คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Zansatsu[ร่องรอยหิมะเเห่งฤดูใบไม้ผลิ]
ざんせつ
เปลือกตาบางขยับอย่างแผ่วเบา ก่อนจะปรือเปิดขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตาสีแดงสดซึ่งต้องหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อปรับแสง
นี่เขา.... หลับไปนานแค่ไหนนะ
คิดพลางฝืนยังกายขึ้นนั่งแม้ว่าร่างกายที่อ่อนแรงจะพยายามร้องประท้วงเพียงไร ก่อนจะสะดุดกึกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นจางซึ่งแผ่อยู่ตรงฝ่ามือ
งินมองไปยังมือของตนเองซึ่งบัดนี้ถูกมือเล็กกุมแน่น
มือ.... ของร่างที่ฟุบหน้าหลับอยู่กับเตียงสีขาว
ฮิซึกายะ โทชิโร่...
ปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้นที่เรียวปากของสุนัขจิ้งจอกมากเล่ห์ นัยน์ตาคู่สวยซึ่งแม้จะฉายประกายอิดโรยแต่ก็แสนอ่อนโยน
“โทชิโร่คุง...”เอ่ยเรียกเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้เจ้าของชื่อปรือเปลือกตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา ร่างเล็กผุดลุกขึ้น ดวงตาสีฟ้ากวาดมองไปรอบๆตามสัญชาติญาณ ก่อนจะหยุดลงที่ใบหน้าของคนป่วยซึ่งเขาเฝ้าภาวนาให้ตื่นอยู่ตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมานี้
สีแดง....
สีของนัยน์ตาที่เขาไม่ได้เห็นมานาน สร้างความรู้สึกประหลาดที่ผลักดันให้เขาเผลอโอบกอดร่างสูงตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว
คนถูกกอดเบิกตากว้างด้วยความตกใจปนประหลาดใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“อิชิมารุ...เจ้า…”
“เธอคิดถึงผมด้วยหรอเนี่ย ดีใจจัง”
ประโยคที่ทำให้ฮิซึกายะเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ร่างเล็กจึงชะงักกึก ก่อนจะผวาถอยออกไปไกล พร้อมดวงหน้าขาวที่ขึ้นสีวูบ
“คะ.... ใครจะไปคิดถึงเจ้ากัน!!”
กริยาท่าทางที่ทำให้คนขี้แกล้งหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน
“หรอ... แต่ผมคิดถึงเธอมากเลยนะ โทชิโร่คุง”
คำพูดอันนุ่มนวลที่ถูกเอื้อนเอ่ยจากเรียวปากบางของคนเจ้าเล่ห์เสมอ ทำให้หัวใจของคนฟังอุ่นวาบ จนต้องเบือนหน้าหนีเพื่อปิดซ่อนแววตาไหววูบของตนเอาไว้
“อย่ามาเรียกชื่อข้านะ!”
ประโยคติดปากที่เขาไม่ได้ยินมานาน ทำให้อดหัวเราะอีกครั้งไม่ได้ ดวงตาสีแดงมองดูมือของตนที่ยังคงหลงเหลือไออุ่นจางๆ
“แต่เธออุส่าห์มาเฝ้าผมด้วยนี่นะ...”
“ใครมาเฝ้า....”
คำพูดที่ไม่ทันได้เอ่ยจบ เมื่อถูกแทรกด้วยคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“ก็เฝ้าอยู่ตลอดเลยไม่ใช่หรอคะ หัวหน้าฮิซึกายะ”ร่างของหญิงสาวผมสีดำขลับก้าวเดินเข้ามาอย่างงเงียบเชียบ พร้อมส่งยิ้มไปให้คนตาสีฟ้าที่หน้าแดงจัด ก่อนจะหันไปทางคนป่วยที่เพิ่งตื่นขึ้นมา
“ทำอะไรบุ่มบ่ามจังนะคะ หัวหน้าอิชิมารุ”
“ฮ่ะๆๆ พูดเรื่องอะไรกันครับ”คนโดนว่ายังคงยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคน ก่อนจะปลายหางตาไปมองคนโดนแกล้งอย่างเจ้าเล่ห์
“สิ่งที่ได้ทำเพื่อคนสำคัญน่ะ ไม่เรียกว่าบุ่มบ่ามหรอกนะครับ”
คราวนี้ร่างเล็กเริ่มสั่นเทิ้ม อยากจะว่าก็ว่าไม่ได้เพราะมีอุโนะฮานะอยู่ สุดท้ายจึงได้แต่เดินตึงๆออกจากห้องไป
“แกล้งมากๆแบบนี้ เดี๋ยวจะโดนเกลียดเอานะคะ”เสียงหวานพูดอย่างรู้ทัน ดวงตาสีดำมองตามร่างของฮิซึกายะ ก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่างโทชิโร่คุงน่ะ เกลียดผมมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”ยมทูตหนุ่มว่า พลางทอดสายตามองดูหิมะสีขาวโพลนนอกหน้าต่าง แสงแดดของยามเช้าส่องสะท้อนเส้นผมสีเงินจนเกิดประกายวาวเช่นเดียวกับเกล็ดหิมะ
“มันก็ไม่แน่หรอกนะคะ”หญิงสาวหัวหน้าหน่วยที่สิบพูดกับตนเองเบาๆ ก่อนจะหลับตาลง
“นี่ข้าคงจะหลับไปนานมากเลยสินะ”เขาเปรยถาม
หิมะ...
หิมะซึ่งทับถม...
แสงอาทิตย์อันแผดจ้า ได้เริ่มมาเยือน เผาผลาญเจ้าเกล็ดหิมะจนเริ่มละลายลงสู่พื้นดิน
“สามอาทิตย์กับอีกสองวันน่ะค่ะ....”อุโนะฮานะตอบพร้อมยิ้มบาง ก่อนจะพูดต่อ
“ฤดูใบไม้ผลิแล้วนะคะ หัวหน้าอิชิมารุ...”
คำพูดที่แฝงเล่ห์นัยน์บางอย่างในตอนนั้น....
จนกระทั่งบัดนี้ เขาก็ยังไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร...
หรือว่า.... มันจะไม่มีความหมายอะไรแฝงอยู่ตั้งแต่แรกกันนะ...?
“นั่นสินะครับ ที่เหลืออยู่ตอนนี้ ก็เพียงร่องรอยของหิมะแห่งฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น....”
---Zansetsuจบ---
ใบไม้ที่เริ่มผลัดใบ...
กับสายสัมพันธุ์ของสองหัวใจที่เริ่มแนบชิด?
“เพราะฤดูใบไม้ผลิก็เหมือนการเริ่มต้นน่ะสิครับ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่เราจะต้องมานั่งกินเหล้ากับเจ้าพวกนี้ด้วยล่ะ!!??”
หิมะที่ยังคงหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย
“แหม นานๆทีมันก็ต้องลันล้าบ้างสิคะหัวหน้า!!”
Hitsuyuki to Ginkitsune ตอนต่อไป Sakura Saku (ซากุระที่คลี่บาน)
“ไม่เอาแล้ว ไอ้ฤดูใบไม้ผลิแบบนี้~!!!”
ิิ
อัพเลทนิดหน่อย>.< อย่าโกรธกันเลยนะครับ^^''
ตอนต่อไปมีกลิ่นของความวุ่นวายเเปลกๆเเหะ(?)
ในที่สุด เรื่องก็กลับมาสงบสุขเเล้วสิน๊าาาาาาา
หุหุ เจอกันตอนหน้าครับผม^^
Kitsu
ความคิดเห็น