Orphelinat...*

ลำดับตอนที่ #3 : MY EX-BOYFRIEND ..*

.

.

.

ความเจ็บปวดพวกนี้ ..

ผมจะเป็นคนทำให้มันมลายไปช้าๆเอง

.

.

.

อาการสั่นเทาที่เกิดขึ้นยามร่างบางขดลำตัวเข้าหากัน แววตาหม่นเศร้าคู่นั้นฉายชัดถึงความสิ้นหวังของเจ้าตัว คีย์ซุกตัวอยู่ที่มุมห้องมาเป็นเวลาสามวันเต็มๆแล้ว โดยที่ไม่แตะต้องอาหารเลย หรือแม้กระทั่งน้ำสักหยดก็ยังไม่มีทางตกถึงท้องร่างบางได้ ..

นั่งนิ่งๆ ..ใช่ว่าประสงค์จะอยู่

อยู่ตรงนี้ ..ใช่ว่าไม่อยากจะหนีไป

คำบัญชาที่ออกมาจากปากหนาต่างหากเล่า ..คำสั่งนั้นที่กักขังคีย์ไว้ตลอดสามวัน ภายหลังจากการทารุณเขาแล้ว คนคนนั้นก็ยังไม่ให้สิทธิ์ทำอะไร ไม่ให้โอกาสจะย่างก้าวไปทางไหนได้เลย

คำสั่งของคุณอา ..

วันนี้ ..ไม่เหมือนทุกวัน

ร่างสูงรู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว

อาจเพราะไม่มีเสียงนกร้องคอยขับขานท่วงทำนองเพลงไพเราะเช่นเคย ..

อาจเพราะแดดยามเช้านั้นไม่ทอแสงอ่อนๆเหมือนอย่างเคย ..

อาจเพราะอากาศวันนี้ขมุกขมัวจนคล้ายกับอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ..

อาจเพราะไม่มี คีย์ ..มาคอยปลุกเขาเหมือนทุกวัน

หายไปไหนกันนะ ..?

ร่างสูงอออกตามหาเจ้าตัวเล็กที่หายตัวไปหลายวันแล้ว ใช่ว่าเขาไม่ได้สังเกตแต่แทนที่จะออกตามหาอย่างที่ควรจะเป็น แทมินกลับเฝ้ารอเวลาที่คีย์กลับมา แต่จวบจนตอนนี้ก็ล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันที่สามแล้วนับจากคีย์หายไปในตอนเย็นของวันนั้น

ตามหาหัวใจเสียทีนะ ..แทมิน

หากแต่ไม่ว่าจะไปที่ใดที่คิดว่าอีกคนน่าจะไปก็กลับไม่พบกับเจ้าตัวเลยสักที่เดียว หรือไม่ว่าจะไปถามไถ่เอาจากใคร ก็ไม่มีใครพบเห็นคีย์แม้สักคน ..เป็นเวลาสามวันเต็มอย่างที่แทมินคาดไว้

เพราะคนสุดท้ายที่คีย์พบก่อนจะหายตัวไป ..คือตัวเขาเอง

หลังสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเสริมสร้างความมั่นใจให้กับตนเองจนเต็มที่แล้ว อี ซอนอา จึงเคาะประตูบานที่คุ้นเคย และย่างเท้าเข้าไปภายในเมื่อได้รับคำอนุญาต

“เชิญนั่ง ..”

เสียงเรียบๆเอ่ยเชื้อเชิญตามมารยาท ฟังดูก็รู้ว่าไม่เต็มใจจะต้อนรับเป็นอย่างยิ่ง ..มันก็สมควรอยู่ที่เขาจะไม่ต้อนรับเธอ ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่า คิม จงฮยอน เป็นคนอารมณ์ร้ายเพียงไร แต่เธอก็ยังเลือกจะทำร้ายจิตใจเขาเสียยับเยิน การจะกลับมาพบกันอีกครั้ง แค่คนรักเก่าตนนั้นไม่ไล่เธอออกไปทันทีที่พบหน้าก็ดีเพียงไรแล้ว ..

