[FIC] SHINee >>WHAT'S HAPPEN IN MY HEART ?<< [KEY X TAEMIN]

ลำดับตอนที่ #3 : CHAP 2.

CHAP 2.

 

 

 

 

นานแล้ว..

 

รอมานานแล้ว..

 

ทำไมพี่ยังไม่มาซักที?..

 

 

 

 

..ช่วยด้วย ผมกลัว..

 

 

 

ร่างบางได้เพียงร่ำร้องในใจ มือก็ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยได้รูปอย่างลวกๆ

 

 

แต่กับคนที่ผ่านไปผ่านมานี่สิ..

 

 

 

 

สำหรับเค้าแล้ว..

 

 

 

 

 

 เด็กชายตัวสูงชะลูด เอวเล็กผอมบางร่างน้อย หน้าตาน่ารัก น่าทะนุถนอม ติดจะสวยมากกว่าหล่อซะอีก ใบหน้ามน คิ้วและตากลมโตนั้นรับกันดี จมูกโด่งสวย กลีบปากสีอ่อนเม้มเข้าหากัน น่าเสียดายที่ใบหน้าสวยๆนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เนื้อตัวก็แดงช้ำไปหมด ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา แต่ตอนนี้เค้าสายมากแล้ว ไม่มีเวลาจะมาปลอบใครได้..

 

“คีย์ รีบไปเหอะ”

 

พยักหน้าส่งๆทั้งที่ไม่ได้หันกลับไปมองคนเรียก สายตายังจดจ้องอยู่ที่คนตัวเล็กนั่น ยังลังเลใจอยากจะเข้าไปช่วย

 

แต่แล้วสัมผัสเบาๆที่แขน ก็ทำให้ต้องรีบไป ไม่บ่อยนักที่คนสนิทกึ่งญาติจะตักเตือนด้วยวิธีนี้ .. คนพูดน้อยอย่างมินโฮ ถนัดจะอยู่นิ่งๆมากกว่าพูด และสิ่งที่มินโฮไม่ถนัดที่สุดคือการสัมผัสตัวคนอื่น ข้อนี้เค้ารู้ดี

 

คุณชายจึงได้แต่รีบถอนสายตาจากเด็กคนนั้นแล้วรีบเดินไปยังรถเล็กซัสสีขาวที่ท่านพ่อซื้อมาไว้ให้ตั้งแต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้โดยมีคะแนนสูงติดอันดับหนึ่งในสามของประเทศ

 

 

รถคันสวยเคลื่อนออกไป แต่ยังเหลือคำถามสุดท้ายที่ติดค้างอยู่ในใจคุณชายรูปงาม

 

 

‘คนที่กล้ามาทำร้ายคนน่ารักอย่างนี้ได้ ใจร้ายใจดำจริงๆเชียว .. ใครกันนะ?’

 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

 

 

 

 

รอแล้วรอเล่า

 

 

 

 

วันที่สามแล้ว..

 

วันนี้พี่จะมารับผมหรือยัง..

วันที่แปดแล้ว..

 

พี่ทำอะไรอยู่ พี่หายไปไหน ทำไมถึงทิ้งผมไว้..

 

วันที่สิบสี่แล้ว

 

ทั้งๆที่พี่บอกเองว่าจะปกป้องผม ทั้งๆที่ผมนึกถึงพี่เป็นคนแรกและคนเดียว

 

วันที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว..

 

.. ทั้งๆที่เราเป็นคนรักกัน ..

 

 

แต่ไม่ว่าจะยังไง..ผมก็จะรอ รอพี่คนเดียว

 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

และนี่ก็เป็นอีกวัน อีกวันที่ผมทำได้เพียงเฝ้ามองคนตัวเล็กนั่นใช้ชีวิตอยู่ในสถานีรถไฟ ท่าทางเหมือนรอใครอยู่ แต่จะรอกันเป็นเดือนๆอย่างนี้เลยหรอ ไม่น่าเป็นไปได้น่า ..

 

ทำไมกันนะ..

 

ใครกันนะ..

 

เอ๊ะ! .. แล้วทำไมผมต้องมาเฝ้าคอย เฝ้าดู เจ้าเด็กคนนั้นทุกวันด้วยเนี่ย คิดไปก็ชักไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ แต่ช่างมันเถอะ วันนี้ต้องไปแล้ว ดูสิ มินโฮมันจ้องจนแทบจะกินผมเข้าไปแล้ว ต้องรีบไปก่อนแล้ว..

 

คีย์คิดพลางรีบก้าวขึ้นเล็กซัสคันเดิมที่มินโฮขับมารออยู่แล้ว..

 

 

 

 

 

“..รึเปล่า”

 

“..”

 

“..คีย์”

 

“..”

 

“นี่..คีย์”

 

 “ห๊ะ! อะไรนะ เมื่อกี้นายว่าไงนะ มินโฮ?”

