คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Kizuki [รู้ตัว]
きづく
ณ โรงแรมหรูระดับห้าดาวใจกลางเมืองที่ควรจะเงียบสงบดั่งเช่นทุกวัน หากแต่วันนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบและสายตานับสิบที่ลอบมองไปยังกลุ่มคนอันแสนจะโดดเด่นซึ่งนั่งอยู่ในห้องอาหาร
คนแรก.... สาวสวยผมสีทองพร้อมกับหุ่นอันเซ็กซี่และส่วนสูงเยี่ยงนางแบบในชุดเสื้อผ้าตามแฟชั่นจ๋า เจ้าหล่อนผู้กำลังนั่งชื่นชมเล็บของตนเองที่เพิ่งทำมาหมาดๆอย่างมีความสุขนั้นกำลังปล่อยฟีโรโมนที่ทำให้เหล่าบุรุษต้องมองจนเหลียวหลัง
คนที่สอง... ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวใต้ชุดสูทสีขาวสะอาดซึ่งสวมทับเสื้อเชิ้ตอย่างลวกๆโดยไม่ติดกระดุม รับกับเส้นผมสีเงินซอยระต้นคอล้อมใบหน้าหล่อๆประดับด้วยนัยน์ตาสีแดงสดพราวระริกที่ทำให้เหล่าลูกค้าและพนักงานสาวแทบจะละลายเมื่อได้สบกับแววตาอันมีเสเน่ห์นั้น
ส่วนคนสุดท้าย... โดดเด่นด้วยเส้นผมสีเงินสะท้อนแสงอันขัดกับดวงหน้าอ่อนเยาว์และส่วนสูงซึ่งดูยังไงก็ไม่น่าจะพ้นเด็กประถมไปได้ ทว่าท่าทางเซ็งๆกับชุดลำลองสีดำสนิทนั้นกลับทำให้เป็นที่สนใจของพี่สาวหัวใจโชตะ(รักเด็ก)จนบางคนอยากเดินเข้ามาหิ้วกลับบ้าน... ถ้าไม่ติดว่าดวงตาสีฟ้านั้นกำลังกรุ่นๆได้ที่ละนะ
“ฉันชักจะชอบโลกมนุษย์แล้วสิ”รันงิคุเอ่ยขึ้นหลังจากจ้องมองเล็บงามๆตัวเองมาได้เกือบครึ่งชั่วโมง เรียวปากอิ่มเคลือบลิปกรอสใสยิ้มกว้างเช่นเดียวกับดวงตาสีเงินที่พราวระยับ
“เอาแต่ซื้อของเดี๋ยวเงินเดือนก็หมดหรอกนะรันงิคุ”เสียงนุ่มเจือหัวเราะดังขึ้นจากร่างสูงใต้ชุดสูท ทำให้เธอสวนกลับทันขวัน
“มันไม่หมดง่ายๆหรอกน่า ถึงหมด ฉันก็จะขอเบิกล่วงหน้าจากหัวหน้าเอาก็ได้ เนอะ~ หัวหน้า”ว่าพลางหันไปทางคนที่นั่งหน้าเซ็งมาตลอดทั้งวัน เรียกให้นัยน์ตาคู่สวยเบือนไปมอง
“ไม่ต้องมาน๊งมาเนอะเลยนะมัตสึโมโตะ เรื่องแบบนั้นมันทำได้ที่ไหนกัน”พูดพลางถอนหายใจอีกเป็นรอบที่ร้อย มือเรียวจ้องมองดูหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งแสดงภาพแผนที่ของเมืองทั้งเมือง
นี่ก็ผ่านไปเกือบอาทิตย์นึงแล้ว... ทำไมถึงไม่พบร่องรอยวิญญาณผิดปรกติสักนิด...
ครั้นพอหันไปมองเจ้าสองคนที่ติดสอยห้อยตามเค้ามาด้วย ก็ยิ่งทำให้เขาปวดหัวเข้าไปใหญ่
งานการไม่คิดจะทำ เอาแต่เที่ยวเล่น โดยเฉพาะเจ้าอิชิมารุ.... ไอ้คนที่มันเป็นถึงหัวหน้าหน่วยแท้ๆ แต่กลับไม่คิดจะสนใจตรวจสอบอะไรเลยซักนิด
แล้วนี่เขาจะเขียนรายงานว่าอะไรดีล่ะเนี่ย!!
“งั้นข้าขอตัวไปพักก่อนละกันนะ”คนที่กำลังถูกว่าในความคิดของฮิซึกายะพูดขึ้น พร้อมร่างสูงที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“กู๊ดไนท์ ฮิซึกายะคุง”งินที่นอนเช้าไม่สมกับหน้าว่าพลางส่งยิ้มกว้างให้เจ้าของชื่อ ก่อนที่ยมทูตหนุ่มจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องพัก ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง
และคล้อยหลังคนตาสีแดงไปได้ไม่นาน รันงิคุก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้หัวหน้าหน่วยของเธอ พร้อมสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นจริงจัง
“หัวหน้าคะ”
“มีอะไร”ขานรับอย่างเบื่อๆ พลางยกนมขึ้นมาจิบ กะว่าพอดื่มหมดแก้วก็จะไปนอนเสียที จะได้สูงๆ(มันคงไม่สูงไปกว่านี้แล้วละ ฮิตจัง=w=)
“หัวหน้าคิดยังไงกับงินคะ”
พรวด!!