“เอ่อ.. คือ”

หญิงสาวรู้ตัวว่าตนเองไม่สามารถพูดคุยได้อย่างปกติตั้งแต่แรกเริ่มที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ แต่สถานการณ์ตอนนี้ที่จงฮยอนเอาแต่นั่งจ้องกระจกที่สะท้อนประตูห้องพักของตนเองนั้น ทำลายสมาธิของเธอเสียจนหมดสิ้นไปเสียยิ่งกว่าเดิม

“มีอะไร?”

เสียงเข้มถามห้วนๆ โดยที่สายตายังไม่ละออกจากบานกระจกนั้น

“คือว่าชั้นอยากจะขอตัวแทมินคืนค่ะ”

ปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีสวยพูดออกมารวดเดียวราวกับไม่หายใจ แล้วจึงกดริมฝีปากเข้าหากัน ยามที่สายตามองไปยังคู่สนทนาที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะทำงาน แววตางุนงงของเขาไม่ได้แตกต่างไปจากที่เธอคิดไว้เท่าไรนักหรอก ..

“แทมินเป็นลูกชายของชั้นเอง ..พี่ชายเป็นคนมาฝากเค้าไว้ที่นี่เมื่อสิบหกปีที่แล้ว ตอนนั้นชั้นพลาดไป เอ่อ..แต่หลังจากนั้นพอเรียนต่อจนจบแล้วออกมาหางานทำ ก็..ออกตามหาเค้ามาตลอด จนได้มาเจอและแน่ใจว่าเป็นแทมินจริงๆ ..ขอลูกชั้นคืนเถอะนะคะ”

ดวงตาคู่คมมีแววกราดเกรี้ยวฉายชัดอยู่บนนั้น มือหนาที่ถูกกำแน่นจนมันสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดนั้น ความโกรธเกรี้ยวที่ถ่ายทอดผ่านการกระทำนั้น ไม่สามารถเทียบเท่าความรู้สึกที่แท้จริงของเขาแม้แต่เศษเสี้ยว ..

หลอกใช้ฉันมาตลอดสินะ ..

ซอนอารู้ว่าจงฮยอนคงรับไม่ได้กับความจริงเช่นนี้ แต่อีกคนที่เธอไม่รู้ว่าเขาก็คงจะรับไม่ได้เช่นกัน ..

อี แทมิน ..

แทมินไม่เคยพบหน้าบุพการีของตนเองมาตั้งแต่เกิด แต่ความอบอุ่นภายในสถานที่ที่อาศัยอยู่ก็ไม่เคยทำให้เขาคิดจะออกตามหาความจริงเกี่ยวกับผู้ให้กำเนิดเลยแม้สักครั้ง ชีวิตเขามีความสุขได้โดยไม่ต้องมีคนพวกนั้น

คุณจงฮยอน ..เจ้าของบ้านที่แม้บุคลิกจะดุดันแต่ลึกๆแล้วเขาเป็นคนใจดีมิใช่น้อย

พี่ซอนอา ..พี่สาวที่มีใจรักในการทำงานเกี่ยวกับเด็กๆมากเสียจนแทมินเองนึกชื่นชมอยู่เสมอ

เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆภายในบ้านหลังนี้ ..ทุกๆคนได้รับการอบรมมาอย่างดีตั้งแต่ยังแบเบาะ แม้จะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ แต่ทุกคนก็รักและห่วงใยกันยิ่งกว่าที่ใครๆจะเข้าใจได้ ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้แทมินมีความสุขเป็นอย่างมาก ..

จนกระทั่งเมื่อครู่นี้เอง ..

แทมินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ..

ร่างสูงทรุดลงกับประตูไม้อย่างหมดเรี่ยวแรงจะคิด จะทำอะไรได้อีกต่อไป แทมินได้ยินมาโดยตลอด แม้อยากจะคิดเหลือเกินว่ามันเป็นเพียงการล้อกันเล่นๆ เป็นเพียงความฝันประหลาดที่เขาจินตนาการขึ้นเอง แต่ความจริงคือความจริง ความจริงที่ว่าเขาแอบฟังบทสนทนาของคนคู่นั้น ..