 

“เฮ่ออออ..นายคิดอะไรอยู่เนี่ยคีย์ ชั้นถามว่านายเป็นอะไร มีอะไรในใจรึเปล่า”

 

มินโฮถามย้ำพลางนิ่วหน้า ช่วงนี้คีย์เป็นอะไรเนี่ย เหม่ออยู่แทบจะตลอดเวลา ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเหมือนที่เคยเป็นเลย

 

“อะ..อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ชั้นก็คิดอะไรของชั้นไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”

 

คีย์ตอบยิ้มๆ พยายามไม่ให้มินโฮสงสัยอะไร

 

“แน่ใจนะ เอ้อ ว่าแต่นายทำรายงานเรื่องศิลปะสมัยโรมันรึยัง ที่อาจารย์สั่งไว้น่ะ”

 

“ห๊ะ อ๋อๆ เออ นั่นดิ ทำไปนิดเดียวเองอ่ะ นายทำแล้วหรอ?”

 

ยิ่งได้ยินคำตอบชัด มินโฮก็ยิ่งสงสัย หน้านิ่ว คิ้วหนาขมวดกันเป็นปมมากยิ่งขึ้น เรียวปากสีเข้มก็ยิ่งเม้มเป็นเส้นตรง

 

“คีย์ นายไม่ได้เป็นอะไรแน่นะ?”

 

“เปล๊าาาาา ไม่มีอะไร ไม่ได้เป็นไรจริงๆ”

 

“บอกตรงๆนะ ชั้นไม่เชื่อหวะ มีอะไรก็บอกมาเถอะ”

 

“เอ่ออ ทำไมไม่เชื่อชั้นหละ”

 

น้ำเสียงเริ่มส่อพิรุธมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าแล้วว่ามันจะต้องจับได้ คนอย่างมินโฮเหมือนจะไม่สนใจใครหรืออะไร แต่ถ้าได้ลองอยากรู้อะไรแล้ว ถ้าไม่รู้ลึกถึงที่สุด ก็อย่าได้หวังว่ามินโฮจะปล่อย

 

“ข้อหนึ่ง ช่วงนี้นายเหม่อบ่อยมาก ไม่สนใจอะไรเหมือนปกติ ข้อสอง นายกำลังไม่มีสติ รู้ตัวมั่งป่ะ ว่าเมื่อวานนายฝากรายงานชั้นไปส่งอาจารย์แล้ว แล้วพอชั้นถาม นายก็มาเอ๋อๆใส่ชั้น ตอบอะไรมั่วซั่ว มีอะไรก็บอกมาเถอะ”

 

“เอ่อออ”

 

“เรื่องเด็กคนนั้นใช่มั้ย?”

 

“..”

 

“..”

 

“ช..ใช่ เออ นั่นแหละ เด็กคนนั้นนั่นแหละ ชั้นก็แค่สงสารเค้าอะ นายได้สังเกตมั่งรึเปล่า เค้าอยู่ที่สถานีรถไฟมาเป็นเดือนแล้วนะ”

 

“ใช่ไง ชั้นเห็น แล้วชั้นก็เห็นนายมองเค้าทุกวัน รีบมาเช้าๆทุกวัน เพื่ออะไร ชั้นรู้จุดประสงค์นายน่า”

 

พูดพลางหลิ่วตาแซวให้คุณชายได้อายกันไป

 

“ก..ก็นั่นแหละ รู้แล้วถามทำไมวะ”

 

คีย์ขมุบขมิบปากตอบเสียงเบาแก้เขิน รู้สึกว่าหน้าเริ่มร้อนๆขึ้นมาก็เอาหน้าไปถูกับเสื้อมินโฮซะหยั่งงั้น..

 

“แล้วนายก็จะนั่งเป็นห่วงเค้าอยู่หยั่งงี้?”

 

“ก็แล้วจะให้ทำไงวะ?”

 

“เอ๊าาาา แล้วปกตินายทำไงหละ นิสัยนาย เจอใครต้องช่วยไมใช่หรอ ไม่ใช่มานั่งเป็นห่วงจนตัวเองกินไม่ได้ นอนไม่หลับแบบนี้”

 

คีย์ฟังแล้วก็พยักหน้ารับ เออแฮะ..จริงด้วยหวะ

 

“ไปกัน”

 

“..”

 

คนหน้านิ่งเลิกคิ้วถาม ไปไหนวะ

 

“เอ๊า สถานีรถไฟไง ไปเร๊ววว”

 

คีย์พูดอย่างร่าเริงแทบจะเป็นเสียงตะโกนใส่หน้าจนมินโฮต้องเอามืออุดหู แล้วขับรถวนกลับไปทางเดิม พลางนั่งบ่น(แอบด่า)คุณชายในใจ

TBC.


................................................

TALK 2 U

เอ้าาาา .. วันนี้รีบปั่นสุดฤทธิ์กันเลยทีเดียว



2ตอนในวันนึง เร็วมั้ยๆ ? น่าจะเร็วแหละ


ไรท์เตอร์รีบต่อเร็ว..คนอ่านก็รีบเม้นเร็วด้วยนะ



อยากรู้ว่ามันสนุกมั้ย อะไรยังไงบ้างอะ ขอความคิดเห็นหน่อยน้าาาา !



พลีสสสสสสส.

:]