คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Sekisetsu[หิมะซึ่งทับถม]100%
....ราตรี.... งดงาม เงียบสงัด แสนอ้างว้าง... ท่ามกลางความมืดมิดขุ่นขลักราวธารไร้ก้น กระนั้นสีขาวของหิมะก็ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย ทับถม... จนทำให้มิอาจแลเห็นพื้นดินสีน้ำตาลอันอบอุ่น วังเวง.... ไร้ซึ่งกลิ่นอายแห่งชีวิต ร่างเล็กในชุดคลุมของหัวหน้าหน่วยที่สิบยืนหยุดนิ่งอยู่หน้ากองศิลาซึ่งครั้งหนึ่งมันเคยเป็นถ้ำใหญ่ แผ่นหลังบางที่เหยีดตรงนั้น ช่างดูเปราะบางดุจแก้วที่พร้อมจะแหลกสลายได้ทุกเมื่อ ผิดกับความมุ่งมั่นในดวงตาคู่สวย... สิ่งที่เชื่อมโยงเขาและคุซากะ สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน นั่นคือ... “เฮียวรินมารุ…”เสียงนุ่มเอ่ยเรียกนามแห่งดาบฟันวิญญาณแผ่วเบา พร้อมพายุหิมะที่ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ฮิซึกายะปรือตาหลับลง ก่อนจะลืมขึ้น ภาพรอบกายก็หาใช่หน้าซากถ้ำพังทลายอีกต่อไป แต่คือทุ่งหิมะรกร้างซึ่งมีต้นไม้แห้งกรอบยืนต้นอยู่เรียงรายจนสุดสายตา หิมะสีขาว... ซึ่งไม่หนาวเลยสักนิด ผิดกับที่ภายนอก “เรียกข้าทำไมหรือ มาสเตอร์”แว่วเสียงนุ่มลึกทว่าเย็นเฉียบประดุจน้ำแข็ง เรียกให้นัยน์ตาบนดวงหน้าอ่อนเยาว์เบือนไปมอง บุรุษร่างสูง ผู้มีเส้นผมยาวสยาย ยังคงเหมือนครั้งสุดท้ายที่เจอไม่มีผิด... “ข้าอยากรู้เรื่องอาการพลังวิญญาณเสื่อมถอย” คำถามที่ทำให้เรียวคิ้วบนใบหน้าแกร่งเลิกขึ้นน้อยๆ “ท่านหมายถึงอาการที่อิชิมารุ งิน กำลังเป็นอยู่?”ถามกลับพร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ “ข้านึกว่าท่านจะอยากให้เขาไปจากท่านเร็วๆซะอีก” “อย่ามาพูดเล่นตอนนี้ ช้าถาม เจ้าก็ตอบมา แค่นั้นพอ”กล่าวด้วยน้ำเสียงเครียดปนเฉียบขาด พร้อมจ้องมองร่างของมังกรน้ำแข็งด้วยแววตาวาวโรจน์ “หึหึ ก็ได้”ว่า ก่อนจะวาดนิ้วไปมา ทุกครั้งที่เขาตวัดปลายนิ้ว น้ำในอากาศก็จะแข็งตัวขึ้น กลายเป็นภาพของดาบสองเล่มซึ่งเหมือนกันทุกระเบียบนิ้ว “การที่ดาบทั้งสองเล่มซึ่งมีพลังเหมือนกันมาอยู่ข้างกัน ก็จะเกิดปฏิกิริยาขึ้น ซึ่งมันจะสร้างกระแสพลังบางอย่างที่จะดูดกลืนพลังวิญญาณรอบๆไป ตั้งแต่วิญญาณสิ่งมีชีวิต หรือกระทั่งวิญญาณของยมทูต...”อธิบายเนิบนาบ เฮียวรินมารุโบกมือวูบ ภาพดาบทั้งสองเล่มก็รวมกันเป็นเล่มเดียว “ดาบทั้งสองจะกลืนลังทั้งหมดที่ว่าไป เว้นแต่ของผู้ถือครอง หากเป็นยมทูตทั่วไปคงวิญญาณดับสลายไปแล้ว ที่อิชิมารุ งิน ยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้ก็นับว่าเขามีพลังวิญญาณสูงสมเป็นระดับหัวหน้าหน่วยจริงๆ” “แล้วิธีแก้ล่ะ”คนฟังถามต่ออย่างใจร้อนซึ่งเขาไม่เคยเห็นผู้เป็นนายมีอาการเช่นนี้มาก่อน ดวงตาคู่สวยจึงปรากฏแววฉนงเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ยังคงตอบคำถามตามปกติ “จะให้ข้าไปปรับกระแสพลังในร่างของเขามันก็ได้อยู่หรอก”พูด ก่อนจะเบือนหน้าไปมองผืนฟ้าเบื้องบน “แต่ข้าก็ไม่รับประกันว่าจะสำเร็จ ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับตัวของเขาเองด้วย...” ***************** ขาวโพลน.... เขาจำไม่ได้แล้วว่า อยู่ที่นี่มานานเพียงไร รู้เพียง... ความหนาวนี้กำลังทำให้สติของเขาพล่าเลือน สมองว่างเปล่าจนจำไม่ได้แม้แต่ว่าตนเองเป็นใคร นัยน์ตาสีชาดมองดูซากุระสีแดงซึ่งกำลังร่วงโรยจากต้น ร่วงโรย.... มิต่างจากหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงมาอย่างโหดร้าย ช่างเป็นความงามอันน่าเวทนายิ่งนัก