บทสนทนาที่ทำให้เขารู้ความจริงบางอย่างเกี่ยวกับชาติกำเนิดของตนเอง ..

มันทำให้ทัศนคติเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น สำหรับแทมิน.. ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

แทมินเกลียดแม่แท้ๆของตนเอง ..

เขาเกลียด ..อี ซอนอา

ในชั่ววินาที แทมินคิดอยากจะวิ่งหนีไป ไม่รับรู้เรื่องราวบ้าๆนี้เสีย และมันก็คงจะเป็นการดีกว่าที่จะต้องมาอยู่ตรงนี้ ..

หากไม่ใช่ว่าช่วงหลังนี้จะมีเรื่องให้ปวดหัวมากเกินไป ..

หากไม่ใช่ว่า อี ซอนอา มาปรากฏตัวในสถานะของเธอได้ผิดเวลาไปสักหน่อย ..

หากไม่ใช่ว่าเขาเองกำลังโกรธคนที่มาแอบอ้างตัวเองว่าเป็นแม่ของเขา หรือแม้จะเป็นความจริง แต่มันก็เป็นความจริงที่เขารับไม่ได้..

.

.

.

หากไม่ใช่ว่าเขาทนแรงกดดันจากทุกๆด้านไม่ไหวอีกต่อไป ..

. . ปึ ง . .

ขายาวถีบประตูไม้อย่างแรง ส่งตัวเองให้ก้าวเข้าไปอยู่ไม่ไกลจากบริเวณกึ่งกลางของห้องทำงานของ คิม จงฮยอน  ..

เจ้าของห้องและผู้ที่นั่งอยู่ก่อนแสดงอาการแปลกใจอย่างปิดไม่มิด แต่จะแตกต่างกันเพียงที่อาการแปลกใจของจงฮยอนนั้น ตามติดมาด้วยความโกรธเคืองที่ถูกส่งมายังแทมินโดยตรง แต่กระนั้นแล้วคนที่กำลังโกรธจัดก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆโต้ตอบกับคนๆนั้น แต่ความสนใจของเขากลับมุ่งตรงไปยังซอนอา หญิงผู้เป็นมารดา ..

“แทมิน ..ลูก”

ยิ่งได้ยินคำๆนั้นหลุดออกมาจากปากของเธอ ร่างสูงยิ่งโกรธจัด และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ..

“คุณ ไม่ ใช่ แม่ ของ ผม”

เสียงทุ้มลอดไรฟันอย่างช้าๆ เน้นเสียงหนักทีละคำก่อนที่อารมณ์จะเดือดพล่านมากเสียจนต้องเดินตรงเข้าไปเขย่าตัวเธอจนหัวสั่นหัวคลอน ..

“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ คุณไม่ใช่แม่ผม ไม่ใช่แม่ผม ไม่ใช่! ..”

หากเมื่อมองลึกลงไปในแววตาของเธอ ความหวาดกลัวกลับไม่ได้ปรากฏอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลย เธอจ้องมองเข้าไปในลูกแก้วกลมสีน้ำตาลคู่นั้นแล้วถอนหายใจยาว ..

“แม่รู้ว่ามันยากจะยอมรับนะแทมิน แต่..”

ไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกมาอีกต่อไป ร่างสูงก็บีบเข้าที่ลำคอขาวของเธอ เสียงไอค่อกแค่กที่เป็นผลจากการกระทำของตนเอง และชายหนุ่มเจ้าของห้องที่ถลาเข้ามาดุด่า ทั้งกระชากมือหนาออกนั้นไม่ได้มีผลต่อจิตใจแทมินได้เท่ากับเงาตะคุ่มๆที่คลานผ่านกระจกไป

คล้ายกับใครบางคนจนน่าใจหาย ..

