คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : .:: Big Boss ::. ตอนที่ 8
Big Boss เจ้าพ่อฝึกหัด
8
สองวันเต็มๆ ที่โต๊ะข้างกันว่างเปล่า...
แม้คยองซูจะหายไปแต่ชายชุดดำที่เป็นลูกน้องของคนตัวเล็กก็ยังคงตามเฝ้าเขาอยู่ห่างๆ เพื่อรักษาความปลอดภัย ไม่ได้ตามติดอย่างที่คยองซูทำ นั่นทำให้เขาสมควรจะสบายใจที่ไม่มีจอมเผด็จการตัวเล็กที่คอยเดินตามเขาทุกฝีก้าว แต่ความเป็นจริงแล้วจงอินกลับมองหาคนหน้าตายนั่นทุกวัน นึกห่วงว่าอาจจะเพราะอาการอักเสบของแผลที่ต้นแขนหรืออาจไปมีเรื่องกับใครเข้าจนเจ็บหนักก็ได้
ไปอยู่ไหนกันแน่นะยัยทอมเตี้ยเอ้ย!!!
ปัง...
กระสุนนัดสุดท้ายพุ่งออกจากจากรังเพลิง ก่อนที่กระป๋องน้ำอัดลมกระป๋องที่ห้าจะร่วงลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
เสียงปรบมือจากผู้เป็นอาจารย์ดังขึ้น ร่างนั้นจะค่อยๆ ออกมาจากมุมจิบชา
“แม้จะคิดเรื่องอื่นในสมอง แต่คุณชายก็ยังทำได้ไม่มีที่ติเช่นเคย”
“ผมไม่ได้คิดอะไร ตาแก่อย่ามามั่วเอาเองได้ป่ะ?”
“หึหึหึ งั้นเรามาเล่นเกมส์อะไรกันซักหน่อยมั้ยคุณชาย?”
“เกมส์?”
“จะว่าเป็นเกมส์มันก็ไม่เชิง เรียกมันว่าข้อสอบน่าจะเหมาะกว่า” หลงไป๋เอ่ยแกมหัวเราะก่อนจะเดินตรงไปยังระเบียงไม้ที่กั้นระหว่างสวนท้อกับสวนหินภายในรั้วบ้าน หยิบลูกท้อผลเล็กๆ นั้นขึ้นมาจากพื้นแล้ววางมันลงบนศีรษะของตัวเอง
“ยิงให้โดนลูกท้อ”
“ห๊ะ!!! จะบ้ารึไง!? เพี้ยนไปแล้วตาแก่! ผมไม่เล่นด้วยหรอก”
“ในชีวิตคนเราแม้จะกลัวแต่บางทีก็จำเป็นต้องทำ...คุณชายถ้าไม่กล้าพอเพราะกลัวว่าผมอาจจะบาดเจ็บ งั้น...” เสียงทุ้มนั้นเว้นเอาไว้ก่อนที่ร่างเล็กคุ้นตาที่จงอินพยายามจะลืมๆ ไปเมื่อสองวันก่อนจะก้าวเข้ามาแทนที่ คยองซูค้อมตัวลงทำความเคารพอาจารย์แล้วหันมาค้อมตัวลงเล็กน้อยมาทางเขา
“ยัยทอมเตี้ย...”
มือเรียวเล็กเอื้อมรับผลท้อนั้นเอามาไว้ในมือแล้วค่อยๆ วางมันลงบนศีรษะของตัวเอง
“ยิงให้โดนลูกท้อ จะโดนขั้วหรือกลางผลถือว่าสอบผ่าน แต่ถ้าสอบไม่ผ่าน...”
ชายชุดดำร่างใหญ่ก้าวออกมาใกล้กับคยองซูก่อนจะหันปลายปากกระบอกปืนดำขลับจ่อไปที่ศีรษะเล็กพร้อมกับหลงไป๋ที่เอ่ยต่อ
“ผมก็จะยิงมันทิ้งซะ”
“เดี๋ยว! นั่นมันยัยทอมเตี้ยไม่ใช่รึไง! เป็นลูกศิษย์คนโปรดเลยไม่ใช่เหรอห๊ะตาเฒ่า!!!”
“ผมจะนับหนึ่งถึงสิบถ้าคุณชายไม่ยิง... ปัง...สมองกระจุยแน่ๆ หึหึหึ”
“ตาเฒ่า!!!” จงอินกัดฟันกรอด นัยน์ตาคมวาวโรจน์อย่างนึกโมโห ถ้ายิงไอ้หมอนั่นทิ้งเขาจะไวพอที่จะยิงตาแก่นี่ตามไปรึเปล่า เพราะถ้ายิงไอ้หมอนั่นแล้วยิงตาแก่นี่ไม่ทันคยองซูอาจโดนตาเฒ่านี่ยิงเองก็ได้ บ้าเอ้ย!!! ยัยทอมเตี้ย!!! ไม่มีสมอง หัดคิดถึงตัวเองบ้างไม่เป็นรึไง!!!
“หนึ่ง”
“...”
“สอง”
“เออๆ จะยิงแล้วนับอะไรนักหนาวะ!”
“สาม”
...ไอ้แก่เอ้ย!!!...
คิม จงอินกำลังหัวเสีย! ร่างสูงโปร่งหลับตาลงนิ่งๆ ก่อนจะเปิดเปลือกตามองไปยังร่างเล็กนั้น
แค่เพียงนิดเดียว...ถ้าเขาพลาด คนที่ระเบิดสมองของคยองซูก็จะเป็นเขาเอง...
บัดซบ!!! ตาเฒ่าสารพัดพิษ!!!
“ยิงมาเถอะครับ”
“ห้า”
“จะยิงได้ยังไงเล่า! หัดคิดซะบ้างสิว่าถ้ามันพลาดไปจ...”
