Orphelinat...*

ลำดับตอนที่ #1 : CLOSE FRIEND ..*

Orphelinant ..*















ขมขื่น ..ข่มขืน

คุณเคยถูกกระทำแบบผมหรือเปล่า ..?
















.
.
.


ภายในบริเวณนี้ไม่ได้จัดว่ากว้างใหญ่มากนัก แต่การตกแต่งที่เน้นความสบายตาด้วยสีเขียวร่มรื่นของแมกไม้นานาพรรณ กลับทำให้สถานที่แห่งนี้ดูจะกว้างใหญ่ขึ้นกว่าความเป็นจริงอยู่มาก ..

สถานที่ที่หมู่ผู้อยู่อาศัยทุกๆคน เรียกมันว่า บ้าน ..


ความอบอุ่นไม่ได้แตกต่างกัน
ความแตกต่างกลับอยู่ที่มุมมองของบุคคลภายนอกที่มองเข้ามาว่า มันเป็นเพียง ..




.. สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ..





เวลาช่วงเช้าๆ อาจเป็นช่วงเวลาที่ใครหลายๆคนเกลียด เพราะจะต้องลากสังขารตนเองออกมาจากที่นอน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่กับ คิม คีบอม ผู้ตื่นเช้าอยู่เป็นนิจ ..

คีย์มีหน้าที่ต้องคอยปลุกคนอื่นๆในหอพัก อันที่จริงแล้ว ..คีย์อาสาจะช่วยปลุกทุกคนเองต่างหาก หลังปลุกทุกคนนเรียบร้อยแล้ว เขายังต้องทำอาหารเช้าให้ทุกๆคนทานอีกด้วย

แน่ละ.. ที่นี่ไม่มีแม่บ้าน หรือพนักงานคอยช่วยเหลือ

เนื่องจากอุดมการณ์ของเจ้าของสถานที่ ผู้เป็นอาแท้ๆของคีย์ ที่ต้องการอยากจะฝึกฝนให้เด็กๆทุกคนเรียนรู้การช่วยเหลือตนเองในการดำรงชีวิต ทั้งยังเรื่องการฝึกฝนให้เคารพกันในฐานะรุ่นพี่-รุ่นน้อง ที่คีย์เรียนรู้มันมาอย่างดี เนื่องจากเขามาอยู่ที่บ้านแห่งนี้นับตั้งแต่จำความได้ ..

คุณอาบอกว่าพ่อและแม่ของเขาถูกไฟคลอกตายอยู่ภายในคฤหาสน์หลังงามแถบชานเมือง มีเพียงเด็กชายคนเดียวที่รอดชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนั้นมาราวปาฏิหาริย์ ดังนั้น คุณอา ..ผู้เป็นน้องชายแท้ๆเพียงคนเดียวของพ่อ จึงรับคีย์มาอยู่ด้วยในสถานที่แห่งนี้ เพื่อความสะดวกในการดูแล ไม่ใช่เลี้ยงอย่างทิ้งๆขว้างๆ ..













5 : 45

นาฬิกาดิจิตอลบนชั้นหนังสือบอกคีย์ว่าอย่างนั้น ..

เช้านี้ก็เหมือนทุกๆวัน งานของเขาเริ่มขึ้นแล้ว ..แต่น่าแปลกที่เขาไม่เคยเบื่อที่จะทำมันเลย เขากลับคลั่งใคล้ในการดูแลทุกๆคนรอบตัวเสียด้วยซ้ำ ..

“นี่ ! มินโฮ ตื่นได้แล้ว ..ไอ่ไดโนเสาร์ ตื่นได้แล้วนายน่ะ!!”

ชเว มินโฮ เพื่อนรักที่นอนอยู่ห้องข้างๆกัน ถูกปลุกเป็นคนแรก ..มินโฮไม่ใช่คนปลุกยากเย็นอะไร เขามักจะตื่นง่ายๆ แต่การทำให้มินโฮลุกออกจากที่นอนนี่สิ ..ยากชะมัด

อันที่จริง ..หากถามถึงมินโฮ คีย์ไม่รู้จะเรียกเขาว่าอะไรดี ..?

เพื่อนซี้ เพื่อนรัก เพื่อนตาย ..เพื่อนอันดับหนึ่งของคีย์ ..ชเว มินโฮกินพื้นที่ทุกส่วนของคำว่ามิตรภาพไปเสียจนหมดแล้ว คีย์ยังจำได้ถึงวันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามายังบ้านแห่งนี้ มินโฮเป็นคนแรกที่จ้องมองเขาราวกับตัวประหลาด ..

