ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAP 4.
CHAP 4.
ภายในภัตตาคารหรู ร่างเล็กมองบริเวณรอบๆ อย่างทึ่งกับบรรยากาศที่หรูหราอย่างกับหลุดออกมาจากจอทีวียังไงยังงั้น
“เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“เข้าไปข้างในกันเถอะ”
เสียงที่กระซิบข้างใบหูทำให้แทมินรีบพยักหน้าหงึกๆ ขณะที่เดินตามคีย์เข้าไปก็อดที่จะชำเลืองมองอาหารของโต๊ะที่กำลังเดินผ่านไม่ได้ เพราะกลิ่นที่ลอยมาเตะจมูกนี่แทบจะทำให้พยาธิในท้องเริ่มตั้งวงกันเลยทีเดียว แล้วแต่ละอย่าง หน้าตาน่าทานจนแทมินแทบจะเช็ดน้ำลายตามไม่ทัน
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย?”
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย?”
ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามยื่นหน้าเข้ามาถาม แทมินมองซ้าย มองขวาแล้วก็มองไปยังมินโฮที่เพิ่งเดินตามเข้ามา แล้วก็ยื่นหน้ากระซิบบอกคีย์
“รอพี่คนนั้นเค้าเข้ามาก่อนเถอะครับ”
คีย์เลิกคิ้วน้อยๆแต่ก็ยอมทำตามคำขอของคนตัวเล็กเป็นอย่างดี แล้วคิ้วโก่งสวยก็ต้องขมวดผูกเข้าเป็นโบว์เมื่อมินโฮเดินเข้ามาแล้วคนตัวเล็กกลับเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้คนพูดน้อย แล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบติดใบหูมินโฮ แต่จะพูดว่าอะไรกันนั้นก็ไม่รู้ เพราะมันเบามากจนคีย์ไม่สามารถยื่นหน้าเข้าไปฟังได้ด้วยมารยาทคุณชายที่ถูกสอนมาแต่เล็ก
หลังจากกระซิบกระซาบกันจนพอใจแล้ว แทมินจึงหันมายิ้มหวานใส่หน้าคีย์ แล้วสะกิดๆมินโฮให้สั่งอาหารให้ด้วย
“นายชื่ออะไร?”
มินโฮถามขึ้นมาหลังจากเงียบกันไปทั้งโต๊ะเป็นเวลานานจนอึดอัด นอกจากความเงียบก็มีแต่รอยยิ้มหวานเอาใจของเจ้าหัวเห็ดตัวน้อยเท่านั้น
“แทมินครับ ลีแทมิน อายุ15ปีแล้วด้วย ชอบเต้น เอ่อ..ชอบมากๆเลยครับ ชอบกินสเต็กด้วย .. เอ่อ เอ่อ หมดแล้วครับ”
พยักหน้าหงึกหงักยืนยันคำพูดตัวเองแถมท้ายให้ด้วยจนคีย์รู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูกเลยต้องรีบพูดแทรก
“อ..อ่ะ มาเข้าเรื่องกันเลยนะ ชั้นอยากรู้ว่าเธอไปทำอะไรที่สถานีรถไฟ?”
คีย์ถามเสียงเข้ม คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อมองไปยังแทมินและมินโฮที่ยังยิ้มให้กัน ซ้ำแทมินยังชี้ชวนมินโฮให้ดูนู่นดูนี่อย่างสนิทสนม เฮอะ..ทำตัวเหมือนรู้จักกันมานานเป็นปีงั้นแหละ!
“ไป ไป ไปรอ..รอคนครับ”
ตอบตะกุกตะกักเสียงเบา แล้วหันไปทำท่าจะชวนมินโฮคุยต่อ
“นี่ ช่วยหันมาสนใจชั้นหน่อยได้มั้ย ห๊ะ?”
เสียงดังจนเกือบจะเป็นตวาดด้วยอารมณ์โมโหที่รุนแรงขึ้นมาก ทำไมสนใจอยู่แต่กับมินโฮ เค้าพูดอะไรไม่สนใจเลย ทั้งๆที่มินโฮมันนิ่ง มันเงียบซะขนาดนั้น เค้านี่สิเป็นฝ่ายพามา เป็นฝ่ายชวนคุยอะไรตั้งมากมาย แต่ไหงกลายเป็นถามคำตอบคำ แล้วหันไปสนใจ หันไปยิ้มแย้มแต่กับมินโฮ ทำเป็นไม่เห็นหัวเค้าซะอย่างงั้นแหละ น่าโมโหจริงๆ
“คีย์”
มินโฮเงยหน้าขึ้นมาเรียกคีย์เสียงเข้มทันทีที่เห็นคนตัวเล็กข้างๆตัวปากแบะออก ทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ เพราะเสียงตวาดของคีย์
“เฮอะ”
ถอนหายใจเสียงดังพอให้ทุกคนได้ยินแล้วก็เดินกระแทกเท้าออกไปอย่างทนไม่ไหว
“แทมิน เดี๋ยวพี่มานะ ใจเย็นๆไม่ต้องกลัว จริงๆแล้วคีย์เค้าเป็นคนใจดีนะ โอ๋ๆ อย่าร้องๆ”
แล้วรีบวิ่งตามคีย์ออกไป อะไรกันวะเนี่ย ทำไมต้องโกรธ กะอีแค่เด็กมันมาคุยกะเค้ามากกว่าตัวเองก็แค่นั้นเอง เฮ่อออ เสียเวลากินข้าว หิวโว้ยยย!