ความไม่จีรังที่แสนน่าชิงชัง.... ร่างสูงนั่งอยู่บนเนินหิมะสูงที่ทับถม มองสีแดงฉานของกลีบซากุระที่ค่อยๆแต่งแต้มพื้นสีขาวจนราวกับแปดเปื้อนไปด้วยเลือด สีสันเดียวท่ามกลางความขาวโพลน คือสีก่ำฉานอันสดสวย มันคงไม่ต่างจากตัวเขาสักเท่าไหร่นัก... คิดพลางหลับตาลง ในความมืดนั้น... เขามองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่น้อย เหมือนมีบางสิ่ง... บางสิ่งที่สำคัญมากๆ แต่เขาคิดเท่าไหร่ ก็คิดไม่ออก บางครั้ง... เขาก็จะเห็นประกายสีฟ้าเจือเขียวแวบเข้ามาในความมืดที่เขาหลับตา หากแต่เมื่อพยายามหาต้นตอของแสงนั้น... ก็จะวนมาติดกับสีขาวโพลนเสมอ วนเวียนไป... ราววัฏจักรอันไร้จุดสิ้นสุด ‘เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่’ แว่วเสียงที่ดังขึ้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน เรียวปากบางจึงขยับเป็นรอยยิ้มจาง ในความว่างเปล่า เสียงนี้... คือเสียงของสิ่งใดกันนะ “กำลังคิดถึงสิ่งที่ได้ลืมเลือน”แม้จะไม่รู้ว่าเสียงนี้เป็นของใคร แต่เขาก็ยังคงตอบ เพราะอย่างน้อยๆ มันดีกว่านั่งคิดเงียบๆคนเดียวโดยที่สุดท้ายนึกอะไรไม่ออก ‘แล้วเจ้าอยากจำได้เพื่ออะไร’ “นั่นสิ ข้าจะนึกให้ออกเพื่ออะไรกันนะ"ท่าทางเลื่อนลอยที่ทำให้คนมองเเทบสะกดกลั้นความโกรธไว้ไม่อยู่ “สิ่งที่เจ้าทำ ทุกอย่างที่เจ้าพูดการหลอกลวงหรือไงกัน!”ประโยคที่ถูกตวาดออกมากจากปากของคนที่มักจะเงียบนิ่งอยู่เสมอ กระนั้นดวงตาสีแดงสดก็ยังไร้แววเช่นเดิม “แล้วจะให้ทำยังไง ในเมื่อข้าเองก็ไม่รู้สักนิดว่าคนที่เจ้าพูดถึงเป็นใคร”งินว่า มุมปากบางขยับเป็นรอยโค้งน้อยๆ ก่อนที่เขาจะหลับตาลง... ไม่ว่าคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก... แล้วจะคิดต่อไปเพื่ออะไร...? “บ้าเอ๊ย...”เฮียวรินมารุสบถออกมาเบาๆ ก่อนที่มือแกร่งจะกระชากคอเสื้อของยมทูตหนุ่มขึ้น “ท่านผู้นั้นกำลังรอเจ้าอยู่นะ! ทั้งๆที่เขากำลังรอเจ้าอยู่ แต่เจ้ากลับจำท่านผู้นั้นไม่ได้ ความรู้สึกที่เจ้ามีต่อมาสเตอร์ของข้า มันมีค่าเพียงเท่านี้หรือไง?” ราวกับ... หินที่ถูกโยนลงสู่ผิวน้ำ จนมันกระเพื่อมออกเป็นวงกว้าง... เห็นแล้ว... ในความมืด... ณ ปลายทางนั้น... ซากุระหยุดร่วงโรย... กลีบมากมายของมันลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ทั้งน้ำแข็งจากหิมะซึ่งทับถมก็พลันมลายหายไปเสียสิ้น เปลือกตาบางปรือเปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีสดที่สะท้อนแววอ่อนโยนบางเบา “นั่นสิ... ต้องนึกให้ออก เพื่อกลับไปหาเธอสินะ...”มือขาวเอื้อมไปแตะกลีบสีเข้มอันอ่อนนุ่มของซากุระแผ่วเบา “โทชิโร่คุง…”
---Sekisetsu จบ----
หิมะเเสนงาม....
หิมะที่ทับถม....
เเสงสว่าง ได้สาดส่องมา พร้อมฤดูใหม่ที่กำลังหมุนเวียนเปลี่ยนเเปลง
Hitsuyuki to Ginkitsune ตอนต่อไป ざんせつ[ร่องรอยหิมะเเห่งฤดูใบไม้ผลิ]
100%
555+ จะโดนตบมั้ยเนี่ย เรา
อัพกระตึ๊งนึง เพราะไม่รู้จะต่ออะไรดี(เมี้ยวๆ คิดไม่ออก)
เอาล่ะ ต่อไป ก็มาพูดถึงฟิคต่อ หุหุ
คู่โปรด... 10069
คู่น่ารัก....D18/G69
คู่เศร้าT^T...6918/1869/1006918(อ่านคู่นี้ เเล้วรู้สึกว่าจะมีเเต่ฟิคเศร้า.... รึเปล่า?? เเต่ก็ชอบอ่านเเบบเศร้าๆอ่ะ สำหรับคู่นี้T^T)
คู่อยากเเต่ง.... ทุกคู่เลย เว้นน27 กะ10051=[]=(เว้นไว้เหอะ เเต่งไม่ได้ ซือคุงก็ไม่ถนัด โชจังก็จิ้นไม่ออก เพราะรักสัปป้าเกินT^T ไม่ยกอิป๋าให้ใครนอกจากเคะเเรด~~~)
Ps.ตอนต่อไปชื่อเเปลเเล้วย๊าวยาวเนอะ(เนื้อหาจะเยอะรึเปล่า รออ่านเน้อออ)
ขอบคุณฮะ!
ความคิดเห็น