เด็กชายตัวโตกว่าวัย ใบหน้าผ่องใส ท่าทางเงียบขรึมคนนั้น ..

คนที่เข้ามาทักทายทันทีที่คีย์ส่งยิ้มให้ ..

คนแรก ..ที่เป็นเพื่อนของคีย์





คุณคงไม่รู้ตัว ว่ามีใครคนหนึ่งแอบรอคอยคุณอยู่ไม่ห่าง ..ตลอดเวลา






.
.
.



“พี่จินยอง พี่จินวูฮะ ตื่นได้แล้วคร้าบบบบ”

“ชินอา จีฮง แตอี ตื่นได้แล้วนะเด็กๆ”

“เฮ้ ยูมิน คอนเฮ ตื่นๆๆๆๆๆๆ ไม่งั้นนายได้โดนสาดน้ำแน่ๆ”

“นากิม ตื่นได้แล้วนะ ไม่งั้นพี่จะจูบเธอแล้วนะ หนูน้อย^^”


ไล่ปลุกไปตามห้อง ทีละห้อง..ทีละห้อง จนกระทั่งห้องสุดท้ายมาถึง

“อีแทมินนนนนนน น.. นายตื่นหรือยังเนี่ย??”

เสียงขานรับดังออกมาจากข้างในห้อง คีย์จึงผ่านไปยังห้องครัวเพื่อทำภารกิจต่อไปทันที โดยที่คีย์คงไม่ทันรู้ตัว ..




คุณคงไม่รู้ตัว ว่ามีใครคนหนึ่งแอบชื่นชมคุณอยู่ไม่ห่าง ..ตลอดเวลา





.
.
.

เสียงกระดิ๋งกรุ๋งกริ๋งดังไปทั่วลานกว้าง เป็นสัญญาณเตือนว่าชั่วโมงศิลปะที่แสนวุ่นวายได้จบลงแล้ว และเวลาพักทานอาหารเที่ยงก็จ่อคิวรออยู่ตรงหน้าเช่นเดียวกัน ..

เสียงจ้อกแจ้กจอแจของเด็กคนอื่นๆ ไม่ทำให้ร่างบางเบื่อหน่ายเลย เขากลับชอบเสียด้วยซ้ำ เมื่อได้ยินเสียงใครต่อใครวิพากษ์วิจารณ์รสชาติของอาหารที่ตนเองเป็นคนลงมือทำ คีย์ฝันอยากจะเป็นเชฟ ..

ไม่ใช่พ่อครัวธรรมดา แต่เป็นเชฟมือทอง ..

คีย์ใฝ่ฝันถึงความเป็นที่หนึ่งเสมอ .. คงเพราะสาเหตุนี้เอง ที่ทำให้คีย์อยู่กับมินโฮได้ยืดยาวกว่าใครๆ เพราะนิสัยเหมือนกันตรงจุดๆนี้นี่เองสินะ ..

ความคิดนั้น ช่วยจุดรอยยิ้มให้วาดขึ้นบางๆบนริมฝีปากสวย ..และคีย์คงไม่ทันรู้ตัว ..




คุณคงไม่รู้ตัว ว่ามีใครคนหนึ่งแอบเฝ้าดูคุณอยู่ไม่ห่าง ..ตลอดเวลา







.
.
.












คีย์เคยเจอเรื่องงน่าประหลาดใจอยู่เพียงไม่กี่เรื่องในชีวิต ..

แต่ครั้งนี้ คงเป็นเรื่องที่คีย์ต้องจำ ..ไปจนวันตาย




ซองจดหมายสีมพูร่วงลงกระทบกับพื้นทันทีที่คีย์เปิดล๊อคเกอร์ออกมา ..

ท่าทางคงเป็นจดหมายสารภาพรัก คิดๆดูแล้วก็ตลกดี เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จะมาสารภาพรักกันเองก็รู้สึกแปลกๆแฮะ ..







คิม คีบอม..

ผมอยากจะขอพบคุณในตอนเย็นหลังเลิกเรียนที่ห้องของคุณ ได้โปรดอยู่รอพบผมด้วยนะครับ ..

XXXXX











เห? ใครกัน? ทำตัวลึกลับจริง ..อย่างนี้ต้องรีบไปเล่าให้มินโฮฟังซะแล้วสิ!