...
“ผมเชื่อว่าคุณชายทำได้”
...
เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนที่เปลือกตาบางจะปิดลงท่ามกลางเสียงนับของอาจารย์หลงไป๋ที่ลดทอนเวลาให้เหลือน้อยลงเรื่อยๆ คิม จงอิน...! ทำไมมือมันสั่นอย่างนี้วะ!!!? นิ่งสิโว้ย!!! แขนแกร่งถูกยืนขึ้นขนานกับพื้นดิน ปลายปากกระบอกปืนนั้นเล็งไปยังเป้าหมาย
“เจ็ด”
“ถ้าผมยิงได้คุณต้องเลิกเอาคยองซูมาเป็นข้อเดิมพันแบบนี้ซักที!”
“หึ...ก็ได้...แต่ถ้าคุณพลาดก็คงไม่มีคยองซูเหลือรอดมาเป็นข้อเดิมพันแบบนี้อีกแน่ๆ”
หลงไป๋เอ่ยหยามแล้วเอ่ยนับต่อ
“เก้า”
...
“สิบ”
ปัง!
กระสุนที่พุ่งแหวกอากาศตรงไปยังคยองซู ร่างเล็กนั้นไม่ได้แสดงอาการสั่นแม้แต่น้อย ยังคงยืนนิ่งและเมื่อลูกท้อผลเล็กกระเด็นออกไปจากศีรษะเปลือกตาบางจึงเปิดขึ้นก่อนจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อกระสุนนัดที่สองจากคิม จงอินพุ่งเฉียดข้างแก้มของหลงไป๋ไปเพียงเล็กน้อย
“อาจารย์!!! คุณชาย!!!”
โด คยองซูรีบวิ่งเข้ามารั้งแขนของจงอินเอาไว้แน่นเอื้อมมือหมายจะปลดอาวุธสังหารนั้นออกจากมือแกร่ง แต่คนที่กำลังโกรธจัดกลับรั้งมือน้อยสองข้างนั้นเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว นัยน์ตาคมกล้าสีรัตติกาลที่ทอดมองนิ่งไปยังหลงไป๋ทำให้คนตัวเล็กชะงัก
...นัยน์ตานี้...
“หึหึหึ การโกรธจนขาดสติแบบนี้ผมไม่นับว่ามันคือความสามารถของคุณชายหรอกนะครับ”
“ฉันแค่อยากจะสั่งสอนให้คนที่เอาชีวิตคนอื่นเป็นเครื่องเดิมพันอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างคุณรู้สำนึกเสียบ้าง”
เสียงเย็นยะเยือกที่แปลกแตกต่างไปจากหวางยี่ผู้เป็นบิดา จะบอกว่าน้ำเสียงนั้นทั้งทรงอำนาจและราวกับจะตรึงทุกสรรพสิ่งให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้าที่แม้ผู้เป็นต้นแบบนั้นยังเทียบไม่ติดก็คงไม่ผิดนัก หลงไป๋หัวเราะในลำคอก่อนจะหันหลังกลับไปทั้งๆ ที่จงอินยังไม่ลดปลายปากกระบอกปืนในมือลง
...นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่มีใครยิงเขาได้...
ถ้าจงอินตั้งใจจะปลิดชีพเขาจริง คงจะเจาะเข้าสมองไปแล้ว...แต่นี่เพราะ
‘ฉันแค่อยากจะสั่งสอน...’
เป็นเพียงการสั่งสอนเท่านั้น...หึหึหึ
“คุณชาย”
“...”
“เมื่อไหร่ที่ของสำคัญ คนสำคัญของคุณชายกำลังตกอยู่ในอันตราย จงคิดเอาไว้เสมอว่ามีเพียงคุณชายคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้ ต่อให้คนอื่นจะมีฝีมือเก่งกล้ากว่าคุณชายขนาดไหนแต่คนๆ นั้นก็ไม่อาจทะนุถนอมดูแลสิ่งสำคัญของคุณชายได้ดีกว่าตัวคุณชายเอง"
“...”
...
“จงปกป้องสิ่งสำคัญนั้นด้วยมือของคุณชายเองเถอะ หึหึหึ”
...
“เดี๋ยวดิ! ตาแก่!!! พูดอะไรวะไม่เห็นเข้าใจเลย!!! แน่จริงกลับมาก่อนสิวะ!” จงอินขมวดคิ้วมุ่นลดปืนในมือลงแล้ววางมันไว้ที่โต๊ะกองรวมไว้กับปืนชนิดอื่นๆ แต่มือแกร่งอีกข้างก็ยังไม่ยอมปล่อยมือนุ่มนั้นไปไหน นัยน์ตาคมกล้าหันกลับมามองคนที่อยู่ใกล้ก่อนจะดึงร่างนั้นให้เดินตามหลังออกมา
“คุณชายครับ...”
“หยุด! เงียบแล้วเดินตามฉันมานิ่งๆ!!!”
“แต่...”
“ฉันกำลังหงุดหงิดและโมโหมาก เพราะฉะนั้นเงียบแล้วตามฉันมาก็พอ”
“คือ...”
...
“ถ้านายพูดมาก ฉันไม่รับประกันว่าจะทำอะไรลงไปบ้าง!”
...
TBC.
สุขสันต์วันแม่แห่งชาติค่ะ ขอให้คุณแม่ทุกคนแข็งแรง ร่ำรวย มีความสุขตลอดปีตลอดไปนะคะ
รักแม่มากๆ นะคะ อย่าลืมรักลูกสาวโด้แบ้วกับลูกชายขาเกรียนไคด้วยนะคะ อิอิ :))
ความคิดเห็น