คล้ายกับ ..คีย์

ร่างสูงวิ่งตามอีกคนที่พยายามหลบหนีออกไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ต่างจากจงฮยอนที่วิ่งตามมาอยู่ไม่ไกล หากด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการไม่รับอาหารใดๆเลยตลอดทั้งสามวัน กลับทำให้คีย์หลบหนีไปได้ไม่ไกลนัก ก็ถูกแทมินรวบตัวไว้ได้ในที่สุด ..

“หนีทำไมหืม คีย์?”

ร่างสูงก้มลงถามเอากับคนที่ตนเองกอดไว้แนบอกด้วยเสียงนุ่มนวล แต่คีย์กลับส่ายหน้าและดิ้นอย่างรุนแรงจนแทมินต้องรัดตัวร่างบางเอาไว้ด้วยอ้อมแขนทั้งสองข้าง

เขารู้สึกได้ว่ายิ่งจงฮยอนตามมาจนใกล้จะถึงตัว คีย์ยิ่งออกแรงดิ้นมากขึ้น ทั้งยังเสียงสะอึกสะอื้นที่ทวีความดังมากขึ้นเรื่อยๆนั่นอีกเล่า ..แต่อะไรก็คงไม่เท่าแววตาสุกใสดั่งดวงดาวบนฟ้าที่แทมินชอบมองอยู่เสมอๆ บัดนี้มันหม่นหมอง และฉายแววหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

กลัว ..จะถูกทำร้ายซ้ำอีกครา

ร่างที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงนุ่มหายใจยาวเข้าออกสลับกันเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว แต่แม้อยากจะปลุกให้ตื่นเสียก็กลับทำไม่ได้ ท่าทางของคนกำลังหลับอย่างสบายนั้นยังคงงดงาม น่าทะนุถนอม แม้ไม่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหมือนดังคราวนั้นที่พวกเขายังรักกัน ..

ยังคบกัน..

น่าเสียดายเพียงที่ตัวของเขาเอง ..

แทมินเองที่ทำตัวไม่ดีจนคีย์จำต้องจากไปทั้งที่ยังรัก ทั้งที่พวกเขายังรักกัน .. ทำให้พวกเขาไม่เหมือนเดิมแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะพยายามหวนคืนเพียงไร

คีย์ ..

มือหนากุมมือบางเอาไว้แนบอก รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าคมนั้น เขาหวังว่าเมื่อคนขี้เซาตื่นขึ้นมาจะได้คุยกันดีๆ ได้หวนระลึกถึงความหลัง ..และได้กลับมา

กลับมารักกัน ..

หากเป็นเช่นนั้นได้ ..คงไม่มีเรื่องใดจะให้เป็นห่วงอีก

หากเขาและคีย์คบกัน รักกัน ..แทมินคงไม่ต้องการสิ่งใดอีก

แต่ความจริงก็ไม่ได้เป็นแบบที่เราจินตนาการไว้เสมอไป ..

เมื่อคีย์ตื่นขึ้นจากนิทรา ร่างบางกลับไม่ได้ทอดรอยยิ้มส่งให้แทมินหรือพูดจาด้วยคำรื่นหู หากแต่กลับแสดงอาการโกรธเกรี้ยว ทั้งด่าทอต่อว่าสารพัดด้วยคำพูดที่หยาบคายเกินกว่าจะยอมรับได้

ไม่รู้ว่าทำไม ..

ไม่รู้ถึงเหตุผลของคีย์สักนิด ..

ร่างบางเอาแต่ด่าทอและตบตีเขา เสียงตะโกนปนสะอื้นนั้นก็ไม่สามารถช่วยให้แทมินจับใจความใดๆได้มากไปกว่า ..

“นายมันก็เลวเหมือนกับแม่ของนายนั่นแหละ ชั่วที่สุด!! เพราะพวกเศษเดนมนุษย์อย่างนาย ..ทำให้ชั้นต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อแบบนี้ ไอ้ตัวน่ารังเกียจ ไปตายซะ! ไอ้พวกเดนมนุษย์ ..”