นมอุ่นๆที่ยังไม่ทันกลืนลงคอถูกพ่นพรวดออกมาจากปาก แต่ดูเหมือนว่ารันงิคุจะนึกถึงเรื่องนี้ไว้แล้ว เจ้าหล่อนจึงสามารถเบือนหน้าหลบได้อย่างสวยงาม
“แค่กๆ อยะ...อยู่ๆทำไมมาถามอะไรเเบบนี้เล่า”ฮิซึกายะไอคอกแค่ก ผิวหน้าขาวๆแดงเรื่อซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะสำลักนมหรือเพราะคำถามเมื่อครู่กันแน่
“แหม... ก็ข้าสงสารเจ้านั่นนี่หน่า”เสียงหวานว่า มือเรียวยกขึ้นเท้าคาง พลางนึกถึงเพื่อนสมัยเด็กของตน
“งินน่ะนะหัวหน้า... ถึงเขาจะดูเจ้าเล่ห์ ชั่วร้าย เห็นแก่ตัว น่าหมั่นไส้ หรืองี่เง่าก็เถอะ แต่ข้าก็คบกับเขามานานพอจะรู้ว่าหมอนั่นน่ะเป็นคนจริงจังแค่ไหน”นิ้วขาวไล่ไปตามขอบแก้วไวน์ ก่อนจะเบือนสายตาไปสบกับนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวตรงหน้า
“ตอนแรกมันก็สนุกดีหรอกที่ได้เห็นหมอนั่นหัวปั่น แต่ตอนนี้ไปๆมาๆข้าก็ชักสงสารมันเหมือนกันนะ ก็เพราะหัวหน้าน่ะ ไม่ยอมบอกไปตรงๆว่ารู้สีกยังไงกับมันกันแน่”
ก็เพราะไม่รู้ว่ารู้สึกแบบไหนถึงได้ไม่บอกไง...
คำพูดที่ได้แต่เก็บไว้ในใจ เรียวปากบางบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นเม้มแน่น ไม่รู้จะพูดอะไรกับคนตรงหน้าที่จู่ๆก็หยิบเอาเรื่องที่เขาไม่สันทัดที่สุดมาพูดถึง
รู้สึกยังไงหรอ...
เจ้านั่น... มันก็แค่ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ธรรมดาที่ชอบแกล้งเขาอยู่เรื่อย...
คนแบบนั้นน่ะ แน่นอนสิว่าเกลียด...
“เอาล่ะ ถ้าหัวหน้าไม่อยากบอกกับงิน บอกข้าก็ได้นะคะ”ทันใดนั้นเอง จากมาดจริงจังของรันงิคุก็เปลี่ยนไปในทันที เจ้าหล่อนยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์จนทำให้หัวหน้าหน่วยที่สิบเกือบผงะ ยิ่งโดยเฉพาะเจ้ารูปหัวใจหลังประโยค... มันช่างไม่น่าไว้ใจสุดๆ มือขาวจึงจับแก้มนมขึ้นจรดปาก ดื่มอึกๆก่อนจะรีบจ้ำพรวดๆขึ้นห้องไปอีกคน
“แหม~ หัวหน้านี่ก็น่ารักจังเลยน๊า”รองหัวหน้าคนสวยที่รู้สึกว่าจะติดนิสัยชอบแกล้งมาจากใครบางคนเสียแล้วหัวเราะเบาๆ พลางยกไวน์แดงขึ้นจิบ
พรุ่งนี้จะไปชอปปิ้งที่ไหนดีหว่า...
และจากความคิดนั้นเอง ทำให้รู้ได้เลยว่า เจ้าหล่อนน่ะไม่ได้สงสารงินหรืออะไรหรอก แต่เมื่อกี้น่ะ แค่หาอะไรเล่นฆ่าเวลาเท่านั้นเอง...
*******************
หัวหน้ารู้สึกยังไงกับงินหรอคะ
หัวหน้ารู้สึกยังไงกับงินหรอคะ
รู้สึกยังไงกับงินหรอ....
คำพูดของรันงิคุที่อยากสะบัดไล่มันไปให้พ้นๆกลับดังก้องขึ้นในหัวของคนตัวเล็กอย่างช่วยไม่ได้
ฮิซึงกายะยกมือขึ้นกุมหัว ขาเล็กรีบเดินไปตามทางโดยหวังว่าจะรีบไปนอนเพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน(และจะได้สูงตามท่านยายบอก) แต่ดูเหมือนว่ามันจะห้ามได้ลำบากเหลือเกิน
อิชิมารุ งิน...
