้ายที่ได้แต่คิดในใจ เพราะขืนพูดออกไป มีหวังเขาได้กลายเป็นปติมากรรมน้ำแข็งแหงๆ
"ข้าจะกลับแล้ว"ร่างเล็กว่าพลางสาวเท้าเร็วๆออกห่าง ก่อนจะชะงักกึกกับประโยคต่อมาจากคนชอบแกล้ง
"จะว่าไป เมื่อคืนข้าฝันดีด้วยล่ะ ฝันว่าฮึซึกายะคุงมาบอกว่า..."
คราวนี้จิ้งจอกเงินเป็นฝ่ายพูดไม่จบบ้าง เมื่อดาบเล่มสวยปรากฏขึ้นบนมือเล็กของผู้ที่หน้ากำลังขึ้นสีระเรื่อ
"จงสถิตเหนือฟ้าเหมันต์...เฮียวรินมารุ!!"
*****
"เฮ้อ...ทั้งหัวหน้าทั้งงินออกไปข้างนอกกันหมดเลยน๊า"รันงิคุที่คาบช้อนสีเงินไว้ในปากพูดขึ้นมาลอยๆ เจ้าหล่อนผู้ซึ่งลงมานั่งกินพาเฟ่พร้อมหว่านเสเน่ห์(โดยไม่ตั้งใจ)ที่เลาจ์กำลังว่างจัดหลังจากที่นอนกลิ้งไปมาทั้งวัน
"งั้นพรุ่งนี้เราออกไปชอปปิ้งบ้างดีกว่าแหะ"
พูดยังไม่ทันจบดี นัยน์ตาสีเงินก็เหลือบไปเห็นร่างของหัวหน้าหน่วยตัวน้อยของเธอพอดี
"อ้าว แล้วงินล่ะคะหัวหน้า"ถามถึงเพื่อนสมัยเด็กที่เธอนึกว่าออกไปตามหัวหน้าฮิซึกายะซะอีก
ทว่า สิ่งที่ได้มาแทนคำตอบกลับมีเพียงแววตาเหี้ยมๆ พร้อมร่างเพรียวที่ตรงไปยังลิฟท์เท่านั้น ทำให้รองหัวหน้าคนสวยหัวเราะแห้งๆกับตัวเอง
เอาเถอะ...
ก็ฤดูร้อนนี่หน่า
ช่วงเวลาแห่งรัก!
-natsu จบ--
คลานเข้ามาอัพอย่างกล้าๆกลัวๆ=[]= ไม่ได้เข้ามานานมากกกกก กลัวจะโดนตรีนคนอ่าน*โดนตบ*
จบกันซะทีนะสำหรับตอนนี้ แหะๆ^^''
เจอกันตอนหน้าคร้าบบบ
เพิ่งเห็นว่าลืมเขียนเป็นร้อยเปอร์-0-เเวะมาเเก้ครับ
ความคิดเห็น