ร่างบางวิ่งตัวปลิวไปหาเพื่อนสนิทที่กำลังปลุกปล้ำกับเจ้าลูกกลมๆสีส้มกลางสนามพร้อมกับเพื่อนๆอีก 2 – 3 คน มินโฮคงสังเกตเห็นซองจดหมายที่ถูกโบกไปมาในมือ จึงขอตัวจากเพื่อนๆมาหาคีย์ ..

ปฏิกิริยาจากมินโฮไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อะไร เพียงแค่ยิ้ม ..แล้วถามว่าจะไปตามนัดหรือเปล่า เมื่อคีย์ตอบว่าคงจะไป มินโฮจึงขอตัวกลับไปเล่นบาสเกตบอลต่อ















.
.
.






5 : 30

นี่ก็เย็นมากแล้ว แต่คีย์ก็อยู่รอเจ้าของจดหมายแปลกๆคนนั้นจนครบตามเวลาที่กำหนดไว้ในกระดาษสีขาวสะอาดตา แต่ถึงตอนนี้ คีย์ก็คงทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ในห้องเรียน สะพายกระเป๋าขึ้นบนบ่ากลมมน แล้วออกเดิน ..

เงาตะคุ่มๆบริเวณหลังเถาไม้เลื้อยที่ขึ้นรก ทำให้คีย์ตกใจไม่น้อย แต่ก็ยังทำใจกล้าเดินเข้าไปดูว่าเป็นใคร กลุ่มผมสีดำ ไหล่กว้าง ร่างกายสมส่วน ..ทุกสิ่งที่เห็นจากด้านหลังยิ่งทำให้คีย์รู้สึกคุ้นตามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาหันกลับมา..



“อ้าว ..มินโฮ มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย? ตกใจหมดเลย ..”

ร่างบางตบอกตัวเองเบาๆด้วยความโล่งใจ คิดว่าจะชวนมินโฮกลับบ้านด้วยกัน แต่แววตาร่าเริงก็พลันหายไปเมื่อได้ฟังคำพูตอบกลับของอีกฝ่าย

“คีย์ ..ชั้นรักนาย คบกับชั้นนะ?”

ตาคมประสานสายตากับร่างบาง ..

ชเว มินโฮไม่ใช่คนพูดเก่ง ไม่ใช่คนแสดงออกด้วยคำพูด หรือกิริยาท่าทางได้ดี ..แต่เขาอยากจะให้คนที่เขารักได้รับรู้เสียที ว่าเขารัก ..รักคนตรงหน้ามากเพียงใด


“อย่าบอกนะ ..ว่า ..นายคือเจ้าของจดหมายฉบับนั้น?”

ร่างบางแทบจะทรุดลงกับพื้นด้วยความงุนงง และความประหลาดใจที่ถาโถมเข้ามาในคราวเดียว ตาเรียวรีจ้องมองเข้าไปในตาคมของเพื่อนรัก


..ค้นหาแววตาขี้เล่นที่มักจะเกิดขึ้นเสมอในดวงตาคู่คม
..รอฟังคำว่า “ชั้นล้อเล่นหรอกน่า..คีย์เอ๊ย!” จากปากหนา
..เฝ้าคอยรอยยิ้มที่มักจะปรากฏขึ้นเสมอเวลาแกล้งคีย์ได้สำเร็จ







หากแต่มันก็ไม่มี ..




แววตาที่มั่นคงของอดีตเพื่อนรักที่ดีที่สุดยังคงจ้องมองมาอย่างรอคอยคำตอบ ..
ร่างบางรู้สึกอยากจะเป็นลม และต้องการไปให้พ้นจากสถานการณ์เลวร้ายครั้งนี้ให้เร็วที่สุด ..

“ชั้นไม่เคยคิดกับนายในแง่นั้นเลยนะเว้ย ..แล้วชั้นก็ เอ่อ..คงรักนายไม่ได้จริงๆ แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ..เราลืมเรื่องนี้แล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันก็ได้นี่นา ..”

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีที่ไดยินคำตอบจากปากอิ่ม เขาไม่ได้ต้องการคำตอบแบบนี้ ไม่ไดต้องการให้ผลมันออกมาเป็นแบบนี้.. ชเวมินโฮต้องการคิมคีบอม ต้องการเพียงคำตอบรับเท่านั้น มิใช่คำปฏิเสธ หรือปลอบใจใดๆ ..





