คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ฉันไม่ขาย
ตอนที่ 2 ฉันไม่ขาย
“แต่ฉันไม่ขาย”เสียงที่ดังขึ้นตามมาด้วยร่างสูงของใครอีกคนเดินออกมาจากมุมๆหนึ่ง ผมสีน้ำเงินกับผิวสีเข้มนั่นคงเนียนพอที่จะไม่มีใครสังเกตเห็น
“หืม...”เซย์จูโร่เงยหน้ามองอีกฝ่าย ก่อนจะแสยะยิ้ม
“แต่...เอ่อ..”ชายวัยกลางคนทำท่าอึกอัก ที่เจ้านายของตนปฏิเสธเงินก้อนนั้น
“ฉันบอกว่าฉันไม่ขาย” ‘อาโอมิเนะ ไดกิ’พูดพร้อมหันมองผู้ชายทำท่าทางไม่พอใจนั่น
“ร้านฉันไม่ขายสินค้าต่ำกว่าเกรดบี...หมอนั่นต่ำกว่าเกรดดีด้วยซ้ำ”ชายผิวเข้มพูด
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”เซย์จูโร่พยุงคนในอ้อมแขนให้ลุกขึ้น
“ฉันไม่ซื้อ....แต่ฉันจอง”ชายผมแดงประกาศลั่น แต่นั่นยิ่งท้าทายคนที่พึ่งเข้ามา
“งั้นคงต้องมาที่นี่ทุกวัน เหนื่อยหน่อยนะคุณชาย ”ไดกิแสยะยิ้มพูดพร้อมมองอีกฝ่ายด้วยกิริยาที่ไม่ค่อยจะเคารพอีกคนสักเท่าไหร่
“หึ..”เซย์จูโร่หัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะมองท่าทางท้าทายของอีกฝ่าย
“ขอเขาคืนให้ทางเราด้วยครับ นายน้อยเซย์”ชายวัยกลางคนกลับมาทำงานได้ดีอีกครั้ง เซย์จูโร่ไม่รอช้า ประคองร่างสั่นเทาของอีกฝ่ายให้ใครชายคนนั้นไป
“ฉันหวังว่าจะดูแลเขาอย่างดี”เซย์จูโร่พูดเปรย
“แน่นอน ฉันดูแลสินค้าทุกชิ้นเป็นอย่างดีอยู่แล้ว”ไดกิตอบกลับด้วยความมั่นใจ
“แอดดดดด”
“สวัสดีฮะ ฉันมา....สมัครงาน”เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงตะโกนดังลั่น เรียกความสนใจจากคนสองคนที่กำลังคุยกันอยู่
“...”และทุกอย่างก็เงียบลงเมื่อประโยคนั้นจบลง
“เฮ้...มาสมัครงานน่ะฮะ”ผมสีเหลืองที่ดูโดดเด่น กับใบหน้าที่เกินคำว่าหน้าตาดีไปมากทีเดียว แถมข้างนอกนั่นยังมีผู้หญิงนับสิบเกาะประตูกระจกแถมยังยกกล้องรัวชัตเตอร์อยู่อีกต่างหาก นี่มันรายการอำกันหรือไง ?