ยมทูตที่มีเส้นผมผมสีเงิน กับดวงตาสีแดงสดพราวระริกไม่น่าไว้ใจที่แสนจะขัดลูกตาของเขา
เจ้าคนที่ชอบยิ้มระรื่น โดดงานไปวันๆ
คนแบบนั้นน่ะ เขาเกลียด.... เกลียดมาก...
เกลียดดวงตาคู่นั้น...
เกลียดที่ไอ้เจ้าคนแบบนั้นมาคอยแกล้งให้เขารำคาญอยู่เรื่อย
ทว่า... ทำไมกันนะ...
ทำไม ทั้งๆเคยที่เกลียดขนาดนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถเอ่ยออกมาได้อย่างเต็มปากกัน?
คีย์การ์ดถูกใช้เพื่อเปิดประตูห้องพักออก พร้อมร่างเพรียวที่ก้าวเข้าไปในห้อง
นอนดีกว่า...
เขาคิดพบางลดมือที่กุมขมับอยู่ลง หากแต่เมื่อเดินไปถึงเตียง เขาก็ต้องชะงักกึก
ร่างสูงที่นอนหลับอย่างสบายใจอยู่บนเตียงกว้าง เส้นผมสีเงินที่ตกลงมาปรกใบหน้าคมคาย แลดูเหมือนลูกแมวเชื่องๆผิดกับยามตื่น
อิชิมารุ...
เข้ามาในห้องของเข้าได้ยังไง?
คิดพลางยื่นมือออกไปเพื่อที่จะปลุก หากแต่มือของเขานั้นกลับถูกมือขาวของต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบขึ้นมานอนคว้าหมับ ก่อนจะออกแรงกระชาก ทำให้ใบหน้าขาวขึ้นสีจางเมื่อปะทะกับแผงอกกว้างซึ่งโผล่พ้นชุดยูคาตะ
หากไม่ติดว่าเสียงของลมหายใจของคนตัวสูงกว่านั้นแผ่วเบาและสม่ำเสมอ เขาคงคิดว่างินแกล้งหลับเป็นแน่
ฮิซึกายะพยายามขืนตัวออกห่าง แต่ก็เป็นเช่นทุกครั้งที่เขาไม่อาจต้านแรงของคนตรงหน้าได้ ทำให้แม้จะออกแรงมากเพียงใด ก็ไม่สามารถแกะมือที่กุมข้อมือของเขาแน่ออกได้
ให้ตายสิ... ขนาดหลับยังจะแกล้งกันเลยหรอ
ความคิดที่ดูจะพาลไปเสียหน่อยของคนที่กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะปรือปิดลง พร้อมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“โทชิโร่คุง...”
เสียงละเมอพึมพำนั้น ทำให้เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมองใบหน้าขาวที่อยู่ห่างเพียงคืบ ทำให้เผลอนึกไปถึงคำถามของรองหัวหน้าของตนอีกจนได้
อิชิมารุ...
ทั้งๆที่เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น...
ทั้งๆที่คอยมาแกล้งให้เขาหงุดหงิดรำคาญแบบนั้น...
ทว่าในตอนที่เขาตกอยู่ในอันตราย คนตรงหน้าก็จะเป็นคนแรกที่ตามไปช่วยเขาเสมอ
และเมื่อในยามที่คนๆนี้กำลังจะจากไป...
เขาก็... รู้สึกเหมือนบางอย่างที่แสนสำคัญได้สูญเสียไปด้วย
เกลียด....
คำๆนี้ที่เขาพยายามพร่ำบอกกับตัวเองอยู่เสมอ
ที่จริงแล้ว.... มันก็เป็นแค่สิ่งที่เขาใช้กักกั้นปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้เท่านั้น...
นัยน์ตาสีฟ้าราวท้องสมุทรปรือปิดลงอีกครั้ง พร้อมเรียวปากบางที่ขยับเอื้อนเอ่ยประโยคหนึ่งอย่างแผ้วเบา
“บางที.... ข้าอาจจะชอบเจ้าจริงๆก็ได้นะ อิชิมารุ....”
แต่น่าเสียดายนักที่ยามนี้เจ้าของชื่อกลับกำลังหลับลึก ทำให้ไม่อาจได้ยินถ้อยคำจากหิมะแรกแสนงามซึ่งจิ้งจอกสีเงินปรารถนาจะได้ยินอยู่เสมอ....
---Kizuki จบ---
กลับมาอีพ(ซะที!~).
จะยังมีคนอ่านมั้ยเนี่ย*หัวเราะ*
บทนี้... บอกตรงๆว่าเเต่งยากเหลือเกินTT^TT
เพราะหนูฮิตมันซึนเกินมาหลายตอนจนคนเเต่งกับผู้อ่าน(?) เริ่มจะทนกันไม่ไหว!
มันก็เลยออกมาเป็นตอนนี้(ก็ยังซึนอยู่ดีละวะ!)
เอาล่ะ ไปละนะครับ^^
เจอกันตอนหน้า อยากอ่านเเบบไหนกันดี? เศร้า? หวาน? น่ารัก? บู๊(!?)
บอกกันมาได้นะครับ
เจอกันตอนหน้าฮะ^^
KiTsUNe
ความคิดเห็น