ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAP 3.
CHAP 3.
คุณเชื่อมั้ย .. เวลาของคนเราแต่ละคนไม่เท่ากัน ?
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมก็คงไม่เชื่อ อาจจะหัวเราะใส่เลยด้วยซ้ำ
แต่เมื่อเวลามันผ่านไป ผมก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง
อะไรหลายๆอย่างที่ยืนยันกับผมได้ และทำให้ผมเชื่อได้ ว่าเวลาของคนแต่ละคนมันไม่เท่ากันจริงๆ
ตัวอย่างง่ายๆ ก็เช่นเวลาของคนที่เป็นฝ่ายรอ กับคนที่เป็นฝ่ายถูกรอ อย่างที่ผมกำลังเป็นอยู่ ตอนนี้ ยังไงหละ!
เฮ้อออออออออ .. คิดมากไป พี่จงฮยอนก็คงไม่มารับผมเร็วขึ้นหรอก นอนพักเอาแรงดีกว่า เผื่อตื่นมาแล้วจะไปทำอะไรที่มันดีกว่ามานั่งคิดฟุ้งซ่านอย่างนี้ได้บ้าง
..............
“แทมิน”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากที่ไกลๆ
“ตัวเล็ก”
ที่นี่ที่ไหนกันนะ?
“เจ้าตัวแสบ”
เค้าร่างที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว เหมือน เหมือนพี่จงฮยอนมากๆเลย
“เฮ้ แทมิน นายอยู่ที่ไหนน่ะ?”
ถ้าเป็นคุณ คุณจะเดินเข้าไปหาเค้ามั้ย?
“นี่ นายอยู่ไหนน่ะ ชั้นเป็นห่วงนายนะ รีบๆออกมาสิ”
“พี่ครับ..ฮือออออ..พี่ กลับมารับผมแล้วใช่มั้ย ฮืออออออ”
เสียงร้องเรียกดังออกมาปนสะอื้น น้ำตาไหลออกมาด้วยความดีใจ แล้วรีบคว้าคนตรงหน้ามาสวมกอดไว้แน่น เหมือนกลัวจะหายไปอีก
ส่วนคนตัวโตเมื่อโดนสวมกอดโดยไม่ทันตั้งตัวแล้ว มือขาวๆของคนตัวขาวก็ปาดน้ำตาบนใบหน้าสวยหวานให้จางหาย แล้วรวบคนตัวเล็กเข้าซุกกับอกอุ่นๆของตัวเอง มือก็ละจากใบหน้ามาลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ เป็นการปลอบประโลมโดยไม่ต้องสื่อด้วยคำพูดใดๆ ความอบอุ่นก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นล้อมรอบเค้าทั้งสองคนไว้
“อ๊ะ!”
อุทานออกมาได้เพียงเท่านั้น คนตัวบางก็นิ่งค้าง ปากอ้ากว้างเป็นรูปตัวโอ แสดงตกใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
อาการที่แสดงออกมาดูแล้วน่ารัก จนคีย์อดที่จะหัวเราะไม่ได้ แม้แต่มินโฮเองก็ต้องแอบยิ้มบางๆออกมาให้กับคนตัวเล็กที่นั่งอ้าปากหวออยู่นั้น
“ตกใจ?”
พยักหน้าแรงๆเป็นการตอบเสียงห้าวที่ทอดออกมาให้หวาน ที่เพิ่งถามตนออกมาเมื่อครู่ ทั้งๆที่ปากก็ยังอ้าค้างอยู่อย่างนั้น
“หิวมั้ย?”
เสียงห้าวถูกปรับให้นุ่มลง ทอดน้ำเสียงอ่อนโยน แสดงถึงความห่วงใยจนคนฟังต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“อ..เอ่ออ ครับๆ หิว เอ๊ยไม่หิว ไม่หิวครับไม่หิว”
เมื่อควานหาเสียงเจอ ก็ส่งเสียงเบาจนเรียกได้ว่ากระซิบออกไป เมื่อเจอสายตาออดอ้อนของคนถาม แต่ก็ยังคงความเกรงใจแฝงไว้ในน้ำเสียงอยู่มาก
“นายไม่หิวใช่มั้ย แต่ชั้นหิว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อย”
พูดพลางยิ้ม..เหมือนเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคือ ดวงตาพราวระยับที่ดูสวยขึ้นเป็นกองเมื่อทอดมองไปยังใบหน้าคนตัวเล็ก ว่าแล้วก็คว้ามือเล็กนุ่มนิ่มมาจับไว้ แล้วจูงพาไปขึ้นรถเพื่อไปยังภัตตาคารหรูที่สั่งให้มินโฮโทร.มาจองไว้ก่อนแล้ว
“อ..เอ่อ แต่ แต่ผมไม่..”