“นายเป็นใคร”เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“คิเสะ เรียวตะ มาสมัครงานฮะ”ยักคิ้วไปอีกที ทำเอาอีกฝ่ายขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะหันมองเลขาส่วนตัวที่กำลังนั่งคุยกันอยู่เมื่อกี้
“คิเสะ เรียวตะคนนั้นไงย่ะ นายไม่รู้จักได้ยังไง ”พูดจบหญิงสาวก็ชี้ไม้ชี้มือออกไปที่ป้ายขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่หน้าตึกที่เขาอยู่ ผมสีเหลืองสะดุดตากับหน้าหล่อๆนั่น ชัดเจนว่าหมอนั่นเป็นใคร อาโอมิเนะ ไดกิ แสยะยิ้มมองอีกฝ่าย
“ท่าทางน่ารำคาญชะมัด นายไม่เหมาะกับงานแบบนี้หรอก”ไดกิพูดเปรยก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ เตรียมจะเดินไปอีกทาง
“ฉันทำได้นะ แบกบันได หรือทาสี ทำได้ทุกอย่างแหละฮะ” เรียวตะยังคงยืนยันคำเดิม
“นายคิดว่าเข้ามาในนี้แล้วจะมีงานโบกตึกให้ทำหรือไง”ไดกิหันมาตวาดใส่อีกฝ่าย เขาไม่รู้เลยหรือไงว่างานที่ว่ามันคืออะไร ? ซื่อหรือบื้อกันนะ ถึงไม่รู้จักสถานที่แห่งนี้ ว่าเป็นที่บันเทิงอารมณ์ของเหล่าคนรวยน่ะ ไดกิถอนหายใจ ก่อนจะมองหน้าอีกคนที่ก้มงุดลงไปแล้ว
“กลับไปซะ นี่ไม่ใช่ที่ของนาย”ไดกิเตรียมก้าวเท้าเดินอีกครั้ง
“แต่...นายจำ..”เรียวตะยังคงพูดต่อ
“ฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละน่า! น่ารำคาญชะมัด อยากสมัครก็กรอกใบสมัครตรงนั้น แล้วแต่นายแล้วกัน!”พูดจบตัวคนพูดเองก็ก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด เรียวตะยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปขอใบสมัครแล้วกรอกมันเสียเรียบร้อย ส่งให้อีกคน แม้ในนั้นจะถามเรื่องเคยมีเพศสัมพันธ์กับผู้ชายมาก่อนไหม เขาก็ตอบลงไปอย่างไม่ลังเลว่าไม่เคยมีกับผู้ชาย นั่นไม่ทำให้เขาเอะใจบ้างเลยหรือไง ว่าสถานที่นี้มันไม่ใช่ร้านอาหารปกติทั่วไป..
“มีอะไรดีๆสินะครับ อาคาชิคุง” คุโรโกะ เท็ตสึยะ เอ่ยถามชายผมแดงที่ดูอารมณ์จะดีกว่าปกตินิดหน่อย
“ป่าวหรอก”เซย์จูโร่ หันไปยิ้มให้อีกฝ่าย
“แล้วไหนล่ะครับ คนๆนั้น”เท็ตสึยะยังคงถามต่อ
“นายขี้สงสัยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ”ชายผมแดงหัวเราะเบาๆ
“ตืด--”เสียงโทรศัพท์สั่นทำเอาคุโรโกะกุมมันไว้แทบไม่ทัน ก่อนจะหันมองอีกฝ่าย อาคาชิพยักหน้า ก่อนคนตัวเล็กจะกดรับสาย
“ครับ ...ว่างครับ...ครับอยู่บริษัท จะมาหรือครับ ...ครับ ตืด---”บทสนทนาสั้นๆจบลง เซย์จูโร่เตรียมจะเอ่ยปากแซวร่างเล็ก
“หยุดเลยครับ”แต่เป็นเท็ตสึยะที่หันกลับมาห้ามอีกคน เซย์จูโร่หัวเราะเบาๆให้กับท่าทางน่ารักๆที่ได้เห็น กำลังจะได้เจอคนรัก ถึงได้ทำหน้าแบบนั้นสินะ ฉันก็อยากจะมีบ้างสักครั้งจังแหะ
70%
____________________
yuchan : ฝากฟิค แดงฟุริ ด้วยค่ะ ไม่ใช่โคิอาคานะคะ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดค่ะ555
ฟิคเรื่องแรกยังไงก็ติชมได้ค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เปิดมามีคอมเม้นต์ แทบเต้นรอบบ้านเลยค่ะ5555
จะอัพไวๆเลยจ้า555
ความคิดเห็น