มินโฮวิ่งจนมาเจอคุณชายขี้งอนที่ต้นไม้ต้นใหญ่ในสนามเด็กเล่นหน้าภัตตาคารหรู
“เป็นอะไร?”
“เปล่า”
คนตอบกระแทกเสียงตอบสั้นๆ
“ปกตินายไม่เป็นคนแบบนี่นี่หว่า เป็นอะไรนักเนี่ย?”
“…”
“เฮ่ออ เข้าไปหาเค้าไป ชั้นอยู่นี่แหละ ง้อนะ..ไม่ใช่ตวาด เด็กมันกลัวเว่ยย”
คีย์พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปภายในร้าน
“แทมิน”
เสียงเดิมกับที่ตวาดออกมาเมื่อครู่ กลับนุ่มลง เพิ่มความอ่อนโยนลงในน้ำเสียงจนคนฟังรู้สึกได้
“..”
แต่คนฟังก็ยังนั่งก้มหน้างุดๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว
“ลี แท มิน”
เอาใหม่ เรียกช้าๆ เนิบๆ ไม่กดดัน ไม่เร่งรีบ ทั้งๆที่ใจมันร้อนรนอยากจะจับตัวมาเขย่าๆถามให้รู้เรื่องไปว่าทำไมถึงคุยแต่กับมินโฮอยู่นั่น
“..”
แต่ก็ตามเคย เงียบ ก้มหน้าจนคางชิดอก ตัวสั่นจนน่ากลัวว่าจะชักเอา
“ช..ชั้นขอโทษ ขอโทษนะ กลัวเหรอ?”
มือเรียวของคีย์ค่อยๆเอื้อมไปช้อนปลายคางของคนตัวเล็กให้เงยหน้ามามองกัน พร้อมเสียงที่ทอดยาวให้รู้ว่าคนพูดง้อเต็มที่
“..”
ไม่ตอบเหมือนเดิม เพียงแต่ช้อนดวงตามาสบกัน
นานนนนนนนนนนนน
เหมือนมีมนต์สะกดให้ละสายตาไปจากกันไม่ได้
ในความรู้สึกของทั้งคู่ มันนานมาก แม้ในความจริงแล้วเวลาจะผ่านไปเพียงครู่เดียวก็ตาม
แทมินก้มหน้าลงอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ด้วยความกลัวจนตัวสั่น แต่เป็นอายจนหน้าแดงไปหมด เลยต้องซ่อนใบหน้าสวยเอาไว้ไม่ให้คนๆนั้นเห็นต่างหาก
แต่ถึงจะก้มยังไง ใบหูเล็กที่โผล่พ้นเส้นผมสวยก็ยังคงเป็นเครื่องหมายยืนยันได้อยู่ดีว่าแทมินกำลังอายมากแค่ไหน..
ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้
คีย์รู้..ถึงต้องถามย้ำอีกครั้งเพื่อแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้คนตัวเล็กลดความอายลงไปได้บ้าง
“สรุปว่ากลัวรึเปล่า เมื่อกี้?”
“..”
ไม่มีคำตอบ ที่ได้กลับมาคืออาการพยักหน้าแรงๆหลายๆครั้งติดๆกัน และตากลมโตที่กระพริบปริบๆ
“ฮื่ออ ทำไมไม่คุยกับชั้นหล่ะ?”
“..”
ปากบางเม้มเป็นเส้นตรงแล้วคลายออก เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง
“อ่ะ..โอเค ไม่พูดก็ไม่พูด ไม่เป็นไรนะ ชั้นขอโทษก็แล้วกัน”
“ขอโทษครับ”
คำแรกที่ออกมาจากปากคนตัวเล็ก หลังจากพยายามอยู่นานจนล้มเลิกไป ทำเอาคีย์งงไปเหมือนกัน
“ห๊ะ?”
“ขอโทษครับที่ทำให้โมโห อ..เอ่อ ทานข้าวเถอะนะครับ”
พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดแล้วหัวก้มหัวขอโทษติดๆกันหลายครั้ง
“อะ เอาสิๆ กินเลย”
พูดพลางตักโน่นตักนี่ใส่จานแทมินจนเต็มไปหมด แม้แทมินจะยังไม่กล้าคุยกับเค้ามาก แค่นี้ก็พอแล้วหละนะ สำหรับวันนี้ ยังไงก็ต้องได้คุยกันมากกว่านี้..แน่นอน!
ระดับคุณชายแล้ว อยากได้อะไร..ไม่มีพลาด!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
TALK
มาแล้วววว
มึน*เบลอ เหมือนเดิม
55555
ยังไงก็เม้นไว้นะ
เม้นเยอะดีกว่าเม้นน้อย
เม้นน้อยดีกว่าไม่เม้นเลยนะจ๊ะ
THX.
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
TALK
มาแล้วววว
มึน*เบลอ เหมือนเดิม
55555
ยังไงก็เม้นไว้นะ
เม้นเยอะดีกว่าเม้นน้อย
เม้นน้อยดีกว่าไม่เม้นเลยนะจ๊ะ
THX.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น