คีย์ต้องรักมินโฮ ..





ชเว มินโฮ ไม่ได้ต้องการจะพลาดหวัง ..เขาไม่ต้องการให้คีย์กลับไปข้องแวะกับไอ้ผู้ชายที่ดีแต่จะทำให้คีย์เสียใจซ้ำซากคนนั้น

เขามั่นใจว่าเขามีทุกอย่างเทียบเท่าไอ้ผู้ชายคนนั้น ..
ผิดแต่เพียงแค่คีย์ไม่เลือกเขา ทั้งๆที่ความจริงแล้วคีย์น่าจะรักมินโฮ คีย์น่าจะเลือกมินโฮ ..





คีย์ควรจะเลือกเขา ..





คีย์ต้องเลือกเขา ..













คีย์ต้องรักมินโฮ ..







คีย์ต้องรักมินโฮ ..






คีย์ต้องรักมินโฮ ..









“คีย์ ..นายไม่รักชั้น เพราะนายยังรักไอ่นั่นอยู่ใช่มั้ย? นายยังรักมันใช่มั้ย?”

เสียงตวาดตะคอกนั้นทำให้คีย์หวาดกลัว ดวงตาคมฉายแววแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็น ปากหนาเม้มสนิท มือของมินโฮกำเข้าหากันแน่นอย่างอดทนอดกลั้นจนถึงขีดสุด ..

มินโฮ..เหมือนไม่ใช่ตัวเอง

“ม..มินโฮ ”

พูดได้เพียงเท่านี้ น้ำใสๆที่เอ่อคลออยู่ที่ดวงตาเรียวรีก็รินไหลออกมาเป็นสาย ความกดดันที่มินโฮมอบให้ทำร้ายจิตใจคีย์ได้เท่าไร การที่มินโฮย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องเก่าๆของเขานั้นก็เท่ากับทำร้ายกันได้ทบเท่าทวีคูณ ..


มินโฮไม่น่าพูดถึงมันเลย .. ไม่น่าทำให้คีย์คิดถึงมันอีกเลย


ร่างบางสั่งให้ขาของตัวเองก้าวเดินออกไปจากที่แห่งนี้เสียที คีย์ยอมถูกตราหน้าว่าเป็นคนหนีปัญหา ดีกว่าจะต้องมาทนเจ็บปวดทรมานอย่างที่เคย คีย์ไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ..



ไม่เอาอีกแล้ว ..


หากแต่มินโฮกลับไม่ยอมให้คีย์จากไปง่ายๆ มือหนากระชากร่างกายบอบบางของคนที่ตนเองรักกลับมาอย่างรุนแรง ริมฝีปากหนาบดเบียดเข้าจนกระแทกกับปากบาง ก้อนเนื้อชื้นๆพยายามจะสอดเข้าไปภายในโพรงปากของอีกฝ่าย แม้จะสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวของเลือด ก็ไม่ทำให้เขาดึงสติกลับคืนมาได้ ..



อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับเรือนร่างบางเข้าหาตนเอง ถ้าเพียงแต่คีย์จะยอมเขาง่ายๆก็คงจะไม่เจ็บตัว แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น ..



คีย์ดื้อ ..
เขาไม่ผิด คีย์ดื้อเองที่ไม่ยอมโอนอ่อนตามเขา ..



มินโฮไม่หลงเหลือสติอยู่กับตัวอีกต่อไปแล้ว ..

มือหนาดึงทึ้งเสื้อนักเรียนของคีย์ออกจากตัว ผลักร่างบางลงไปนอนอยู่กับพื้นหินอ่อนเย็นๆอย่างไร้ความปราณี ดวงตาเรียวที่เคยมีแววสุกใสทอประกายอยู่เสมอ บัดนี้ฉายชัดถึงความสิ้นหวัง แม้ร่างกายจะดิ้นพล่านราวถูกน้ำเดือดสาดเข้าใส่ แม้เสียงหวานจะกรีดร้องเรียกให้คนอื่นมาช่วยจนเสียงแหบแห้ง แต่ทั้งคู่ก็รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์หากคีย์จะร้องเรียกให้ใครมาช่วยเอาตอนนี้ ..

ทุกคนมีการมีงานของตัวเองจะต้องทำ ..