แม้เพียงเท่านี้ ..เขาก็พอจะรู้ได้แล้วว่าใคร

ใคร ..ที่มันทำลายหัวใจคนที่เขารัก

แม้จะไม่รู้แน่ชัดถึงสาเหตุ แต่แทมินก็ได้ฝังความโกรธแค้นภายในใจลงสู่ผู้หญิงชั่วคนนั้น เฉกเช่นเดียวกับที่คีย์เองถ่ายโอนความโกรธเกลียดชิงชังทั้งหมดทั้งมวลจากเธอสู่ตัวเขาเอง ร่างสูงกำมือแน่น.. เขารู้ตัวเองดีว่าขณะนี้ เขาเกลียดซอนอามากเพียงใด

อี ซอนอา ..

อี ซอนอา ..ผู้หญิงเลว

อี แทมินเจ็บร้าวลึกลงไปข้างในใจ ความเจ็บปวดทวีมากขึ้นทุกๆครั้งที่คีย์หลุดถ้อยคำผรุสวาทออกมาจากปากบางนั้น ความเสียใจเพียงเท่านี้ยังคงเทียบไม่ได้กับความพยายามที่จะอธิบายความจริงให้ร่างบางฟัง แต่ไม่สำเร็จ ..

จิตใจคีย์ไม่รับฟังอะไรอีก ..

เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะทำแบบนี้ ..

รู้ทั้งรู้ว่าไม่ดี ..ว่ามันจะต้องทำให้คีย์เกลียดเขาไปตลอดกาล

แต่มันจะต่างอะไรกับตอนนี้เล่า..?

ไหนๆคีย์ก็ไม่มีทางรู้สึกดีๆกับเขาได้อีกแล้ว ปล่อยให้ความโกรธมันควบคุมจิตใจไปเสีย ..ก็อาจจะดียิ่งกว่า

แทมินใช้เข่ากดลงที่หน้าท้องของร่างบาง ทับมันลงไปอย่างแรงจนมิได้เกรงกลัวอีกแล้วว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวดหรือไม่ ..ฝ่ามือหนาตบใบหน้าเรียวเล็กที่ยังคงเลอะคราบน้ำตาและไม่หยุดถ้อยคำหยาบคายต่างๆที่กรีดลึกลงบนจิตใจของร่างสูง แทมินกดจูบลงบนริมฝีปากบาง บังคับให้เรียวลิ้นเล็กตอบสนองก้อนเนื้ออุ่นชื้นที่โลมเลียอยู่ภายในโพรงปากรสหวานฉ่ำนั้น ..

ร่างบางบิดเร้าด้วยแรงอารมณ์ ทั้งที่ใจหนึ่งอยากปฏิเสธแต่อีกใจหนึ่งกลับยังรักและซื่อสัตย์ต่อความรักที่มีต่ออีกฝ่าย มันย้ำให้กายบางตอบสนองต่อสัมผัสวาบหวามที่ย้ำสู่ร่างกายไม่ได้หยุดหย่อน สะโพกมนบีบรัดตอบสนองแกนกายแข็งแรงที่ล่วงล้ำเข้าสู่ภายในลึกเข้าไปทุกที ทุกที ..จวบจนเมื่อตั้งสติได้จึงดิ้นรนขัดขืนอีกครั้ง หากไม่นานก็ต้องเคลิบเคลิ้มกับความอ่อนหวานที่อีกฝ่ายมอบให้อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ..

มือหนาฟอนเฟ้นไปทั่วร่างบาง เน้นแรงที่ยอดอกสีชมพูหวาน ในขณะที่ปากอิ่มก็กดจูบริมฝีปากบาง มอบความรู้สึกวาบหวามให้แก่กันไม่ได้หยุด หลายครั้งที่กอบกุมส่วนกลางลำตัวของร่างบาง รูดสาวเพื่อกระตุ้นเร้าอารมณ์ให้พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็ดูดดื่ม ขบเม้มยอดอกเล็ก และลากเรื่อยไปจนถึงสะดือสวยนั้น ..