แทมินแค่อ้าปากพูด แต่คีย์ก็ไม่รอให้คนตัวเล็กพูดค้าน ไม่ว่าจะเป็นไม่อะไรก็แล้วแต่ คนอย่างคีย์ตัดสินใจแล้วว่าอยากได้ก็คือต้องได้ ตามนิสัยคุณชายเค้านั่นแหละ
“ไม่ ไม่อะไรเหรอ?”
เลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม แต่ก็ยิ้มน้อยๆ ยิ้ม ตามแบบฉบับของคีย์ เพียงแค่นั้นก็ทำเอาคนตัวบางถึงกับไปไม่เป็นซะแล้ว
โอ๊ย..แพ้ แพ้ๆๆๆๆ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย แพ้หมดรูปแล้วแทมิน ทั้งๆที่ไม่รู้จัก ทั้งๆที่เป็นคนแปลกหน้า แต่ก็ยอมให้เค้าจูงมือเดินไปง่ายๆอย่างนั้นน่ะนะ แล้วก็ไม่คัดไม่ค้านเค้าเลย แค่รอยยิ้มของเค้า .. แค่เค้ายิ้ม โอยยยยยยย แค่ยิ้มก็ละลายแล้ว
ช่วยด้วยครับแม่ .. แทมินกลายเป็นคนแพ้รอยยิ้มคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
ไม่ใช่ว่าคีย์จะไม่รู้ว่าแทมินจะพูดอะไร ก็แค่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสายตาละล้าละลังของคนตัวเล็กที่ฉายชัดว่าอยากจะอยู่รอ .. ใครบางคน .. ของเค้าต่อ แต่คีย์ไม่สนซะอย่าง ใครจะกล้าว่าอะไรเล่า
เพียงแค่รถเล็กซัสสีขาวคันงามเคลื่อนเข้าสู่เขตร้าน พนักงานก็รีบวิ่งเข้ามาต้อนรับลูกค้าประจำเหมือนทุกที แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆที่คุณชายมักมัวอ้อยอิ่งรอจนพนักงานเดินมาเปิดประตูรถให้ แต่ครั้งนี้คุณชายกลับก้าวเท้ายาวๆลงจากรถแล้วไปเปิดประตูให้คนตัวเล็กที่นั่งชิดริมประตูอีกฝั่ง แล้วปล่อยให้มินโฮเอารถไปจอดยังที่จอดรถวีไอพีเหมือนเคย
“หืมม?”
เสียงครางเบาๆในลำคอแทมินดังขึ้น เมื่อจู่ๆก็ได้รับเกียรติจากคุณชาย คุณชายรูปหล่อที่สาวคนไหนก็ต่างหมายปองเนี่ยนะเปิดประตูรถให้เค้า จะมาแย่งงานพนักงานทำไมกันเนี่ย? แล้วแค่นั้นยังไม่พอ ยังจะมายื่นมือให้จับอีก ต้องการอะไรเนี่ย เค้าไม่ใช่เด็กๆที่ต้องจูงไปจูงมาแล้วนะ
สายตาหวานหยดเคลื่อนขึ้นจับจ้องดวงหน้าของคีย์ เป็นเชิงถาม แต่คำตอบที่ได้รับก็เพียงแค่รอยยิ้มหวานๆและสายตาเข้มๆที่จ้องส่งกลับคืนมา จ้องกันไปจ้องกันมาอยู่นานจนแทมินอึดอัด ไม่รู้จะทำยังไง จึงเดินนำเข้าร้านไป
แต่พอเดินไปได้สักพักก็รู้สึกได้ว่าคุณชายนั่นไม่ได้เดินตามมา ไม่มีทีท่าว่าจะขยับออกจากที่เดิมเลยแม้แต่น้อย
สุดท้ายแล้วเจ้าเห็ดก็เลยต้องเดินกลับไปยืนมองหน้าคนตัวสูงกว่า แล้วก็ทำได้แค่ยื่นมือออกไปแตะเบาๆกับมือใหญ่นั้นด้วยความลังเลไม่น้อย
แต่เพียงเท่านั้นคนที่ยืนเหมือนยักษ์ปักหลั่นอยู่เมื่อกี้ กลับกระชับมือทแตะกันอยู่ให้แนบสนิทขึ้นแล้วจูงคนตัวเล็กเข้าไปในร้านอย่างไม่เร่งรีบ
..เฮ้ออออ เพิ่งรู้นะว่าคุณชายมาดขรึมแบบนี้ จะมีนิสัยเป็นเด็กได้ขนาดนี้เนี่ย..
น่าปวดหัวจริงๆ
................................................................................................
ทอล์ค ทอล์ค ทอล์ค
เปนยังไงบ้าง?
คีย์เริ่มรุกแล้วนะ
อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะ
ช่วงนี้ไรท์เตอร์หัวไม่ค่อยแล่น
อาจจะมีอ่านแล้วแปลกๆนิดหน่อย ก็ขอโทษด้วยค่า
THX.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น