ปากหนาประกบติดกับริมฝีปากเรียวสวยของร่างบาง รวดเร็ว และรุนแรงจนใกล้เคียงกับการกระแทก มือหยาบบีบปลายคางเรียวเล็กให้อ้าปากออก พลันก็สอดลิ้นเข้าไปรุกไล่ชิมความหอมหวานที่อัดแน่นอยู่ภายใน ..


ช่วยด้วย ..

ใครก็ได้ ..ช่วยด้วย



เสียงหวานร่ำร้องได้เพียงในใจ บริเวณนี้มืดครึ้มเกินกว่าใครจะมาเดินเล่นยามเย็น ร่างกายขาวบางที่เหลือผ้าผิวบางปกปิดเพียงส่วนสำคัญส่วนเดียว กำลังถูกกระทำรุนแรงด้วยปากและมือของคนที่เคยได้ชื่อว่าเพื่อนที่ดีที่สุด ..


เมื่อเช้านี้ ..มินโฮยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคีย์
แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง ..มินโฮ กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่คีย์ไม่เคยรู้จัก




แต่กับอีกคนเล่า ..

ดวงตาหม่นเศร้า สำหรับเขามันช่างหวานหยาดเยิ้ม น่ามอง จนลืมหายใจ ..

ปากแดง ที่ถูกฟันคมขบกัดจนแตกยับเยิน สำหรับเขา มันน่าจุมพิตย้ำๆ ซ้ำๆ ..

กายบาง ผิวเนียนละเอียดที่ดิ้นรนขัดขืนจากการถูกทำร้าย ทารุณ สำหรับเขามันช่างงดงามราวกับสิ่งสรรค์สร้างของเทพธิดา ..



แต่คีย์ทำตัวไม่น่ารักเลย ..

ดิ้นรนขัดขืนเขา ผู้ที่สมควรจะได้เชยชมร่างกายแสนหวานนี้เพียงผู้เดียว หวีดร้องใส่เขา จนหูอื้อไปหมด แทบไม่ได้ยินอะไร ..

ทำตัวอย่างนี้ คงต้องลงโทษให้หลาบจำเสียบ้าง ..


มือใหญ่ดึงทึ้งอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากผิวกายสีน้ำนม คีย์อ้อนวอนเท่าไรก็ไม่เป็นผล ดิ้นรนขัดขืนก็รังแต่จะทำให้ผู้กระทำโมโหรำคาญ และจบที่การประทับรอยนิ้วมือไว้บนแก้มบางเสียเรื่อยไป

มินโฮจับขาขาวๆแยกออกจากกันอย่างแรง พลันรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากหนา แววตาพึงใจฉายจนเด่นชัด จัดการถอดกางเกงขายาวของตนเองลงอย่างเร่งร้อน ไม่สนใจว่าร่างกายของคีย์จะบอบช้ำเพียงไร สิ่งที่สนใจกลับมีเพียงส่วนกลางลำตัวของเขาเท่านั้น ..


มันพองขยายเพื่อบ่งบอกว่าต้องการเพียงคีย์เท่านั้น
และมันจะต้องได้ในสิ่งที่มันต้องการ ..



มือหนาจับแท่งร้อนที่โป่งพองใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังของร่างบาง เสียงคร่ำครวญประหนึ่งจะขาดใจมิได้ทำให้มินโฮรู้สึกรู้สมอะไร ..

ความใคร่เข้าครอบครองสติของเขาเสียจนหมดสิ้น การกระแทกกระทั้นเข้าออกรุนแรงเท่านั้นที่สร้างความพึงใจให้ แม้ว่าคีย์จะหอบหายใจรวยริน จังหวะการเต้นของหัวใจจะช้าลง หรือน้ำตาใสๆที่ร่วงพรูลงมาจนกลบรัศมีการมองเห็นไปจนหมดสิ้น ..




มินโฮทำให้คีย์เจ็บปวด ทรมาน ..






และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่คีย์รู้สึกก่อนจะหมดสติไป ..








เจ็บจนทนไม่ไหว ..










.
.
.







.. เ จ็ บ ป ว ด เ ห ลื อ เ กิ น ..








.
.
.









TBC ..






Qsiar's note :



ฟิคเรทมันมาอีกแล้วTT

คิวซีอาร์ขอคำแนะนำด้วยยย ย.
ติชมได้ตามสะดวกฮะ

ฮืออออออออออTT

ฟิคนี้มี 3 ตอน(โดยประมาณ)นะจ๊ะ


คอมเม้นด้วยจ้ะ :D