แม้ในคราแรกจะต่อต้าน ..แต่ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถต่อสู้ขัดขืนได้

คีย์แพ้แล้ว ..

แพ้ ..

อย่างไม่น่าให้อภัย ..

. . แ พ้ ใ จ ตั ว เ อ ง . .

.

.

.

เปลือกตาบางเปิดขึ้นกระพริบถี่ๆ เมื่อเริ่มรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมรอบข้างได้กระจ่างชัดก็สังเกตเห็นเจ้าของห้องในชุดนอนลายทางนั่งฟุบหน้าหลับอยู่ที่ข้างเตียง เห็นดังนั้นจึงก้มลงมองร่างกายตนเองที่อยู่ในชุดนอนตัวหลวมโคร่งสีอ่อน..

ท่าทางคงจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สินะ ?

แต่แค่นี้ ..มันไม่ช่วยอะไรได้เลย อี แทมิน

ไอ้คนเลว ..

ร่างบางค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงนอนให้เบาที่สุด ย่องเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำแล้วออกมาในชุดเสื้อผ้าของตนเอง แล้วรีบออกจากห้องของอีกฝ่ายไปอย่างเงียบกริบ..

ราวกับสายลม ..

ช่วงที่ผ่านมา นับแต่เกิดเรื่องราวเลวร้ายต่างๆมากมาย คีย์ก็ไม่มีจุดมุ่งหมายในการดำเนินชีวิตแต่ละวันดั่งเช่นเคย การดำเนินชีวิตยิ่งกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ตัวเองดีว่าไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เอาเสียเลย

แต่วันนี้เอง..

วันนี้ที่เขาจะกลับไปเป็นคนเดิม ..

จะลบลืมความเจ็บแวดทั้งหลายที่ถูกก่อเกิดขึ้นด้วยตัวเขาเอง

.

.

.

ความเจ็บปวดพวกนี้ ..

ผมจะเป็นคนทำให้มันมลายไปช้าๆเอง

ไม่เจ็บปวด ไม่ทรมาน

ไม่ต้องมีลมหายใจอีกต่อไป ..

.

.

.

ชเว มินโฮ ได้ยินเสียงกรีดร้องของเหล่าน้องสาวน้องชายทั้งหลาย จึงสาวเท้ายาวๆ เดินไปดูที่มาของเสียงโหวกเหวกโวยวายเหล่านั้น เช่นเดียวกับ คิม จงฮยอน ที่ละหน้าที่ในการเดินตรวจตรารอบๆสถานที่เหมือนที่ทำเป็นประจำมาสนใจสถานการณ์ที่น่าสนใจมากกว่า และ อี แทมิน ที่พบว่าหยาดน้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตากลมโตของตน ..

ตุบ ..

เหมือนเสียงหัวใจหลุดลงไปกองอยู่ที่พื้น หากมันกลับกลายเป็นเสียงของร่างร่างหนึ่งที่ตกกระทบลงกับพื้นปูนซีเมนต์อย่างแรง ..

ร่างกายสีน้ำนมอันแสนบอบบางที่พวกเขารู้จักดีไปเสียจนหมดทุกส่วน ..เรือนร่างไร้วิญญาณของคิม คีบอมถูกทาทาบจนเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงฉานที่พากันรินไหลออกมาไม่หยุด ลมหายใจถูกกระชากให้หยุดลงแม้กระนั้นใบหน้าขาวซีดของเด็กหนุ่มก็ยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มบาง ..

หากความตายมิได้หมายถึงเพียงความทุกข์ระทมแต่อย่างเดียว ..

คิม คีบอม คงกำลังพบกับสภาวะอารมณ์ที่ตรงข้ามกับสิ่งที่เรียกว่าความทุกข์โดยสิ้นเชิง

ผ ม กำ ลั ง มี ค ว า ม สุ ข . .

ผ ม กำ ลั ง ห ลุ ด พ้ น  . .

 












THE END ..*